Ronald van den Boogaard - Algemeen (571)

Algemeen (571)

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 08 maart 2024

Korte pauze

Ik hou een korte pauze. Hervatting waarschijnlijk eind deze maand

Goedemorgen!

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 07 maart 2024

Verward, verdrietig, komisch

De moeder van Marga de Graaf is 93 jaar en dement. Sinds kort woont ze in het zorgcentrumen Parkheem te Stadskanaal. Dat leidt tot verwarrende , verdrietige en soms komische situaties.

Marga houdt het allemaal bij en schrijft erover

Papa is hier nog nooit geweest

B:egin van de week. Mijn bureau ligt vol met post, geadresseerd aan mijn moeder. Ik moet iets met die post - beantwoorden of betalen. Geen zin om de brieven open te maken omdat ik weet wat het vervolg gaat zijn. Dan moet ik bellen met de verstuurder die ik niet aan de lijn krijg. In plaats daarvan moet ik alles uitleggen aan iemand van de Klantenservice nadat ik heb moeten luisteren naar een computerstem die mij een verhaaltje vertelt waar ik niet op zit te wachten, dan moet ik in een keuzemenu een cijfer intoetsen op mijn telefoon en aan de lijn blijven. Dat gaat zo:

‘Welkom bij het Essent. Antwoorden op veelgestelde vragen vind je op Essent.nl/klantenservice. Dit gesprek kan worden opgenomen voor kwaliteitsdoeleinden. Wil je een contract-check of heb je een aanbod gehad van een andere leverancier kies 1. Voor overige vragen blijf aan de lijn.’

Dit aan de lijn blijven kan lang duren, want de klantenservice-mevrouwen en meneren hebben het altijd druk. Als je ’s morgens belt mag je van geluk spreken dat je iemand te spreken krijgt die uitgeslapen is - geen ochtendhumeur heeft, een slecht huwelijk of andere sores.

En ja, het fenomeen klantenservice is bedacht door een man.

Net als het afbreken van de sirene-torens die sinds het jaar 2003 iedere eerste dag van de maand om 12.00u loeien dat ze het nog doen. Het signaal duurt 1 minuut en 26 seconden. Voortaan wil deze man dat alle inwoners van Nederland een Alert op hun mobiele telefoon ontvangen. Als een Alert langer dan drie minuten afgaat is er werkelijk iets aan de hand. Stel je voor. Ik krijg altijd een rolberoerte van zo’n Alert, wat een herrie. En mijn moeder dan? Die heeft geen mobiele telefoon. Krijgt zij een brief?

Ik stel de post bekijken uit. Geen zin.

Ik ga naar mam, op haar kamer heb ik nog wat te doen. Haar overgordijnen op maat maken en Indische spulletjes op haar muur hangen. Mijn vriendin gaat mee. We nemen elk vier meter van de stof onder handen - met de hand naaien we een extra zoom aan de onderkant. Mam staat er met de neus bovenop, vraagt tien keer of ze kan helpen, ‘Wil je iets drinken? Wil je een bonbon?’ en controleert of wij wel stevige steken zetten.

Ze praat wat over de Tweede Wereldoorlog en het bombardement op haar huis in Den Helder. Opeens zegt ze: ‘Papa is hier ook nog nooit geweest, ik heb hem al zo lang niet gezien. Nou, ik ga maar naar de grote huiskamer, ik kan hier toch niets doen.’

Als we klaar zijn met ‘klussen’ haal ik haar op. Ze is content dat de gordijnen niet meer over de grond slepen en blij met een stukje Nederlands Indië naast haar bed. De tjitjak, het koperen wandbord met draken en slangen, de wajangpop en het ingelijste borduurwerk met tempels - hibiscusbloemen - palmbomen - een inheemse man en vrouw en natuurlijk de wajangpoppen, gemaakt door haar pleegdochter.

Eind van de week. De stapel post is gegroeid. Ze kijkt me aan - zegt zacht doch dwingend dat ik vandaag ‘aan de bak moet.’ Ik bedenk opeens - waar kom die uitdrukking vandaan ‘aan de bak moeten.’ Ik zoek het op en vind:

Steltlopertjes

Ik zie onmiddellijk vijf steltlopertjes op het strand van Terschelling en ben benieuwd naar de rest van het verhaal, maar bedwing mezelf om niet door te klikken. De uitdrukking ‘aan de bak moeten’ is goed Nederlands - ik kan weer terug naar daar waar ik was gebleven. De post.

Mijn vlijmscherpe briefopener snijdt de eerste envelop opop.

Het logo van essent kijkt me aan. Ik denk dit kan niks ingewikkelds zijn. De inhoud van de brief: We hebben je meterstanden nodig. Je hebt een slimme meter, dus je hoeft verder niks te doen. Dat is fijn - scheelt weer een telefoontje, makkie.

Maar eh…. je spreekt een 93-jarige toch niet aan met ‘je’….dat vind ik dus wel storend - ik blijf er een beetje aan hangen. Ben ik ‘ouderwets’ - kan ik me beter niet storen aan het ge-jij en ge-jou van deze tijd - veel gerenommeerde bedrijven en instellingen ‘doen het.’ Zo ook Essent.

Belastingkantoor \

Verder met het CAK - Centraal Administratie Kantoor, de SVB - Sociale Verzekerings Bank, het Noordelijk Belastingkantoor, de Gemeente, verzekeringen, Pensioenfondsen. Ze willen allemaal dat je het achterste van je tong laat zien - je bsn-nummer doorgeeft - je geboortedatum - je postcode - je huisnummer - je e-mailadres - je telefoonnummer. En als je vraagt met wie je spreekt of hebt gesproken mompelen ze binnensmonds hun voor-en-achternaam. Sorry, wilt u uw naam nog een keer herhalen, ik heb u niet goed verstaan. Özgul - Hamza - Hatice - Aydin en Jolanda wensen mij stuk voor stuk een fijne dag. Behalve die miep van een verzekeringsmaatschappij, zij wil het postadres niet wijzigen.

De Sociale Verzekeringsbank wil dat mijn moeder aan ze uitlegt waarom ze een zogeheten briefadres heeft genomen. En of ze even wil schrijven op welk adres ze nu woont. Ik bel. Kan het niet laten om te vragen of de dame van de Klantenservice wel eens een dementerende bejaarde heeft ontmoet. Das niet aardig van mij, ik excuseer me, zeg dat ik zo veel moet regelen en daardoor een beetje overprikkeld reageer. Sorry mevrouw. Ze schiet in de lach en zegt te begrijpen waar ik allemaal tegen aan loop. Zou het? Mijn uitleg levert uiteindelijk wel een aardig gesprek op. En ze regelt alles onmiddellijk. Met mij. Aan de telefoon. Ze heeft - in dit geval - lak aan de AVG, zegt ze. Das mooi mevrouw - dank u wel. U bent de tweede die de AVG aan haar laars lapt.

‘Ping’ zegt mijn telefoon. Vanuit Parkheem krijg ik een foto doorgestuurd. Er is een peuterklas op bezoek bij de Grijze Duifjes. Ze doen spelletjes met elkaar. Mam laat de kinderen zien wat je zoal met lichtgevende armbandjes kunt doen:

FIJNE DAG!

Mijn moeder en ik 1: Mantelzorger

Mijn moeder en ik 2: Een Tringetje

Mijn moeder en ik 3: De Naaidoos

Mijn moeder en ik 4: ......Bla, bla, bla, bla, bla....

Mijn moeder en ik 5: Van Vleugelnoot tot Beukenhaag

Mijn moeder en ik 6: Een spoor van bloed

Mijn moeder en ik 7: Voorspelbare telefoontjes

Mijn moeder en ik 8: De vlam in de pan

Mijn moeder en ik 9: De Week van Zorg en dwang

Mijn moeder en ik 10: Een nieuwe plek

Mijn moeder en ik 11:Ben jij het?

Mijn moeder en ik 12: Weerstand

Mijn moeder en ik 13: De nieuwe leefomgeving

Mijn moeder en ik 14: Het Aquarium

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 05 maart 2024

Een modern dan wel klassiek fascist

Een paar dagen geleden schreef Hugo Kijne een stukje op mijn blog, waarin hij de activiteiten van Trump
een modern soort fascisme noemde. Hugo woont al lang in de V.S, en heeft inmiddels naast zijn Nederlandse nationaliteit ook de Amerikaanse.
Ik vroeg hem of dit zijn persoonlijke analyse was of dat het inmiddels in het anti-Trump kamp een veel gehoorde en verspreide mening is.

Zijn antwoord:

Die mening wordt ruim gedeeld, behalve natuurlijk in MAGA kringen. (Make America Great Again).
Trump maakt er zelf geen geheim van, hij heeft al gezegd dat hij de grondwet wil afschaffen en zijn vijanden vervolgen, en als hij de verkiezingen zou winnen worden allerlei fascisten, zoals Steve Bannon, Stephen Miller en Kash Patel, op sleutelposities benoemd.

Aan het begin van mijn blog heb ik geschreven dat Trump precies past in het profiel van een ‘modern fascist’, zoals dat geschetst wordt in het prachtige boek van onze landgenoot Rob Riemen ‘To Fight Against This Age’. Inmiddels heeft Trump zich echter tot een klassieke fascist ontwikkeld.

In een fascistisch regerings-systeem heb je een autoritaire leider, geen functionerende democratische instituties en een corrupte rechterlijke macht. Trump wil die leider worden, het congres is door hem al praktisch verlamd en het hooggerechtshof is corrupt, dus Amerika is halverwege op het hellende pad naar fascisme. Alleen een nederlaag van Trump in november kan dat nog keren

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 01 maart 2024

Geplaatst in februari

29 februari: Mijn moeder en ik 14; Het Aquarium

28 februari:: Diepzinnige clichés 90: Genegenheid

27 fabruari: Poezie 358: Joop den Uyl en zijn Cederr

26 februari: Groeten uit de Wereld 61; Breed Scala

25 februari: Groeten uit Sardinië: Het Verhaaltje

24 februari: Goedemorgen 1137; Max Havelaar

23 februari: Gehoorde frasen 510; Middelvingerzangeres

22 februari:Poëzie 357: Dichters in Carré

21 februari: Vindsels 202; De Boerenvlucht

20 februari: Mijn moeder en ik 13; De nieuwe leefomgeving

19 februari: Diepzinnige clichés 88: Rotte Appels

18 februari: Groeten uit de Wereld 60; Breed Scala

17 februari: Groeten uit Servië: Alle Verhalen

16 februari: Gehoorde frasen 509; Peterseliepapillen

15 februari: Poëzie 356: Herman Teirlinck

14 februari: Vindsels 201; Baggerspecie

13 februari: Diepzinnige clichés 87: Opdrogeni:

12 februari: Gehoorde frasen 508; Zakkenvuller

11 februari: Groeten uit de Wereld 59; Een Breed Scala

10 februari: Groeten uit Japan; Alle Verhalen

9 februari: Mijn moeder en ik 12; Weerstand

8 februari: Gehoorde frasen 507; Gezellige Tandartspraktijk

7 februari: Vindsels 200; Hoedjes van Plezier

6 februari: Verhalen uit de dorpsbieb 126; Tijd om te herlezen

4 februari: Groeten uit de Wereld 58; Breed Scala

3 februri: Groeten uit Irak en Koeweit; Alle Verhalen

2 februari: Gehoorde frasen 506; Open Mind

1 februari: Algemeen 566; Geplaatst in januari

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 29 februari 2024

Verward, verdrietig, komisch

Een advocaatje met slagroom

Moeder belt niet meer naar mij. Moeder stelt me niet meer voor aan haar ‘medeslachtoffers’ als ik op bezoek kom. Moeder oogt rustig en tevreden.

Ik ben verrast als het personeel mij een foto stuurt waarop moeder het aquarium schoonmaakt in de gezamenlijke huiskamer. Vroeger hadden mijn ouders een groot zoetwateraquarium dat er altijd goed verzorgd uit zag. Ik zie ineens de grote maanvis voor me, wit met zwarte strepen die rustig heen en weer zwemt in het heldere water. En het bakje Tubifex - levend visvoer - dat in de stortbak van de w.c. hangt. Vader was secretaris van de Aquarium Vereniging. Moeder was trots op vader en het aquarium. Misschien denkt ze nu wel terug aan deze tijd, de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Wie zal het zeggen.

De buurvrouwen

Op woensdag komen voormalige buurvrouwen Ankie en Margreet bij mam op bezoek. Ze herkent beide dames niet, spreekt ze aan me ‘U.’ ‘Ach, u heeft bonbons van mijn favoriete bakker Blom meegenomen. Wat lekker. Dank u wel. Wilt u koffie?’ Ze worden gastvrij ontvangen - net als ‘vroeger’ in moeders appartement. Helaas herinnert mam zich niet meer hoeveel plezier ze met deze twee vrouwen heeft gehad. Kwijt. Weg. Niks meer van over.

’s Avonds laat mam zich trakteren op een glaasje advocaat - mét slagroom. Nou ja, glaasje? Zeg maar een goed gevulde coupe. Ze geniet zichtbaar van deze verwennerij. Zo fijn om haar zo te zien.

Moeder is een beetje doof. Haar linker oor heeft het loodje gelegd door de vele oorontstekingen toen ze acht jaar oud was. Rechts hoort ze sinds vijftien jaar alleen met behulp van een gehoorapparaat. In haar appartement zette ze de volumeknop van de televisie op 60 - daar had niemand last van - haar woning was goed geïsoleerd. In de gezamenlijke huiskamer van het woonzorgcentrum is televisie kijken voor mam een beetje lastig. Als ze wil verstaan wat er gezegd wordt lukt dit alleen als de volumeknop flink omhoog gedraaid wordt. Maar ja, ze woont nu samen met tien andere mensen - die willen ook wel eens rust aan hun hoofd in plaats van een blèrende stoorzender om zich heen. Een gesprek voeren is dan echt niet mogelijk. Samen met het personeel zoeken we naar een oplossing waarbij iedereen zich prettig voelt.

Gehoorapparaat

Nu heeft moeder al een tijdje een gehoorapparaat waarmee je met een kleine afstandsbediening het geluid van de televisie via Bluetooth direct naar je gehoorapparaat kunt streamen. Een mooie techniek, echter is er vaardigheid nodig om de afstandsbediening te kunnen activeren - een druk op de juiste knop. En dit kan mam niet meer, haar brein krijgt deze handeling niet meer voor elkaar. Intramuraal Zorgkundige (3 IG) Marijke kwam met dè oplossing - het apparaatje bedienen kunnen wij wél. IG is de afkorting voor Individuele Gezondheidszorg - mijn moeder als individu is weer goed gezien. Heel fijn.

Anno gaat aan de slag met de technische kant - appeltje eitje denkt hij - helaas, op de televisie is geen Bluetooth te vinden. Kink in de kabel. Even nadenken of en hoe we dit kunnen fixen. Zou toch mooi zijn. De oplossing laat even op zich wachten, Anno heeft nog meer te doen. Werken, de overvolle berging van moeder leegruimen, eten en slapen. Heen en weer rijden naar de stortplaats neemt ook veel tijd in beslag - ik ga maar eens mee, kunnen we tijdens de rit even bijpraten, gezellig. Naar de stortplaats gezellig? Ja, wij maken tegenwoordig overal een feestje van.

De Stortplaats. Identiteitsbewijs meenemen Anno. Bij het betreden van het terrein stuiten we op De Grote Baas: ’Meneer, op uw ID staat dat deze is uitgegeven in de Gemeente Oldambt. U mag hier niets storten.’ We worden verdacht van vuilstorttoerisme. Stadskanaal blijkt namelijk goedkopere tarieven te handhaven dan omringende gemeentes, dit schijnt ongewenst publiek te trekken. Met een onverbiddelijke blik gebied de man ons rechtsomkeert te maken. ‘Dat dacht ik niet’, sist mijn man.

Tekstballonnetjes

Ik zie tekstballonnetjes boven het hoofd van mijn Anno, dat hoofd veranderd van kleur - oho, dit gaat geen goed gesprek opleveren met de regelaar van de stortplaats. Vanaf de bijrijdersstoel fluister ik: ‘rustig blijven, diep ademhalen, deze man kunnen we aan, ik zie het. Het werkt. Anno schiet in de lach en krijgt het wonderwel voor elkaar vriendelijk aan de man uit te leggen hoe hij aan een Oldambt ID komt - in Duitsland gewoond - als Nederlander moet je dan naar Winschoten om een rijbewijs te verlengen of een identiteitsbewijs aan te vragen waardoor er op je documenten staat waar je deze hebt verkregen - ik dus in Oldambt begrijpt u, en nog wat blabla er achteraan. ‘Vooruit dan maar,’ bromt de man, ‘doorrijden en storten in de juiste bakken. Volgende keer een poststuk meenemen meneer waarop ik kan zien dat u in Stadskanaal woont.’

Ohmmmmm, oliebol.

We doen ook nog wat Marktplaats-verkoop. Marktplaats? Begin er niet aan, aan geld levert het weinig op - het kost je veel tijd aan gedoe met potentiële belangstellenden die uiteindelijk afzien van de koop als je je mooie spullen niet voor een tientje aan ze wil verkopen. Anno wordt nog steeds gillend wakker van een zekere Froukje uit Friesland! De huisraad die overblijft brengen we naar de kringloopwinkel. ‘Dag meneer, ben u er weer? Ik weet uw postcode nog hoor, kom maar binnen.’ Een vrolijke boel daar. Een welkome verademing. Deze vriendelijkheid hadden we even nodig.

Het tv-gehoorapparaat-Bluetooth probleem is voorlopig opgeschort. Iemand komt met een tussentijdse oplossing: ze zetten de ondertiteling aan. Moeder zegt de programma’s nu goed te kunnen volgen. Of ze dit zegt omdat ze niet ‘lastig’ wil zijn of dat het werkelijk zo is zal de toekomst uitwijzen.

Als we vanuit Parkheem weer een leuk moment met moeder toegestuurd krijgen zeggen we tegen elkaar: ’Waar maken wij ons eigenlijk zo druk om, het gaat hartstikke goed met Tante Pollewop kijk maar.’ Het onderschrift bij de foto vertelt: ‘Er is geen plek meer vrij aan tafel, moeder bedenkt zich niet en gaat subiet op schoot zitten bij Iris.’ LOL.\

Tante Pollewop