Details

Category: Algemeen (474)

Published: 26 April 2021

De Jeugdraad van Tynaarlo

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Mijn oudste kleinzoon Merlijn, was door de verkiezingen geïnteresseerd geraakt in politiek. Hij liep namelijk met zijn moeder na het eten vaak een rondje met het hondje. Onderweg kwamen ze verkiezingsborden tegen met campagne-posters van diverse politieke partijen. Bij de foto van lijsttrekker Thierry Baudet merkte Merlijn op dat er een snorretje op het gezicht was getekend. ‘Waarom hebben ze dat gedaan mama’. Er ontstond een informatief gesprek tussen moeder en haar 11-jarige zoon

 Thuis aan de keukentafel werd er enthousiast doorgepraat. Ook vader en jongere broer deden een duit in het zakje. Als je ergens invloed op wilt uitoefenen kun je zorgen dat je stem gehoord wordt. Ja, maar hoe dan?
      Al pratende kwam de Jeugdraad van hun woongemeente aan de orde. ‘Als je het leuk vindt kunnen we daar contact mee opnemen, misschien is er nog een plekje voor je beschikbaar.’

En zo geschiedde. Een week later schoof Merlijn aan bij zijn eerste vergadering in het gemeentehuis van Vries. Spannend, maar ook heel leuk.

      Eén van de besproken onderwerpen was dat er in de toekomst een Knarrenhof gebouwd gaat worden. ‘Een wat?’, riep de jeugd lachend in koor. Ja, dat woord moest even uitgelegd worden.
      Toen ik dit verhaal hoorde schoot ik zelf ook in de lach. Ik weet wat ‘oude’ knarren en ‘krasse’ knarren zijn. Eerlijk gezegd had ik zelf nog nooit van een ‘Knarrenhof’ gehoord. Dat zou toch geen nieuwe benaming zijn voor een leefgemeenschap voor oudere mensen?, dacht ik nog. Jawel dus!

Dan heb ik een goed idee voor de Jeugdraad: laat de gemeente er een bibliotheek realiseren. Hé, er ontspruit een goed idee…voor Bellingwolde. Daar wil ik wel werken! Samen met mijn team ‘jonge’ knarren.

          Klik HIER voor alle biebverhalen

Details

Category: Algemeen (474)

Published: 15 April 2021

Gambiet & Tropenbruid

Martine van Bree-Jonink is vrijwilligster bij de bibliotheek in Bellingwolde. Zij leest drie tot vijf boeken per week en doet dat al ‘’een leven lang’’. Iedere maand geeft zij een aantal leestips.

Walter Tevis: The Queen’s Gambit (2021/366 pag.)

Originele uitgave in 1983 en n.a.v. het succes als Netflix-serie opnieuw vertaald en uitgegeven in Nederland. Beth Harmon belandt op 8-jarige leeftijd in het weeshuis en haalt de conciërge over haar het schaakspel te leren. Door het spel en de groene pilletjes die alle kinderen krijgen om ze rustig te houden, weet zij aan haar omgeving en aan zichzelf te ontsnappen. Beth is namelijk een erg teruggetrokken meisje en is nauwelijks in staat vriendschappen te sluiten; het schaakspel beheerst haar leven en in gedachten kan zij alle partijen naspelen of voorspellen hoe een bepaalde partij zal verlopen. Zij is een natuurtalent.
      Als de groene pilletjes worden verboden weet zij zich geen raad, zij probeert deze te stelen maar wordt betrapt en als straf wordt het haar onmogelijk gemaakt te schaken. Als zij wordt geadopteerd komt haar ‘moeder’ achter haar talent. Het prijzengeld van elk gewonnen toernooi is voor haar de trigger om haar dochter te supporten. Samen trekken ze heel Amerika door en Beth verslaat al haar tegenstanders. Haar moeder overlijdt en Beth staat er alleen voor om Europa en de wereld te veroveren.
      Ze kan haar drang tot zelfvernietiging nooit helemaal overwinnen en raakt bij periodes regelmatig aan de drank en drugs. Toch slaagt zij er uiteindelijk in om in Moskou als eerste vrouw in de schaaksport de wereldkampioen te verslaan.

Wat een fantastisch en bevlogen geschreven verhaal! Ik heb niets met schaken, maar de beschrijving van partijen is zo boeiend dat ze zelfs voor mij zijn gaan leven.

Susan Smit: Tropenbruid (2020/233 pag.)

Het is 1907 en het weesmeisje Anna droomt van een ander, groots leven. Op een dag reageert ze op een advertentie waarin een ambtenaar in Nederlands-Indië een echtgenote zoekt. Zij trouwt ‘met de handschoen’ en reist af naar Batavia. Daar aangekomen blijkt dat haar echtgenoot Willem twee halfbloed dochters heeft, die hij heeft erkend. Ze worden opgevoed door een gouvernante. De moeder van de meisjes, zijn voormalige huishoudster, is verbannen naar de kampong.
      Al gauw komt Anna er achter dat haar huwelijk met de starre Willem niets anders is dan een dekmantel voor zijn positie binnen de gemeenschap, zijn geheime liefdes en verzwegen familieverbanden. Een witte vrouw geeft hem extra status en het is dan ook de bedoeling dat zij voor een witte nakomeling zal zorgen. Met hulp van Baboe, een inlandse, weet zij dit laatste op slinkse wijze te voorkomen. Bovendien komt Anna er achter dat Willems liefde nog steeds uitgaat naar zijn inlandse vrouw en hun zoon, die bij haar woont en van Anna’s leeftijd is.

Intrigerende roman over de koloniale hiërarchie met al haar regels enerzijds, de adat van de oorspronkelijke bevolking anderzijds en over degenen die tussen wal en schip vallen.

Rachel Hore: Voor altijd mijn dochter (2020/414 pag.) en Kathryn Hughes: De Brief (2020/315 pag.)

   De reden waarom ik deze twee boeken tegelijk noem is omdat het verhaal hetzelfde onderwerp heeft met min of meer hetzelfde verloop. Een jonge vrouw raakt onbedoeld zwanger van haar geliefde vlak voordat hij de oorlog in moet.
      In boek 1 is dat WOI en in boek 2 WOII.
   Beide vrouwen worden gedwongen om in afzondering kun kind te baren en ter adoptie af te staan. De geadopteerde kinderen gaan als ze zelf volwassen zijn op zoek naar hun roots,

   Beide romans zijn goed geschreven, ontroerend en bieden een inkijk in de mores over vrouwen, het taboe op buitenechtelijke zwangerschap en het klassenverschil in de vorige eeuw, zowel in 1917 als in 1939. Boek 2 is wat spannender, maar tegelijk ook wat ongeloofwaardig. Gewoon fijn om te lezen, maar lees ze niet achter elkaar.

Jessica Durlacher: De Stem (2021/430 pag.)

Bij uitzondering houd ik me aan de korte beschrijving in het boek zelf: ’Een vrome Somalische asielzoekster komt als oppas in dienst bij het gezin van Zelda en Bor, en ontpopt zich tot hun verbazing als een fenomenale zangeres. Haar naam is Amal. Ze is zo goed dat Zelda en Bor haar opgeven voor de populaire talentenshow De Stem.
      Tijdens haar spectaculaire eerste optreden verrast Amal het miljoenenpubliek met een dramatisch gebaar dat tot een vloedgolf van bedreigingen leidt. Het gezin voelt zich geroepen haar te beschermen en wordt zo meegesleurd in conflicten die hun veilige wereld voor altijd zullen veranderen.’
      De auteur laat Zelda een wervelend verhaal vertellen over familie, loyaliteit en opoffering tegen de achtergrond van hun Joodse geschiedenis.

Goed geschreven, boeiende en indringende fictieve roman met meesterlijke karakterbeschrijvingen. Echt een aanrader. De persoon van Amal is deels gebaseerd op de persoonlijke ervaringen van het schrijversechtpaar Leon de Winter en Jessica Durlacher met Ayaan Hirsi Ali, die op haar manier ook haar stem verhief.

Laura van der Haar: Een week of vier (2020/155 pag.)

Ida woont nog niet zo lang in Barcelona als zij zwanger raakt en haar man haar na de eerste maand verlaat. Als haar dochtertje Joanes is geboren overweegt zij naar Nederland terug te keren, waar zij nog vrienden heeft. In Barcelona heeft zij alleen contact met de yogalerares en medecursiste Nellie, een vrouw waar zij normaal gesproken nooit mee bevriend zou raken.
      Nellie is ongelukkig, drinkt op klaarlichte dag en heeft haar baldadige zoontje niet in de hand. Daarentegen leeft Ida voor haar kind. Dan breekt er een wereldpandemie uit, raakt Ida besmet met het virus en wordt doodziek. Een ambulance zal haar komen ophalen en zij moet binnen 40 minuten zelf zorgen voor een opvangadres voor haar kind, als zij haar niet wil onderbrengen op een staatslocatie.
      Onder koortsachtige omstandigheden neemt ze een beslissing, zonder te weten of ze wel het juiste doet. Na vier weken buiten bewustzijn op de IC te hebben gelegen komt ze weer bij. Medisch gezien is alles goed afgelopen, maar ze kan nog niets, niet eens praten. Het enige wat ze wil is weten of alles goed is met Joanes, maar ze heeft geen contactgegevens van Nellie, de enige die ze kon vragen om voor haar dochtertje te zgen. Als ze eindelijk naar huis mag legt ze als eerste haar telefoon (die ze niet mocht meenemen naar het ziekenhuis) aan de oplader en de eerste berichten stromen binnen.

Een hartverscheurende actuele en beeldend geschreven roman.

Elena Ferrante: Het leugenachtige leven van volwassenen (2020/334 pag.)

De 13-jarige Giovanna leidt een perfect leven in een van de beste wijken van Napels. Haar ouders hebben haar opgevoed tot een lief en gehoorzaam meisje en op het gymnasium haalt zij goede cijfers. Maar nieuwe vrienden maken lukt haar niet; vindt zij ook niet nodig want van kinds af aan heeft zij twee hartsvriendinnen, dochters van de beste vrienden van haar ouders.
      Giovanna heeft zichzelf altijd lelijk gevonden en is daardoor een in zichzelf gekeerde puber aan het worden. Ze draagt haar vader op handen, totdat zij hem hoort zeggen dat Giovanna steeds meer op zijn verfoeilijke zus Vittoria gaat lijken. Zij besluit haar tante op te zoeken in de volkswijk.
      Deze is een grofgebekte vrouw, die op haar beurt afgeeft op Giovanna’s ouders en haar aanraadt haar ouders eens goed in de gaten te houden. Langzaam valt het beeld van het volmaakte gezin in gruzelementen en moet zij balanceren tussen trouw aan haar ouders en de aantrekkingskracht van haar tante, die haar omgeving tiranniseert met haar woede.
      Giovanna bespeurt een soortgelijke woede in zichzelf, zij spijbelt en blijft zitten, als afstoting naar haar omgeving gaat zij zich Gothic kleden en opmaken, kortom: zij ligt helemaal overhoop met zichzelf.

Voor de liefhebbers van deze auteur een intrigerende roman over de weg met vallen en  opstaan naar de volwassenheid. Persoonlijk raak ik nogal geïrriteerd door de altijd weer getroebleerde personages in het werk van E.F.; dit keer heb ik het boek wel uitgelezen.

Machteld Siegmann: De kaalvreter (2019/370 pag.)

Leia Blum wordt in de Tweede Wereldoorlog als driejarig meisje ondergebracht bij een boerengezin. Zij begrijpt er niets van; waar zijn papa en mama gebleven? Langzaam maar zeker begint ze eindelijk te praten en gaat ze zich thuis voelen binnen het gezin, mede dankzij de aandacht van met name Luit, haar pleegbroertje en Tom, haar pleegvader.
      Maar diep in haar hart mist zij iets wezenlijks. Op elfjarige leeftijd krijgt zij te horen dat zij is geadopteerd en dat haar biologische ouders zijn omgekomen in Auschwitz. Toch blijft zij op iets of iemand wachten. Dat gevoel stopt zij heel diep weg als zij met Dirk trouwt en twee zonen krijgt.
      Als haar adoptiemoeder overlijdt gaat zij met lood in haar schoenen naar de begrafenis. Op de begraafplaats doet zij een afgrijselijke ontdekking die haar zorgvuldig opgebouwde leven op z’n kop zet. Als een zombie keert zij terug naar haar gezin, zij kan en wil niet praten. Man en zonen weten zich geen raad. Het enige wat zij kan doen is met een steen in haar maag, vol schuldgevoel, wachten. Waarop, op wie?
      Uiteindelijk komt het besef dat er dit keer juist op haar wordt gewacht en ziet zij weer een sprankje hoop op een nieuw leven samen met haar gezin.

Bijzonder indringend en gevoelvol verhaal over de complexiteit van het leven als je intuïtief iets mist, er achter komt dat je Joodse wortels hebt, maar niet weet wat dat inhoudt omdat je geen eigen herinneringen hebt.

Veel leesgroeten van Martine van Bree-Jonink.

 
Klik HIER voor alle biebverhalen

Details

Category: Algemeen (474)

Published: 08 April 2021

Wachten op de ‘’Prik naar Vrijheid’’

   (Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

   De vaccins komen ook in Groningen druppelsgewijs binnen. In ons team zijn de eerste medewerkers volgende week aan de beurt om hun mouw op te stropen en de langverwachte ‘’prik naar vrijheid’ te ontvangen.
    Dity en haar man Sake zien er reikhalzend naar uit. Op weg naar knuffelen met hun kinderen en kleinkinderen.
    Eindelijk uit je ‘bubble’ mogen komen. Bij ons is dat vaak onderwerp van gesprek - je geliefde vrienden en familie weer eens lekker vastpakken. Hoe heerlijk moet dat zijn, zonder bang te zijn dat je zelf besmet raakt of de ander ziek maakt. Zonder dat knagende gevoel - als je stiekem toch eens een arm om iemand heen hebt geslagen.

Jouk (l) & Anneke
    Wij werken nog steeds met mondkapjes op - ook al zijn we met 4 personen aanwezig op 180 m2 en is afstand tot elkaar prima te handhaven.
    We sprayen onszelf te pletter met ontsmettingsmiddel wanneer we de expeditie verwerken en tal die andere werkzaamheden verrichten.
   Verschuilen ons achter spatschermen tijdens de arbeid en theepauze en wassen regelmatig onze handen. Al dertien maanden gaat het zo, we hebben er schoon genoeg van, maar houden vol.

 Marga & Elly (r)

Complotdenker

Alsof we het niet druk genoeg hebben met het ontwikkelen van podcasts, digitale lezingen, cursussen en spellen krijgen we wekelijks bezoek van een man die de antivriusbeweging vertegenwoordigt. Hij komt doodleuk binnenwandelen in het voorportaal, is verbolgen dat hij niet de bibliotheek in mag, weigert een mondkapje te dragen - en of we zijn meegebrachte kranten maar even willen verspreiden onder onze lezers…Hij houdt vol, maar wij ook. Wij deponeren de door hem achtergelaten ‘lectuur’ linea recta in de prullenbak.

      Zonder de discussie aan te gaan, weet ik de man duidelijk te maken dat zijn dure drukwerk hij bij ons bij het oud papier belandt.

     Is dat erg?

BOA’S EN ADEMNOOD

Buitengewoon Opsporings Ambtenaren komen onverwachts binnen in onze bieb.Rechtop lopend met opgeblazen lijven, spierballen …. mét mond-en neusbescherming. Hun glimmende oogjes piepen er nog net boven uit.
      Ze controleren of we de RIVM-maatregelen juist opvolgen. Ze doen waarvoor ze aangenomen zijn, net als wij. Nietsvermoedend zijn we druk bezig in een voor onze klanten gesloten bibliotheek. Eén van de vrijwillige medewerkers had net haar mondkapje afgedaan omdat ze achter een spatscherm zat te werken en vrij wilde ademhalen ….ze werd hierop aangesproken door de mannen en ontkwam ternauwernood aan een boete. Ik denk zeker te weten dat ze dit te danken heeft aan haar ontwapenende, charmante verschijning.

NOG MEER CONTROLE

Vandaag is de grens oversteken van Nederland naar Duitsland weer een spannende aangelegenheid geworden. Ik werk immers in Nederland en woon in Duitsland.
      Duitsland heeft Nederland als hoogrisico-gebied aangemerkt en de regels aangescherpt. Meerdere versies van het ‘hoe en wat nu weer’ passeren de revue. Zou ik echt een negatieve Corona-test moeten laten zien? Gaan ze me aanhouden? Moet ik mee in het politiebusje naar een ziekenhuis voor een test?
      Voor mij zie ik een lange wattenstaaf die diep mijn neus ingaat… en daarna tot kokhalzen toe achter in mijn keel rondgedraaid wordt. Wanneer ik bedenk dat ik dit gewoon mag weigeren op last van een paar dagen quarantaine lukt het me te ontspannen. Zachtjes laat ik mijn rechtervoet rusten op het gaspedaal en tuf naar huis…… geen grenscontrole die me staande houdt. Ik heb zo genoeg van deze stress….. mag ik een Pfizertje….alsjeblieft.

                                                                                                                                 (BiebMiep)

Maar… er is meer… onze dankbare lezers die zó blij zijn met de boeken die we voor ze klaarzetten in het afgesloten voorportaal van onze bieb. Hierdoor houden wij vol. En zij ook.

Klik HIER voor alle biebverhalen   
       
                                                               

Details

Category: Algemeen (474)

Published: 05 April 2021

12':57"'

''We doen dit met plezier’’

Het was rustig op de priklocatie te Oud-Beijerland. Een sporthal met een grote parkeerplaats waar mannen in hesjes blij waren als er weer iemand arriveerde. Binnen waren alleen maar dames, die tot drie maal toe mijn rijbewijs controleerden.  Ik moest een gezondheidsverklaring inleveren en nog wat vragen beantwoorden.
       Het was eerste Paasdag. De mensen van de GGD Zuid-Holland Zuid deden het allemaal zonder morren.  Ze moesten ook tweede Paasdag opdraven. “Meneer, we doen het met plezier”.
      En ”ontbloot u de arm maar waar u de prik wilt’’.

Ik ontving na afloop deze Registratiekaart Coronavaccinatie.

Gele boekje

En toen ik vroeg of ze ook een aantekening konden maken in mijn inentingspaspoort was dat geen enkel probleem.

We zijn nu 18 uur verder. Ik heb geen moment last van die prik gehad.