Details

Categorie: Algemeen (402)

Gepubliceerd: 17 september 2019

Last Orders, Please

(30 jaar na de dood van Graham Chapman)

Door Theo Uittenbogaard

In 1967, toen ik 21 jaar oud was ontmoette ik David Sherlock, een leuke, stoute jongen in een klein zwembroekje aan het strand Platja d'en Bossa, op een vergeten eilandje in de Middellandse Zee, dat slechts per veerboot te bereiken was, Ibiza geheten, en deed het met hem op een middag in m'n logeerkamer in het huis van twee Amerikaanse vrienden. "La casa de los dos Americanos", was een voldoende aanwijzing voor elk van de beide taxichauffeurs, die het eiland rijk was, om via een zandweg bij hun zelfgebouwde 'casa' buiten de stad te komen. Terwijl David's vriend, een grote witte blote Engelsman, die op het strand in een ligstoel een pijp rookte, oude nummers van The Guardian las, en gin-and-tonics dronk, deden we het stiekem de middagen daarna nog een paar keer. Ik kreeg een grammofoonplaat cadeau van David: "At Last... The 1948 Show", met daarop uiterst geestige sketches voor de radio gemaakt door zijn vriend, een zekere Graham Chapman, en ene Marty Feldman. Met dialogen, die ongeveer zó gingen...
   
M: "It is very hot day, and there are about a 150 people waiting in the waiting room. And there is also a dead dog"
G: "Good, I am a doctor, you know. What's the problem ?"
M: "My foot's dropped off"
G:" Nurse ! Get your clothes on, I might need you in a minute"

Eind oktober 1969 logeerde ik bij ze in Hampstead. Op vrijdagavond 27 oktober propten wij ons met z'n drieën op de achterbank van een 'mini-cab'  -destijds een nieuw fenomeen; een taxi in een privé auto-  om de verjaardag te gaan vieren van ene John Cleese, die 30 werd. In zijn woonkamer waren enorm veel mensen, waar ik niemand kende. Ik werd voorgesteld aan Conny Booth, waarmee Cleese het jaar ervoor getrouwd was. Marty Feldman moet ook aanwezig zijn geweest, want iedereen was er, inclusief de hele crew van iets wat "Monty Python's Flying Circus" heette. Een circus dat, een paar weken eerder, zo begreep ik, z'n premiere had beleefd op de BBC-televisie. Dat verklaarde de uitgelaten stemming. Cleese kreeg van zijn collega's als surprise een enorme piepschuimen neus met een nep fret van bont in de neusgaten "I've got a Ferret Up My Nose". Waar ik de grap niet van begreep, tot ik, jaren later, Monty Python op de Nederlandse televisie zag.

*Monty Python  is a British surreal sketch comedy series created by and starring the comedy group Monty Python. The first episode premiered 5 October 1969 on BBC1. It had 45 episodes airing over four series from 1969 to 1974. Freiherr Manfred von Richthofen, the World War I German flying ace known as 'The Red Baron', commanded the Jagdgeschwader 1, a squadron of planes known as "The Flying Circus."

Graham, David en ik gingen bijna elke avond, als de pub om de hoek weer open was (18:30- 22:30 uur)  -vaak tot het "Last Orders, please" - gin-and-tonics drinken, The Angel, op de Highgate High Street. Graham bestelde altijd een dubbele gin, want anders was z'n glas "alleen maar nat", vond hij. Hij had gelijk. Officieel mocht er maar een beetje alcohol in zo'n cocktail. Het maximum schenk-volume stond op een koperen plaatje in de bar: one/eights of a gill. Zie je ? Da's bijna niks.

*Gill, a measurement, unit of volume in the British Imperial systems. It is used almost exclusively for the measurement of liquids. Although its capacity has varied with time, in Great Britain the gill is five British fluid ounces.

Andere avonden gingen we drinken in diverse, zogenaamde 'gay' bars in centraal Londen. Overvol waren ze, en heel geanimeerd, maar communicatief nogal doofstom. Om de éën of andere reden stond de muziek zo oorverdovend hard, dat bestellingen slechts schreeuwend doorgegeven konden worden en een normaal gesprek onmogelijk was. Waarschijnlijk, zo verzon ik later, was het een typisch Britse oplossing voor een heikel probleem. Het gespreksonderwerp homoseksualiteit -en zijn praktische gevolgen- werd aldus discreet vermeden. Op het vergrijp 'uitlokking' dreigde immers nog steeds sluiting van de zaak. Tot nog maar twee jaar eerder, tot 1967, was 'het' in Engeland en Wales nog geheel verboden. En werden mannelijke homo's, min- en meerderjarig, nog steeds veroordeeld tot pittige gevangenisstraffen of chemische castratie. Lesbiennes niet; die konden niet bestaan, volgens Koningin Victoria, toen in 1885 het betreffende amendement op de wet tegen de ontucht werd toegevoegd. Hoewel Graham pas uit de kast kwam nadat hij David in 1966 op de camping op Ibiza had leren kennen, was hij éën van de eerste Bekende Britten, die openlijk homo was, en dat overal liet weten. Tot ontsteltenis van zijn studievriend en mede-grappenschrijver, John Cleese, die het fenomeen van nabij niet kende, en het ook niet geloven kon, omdat Graham bekend stond als een womanizer. 

* John Tomiczek. In the early 1970′s Chapman & Sherlock met and took in a 14 year old teen runaway from Liverpool, John Tomiczek. The couple eventually adopted Tomiczek, and Chapman became his legal guardian.

Eind jaren '70  ben ik met mijn vriendin, op doorreis, nog een keer bij ze langsgeweest:  89, Southwood Lane Highgate, London N6 5TB, Verenigd Koninkrijk. Graham lag in bad met een gin-and-tonic, dat weet ik nog wel. En er zat een ongeïdentificeerde adolescent op de bank. Waarschijnlijk was dat die John Tomiczek. Na zessen gingen we, als vanouds, genoeglijk met z'n vieren naar The Angel doorzakken.

*Marty Feldman died from a heart attack, in a hotel room in Mexico City on 2 December 1982 at age 48, during the making of the film 'Yellowbeard'; the film was subsequently dedicated to him. 'Yellowbeard' was co-written by David Sherlock.

Eind 1988 belde Graham mij onverwacht op, zei dat hij in Amsterdam was en dat hij met me wilde praten. Het klonk serieus. We maakten een afspraak en kletsten en dronken als voorheen -terwijl hij in 1977 officieel gestopt was met alcohol, hoorde ik achteraf. Toen ik voorzichtig het onheilspellende woord 'aids' liet vallen, bleek dat een passerend gespreksonderwerp. Dus dat was het niet. Een paar maanden later, begin 1989 kwam hij nog twee keer naar Amsterdam, en steeds met de aankondiging dat hij met me wilde praten. Dat deden we. Nee, met David ging het goed. Koetjes en kalfjes. Steeds in de bar van dezelfde shabby, lichtcriminele gay hoerenkast in de Kerkstraat, waar nu Ron's Gastrobar is gevestigd. Met geen woord sprak Graham over zijn naderende einde. 

Een half jaar later, zeven jaar na Marty Feldman, stierf Graham, eveneens op 48 jarige leeftijd, niet aan aids, niet aan lever-cirrose, maar aan een agressieve uitgezaaide 'amandel-kanker'. 

Als ware het een verzonnen Python-diagnose.

Herinneringsplaquette voor "een hele stoute jongen" op de gevel van The Angel : "Dronk hier vaak en overvloedig" 

* Graham Chapman died on 4 October 1989 in Maidstone Hospital. At the time of his death, he was being visited by his brother John and wife, his partner David Sherlock and fellow Pythons Michael Palin and John Cleese, the latter of whom had to be led out of the room to deal with his grief. The comedian Peter Cook had intended to visit, but arrived too late and was visibly shaken by the news. Chapman's death occurred on the eve of the twentieth anniversary of the first broadcast of Flying Circus, and Terry Jones called it "the worst case of party-pooping in all history".

Twee jaar na Grahams' dood overleed ook John Tomiczek. Aan een hartaanval. 

David Sherlock heb ik in de jaren daarna diverse malen proberen te bereiken. Tevergeefs.

Details

Categorie: Algemeen (402)

Gepubliceerd: 09 september 2019

De visie van Goof de Jong 

Goof de Jong (Schoonrewoerd 1955) werd in 1986 uitgezonden naar Zimbabwe als leraar wiskunde door het toenmalige Komitee Zuidelijk Afrika. Hij werkte er 11 jaar als leraar op het platteland en in één van de townships van Harare.
      In de jaren negentig startte hij met een Nederlandse collega een reisagentschap, dat zich oorspronkelijk richtte op toerisme. Na de crisis die in 2000 startte raakte de toerisme-industrie in ernstige problemen en het bedrijf veranderde van koers. Het verzorgt nu de reizen voor ambassades, hulporganisaties en privé bedrijven en organiseert gespecialiseerde vakantiereizen naar Zimbabwe.
      In juni 2008 schreef hij dit stukje op mijn blog. Het is nog steeds actueel.

 HET VERDRIET VAN ZIMBABWE

``Hoe kun je daar nu nog léven?``

``Heb je wel genoeg te eten?``

``Kom toch terug naar Nederland!``

``Is het voor jou wel veilig daar?``

``Hoe kan een pilsje nou 1 Miljard Zimbabwe dollar kosten?``

``Jongen, je leeft in een nachtmerrie, wordt toch eens wakker!``

Al die vragen dansen in mijn hoofd als ik afgelopen zondag, na een korte vakantie in Nederland weer arriveer op het vliegveld in mijn woonplaats Harare.

Ik zie altijd wel lichtpuntjes: Het is hier niet zo erg als in Darfur of in Bagdad.
      Hitler, Stalin en Moboetoe waren veel grotere boeven dan Mugabe.

Ons bedrijf loopt goed. We hebben het druk! Druk met klanten, die aan de lopende band vliegtickets boeken, ze betalen in buitenlandse deviezen. Internet boekingen zijn niet populair hier omdat de internetverbindingen niet snel genoeg zijn.
      We zorgen ervoor dat er tijdig brandstof wordt besteld, want je kunt niet zomaar even gaan tanken bij het tankstation. De generator moet werken, want gemiddeld zit je 1 dag per week zonder elektriciteit. Als je water hebt, vul je zwembad! Want soms heb je 2 weken, of zelfs langer, geen stromend water.
      Het personeel heeft geld nodig om met het openbaar vervoer naar het werk te komen. Een hele klus! Twee weken gelden kostte een ritje met een mini/busje 500 miljoen, vandaag is het vier keer zoveel.

Het abnormale wordt routine. Alles went. Of niet?

 
KIKKERS  

Een gangbare vergelijking die de ronde doet is deze: Zimbabweanen zijn net kikkers die in een hele grote kookpot op een zacht vuurtje staan. Ze worden langzaam maar zeker gekookt, maar ze springen er niet uit, alles went tot de dood erop volgt!
      Zou je een kikker in het kokende water gooien dan springt hij er uit en overleeft! Het is een trieste constatering, die goed typeert wat er aan de hand is: Zimbabweanen voelen heel sterk dat ze hun toekomst niet in eigen hand hebben.
      Immers, hun eigen President zei vorige week nog dat hij door God geroepen is om het land te leiden en dat hij alleen door God afgezet kan worden en niemand anders.

Het verdriet van Zimbabwe, de teloorgang, is op vele manieren in getallen en grafieken beschreven. Uiteindelijk zijn het de mensen die het gelag betalen.

Als je verkeerd stemt loop je het gevaar in elkaar geslagen te worden, of nog erger. En daarbij komt dan die dagelijkse strijd om rond te kunnen komen.

GEWELDIGE MENSEN  

Wat helaas maar zelden in de krant komt is het werk van honderden mensen in Zimbabwe die zich soms met gevaar voor eigen leven inzetten voor mensenrechten, die strijden tegen armoede en onrecht. Die dag en nacht in de weer zijn met de vele weeskinderen.
      Maar ook mensen die grandioze muziekfestivals organiseren, mensen die aktief zijn in vakbonden , in de wereld van sport en bedrijfsleven. Er zijn geweldige schrijvers hier, en artiesten, en komieken.

Ik geloof dat dit het ergste verdriet van dit land is. Zoveel menselijk potentieel en zoveel teniet gedaan in de afgelopen jaren. En momenteel zo weinig uitzicht op werkbare oplossingen.

Wat zijn er toch goede mensen hier! Vriendelijk, altijd een grap, altijd hulpvaardig, nooit luidruchtig of grof en agressief. Ondanks hun honger, hun dagelijkse strijd tegen misère, hun broosheid. Het is de aard van de Zimbabweanen; repressie van de overheid verandert die volksaard niet zo snel. Dat is universeel.
      Spraken onze ouders niet altijd over de saamhorigheid en de humor tijdens de tweede wereldoorlog?
      De boeken van Marquez zijn doordrenkt met dezelfde waarheid: de vuilheid van de burgeroorlog, de eeuwige stank van de steden en de armoede zijn niet in staat een volk eronder te krijgen, het volk leeft altijd voort.

Details

Categorie: Algemeen (402)

Gepubliceerd: 08 september 2019

De cri de coeur van een priester

Het stoffelijk overschot van oud-president Robert Mugabe van Zimbabwe wordt woensdag overgebracht van Singapore naar de hoofdstad Harare. Zondag volgt dan de begrafenis, die waarschijnlijk zal plaatsvinden op de erebegraafplaats.
      Mugabe kwam in 1980 aan de macht als de vrijheidsstrijder, die het blanke minderheidsregime van het toenmalige Rhodesië ten val had gebracht. Gaandeweg zijn regeerperiode ontpopte Mugabe zich als een dictator en een despoot. In 2017 werd hij afgezet. Mugabe werd 95 jaar.

Ik heb een aantal reacties gelezen. De meningen in Zimbabwe zijn nogal verdeeld. Zimbabwe anno 2019 is een zeer arm en verdeeld land. In de plaatselijk krant Newsday wordt hij omschreven als ‘de held die een schurk werd’.

Onderstaande preek ontving ik van Ernst Schade te Lissabon met het commentaar:
‘’What an indictment from a fellow Catholic’’.

Het is geschreven door Father William Guru, een R.K.-priester, die in Zimbabwe werd geboren en daar opgroeide. Tegenwoordig woont hij in Maryland USA. Hij maakte Mugabe vele jaren mee en heeft -eufemistisch uitgedrukt- niet zo veel waardering voor de oud-president. Hier komt zijn cri de coeur die eindigt in een welgemeend AMEN.

THE DEATH OF ROBERT MUGABE

When I heard about the death of Robert Gabriel Mugabe today, I did not feel anything. I didn’t feel numb, but I didn’t feel the usual sadness and grief that I usually feel when I hear of a death.

Whether it is a family member or a friend, or it is someone I only know in the media, the death of a human being has always moved me. Yet, the death of the man who was my country’s leader for 37 years of my life has neither moved me nor saddened me.

When Ian Smith, the notorious Rhodesian Prime Minister who declared that there would be no Black rule for at least a thousand years, died, I was saddened and I grieved. Even when Pik Botha, the last foreign minister of Apartheid Pretoria, died last year, I grieved.

That I didn’t grieve Mugabe’s death did not matter to me all day today. It wasn’t even the numbing of feeling that usually comes immediately after a bereavement. It was, rather a total absence of sadness and grief. I was not happy either. I was just not sad and I did not feel guilty at all. It was total apathy.

After thinking and meditating on my total lack grief and guilt, I got some insight into why I felt and reacted the way I did.

What triggered the reflection was when I came to the place where the name of a deceased person is mentioned in the Eucharistic celebration. I hesitated, then I mentioned the name of Robert Gabriel Mugabe.

“[In Masses for the Dead:
Remember your servant N., whom you have called (today) from this world to yourself. Grant that he (she) who was united with your Son in a death like his, may also be one with him in his Resurrection.]”

The bottom line to me is that Robert Gabriel Mugabe died a long time ago. I have emoted and grieved his death already. This final death comes as no surprise to me because I had already mourned and buried Robert Gabriel Mugabe.

Mugabe died to me in 1980 when he mounted the brutal terror campaign that led him to electoral victory. In my neighborhood, ZAPU had been the political party of liberation all through the war years. But our local leaders were forced to switch to Zanu overnight for fear of brutal appraisals, and to save the people.

Mugabe died to me in the early 80s when he started the intrigue and scheming, to sideline Joshua Nkomo, and ZAPU, out of national politics and leadership. When he masterminded and surgically executed the genocide of the people of Matebeleland and Midlands.

Mugabe died to me when he consolidated power into his own hands by alienating and eliminating anyone who opposed his ways. When he made himself the executive president and tried to make the country a one-party State.

Mugabe died to me when he dragged our army into the DRC war, where many of our fighters came back home in plastic bags, which we were not even allowed to open for body viewing. When he allowed individuals among his cronies to enrich themselves through the looting of mineral wealth and the rape of the women of the DRC.

Mugabe died to me, when in order to keep his hold on power, he disbursed un-budgeted payments of gratuities to war veterans, impoverishing the country, benefitting again his cronies, and hoodwinking the majority of the veterans.

Mugabe died to me when, again, to hold on to power,  and to appease the war veterans whose gratuities where being looted by his cronies, he allowed the infamous land redistribution scheme. Again, he allowed his cronies to benefit, while thousands of landless peasants and farm workers were left with nothing to languish in poverty. He oversaw the reduction of the bread basket of Africa, to a begging bowl of the world.

Mugabe died to me when he cracked down on the labour movement that began to agitate for workers rights. He frustrated the best efforts of the labour movement and forced the reluctant Morgan Tsvangirai to leave Zanu PF to form the MDC as an alternative. Mugabe was brutally cruel at any opposition within and outside his party.

Mugabe died on me as, throughout his long reign, he stifled press freedom and the freedom of expression. He mounted a ruthless and unrelenting onslaught on journalists, media houses and individuals who dared express themselves.

Mugabe died on me when he totally disregarded the will of the people who voted overwhelmingly in 2000 to prevent him from changing the constitution to suit his agenda. He went ahead and did the very things that people had resoundingly voted against.

Mugabe died on me each time he used the state machinery and coffers to rig elections and ensure that every plebiscite under his watch retained him.

Mugabe died on me each time after an election that he would have lost but managed to rig, he would cruelly crack down on those who had voted against him. The post election violence that claimed lives and left many maimed for life.

Mugabe died on me when he allowed starving villagers, victims of drought and floods, to be denied food assistance from the state and humanitarian organizations, on the basis that they were members of the opposition who voted against him.

Mugabe died to me in 2005 when, in the dead middle of a blistering severe winter, he allowed the dreadful operation Murambatsvina. The loss of lives and livelihoods and well-being caused by this evil progrom still haunts many in Zimbabwe today.

Mugabe died to me each time he declared at the annual Zanu PF congress that there was no vacancy in the presidium, and that succession was not on the agenda.

Mugabe died to me when he allowed the plunder of diamonds in Marange. The brutality of the army and the suffering and death of civilians in Marange was phenomenal and continues to diminish lives today.

Mugabe died on me when he allowed the health and education systems of the country to collapse during his watch. He allowed the expatriation of money to foreign countries to pay for healthcare and education for the elite, while the majority of our people languished in mediocre institutions at home.

Mugabe died on me when he allowed the industrial sector to decay because of his poor economic policies. He allowed all economic activities to be centralized and concentrated in the capital while other towns experienced total neglect and gradual economic decay.

Mugabe died on me when he allowed conspicuous consumption to flourish among the elite and his cronies, right in the face of a populace that was rapidly becoming more and more impoverished and  disadvantaged.

Mugabe died on me when he indoctrinated his supporters to believe that the county’s problems were caused by the economic sanctions imposed on his regime by the West. He paid a blind eye to his poor economic policies, poor leadership and management, poor human rights record, and the corruption that made his patronization and cronyism possible, and was a byproduct of the same system.

Mugabe died on me when he allowed his wife to go berserk and meddle with party and national politics and wreck havoc in the lives of people. Those hour-long rants of Dr. Amai, at rallies all over the country were totally unnecessary and should never have been allowed.

Mugabe died on me more times, in the 37 years that I have known him, than I can recount.

For me to eulogize Robert Gabriel Mugabe would be an act of great betrayal to the many people who died and whose lives have been damaged for life by his long rule.

To eulogize Mugabe for me is to capitulate and give up the struggle for human rights and social justice. It will be to celebrate the triumph of the evil over the good, the false over the true, the darkness over the light, the irrational over the rational, the inhuman over the human.

How can Robert Gabriel Mugabe be a Pan-Africanist, when he destroyed an African country, Zimbabwe, and the lives of the people of that country?

How can Robert Gabriel Mugabe be a liberator, when he enslaved to poverty and indignity, the people over who he ruled tyrannically for the best part of four decades?

How can Robert Gabriel Mugabe be an iconic leader, when he failed dismally to groom and prepare his own successor to preserve and continue his legacy? Look at the calibre of the leader we got after Mugabe.

How can Robert Gabriel Mugabe be a revolutionary, when he was so resistant and impervious to change? His fear of regime change was clinically pathological.

How can Robert Gabriel Mugabe be a founding father of the nation, when he hounded Father Zimbabwe, Joshua Nkomo, out of national politics and leadership into the ditches of irrelevant oblivion?

How can Robert Gabriel Mugabe be a Great Zimbabwean, when he frustrated and drove into exile thousands of of Great Zimbabweans?

How can Robert Gabriel Mugabe be a son of the soil, when he necessitated and facilitated the alienation and banishment of millions of daughters and sons of the soil, from the soil of their birth, where their umbilical cods and the bones of their ancestors are buried?

How can Robert Gabriel Mugabe have a legacy, when he lived long enough to see the jewel that he inherited from the Rhodesians become a basket case, a s**t hole, a banana republic, a pariah State, a failed state, the laughingstock of nations?

How can Robert Gabriel Mugabe be a Zimbabwean, when he died in a foreign country because he did not have faith in the “fire of the hearth” of the place that is supposed to be his home. Mugabe died not curled beside an African fire in a mud and thatch hut in Zvimba, or anywhere in Zimbabwe.

How can Robert Gabriel Mugabe be a national hero, when he declared that he does not want to be buried at the National Heroes Acre Shrine, where he pontificated and presided over the burial of our national heroes, for the best part of four decades?

How can Robert Gabriel Mugabe be a national hero, when he refuses to lie next to Sarah Heyfron at Heroes Acre, a Ghanaian foreigner, who like the biblical Ruth, out of love for her man and his country, abandoned everything to follow him to Zimbabwe?

After thinking long and hard about Robert Gabriel Mugabe, I came to the following conclusion:
- it is alright to feel no sadness and grief
- it is alright not to mourn
- it is alright not to feel guilty for not feeling sad and for not mourning
- it is perfectly alright to feel like this
- it is normal and it is human
- this is a perfectly normal way to feel

Robert Gabriel Mugabe died today. To me he died many times between 1980 and 2019. There are times when I thought that his death would make a difference to my life and that of my country. But his death today, for me, is a non event. So I am not morning and I am not sad and I am not guilty about it.

Rest In Peace Robert Gabriel Mugabe. That is the Christian thing to do. That is the human thing to do.  Much as he disregarded Christian values,  and much as he debased humanity or ubuntu, I shall not allow him to diminish my Christianity and my humanity/ubuntu. So I commend the soul of Robert Gabriel Mugabe to the love and mercy of God. My God gather him into the bossom of our father Abraham.
Amen.

Fr. William Guri, C.Ss.R., Ph.D.

Details

Categorie: Algemeen (402)

Gepubliceerd: 03 september 2019

Brrrr

Bij de beroemde foto's van het balkon van de Amsterdamse Stadsschouwburg, die Het Parool onlangs liet zien, snijdt mij opnieuw die absurde recente naamsverandering in 'Internationaal Theater Amsterdam' door de ziel. Of  nog erger: 'het ITA' -Brrr.  Dat de Toneelgroep Amsterdam dacht zich pretentieus een progressieve en internationale uitstraling aan te meten door zich door een trendy marketeer en zelfingenomen directie die naam aan te laten smeren, moet het zelf weten.  Al is het netzo potsierlijk als de keizer uit het sprookje, die bewonderd dacht te worden voor zijn goede smaak, toen hij bloot over straat paradeerde. Die naam pretendeert een hoop, maar slaat nergens op. Ze brengen nog steeds dezelfde stukken op de planken als de Toneelgroep Amsterdam. Voor precies hetzelfde publiek. In precies dezelfde schouwburg. Maar nu moet die schouwburg ook inene 'Het Internationaal Theater Amsterdam' heten. In één adem' Internationaal' en 'Amsterdam' ; een klassiek gevalletje 'contradictio in terminis'. (En dan alleen ook nog bedoeld voor de eigen hoofdstedelijke culturele bühne). Het is netzo kleinzielig als de dorpsbakker, die dacht de concurrentie voor te zijn door zich 'de beste bakker van het land' te noemen en vervolgens werd voorbijgestreefd door z'n buurman, die zich afficheerde als 'de beste bakker van de straat'. Afijn. De schouwburg van Amsterdam blijft voor mij de Stadsschouwburg. Die kan een taxichauffeur tenminste vinden.

Theo Uittenbogaard
Amsterdam