Details

Categorie: Algemeen (365)

Gepubliceerd: 03 december 2018

KRIEBELBUIK

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Kent u Albert Zondervan? Ik niet. Tot vandaag. Moet ik mij schamen? Nou, ik dacht het niet, ik hoef niet alles te weten. Mijn hoofd zit al zo vol. Wat ik wel weet is dat wij sinds maart een mooie nieuwe bibliotheek hebben.
      Mijn bijzondere collectie filmhuisdvd’s mocht na veel aandringen meeverhuizen én … we kregen een knalroze voorleesstoel cadeau. Prachtig allemaal. Terwijl ik eens in die stoel ging zitten en trots rondkeek, miste ik toch iets.

In een gesprek met een collega kwam er een idee boven borrelen, het toverwoord ‘Signing’ viel. Signing? Ja, u weet wel bewegwijzering. Aanduiding op de boekenkasten, ‘Romantisch,’ ‘Spanning en Avontuur,’ ‘Literatuur,’ ‘Huis en Tuin,’ ‘Hobby,’ ‘Waar Gebeurd,’ ‘Geschiedenis en Regio,’ ‘Denken en Dromen,’ ‘Makkelijk Lezen,’ ‘Anders Lezen,’ ‘Films,’ en nog een paar werelden. Werelden? Ja, onze bieb is ingedeeld in werelden. Zodra je bij ons binnen komt kun je je mee laten voeren in je eigen gekozen wereld, hoe fijn!
      Ik dacht, ja leuk hoor die Signing, maar … mag het ook een beetje meer zijn? Iets wat ons onderscheidt, iets eigens of liever gezegd eigenzinnigs. Na wat heen en weer gemail en een bezoekje van onze afdeling Marketing, was de kogel door de kerk. Ik mocht boekcitaten uitzoeken die boven de ‘werelden’ op de maagdelijk witte muren geplakt zouden worden.

Op een woensdag kwam er een heus laserteam binnen. Laserstralen zijn reuze handig om teksten lijnrecht op wanden te ‘schrijven.’ Oh, wat is het mooi geworden, écht en bijna af. Bijna af? Hoezo?
      Wel! Ik wilde ook graag bij de leestafel een gedicht op de muur. Een gedicht over het gebied waar de bibliotheek gevestigd is, ‘De Lethe.’ Een waar smokkelgebied langs de Duitse grens. Nog steeds.
Zie ook  IVN Natuureducatie

Vergetelheid

Ooit ben ik gegrepen door de gedichten van Jean Pierre Rawie. In een bundel kwam ik een gedicht tegen over De Lethe, ‘Dis.’ Het gaat over eten, drinken, samen zijn, vergetelheid. Onder het dak van de bieb is immers ook een restaurant gevestigd, dus… hoe sprekend wil je het hebben. Meneer Rawie woont ook nog in onze provincie! Ik kreeg er een kriebelbuik van, het idee dat hij toestemming zou geven om dit stukje poëzie op de wand in onze bieb te mogen plaatsen.
      Het is gelukt! Als ik nu in de voorleesstoel zit en om me heen kijk weet ik, ja - zó is het onze bieb! Thuis! Bedankt meneer Rawie! Pseudoniem meneer Albert Zondervan!

Dis

Het kan niet schelen waar wij eten.
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe, 
de wijn van de vergetelheid.

Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.

Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,

en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort.

Jean Pierre Rawie  1951
Uit: Geleende tijd. Amsterdam 1999

Wikipedia: In de Griekse mythologie was Lethe (Gr. lèthè, ληθη, "vergetelheid") de godin van de vergetelheid en één van de vijf rivieren in de onderwereld of dodenrijk waaruit de doden drinken om hun aardse leven te vergeten. De Lethe stroomde rond de grot van Hypnos en kronkelde verder door de onderwereld.

 
Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld

Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag

Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding

Verhalen uit de dorpsbieb 4: De Paulusmobiel

Verhalen uit de dorpsbieb 5: Kriebelbuik

Details

Categorie: Algemeen (365)

Gepubliceerd: 30 november 2018

Geplaatst in november

30 november: Algemeen 343; Geplaatst in november

29 november: Diepzinnige clichés 84: Kennis versus Wijsheid

28 november: WIJSHEID 7; Roze pleister

27 november: Algemeen 342; België schaft de centen af

26 november: Verhalen uit de dorpsbieb (4); De Paulusmobiel

25 november; Beelden 881; Groeten uit Sneek

24 november: Muziek bij de borrel 33; Carmen. De opera van mijn vader

24 november: Goedemorgen 724; Zeurgeur

24 november: Home From Abroad 150: Thankful for Me

23 november: WIJSHEID 6; Politiek correct

22 november: Diepzinnige clichés 83: Interpretaties

21 november: Atlas van de kleinste landen 91; De King Fahd Causeway Bahrein

20 november: Media 325; Het Gebouw te Hiilversum aan Zee. De ontwikkeling van een 13-jarige fan

20 november: Gehoorde frasen 270; Intrinsieke waarde

19 november: Verhalen uit de dorpsbiek (3); Teambuilding 

18 november: Photosophieën 361: Gaat U maar weer! 

17 november: Algemeen 339; Verkiezingen. De treurige P.v.d.A. en het rijzend lokalisme 

17 november: Home From Abroad 149; Darkest Hour 

15 november: Audio 140: Cluj (Transsylvanië); De Teringzooi Voorbij

14 november: Voorstraten 104; Zwaagwesteinde Friesland

14 november: Goedemorgen 720: WIJSHEID (5); #MeToo (2)

13 november: Photosophieën 360: Ik bedoel maar...

13 november: Goedemorgen 719; De Plusklas

12 november: Familie 150; Familieverhalen op AT5

12 november: Verhalen uit de dorpsbieb (2); Zomaar een werkdag

11 november: Atlas van de kleinste landen 90; Toerisme op Bahrein

10 november: Familie 149; Luc is negentien

10 november: Home From Abroad 148; Running Scared

9 november: Goedemorgen 718; WIJSHEID 4; #MeToo

8 november: Beelden 877; De leprozenvensters van Jistrum

7 november: Familie 148; Babette van den Boogaard, MA. Een prestatie van formaat

7 november: Phtosophieën 359; De I-Watch Special

7 november: Goedemorgen 717; Wat wil je worden?

5 november: Voorstraten 103; Buitenpost Friesland

4 november: Beelden 875; De witte beuken van Visdonk

3 november: Verhalen uit de dorpsbieb (1); Ontspannen, leren en ontdekken

2 november: Home From Abroad 147; Toxicity

2 november: Reportages 151; de kreken achter mijn huis

1 november: Algemeen 336; Geplaatst in oktober

Details

Categorie: Algemeen (365)

Gepubliceerd: 27 november 2018

België schaft de centen af

Het stond op Teletekst: België schaft de 1 en 2 eurocenten af. Na Finland (2002) en Nederland (2004) het derde land in de Eurozone. Prijzen die eindigen op 1, 2, 6 of 7 cent worden naar beneden afgerond; die met een 3, 4, 8 of 9 naar boven. De regel geldt alleen voor contante betalingen. De afronding is van toepassing op het totaalbedrag en niet op afzonderlijke artikelen.
      De Europese Commissie onderzoekt inmiddels de mogelijkheid om de 1 en 2 eurocenten af te schaffen. De EC wil weten of de kosten om de muntjes te maken nog opwegen tegen het gebruik.

Toen de Euro op 1 januari 2002 werd ingevoerd, kreeg iedereen een setje munten cadeau. Het zat in een sobere verpakking. In totaal 3.88 Euro.
       Wij hebben het bewaard en nog teruggevonden ook.

Op de achterkant van het mapje staan de biljetten. Ook die van 100, 200 en 500 Euro. Biljetten, die je vrijwel nooit ziet en in het algemeen niet geaccepteerd worden.

Het biljet van € 200,--

Het was maandagochtend kwart over acht. Ik deed snel een boodschap bij mijn plaatselijke Albert Heijn. Voor mij bij de kassa moet een mevrouw drie euro en 35 cent afrekenen voor wat broodjes en een potje jam. Zij legt een biljet van 200 Euro neer.
      De caissière kijkt hier nogal ongelukkig bij. 'Daar heb ik niet van terug', zegt zij. Als de mevrouw wat tegenstribbelt -'u hebt toch wel biljetten van 50 Euro in kas'- zegt het meisje achter de kassa, dat ze biljetten van 200 euro niet mag accepteren.
 
In de inmiddels steeds langer wordende rij, ontstaat enige commotie. Discussie. Meningsverschil. Allerlei argumenten pro en contra passeren.
      "Zo'n biljet is toch een wettig betaalmiddel. Dat mag niet geweigerd worden".
      "Ze kunnen natuurlijk niet controleren of het een vals biljet is''.
      ''Als ze van die grote biljetten in kas hebben, zijn ze interessanter voor overvallers''.
      ''Als je zo'n klein bedrag moet afrekenen is het idioot om met zo'n groot bedrag te willen betalen''.

Gedoe op de Azoren

Ik heb eens nagegaan of iemand de moeite heeft genomen om hierover een rechtszaak te beginnen, maar daar heb ik niets over kunnen vinden. Er is wel een soort consensus. Winkeliers mogen biljetten van 200 of 500 Euro weigeren. Ook biljetten van 100 of 50. Ze kunnen zelfs eisen dat er helemaal niet cash betaald wordt, maar dat men pint of zo. Het wordt dan wel aangeraden om dat duidelijk kenbaar te maken.
      Ooit heb ik daar zelf wat moeilijkheden mee ondervonden. In februari 2002 ging ik voor de VPRO naar de Azoren, een Portugese eilandengroep in de Atlantische Oceaan. De Euro was net ingevoerd. Ik kreeg cash geld mee. 1500 Euro. Daar zaten drie biljetten van 200 en vijf biljetten van 100 tussen. Nu zou ik geweigerd hebben om daarmee op pad te gaan, maar omdat het hier een nieuw betaalmiddel betrof, vond ik het wel goed. Dat bleek niet zo verstandig. Ik huurde een auto en moest 300 Euro borg betalen. Geen probleem: één biljet van 200 en één van 100. 

Maar de verhuurder weigerde om de biljetten aan te nemen. ''Ga maar naar de bank'', was zijn advies. Ik betaalde toen maar met een creditcard.
De volgende dag ging ik naar een bank, maar ook daar werden de biljetten geweigerd. Uiteindelijk heb ik ze weer mee naar huis genomen.

Gedoe in Zimbabwei

Nog gekker was het in Zimbabwe waar ik in 1995 was. Ditmaal was ik uitgerust met Amerikaanse dollars. Het begon met het hotel. Ik kocht daar wat in een winkeltje en wilde met een biljet van twintig dollar betalen.
       De man achter de toonbank bekeek het biljet goed en zei dat hij het niet kon accepteren. Er zat namelijk een scheurtje in.
Ook toen ging ik naar een bank om die dollars te wisselen. Ieder papier werd grondig bekeken. Een scheurtje, een vouwtje, een andere ongerechtigheid, alles werd geweigerd.
      Die dollarbiljetten zijn vaak wat ouder en een vouwtje zit er al snel in.
Niet meer dan twee biljetten van twintig dollar kwamen door de controle.

Het biljet van 100 biljoen dollar     

Mijn bedrijf heeft toen geld op mijn rekening gestort en zo kon ik Zimbabwaanse dollars ontvangen. Die waren toen nog wel iets waard.
      In 2015 zijn de Zimbabwaanse dollars verdwenen. De gierende inflatie onder het bewind van Mugabe had tot volstrekt krankzinnige situaties geleid. Uiteindelijk werd een biljet van 100 biljoen dollar gedrukt. Daar kon je nog geen ijsje voor kopen.

Details

Categorie: Algemeen (365)

Gepubliceerd: 22 november 2018

De Paulusmobiel

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Bellingwolde is een sfeervol dorp waar de Hoofdweg omzoomd is met oude beuken, eiken, platanen en esdoorns. Er staan monumentale herenboerderijen, afgewisseld met rietgedekte bungalows en Pippi Langkous villa’s. Dit alles wordt ’s avonds zacht verlicht door bijpassende straatlantaarns. In de zijstraten vind je een flink aantal strakke huurwoningen, lieflijke boerderijtjes en -verstopt in bospercelen- een paar kasteeltjes.

      Als je niet wilt hoef je het dorp niet uit, want er is een aardige middenstand en voor je ‘ouwe dag’ vind je een ruime kamer in een stijlvol bejaardenhuis. Als je dementerend bent, kun je terecht in een mooi nieuw onderkomen met liefdevolle verzorging. Bezoek je graag een kerk? Dan is de Magnuskerk uit de veertiende eeuw een snoepje. Verder vind je hier een supermarkt, slager, drogist, bloemist met brocante zaken, een makelaardij, een gezondheidscentrum met eigen apotheek, tandarts, een Anneke’s tweedehands-winkel, een Chinees en een Egyptisch restaurant, snackbar, goudsmid, diverse kunstenaars, een kleine bioscoop, een respectabel museum en natuurlijk onze prachtige dorpsbieb.
      Die laatste - wij dus - heeft nauw contact met de drie basisscholen, peuterspeelzalen en het Dollard College, dat voorziet in het voortgezet onderwijs. Onze bibliotheek is sinds maart van dit jaar gevestigd in het nieuwe Multifunctionele Centrum ‘ De Meet.’ In dit MFC zijn diverse disciplines gehuisvest. Het consultatiebureau, Certe - het huisartsenlaboratorium Noord, buitenschoolse opvang, Stichting Welzijn, dagbesteding, een restaurant met uitnodigend terras en een politiepost.
      Ook zijn wij in het trotse ‘bezit’ van de Stichting het Nut. Zij zorgt voor een divers aanbod van culturele avonden, nodigen schrijvers en journalisten uit; mensen die je mee op reis nemen.

      De buurt Bellingwolde telt iets meer dan 2.500 inwoners. Hiervan zijn er zo’n 1000 lid van onze bieb.

In kleine gemeenschappen hebben mensen vaak bijnamen, zo ook bij ons. ik wil er wel eentje met u delen.

''Paulus de Boskabouter''

      Één van onze vaste klanten is de 85-jarige ‘Paulus de boskabouter’, een koosnaam. Samen met zijn vrouw komt hij regelmatig boeken en tijdschriften lenen. Zijn favoriete tijdschrift is Computer Idee, want hij wil bij de tijd blijven. Hij is de trotse bezitter van een E-reader en om daar zijn geliefde boeken op te downloaden heeft hij een cursus gevolgd in ons Digitaal Café. Na wat opstartproblemen heeft hij het downloaden onder de knie en is zeer in zijn nopjes met zijn E-book-bibliotheek-app. Af en toe wordt hij gekweld door ouderdomskwaaltjes en heeft dan geen energie om zijn E-books te lezen. De uitleentermijn is vier weken en daarna verdwijnen de boeken van je E-reader. Zo ook voor Paulus. Voor hem is dit inmiddels geen probleem meer, hij heeft onthouden hoe hij ze er weer op kan zetten. De Knapperd!

‘cool’, ‘babe’, ‘app me’, ‘kiss me’, ‘love’, ‘moppie’

    Paulus is dus hoogbejaard en in het bezit van een prachtige scootmobiel met allerlei toeters en bellen. Hij is, op één klant na, ons oudste en meest trouwe bibliotheeklid. Het liefst bezoekt hij onze hartjesdag, -dat is de vrijdag- , want dan staat er een schaal met ouderwetse hartensnoepjes bij de uitleenterminal. Witte, gele en roze mierzoete hartjes met opdruk. U kent ze misschien nog uit uw jeugd, ze waren vroeger voorzien van opdrukken als ‘kus me’, ‘schat’, ‘zoen’, ‘hallo.’
      Tegenwoordig staat er in deze snoepjes gedrukt ‘cool’, ‘babe’, ‘app me’, ‘kiss me’, ‘love’, ‘moppie’, ‘hello.’

Deze eigentijdse aanpassingen kunnen Paulus niet deren. Hij leest ze niet meer. Al sabbelend nemen de snoepjes hem mee naar zijn jeugd. Hij geniet er zichtbaar van. Pakt gerust twee of drie hartjes; zijn ogen gaan glimmen en wij zien een oude man weer jong worden.

      Maar dan… staat hij met zijn scootmobiel voor de selfservice balie, heeft zijn boeken en tijdschriften gescand en moet vervolgens achteruit rijden…Hij kan er niets aan doen, zegt ie - geneert zich - zegt ie ondeugend, waarna het onvermijdelijke gebeurt. Met een hoog piepende snerpende toon zet de Paulusmobiel zich achterwaarts in beweging, ramt een presentatietafel, schampt een houten pilaar en komt met een schok tot stilstand. Meneer Paulus zet het gevaarte in de vooruit, steekt zijn hand op en zegt zonder blikken of blozen: ’Goedemiddag, tot volgende week.’!

Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld

Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag

Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding

Verhalen uit de dorpsbieb 4: De Paulusmobiel