Ronald van den Boogaard - Mijn moeder en ik 14: Het Aquarium

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 29 februari 2024

Verward, verdrietig, komisch

De moeder van Marga de Graaf is 93 jaar en dement. Sinds kort woont ze in het zorgcentrumen Parkheem te Stadskanaal. Dat leidt tot verwarrende , verdrietige en soms komische situaties.

Marga houdt het allemaal bij en schrijft erover

Een advocaatje met slagroom

Moeder belt niet meer naar mij. Moeder stelt me niet meer voor aan haar ‘medeslachtoffers’ als ik op bezoek kom. Moeder oogt rustig en tevreden.

Ik ben verrast als het personeel mij een foto stuurt waarop moeder het aquarium schoonmaakt in de gezamenlijke huiskamer. Vroeger hadden mijn ouders een groot zoetwateraquarium dat er altijd goed verzorgd uit zag. Ik zie ineens de grote maanvis voor me, wit met zwarte strepen die rustig heen en weer zwemt in het heldere water. En het bakje Tubifex - levend visvoer - dat in de stortbak van de w.c. hangt. Vader was secretaris van de Aquarium Vereniging. Moeder was trots op vader en het aquarium. Misschien denkt ze nu wel terug aan deze tijd, de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Wie zal het zeggen.

De buurvrouwen

Op woensdag komen voormalige buurvrouwen Ankie en Margreet bij mam op bezoek. Ze herkent beide dames niet, spreekt ze aan me ‘U.’ ‘Ach, u heeft bonbons van mijn favoriete bakker Blom meegenomen. Wat lekker. Dank u wel. Wilt u koffie?’ Ze worden gastvrij ontvangen - net als ‘vroeger’ in moeders appartement. Helaas herinnert mam zich niet meer hoeveel plezier ze met deze twee vrouwen heeft gehad. Kwijt. Weg. Niks meer van over.

’s Avonds laat mam zich trakteren op een glaasje advocaat - mét slagroom. Nou ja, glaasje? Zeg maar een goed gevulde coupe. Ze geniet zichtbaar van deze verwennerij. Zo fijn om haar zo te zien.

Moeder is een beetje doof. Haar linker oor heeft het loodje gelegd door de vele oorontstekingen toen ze acht jaar oud was. Rechts hoort ze sinds vijftien jaar alleen met behulp van een gehoorapparaat. In haar appartement zette ze de volumeknop van de televisie op 60 - daar had niemand last van - haar woning was goed geïsoleerd. In de gezamenlijke huiskamer van het woonzorgcentrum is televisie kijken voor mam een beetje lastig. Als ze wil verstaan wat er gezegd wordt lukt dit alleen als de volumeknop flink omhoog gedraaid wordt. Maar ja, ze woont nu samen met tien andere mensen - die willen ook wel eens rust aan hun hoofd in plaats van een blèrende stoorzender om zich heen. Een gesprek voeren is dan echt niet mogelijk. Samen met het personeel zoeken we naar een oplossing waarbij iedereen zich prettig voelt.

Gehoorapparaat

Nu heeft moeder al een tijdje een gehoorapparaat waarmee je met een kleine afstandsbediening het geluid van de televisie via Bluetooth direct naar je gehoorapparaat kunt streamen. Een mooie techniek, echter is er vaardigheid nodig om de afstandsbediening te kunnen activeren - een druk op de juiste knop. En dit kan mam niet meer, haar brein krijgt deze handeling niet meer voor elkaar. Intramuraal Zorgkundige (3 IG) Marijke kwam met dè oplossing - het apparaatje bedienen kunnen wij wél. IG is de afkorting voor Individuele Gezondheidszorg - mijn moeder als individu is weer goed gezien. Heel fijn.

Anno gaat aan de slag met de technische kant - appeltje eitje denkt hij - helaas, op de televisie is geen Bluetooth te vinden. Kink in de kabel. Even nadenken of en hoe we dit kunnen fixen. Zou toch mooi zijn. De oplossing laat even op zich wachten, Anno heeft nog meer te doen. Werken, de overvolle berging van moeder leegruimen, eten en slapen. Heen en weer rijden naar de stortplaats neemt ook veel tijd in beslag - ik ga maar eens mee, kunnen we tijdens de rit even bijpraten, gezellig. Naar de stortplaats gezellig? Ja, wij maken tegenwoordig overal een feestje van.

De Stortplaats. Identiteitsbewijs meenemen Anno. Bij het betreden van het terrein stuiten we op De Grote Baas: ’Meneer, op uw ID staat dat deze is uitgegeven in de Gemeente Oldambt. U mag hier niets storten.’ We worden verdacht van vuilstorttoerisme. Stadskanaal blijkt namelijk goedkopere tarieven te handhaven dan omringende gemeentes, dit schijnt ongewenst publiek te trekken. Met een onverbiddelijke blik gebied de man ons rechtsomkeert te maken. ‘Dat dacht ik niet’, sist mijn man.

Tekstballonnetjes

Ik zie tekstballonnetjes boven het hoofd van mijn Anno, dat hoofd veranderd van kleur - oho, dit gaat geen goed gesprek opleveren met de regelaar van de stortplaats. Vanaf de bijrijdersstoel fluister ik: ‘rustig blijven, diep ademhalen, deze man kunnen we aan, ik zie het. Het werkt. Anno schiet in de lach en krijgt het wonderwel voor elkaar vriendelijk aan de man uit te leggen hoe hij aan een Oldambt ID komt - in Duitsland gewoond - als Nederlander moet je dan naar Winschoten om een rijbewijs te verlengen of een identiteitsbewijs aan te vragen waardoor er op je documenten staat waar je deze hebt verkregen - ik dus in Oldambt begrijpt u, en nog wat blabla er achteraan. ‘Vooruit dan maar,’ bromt de man, ‘doorrijden en storten in de juiste bakken. Volgende keer een poststuk meenemen meneer waarop ik kan zien dat u in Stadskanaal woont.’

Ohmmmmm, oliebol.

We doen ook nog wat Marktplaats-verkoop. Marktplaats? Begin er niet aan, aan geld levert het weinig op - het kost je veel tijd aan gedoe met potentiële belangstellenden die uiteindelijk afzien van de koop als je je mooie spullen niet voor een tientje aan ze wil verkopen. Anno wordt nog steeds gillend wakker van een zekere Froukje uit Friesland! De huisraad die overblijft brengen we naar de kringloopwinkel. ‘Dag meneer, ben u er weer? Ik weet uw postcode nog hoor, kom maar binnen.’ Een vrolijke boel daar. Een welkome verademing. Deze vriendelijkheid hadden we even nodig.

Het tv-gehoorapparaat-Bluetooth probleem is voorlopig opgeschort. Iemand komt met een tussentijdse oplossing: ze zetten de ondertiteling aan. Moeder zegt de programma’s nu goed te kunnen volgen. Of ze dit zegt omdat ze niet ‘lastig’ wil zijn of dat het werkelijk zo is zal de toekomst uitwijzen.

Als we vanuit Parkheem weer een leuk moment met moeder toegestuurd krijgen zeggen we tegen elkaar: ’Waar maken wij ons eigenlijk zo druk om, het gaat hartstikke goed met Tante Pollewop kijk maar.’ Het onderschrift bij de foto vertelt: ‘Er is geen plek meer vrij aan tafel, moeder bedenkt zich niet en gaat subiet op schoot zitten bij Iris.’ LOL.\

Tante Pollewop