Ronald van den Boogaard - Algemeen (571)

Mijn vader en moeder zijn iets vergeten in te bouwen in mijn hoofd. Zelf is het mij tot nu toe ook niet gelukt dit manco op te lossen. Daardoor is het in mijn bovenkamer soms erg druk met allerhande hoofd - en bijzaken. Misschien moet er eens een pilletje in?
De rimpel tussen mijn ogen is soms zo diep dat het zelfs mijn man opvalt. Hij weet dan dat er een ontploffinkje plaats vindt in mijn hoofd. Heel fijn dat hij vaak dezelfde rimpel vertoont en ik op mijn beurt ‘een beetje op mijn hoede ben’ - heb ik zin in een gesprek .… of is ‘hmhm’ afdoende.

Zo hingen we gisteren - harmonieus - uitgeput op onze comfortabele Chesterfieldbank naar het NOS-journaal te kijken - waarom we dit nog doen weet ik niet, iets met gewoonte, een rustpunt - ofzo. En ja, daar kwam hij! De journalist! Hij zei het! Hij legt de klemtoon op de eerste lettergreep! in plaats van op de tweede!
Breda! Breda! Man en ik kijken elkaar aan en roepen tegelijk ‘ Nee! Het is niet waar! Zelfs in ‘Het Journaal!’ Weg rustpunt.

Ongeveer een half jaar geleden begon deze taal - of spraakvervuiling mij op te vallen. Ik dacht, het zal wel aan mijn leeftijd liggen. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker en dan is het ook zo. Ogen die niet meer scherp stellen, een lijf dat gaat hangen - overal. Zelfs mijn voeten geven zich over aan de zwaartekracht, zodat ik mijn hooggehakte laarsjes niet meer kan dragen zonder dat ik denk ‘waarom pijnig ik mezelf zo.’ Als ik thuiskom en mijn schoonzoon vrolijk roept:’ ha, daar komen de hakjes’ is de pijn even weg, maar daarna schop ik mijn rode ‘muiltjes’ gauw uit om op blote voeten gezellig bij te praten met geliefden. Thuis, waar iedereen de klemtoon op de juiste plek zegt - legt en zichzelf is.

Toch bleef ik maar denken, ‘heb ik iets gemist’ - qua taalgebruik? Kan zo maar. Totdat. Vanmorgen hoorde ik op de radio - eindelijk - een jong manspersoon die precies verwoordde wat ik hierboven beschrijf. De klemtoon-verloedering, ik noem het maar zo. Wat was ik blij, het ligt niet aan mijn leeftijd - dit is werkelijk aan de hand!

En heb ik er weer een probleem bij, bedankt! Probleem? Ja, het zit namelijk zo. Mijn hersenen laden steeds langzamer, nu moeten ze ook nog puzzelen met lettergrepen en klemtonen. Vermoeiend. Voorbeeldje? Oké. Ik leg op de volgende plaatsnaam de klemtoon op de eerste lettergreep: Veendam - associeer. Mijn grijze massa seint een veenmoeras door waarin een dam ligt. Er vliegen libelles en waterjuffers, door het veen zwoegen kwakende bruine padden, een ooievaar zweeft op de loer.
Een plaats in de provincie Groningen komt pas later in beeld omdat ik ook registreer dat een veenmoeras met een dam helemaal niet in het vertelde verhaal past. Dit ‘zijpaadje’ zorgt ervoor dat ik de intentie van het item mis. Gefrustreerd zet ik de radio uit.

Wat is er gebeurd, wie heeft de aanzet gegeven tot dit taal-gedoe. Ik wil het weten. Heeft u er ook last van? Denk dan vooral niet na over Terschelling, Maassluis en Bourtange. Radio uit - mail open: ha, daar is Vera - onze ster-invalmedewerker - ze schrijft:

‘Hoi Marga,

Vanmiddag werd ik aangesproken door een meneer die wilde weten hoe het met jou was! Hij zat vorige week dinsdag bij jou op kantoor , want hij had boeken die hij kwijt wilde! Hij is klein van stuk en tenger. Ik had zijn naam gevraagd maar met deze omschrijving wist jij wel wie hij was!! Vooral de groeten van hem en de beste wensen! Leuk toch?

Hartelijke groet,

Vera’

Ja lieve Vera, deze meneer is Hans Boland. Hij weet goed om te gaan met taal - is schrijver en al jaren verdienstelijk vertaler. Hans bracht mij drie prachtige exemplaren uit zijn omvangrijke oeuvre. We maakten een kennismakingspraatje - hij kende mij niet …. op zich niet zo vreemd. Maar dat ik hem niet kende daar schaam ik me nu nog een beetje voor, maar alla.
U kent deze man ook nog niet? Schrik niet als u gaat googelen op zijn naam: Hans Boland. Op mijn tafel liggen nu nog twee boeken van zijn hand:

De derde - Anna Karenina - werd al snel opgemerkt door mijn dochter - ‘ die wil ik graag lezen, mag ik hem mee?’ Natuurlijk schat! Deze vertaling van Hans Boland leest als een trein, veel leesplezier. Voorlopig: zet ik de tv uit - de radio op muziek - lees een boek - een papieren boek - geniet van gesprekken met geliefden - geniet vol overgave - samen of in m’n uppie.

Maar eh….. waar leg je de klemtoon eigenlijk bij het uitspreken van Karenina.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Hans_Boland

https://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/speel~RBX_VPRO_12069782~met-o-a-hans-boland-oene-van-geel-en-de-rubriek-oordeel-zelf-nooit-meer-slapen~.html

https://papierentijger.org/files/pdfs/4

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 05 juli 2023

Het intieme leven

Martine van Bree-Jonink is vrijwilligster bij de bibliotheek in Bellingwolde. Zij leest drie tot vijf boeken per week en doet dat al ‘’een leven lang’’. Hier zijn haar nieuwste leestips.

Santa Montefiore: Wacht op mij (2023/375 pag.)

Cornwall, 1944.
Als Rupert Dash sneuvelt tijdens de Slag om Arnhem, is zijn vrouw Florence er kapot van. Ze kan niet accepteren dat hij voor altijd uit haar leven is verdwenen. Wanneer ze een gedicht met de titel ‘Wacht op mij’ vindt in een oud boek, gelooft ze dat het een teken van haar man is. Een belofte dat hij ooit bij haar terug zal komen. Na een paar jaar emigreert Florence met haar dochtertje naar Australië en vertrouwt ze erop dat Rupert haar ook daar zal kunnen vinden.
Londen, 1988.
Max heeft altijd last gehad van een vreselijke telkens terugkerende droom, waarin hij na geland te zijn met een parachute omkomt bij een zwaar vuurgevecht. Omdat hij wil begrijpen waarom deze nachtmerrie hem maar blijft achtervolgen verdiept hij zich in de spirituele wereld en begint hij hoe langer hoe meer te geloven in reïncarnatie, helemaal als zijn zoektocht hem leidt naar Cornwall, waar hij steeds meer herkenningspunten ontdekt die hem leiden naar de familie Dash.

Bijzonder intrigerende liefdesroman met als hoofdlijn dat er meer moet zijn tussen hemel en aarde en de dood weer het begin van een nieuw leven kan zijn.

Shelley Read: Ga als een rivier (2023/331 pag.)

Torie (Victoria) leeft samen met haar ouders en broer op een boerderij in een kleine dorpsgemeenschap in Colorado. Hun leven draait om de perzikboomgaard (vader) en de kerk (moeder). Als zij 12 jaar is overlijdt haar moeder en vanaf dat moment zorgt zij voor het huishouden, kookt voor de mannen en helpt bij de perzikpluk. Doordat zij zonder vriendinnen of vrouwelijke familieleden opgroeit begrijpt zij niet wat haar overkomt als haar lichaam begint te veranderen.
In 1948, op 17-jarige leeftijd, ontmoet zij op een kruispunt (letterlijk en figuurlijk) in het dorp een mooie jongen (Wilson) die bij haar ongekende gevoelens oproept. De aantrekkingskracht is wederzijds, maar omdat hij een Indiaans uiterlijk heeft wordt hij door iedereen verguisd (met name door haar altijd kwaadaardige broer) en verbiedt haar vader haar om ooit nog contact te hebben met de jongen. Maar Torie kan niet om haar intuïtie en gevoelens heen en kiest voor heimelijke ontmoetingen, die leiden tot een innige diepe liefdesrelatie tussen twee zielsverwanten, met uiteindelijk een dramatische afloop. Hoe het daarna verder gaat verklap ik niet.

Prachtige, boeiende, goed geschreven roman over de veerkracht van een vrouw en hoe cruciale keuzes je levenspad bepalen. Lees ook de achterkant en trek je niets aan van de voorkant. De Blurb “Voor de lezers van Daar waar de rivierkreeften zingen” is misleidend en slaat nergens op. Appels met peren vergelijken.

Niccolò Ammaniti: Het intieme leven (2023/334 pag.)

Maria Cristina Palma, echtgenote van de Italiaanse premier en uitgeroepen tot mooiste vrouw van de wereld, leidt een perfect leven. In de media wordt zij zowel verheerlijkt als gehaat, maar wie is zij werkelijk? Om te voldoen aan de wensen van haar man en zijn staf moet zij zich houden aan voorgeschreven protocollen, kledingvoorschriften, wat zij wel en niet kan zeggen en ga zo maar door.
Interviews heeft zij altijd geweigerd, tot het moment aanbreekt dat zij daar niet langer onderuit kan omdat zij de enige is die de dalende populariteit van haar man nog kan redden. Dan ontmoet zij een vriend van haar overleden broertje en net zoals in het verleden is er direct weer een onontkoombare wederzijdse aantrekkingskracht. Als zij een filmpje ontvangt uit dat verleden zet dat voor haar alles op z’n kop en moet zij keuzes maken.

Zij besluit het al geplande life-interview op TV door te laten gaan en wel op haar eigen manier, zonder vastgestelde regels.

Een indringende psychologische roman over indoctrinatie, angsten, obsessies, stiekeme verlangens en verdrongen herinneringen. Boeiend van begin tot eind.

Maria Nikolai: Een lang bewaard geheim (2023/398 pag.)

Deel 3 van de Chocoladevilla-serie. Het is 1936 als de jonge Viktoria haar stage in Frankrijk moet beëindigen omdat haar moeder Judith (sinds kort weduwe) haar nodig heeft om de chocoladefabriek in Stuttgart te redden. De nazi’s komen steeds meer aan de macht en dreigen de fabriek te confisqueren.
Ook de Joden worden steeds meer in het nauw gedreven en verschillende familieleden zijn al vertrokken naar Zwitserland of de VS. Een charismatische Amerikaanse chocolade-ondernemer met Duitse voorouders biedt de Rothmans een uitweg.

Een wervelend en spannend afsluitend deel van deze serie. Een genot om te lezen.

Corina Bomann: Lichtpunt (2023/568 pag.)

Deel 2 van de ziekenhuis Waldfriede-serie over de jaren 1925-1936. Als het ziekenhuis eindelijk naam heeft gemaakt dreigt de toekomst er radicaal anders uit te gaan zien met de opkomst van de nazi’s.
Directeur Louis Conradi leeft onder constante druk hetgeen een zware wissel trekt op zijn gezondheid. Hij houdt dit geheim voor zijn patiënten en zijn personeel, zelfs voor Hanna, zijn dagelijkse steun en toeverlaat. De jonge verpleegster Lily blijkt een geweldige aanwinst te zijn, helemaal als er een liefde opbloeit tussen haar en de norse kinderarts Rudolph.
Als de Rassenwetten worden ingevoerd en alle Joodse werknemers moeten worden ontslagen, staan Lilly en Rudolph voor een onmogelijke keuze. Rudolph is namelijk Joods, dus moeten ze zo snel mogelijk weg. Waar naartoe?

Uiteraard weer een boeiende roman met diverse verhaallijnen.

Veel leesgroeten van Martine van Bree-Jonink.

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 04 juli 2023

Een overdosis testosteron

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Vanaf 17 maart vloog er op de vrijdagmiddagen iets door onze bieb. Wat dan? Nou, een overdosis aan testosteron en feromonen. Hoe dat binnenkwam in de bibliotheek? Heel gewoon, door de schuifdeuren, gehuld in sneakers, stoere shirts en uitdagende jurkjes.
Vandaag 30 juni - nemen we afscheid van deze lieve kids. Ze hebben hard gewerkt - net als wij - bulderend van de slappe lach - net als wij - ze zullen aan ons terugdenken - net als wij aan hun.

Persbericht RTV Westerwolde

Release Party

Oekraïense kinderen sluiten wekelijkse activiteiten in de bibliotheek af met een ReleaseParty

(Foto: Catharina Glazenburg)

30 juni 2023 - 21:24 - CG - Gemeente Westerwolde

BELLINGWOLDE – Vanmiddag sloten Oekraïense kinderen uit de Grenshof hun wekelijke activiteiten in de bibliotheek af met een ReleaseParty.

De bibliotheek van Bellingwolde heeft de afgelopen weken, samen met het Dollardcollege en muziekdocent Eran Wajsenblum uit Bellingwolde een mooie activiteit opgezet. Voor de Oekraïense kinderen, die tijdelijk in De Grenshof in Bellingwolde wonen en de schakelklas van het Dollard College bezoeken, organiseerden ze wekelijks een leerzame vrijdagmiddag in de bibliotheek. Op deze middagen werden spelletjes gespeeld als dammen, schaken en PimPamPet. De jongeren, in de leeftijd van 12 tot 18 jaar, hebben hun best gedaan de Nederlandse taal te leren verstaan. Dit was moeilijk, maar het ons bekende spel PimPamPet was hilarisch en succesvol.

Ook de tekenlessen werden graag gevolgd. Met klassieke muziek op de achtergrond werd in tekeningen veel verteld. Samen hebben ze geleerd dat je non-verbaal veel met elkaar kunt delen. “Het Oekraïens hebben wij niet onder de knie gekregen, maar wat waren het bijzondere en memorabele middagen”, vertelt Marga de Graaf van de bibliotheek.

Tijdens deze middagen werd er ook muziek gemaakt. De kinderen hebben onder leiding van Rianne Spoor, DJ Danny Kruishaar en muziekdocent Eran Wajsenblum een eigen nummer geschreven en op muziek gezet. Vanmiddag werd deze periode met een ReleaseParty afgesloten. Trots lieten de kinderen hun nummer horen. Na een instrumentaal intro was er een soort rap in het Engels. De kinderen hebben de tekst en de muziek helemaal zelf bedacht, gespeeld en gemixt. De rap ging over Kirill, een jongen die ook in de Grenshof woont. Je zou denken dat de tekst over oorlog en vrede zou gaan, maar niets is minder waar. Kirill was zijn wachtwoord van zijn telefoon vergeten en wat moet je de hele dag zonder je telefoon doen? Aan het eind van de rap herinnert Kirill zijn wachtwoord weer, maar heeft hij intussen ook ontdekt dat er meer is dan de hele dag aan je telefoon vastgekluisterd te zitten. Wat dit is, blijft zijn geheim.

Het was een feestelijke middag, die naast bibliotheekbezoekers ook werd bijgewoond door Marga de Graaf, medewerker Rianne Spoor, Harko Barla directeur van Dollard College Bellingwolde, DJ Danny Kruishaar, muziekdocent Eran Wajsenblum en tolk Viktoria. Er waren diverse lekkernijen en een gedeelte van de bibliotheek was versierd. Na afloop kregen alle kinderen een usb stick met daarop hun nummer. De versiersels mochten mee, zodat ze “thuis” in de Grenshof het feestje nog een keer dunnetjes over kunnen doen.

Catharina Glazenburg

Team Muziek en Creativiteiten

Team Bibliotheek en Dollard College

Tolk vertaler Viktoria DJ Danny

Bij het uitzwaaien viel me één ding op: glunderend van oor tot oor riep de hormonenclub in koor DOEIII !!! Ha, en dat woord stond niet op een kaartje van het Pim-Pam-Pet-spel.

Klik HIER voor alle biebverhalen