Algemeen (345)
- Details
- Categorie: Algemeen (345)
Vier vriendjes & een fles azijn
Het was in de zomer van 1961. Ik was 16 jaar en ging voor ’t eerst met vriendjes op vakantie. Met Koos, met Henk en met Ruben.
Op de fiets. Met twee kleine tentjes.
Wij vertrokken uit Haarlem en wisten eigenlijk van tevoren niet waar we naartoe zouden gaan. We zouden wel zien.
En zo kon het gebeuren dat wij in de Ardennen terecht kwamen. We waren behoorlijk zwaar bepakt en de fietsen hadden niet meer dan drie versnellingen. De eerste heuvels gingen nog wel, maar het werd allengs zwaarder. Ooit hadden we wel Het Kopje van Bloemendaal beklommen, maar deze ‘’bergen’’ waren van een geheel ander kaliber. Loodzwaar was het. Ruben kwam altijd als eerste op de top. Dan volgde ik en daarna Koos. Henk trok het vaak niet en moest regelmatig afstappen.
Vloeken en zuchten. Waar zijn we in ‘s hemelsnaam aan begonnen? Fietsende meisjes kwamen we niet tegen en op die campings onderweg was ook nauwelijks wat te beleven. Zin om te koken hadden we na zo'n afmattende tocht ook niet, dus we aten stokbrood met jam en kaas. We dachten ook nog een lekkere fles wijn (vinaigre) gekocht te hebben, maar wisten niet dat het azijn was.
Toch zouden we ook nog naar Luxemburg, Koblenz en Keulen gaan/ Maar dat ging na hevige discussies langs de Moezel en de Rijn en niet door de Eifel. Dat zou de vriendschap niet overleefd hebben.
Later bleek, dat we een groot deel van de route van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik gefietst hadden.
En dat was achteraf toch wel iets om trots op te zijn.
Zondag is het zover. La Doyenne. De nestor onder de wielerklassiekers, die in 1892 voor ’t eerst werd gereden. Een prachtige koers, waar dezelfde renners zullen opstaan, die ook in de Amstel Gold Race goed waren.
Nederlanders zie ik niet vooraan eindigen. In ’t verleden waren er drie Nederlanders, die deze koers wonnen. Twee jaar geleden Wout Poels, in 1988 Adrie van der Poel en in 1960 Ab Geldermans.
Een Breton van beton
De meest indrukwekkende overwinning in Luik-Bastenaken-Luik werd geboekt door Bernard Hinault in 1980.
Het waren erbarmelijke omstandigheden.
Gruwelijk koud, harde wind, bij tijd en wijle regen, hagel en natte sneeuw.
Bij de start in Luik ’treffen we’, volgens wielerchroniqueur Fer Schroeders, ’een desolate toestand aan’.
Gerrie Knetemann bijvoorbeeld besloot niet te starten.
Bernard Hinault, de Breton van beton, die deze fantastische wielerklassieker ook al in 1977 had gewonnen, had zich in dikke kledij gehuld met handschoenen aan en een soort bivakmuts op.
Schroeders in zijn boek DE Wielerklassiekers:
‘Al na een uur geeft Saronni verkleumd op om de warmte van de ploegleiderswagen op te zoeken. Kanjers als Baronchelli, Willems, Thurau, Gavazzi, Zoetemelk en Van Impe verlaten het strijdtoneel.
Rudy Pevenage onderneemt een lange, dappere vlucht totdat Bernard Hinault het welletjes vindt.
De Fransman versnelt en komt bij Pevenage.
Op de Haute Levée kan de Belg niet meer volgen.
De achtervolging wordt geleid door Henk Lubberding, Ludo Peters en Silvano Contini.
Hinault wacht niet, legt er de zweep over, doet zijn bivakmuts af en gaat er vandoor.
Ruim twintig kilometer verder op de Mont Theux laten de drie zich in opdracht van hun ploegleiders inlopen door de rest van de zwalkende achtervolgers.
Le Blaireau (De Das) soleert over de Redoute en de Forges en passeert de meet met een voorsprong van 9’24”
- Details
- Categorie: Algemeen (345)
Fries & Limburgs bijvoorbeeld
In The Independent (on-line) vond ik op advies van 't Genootschap Onze Taal een intrigerend artikel over maar liefst 2.500 talen wereldwijd, die bedreigd worden of op het punt staan te verdwijnen.
Bij het artikel staan 25 bijdrages van ‘’native speakers’’ die allen in hun eigen taal het volgende zinnetje uitspreken: ‘’Een andere taal is een andere visie op het leven’’.
De samenstellers benadrukken, dat u er nu naar moet luisteren voor het te laat is.
Er staan twee Nederlandse bijdrages bij. In het Fries en in het Limburgs.
Over het Limburgs wordt opgemerkt:
Speakers of this language are dispersed between the Netherlands and Germany. It shares many characteristics with German and Dutch, and is often considered a variant of either.
Over het Fries:
This West Germanic language is spoken mostly in the rural north of the Netherlands, and is said to be the most closely related language to English outside of Britain.
It has been mandatorily taught at every level of Dutch primary schools since 1980.
Bedreigd?
Er staat ook bij, dat het onbekend is hoeveel mensen er zijn, die deze talen nog spreken. Dat is een beetje onzin
Het Fries wordt nog gesproken door 440.00 mensen (voor 350.000 is het zelfs de moedertaal) en het Limburgs door 750.000.
Zijn die talen bedreigd?
Ik was vorige week weer eens een paar dagen in Friesland en hoorde toch vrij veel Fries om me heen. Het zal wel meevallen, dacht ik in eerste instantie. Maar dat is toch niet helemaal waar.
Fries wordt volgens veel bronnen vooral gesproken door ouderen; de jeugd moet er over het algemeen niet zoveel van hebben. Ouders spreken onderling vaak Fries, maar praten -volgens diezelfde bronnen- meestal Nederlands tegen hun kinderen. Dat zou vooral te maken hebben met de toekomst. Kinderen, die goed het Nederlands beheersen hebben later meer kans op de arbeidsmarkt.
Wiradjuri
Op de site van The Independent komt een taal voor met nog maar 30 sprekers: het Wiradjuri in Australië. Maar ook Wit-Russisch met 4 miljoen.
Noordfries (Noord-Duitsland en Zuid-Denemarken) wordt nog door 10.000 mensen gesproken; Bretons 250.000, Iers 440.000.
Heel exact weten de samenstellers hoeveel mensen er in Rusland Kalmukkisch spreken: 153.602.
Het meest over de wereld verspreid is het Venetiaans. Daarvan zijn nog 3.800.000 sprekers in Italië, Kroatië en Slovenië maar ook in Brazilië en Peru.
Ga HIER naar de betreffende site van The Independent en luister naar 25 talen. Heerlijk!
- Details
- Categorie: Algemeen (345)
Een uitbundig & rumoerig feestje
We zien hier mijn medewerkster Iris Driessen. Stralend middelpunt van een uitbundig feest dit weekend.
Zij was ruim een jaar geleden al getrouwd met haar Joop. In Las Vegas.
Maar nu, in het jaar dat zij beiden 40 jaar worden, was het tijd om die trouwerij nog eens quasi over te doen.
Het gebeurde allemaal in Casco, een gebouw in Amsterdam-Noord.
Een soort zwarte doos met een bar en verder twee lege ruimtes, die door feestvierenden naar eigen smaak kunnen worden ingericht.
Er was een Surinaamse band, een Elvis Presley-imitator en er konden spelletje worden gedaan. 
Een buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand kwam naar voren. Hij hield een gepast praatje.
Het was een bont en gemêleerd gezelschap. Collega’s en leerlingen van Iris (docent Nederlands op een lyceum) en collega’s van Joop (longarts in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis), oude vrienden, vele bekenden, familie en verre familie.
Het was niet alleen uitbundig, ook knap rumoerig.
Toch werden er toespraakjes gehouden en werd het bruidspaar toegezongen.
Ondermeer door mijn zoon Rutger en zijn zoontjes Tijn (14; midden) en Sam (16).
Tijd voor Bezinning
Er waren zo’n 300 mensen. En er was een moment dat ik eens goed om me heen keek en nog eens en nog eens:
Er was iets!!
Maar wat?
En toen was het moment daar.
Ik dacht: ‘’Jezus Christus; de kans is heel groot dat ik hier met m’n 73 jaar de oudste van allemaal ben. De enige ook, die nog geboren is in de oorlog''.
Was dat een moment van bezinning? Van berusting wellicht?
Ach.
Iris & Joop gaan met een koffer vol dromen weer terug naar de US of A. Ondermeer bloemen leggen op het graf van Elvis.
Dezelfde Elvis die al weer ruim veertig jaar geleden overleed. Joop & Iris moesten toen nog geboren worden.
Tijd voor bezinning?
Welnee. Niets is betrekkelijker dan tijd.
Zie HIER voor alle Juffen
- Details
- Categorie: Algemeen (345)
''ZO KENNEN WE JE WEER PHIL!''
De dag na de 18e Amstel Gold Race verscheen deze rare tekst in een advertentie op de voorpagina van de landelijke dagbladen. Die Phil was Phil Anderson, een Australisch coureur die tot verrassing van iedereen in 1983 de enige Nederlandse wielerklassieker won. De opstellers van de advertentie hadden erop gerekend dat Jan Raas, die even een mindere periode doormaakte, dat jaar voor de zesde keer zou winnen.
Zijn bijnaam AMSTEL GOLD RAAS zou dan definitief gevestigd zijn.
Ik herinner mij ‘t nog goed, omdat ik in dat jaar een documentaire maakte over deze voorjaarsklassieker. Daarvoor volgde ik ondermeer de activiteiten van de -volgens velen- legendarische radioverslaggever Theo Koomen. De dag voor de koers trokken wij samen op; hij was voortdurend aan het woord en vond zichzelf toen al legendarisch en de beste man om dit soort werk te doen.
Tijdens de koers zat hij op de motor en ik luisterde in een volgauto naar zijn verslag.
Van de koers zelf maakte ik in feite niets mee. Ik dacht dat het allemaal erg spannend was geweest -natuurlijk dankzij Theo Koomen- maar na afloop begreep ik dat het één van de saaiste afleveringen aller tijden was geweest.
Draaien & keren
De Amstel Gold Race is een mooie koers, hoewel het vrij algemeen als de minste van de vijf grote voorjaarsklassiekers wordt beschouwd. Dat komt vooral door de traditie. De Race wordt zondag voor de 53ste keer gereden. Mooi aantal, maar het enigszins vergelijkbare Luik-Bastenaken-Luik is zwaarder en is bovendien al meer dan honderd maal verreden.
Het is in de Gold Race draaien en keren. Bovendien moeten in totaal 34 hellingen worden beklommen. De Cauberg in Valkenburg bijvoorbeeld -800 meter; gemiddeld stijgingspercentage 12%- drie maal. De finish ligt net als vorig jaar niet meer op de Cauberg, maar 6.2 km. na de laatste top, de Bemelerberg.
Favorieten zijn de Belg Philippe Gilbert (al 4 maal winnaar) en Michal Kwiatkowski (1 maal).
De laatste Nederlander, die deze koers won, was Erik Dekker in 2001.
Algemene verwachring is, dat dit zo zl blijven.
Keutenberg
Op zo'n 30 kilometer voor de finish ligt de Keutenberg. Een verschrikkelijke heuvel van 1.7 km, die in het begin een stijgingspercentage van maar liefst 22% heeft. (Ik heb er eens tegen opgelopen. Dat was al behoorlijk zwaar).
- Details
- Categorie: Algemeen (345)
Een bovenlip harsen
(Door Iris Driessen, docent Nederlands VWO/Gymnasium)
Mijn hulpmentor Kelvin uit de vijfde komt graag even buurten in mijn lokaal. Soms gaat hij voorin de klas zitten, bij mij aan het bureau. Soms zit hij achterin en observeert hij de boel een beetje.Maar meestal loopt hij door de klas en gaat hij naast de kinderen zitten en maakt hij een kletspraatje. Dan vraagt hij ze hoe het gaat en of hij ze ergens mee kan helpen. Kelvin is een knappe jongen. Groot, breed, donkerbruine ogen en donkerbruin haar. Hij is sportief gekleed. Als ik in de vijfde had gezeten, dan was ik tot over mijn oren verliefd op hem geweest. De kinderen uit mijn klas adoreren hem.
Deze les zijn de kinderen bezig met een project. Ze moeten een spel maken en daarin een aantal taalregels verwerken. Een creatieve knip- en plakopdracht en het is een redelijke chaos in mijn klas. Kelvin loopt rond en en maakt een dolletje met de kinderen. ‘Kijk nou Iris, Maxim heeft een snorretje. Zie je dat? Een klein snorretje! Oooh Maxim, je wordt een echte kerel!’, zegt Kelvin.
Ik kijk en zie inderdaad een licht streepje donkerbruine haartjes. Maxim kijkt gegeneerd weg. Maar Joep heeft zich al geschoren! Kijk dan, hij heeft nu stoppels!’ Joep lacht wat schaapachtig.
Snorretjes en scheren zijn de opkomende borstjes bij meisjes. Aan de ene kant wil je ze graag laten zien, die knobbels, en koop je een mini-behaatje, maar in een bepaalde fase hoop je dat je ze met een grote trui onzichtbaar kunt maken. En weer wat later koop je alleen maar shirts met een diep decolleté.
Kelvin zegt: ‘Toen ik net een snorretje kreeg heb ik het niet geschoren hoor. Ik heb ‘m laten harsen! Bleef het twee maanden weg!’ Ik ben echt verbaasd en moet lachen. ‘Harsen?! Serieus?’ Ja. Kelvin harste zijn pubersnorretje weg. Twee keer maar. En na vier maanden mochten de haartjes doorgroeien en konden ze beter worden afgeschoren.
Echt. Als ik toch in de vijfde had gezeten. En dit geweten had.
Ik was tot over mijn oren. En op zijn gladde bovenlip.
Subcategorieën
Algemeen Aantal artikelen: 165
Pagina 6 van 37