Details

 

     Met de dood voor ogen

  • (Door Iris Driessen, docent Nederlands VWO/Gymnasium)
  •            

    Deze Marokkaanse jurk droeg ik niet zomaar. Al zou ik dat misschien wel moeten doen. Want het is een feestelijke jurk. En het leven moet je vieren.
           Echt. 
    Als docent zit de waardering in kleine dingen. Een knipoog, een hand bij het weggaan, een kaartje, een knuffel, een fijn gesprek tijdens een onverwachte ontmoeting jaren later. En heel soms krijg je een weekendje Parijs cadeau. Maar het mooie is, dat je kleine kinderen ziet opgroeien. Tot aan klas zes ben je erbij. En daarna hoop je dat het ze goed gaat. Gelukkig gaat het meestal goed. En al gaat het even niet zo goed; ik ben altijd trots.
              Mijn lieve Joop behandelt mensen die ziek zijn en doodgaan. Ja, we gaan allemaal dood, dat is zo, maar deze mensen gaan binnen afzienbare tijd. Joop tart het lot en speelt met de tijd; met medicatie zorgt hij voor een aantal kwalitatieve laatste jaren, maanden, weken. 
    De jurk kreeg ik van één van zijn patiënten. Een leuke vent, net dertig. Zijn vrouw is te knap en hun dochtertje te lief. Hij wilde zijn dokter graag verwennen met heerlijk eten. Om te bedanken. ‘Een bucketlistdingetje dokter.’ We eten nooit bij of met zijn patiënten. Maar nu wel. Soms is er een klik. En soms een nog intensere klik.
              We aten. We lachten. We praatten. Als oude vrienden. 
    Als oude vrienden met een bijzondere vriendschap. Een vriendschap die gegroeid is in steriele spreekkamertjes in kille ziekenhuizen. Maar waar de menselijkheid sterker is dan een spierwitte doktersjas. Een vriendschap die zijn hoogtepunt beleefde tijdens het etentje van afgelopen zaterdag. Want heel veel tijd om de vriendschap te verdiepen, is er niet.
              Maar misschien is dit genoeg. Als het er is, is het er. En kan het zo blijven. 
    En dus. Trek een mooie jurk aan. Een Marokkaanse of gewoon één van de C&A. Vier het leven. En vind een vriend.

 

 

 

 

 

Zie HIER voor alle Juffen

 

 

 

 

Details

 

De oudste straatjes van Denemarken

We zijn in Tønder, een stadje op Jutland in het uiterste zuiden van Denemarken.
      De man draagt een soort knickerbocker. En die lange witte kousen, de laarzen, het rugzakje en de wat onzekere blik maken hem tot een toerist. Hij staat voor een damesmodezaak en lijkt dus enigszins de weg kwijt.
      Aan mede-voetgangers vraagt hij in vlot Deens of ze hem een café kunnen aanbevelen, waar hij een consumptie kan nuttigen. Toerist in eigen land dus. Die komen hier vooral voor de mooie nostalgische klinkerstraatjes. Hij wordt verwezen naar Johanne's. Daar hadden wij zojuist ook iets gebruikt.
     
Het café


Controles

Hoe kwamen wij zomaar in Tønder terecht?
       Wel.  
Als je van Duitsland naar Denemarken wilt rijden ga je eigenlijk altijd op de A7/E45 even boven Flensburg de grens over. Snel en doelgericht. Dat was het althans tot voor een paar jaar geleden. Maar de laatste tijd worden aan die grens redelijk scherpe controles uitgevoerd en ontstaan er lange files.
      De Denen zijn namelijk bang dat vluchtelingen die van Duitsland naar Zweden willen wel eens in hun land zouden kunnen blijven. En dat is een schrikbeeld, want Denemarken houdt in het algemeen niet zo van vluchtelingen. Ze zitten al in hun maag met een ander soort ‘’vluchteling’’: de ca. 7.000 Eskimo’s (Inuït) uit hun kolonie Groenland.
      Je kunt die files heel simpel vermijden door via een tweebaansweg een andere grensovergang te nemen. Bijvoorbeeld onder Tønder.  Douane en politie heb ik daar niet gezien en je kunt dus gewoon doorrijden.


Uldgade

  

Tønder kreeg al in 1243 stadsrechten. Vooral het centrum is de moeite waard.
      Daar is de drukke Uldgade, waar zich het tafereel met de toerist afspeelde. Er zijn mooie winkels (veel Scandinavisch design), karakteristieke huizen, cafés en terrasjes.


Plein & terras

  

Zijstraat

De bestrating in het centrum is sierlijk met alom kasseien.
      Je kunt er overal met Duits terecht, want Tønder was vrij lange tijd Duits. In 1920 sprak de bevolking zich per referendum uit voor definitieve aansluiting bij Denemarken. Ooit lag het aan zee en werd het diverse malen getroffen door stormvloeden. Maar er werden dijken aangelegd en nu ligt het in het Jutlandse binnenland.

 

Møgeltønder

  

Zo’n vijf kilometer naar het westen richting Noordzee ligt het dorp Møgeltønder, dat er prat op gaat het oudste straatje van Denemarken te bezitten, de Slotsgade. Het plaatsje bestaat overigens uit niet veel meer dan dit straatje.


Keien

          

Opnieuw kasseien en wat popperige goed onderhouden huizen, die keurig in de verf staan. Mooie linden.


Pandjes

  


Slotsgade

  

De Slotsgade.
     Er zijn vrijwel geen winkels, maar wel een paar cafés en uitdragerijen.


Kasteel

       

 Aan het begin van het straatje is het Schackenborg kasteel, bezit van de koninklijke familie.
      Je mag het van afstand bekijken.

 
Klik HIER voor alle Ontmoetingen



Details



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


De oudste republiek ter wereld
 


Markante berg als centrum


Buitenland in binnnenland

(Door Rolf Weijburg)

      San Marino is, naast Lesotho en Vaticaanstad, één van de drie landsenclaves ter wereld. Het is geheel omringd door één enkel buitenland, in dit geval, net als Vaticaanstad, door Italië. San Marino is het op vier na kleinste land en de oudste republiek ter wereld.
      De hoofdstad San Marino Cittá ligt op de hoge helling van de Monte Titano, een berg die vanaf de kust bij Rimini al snel zichtbaar wordt. Wetend dat deze markante berg het middelpunt vormt van een stukje buitenland midden in het glooiende Italiaanse land, is het toch een beetje alsof het zomaar uit de lucht is komen vallen.


Grenzen

We reden verder zuidwestwaarts door de heuvels van Emilia-Romagna naar de grens van deze kleine republiek. Grenscontroles waren er niet, maar achter de triomfboog bij de grensovergang waarop trots de tekst Benvenuti nell’antica terra della libertá - Welkom in het oude land der vrijheid – stond, zag ik wel een geparkeerde politieauto van de Guardia di Rocca, de Sammarinese politie.

De auto was leeg en toen ik een eindje verderop parkeerde om foto’s van de grensovergang te maken, zag ik de twee agenten in geanimeerd gesprek op een terrasje aan de koffie.

      Het verkeer hobbelde intussen gewoon de Republiek in en uit.


Monte Titano

De weg kronkelde verder via talloze haarspeldbochten naar de 750 meter hoge Monte Titano. Drie torens bekroonden de rotspunten als fiere bewakers van de Sammarinese vrijheid. Erachter lag de kleine hoofdstad in de luwte tegen de helling aan geschurkt.
      Het stadje was ommuurd en voorzien van diverse toegangspoorten. Binnen de muren vulden hele ritsen souvenirwinkels de smalle straatjes. Veel klandizie was er niet. Hoewel het hier in de zomer één grote toeristenkermis is, heerste nu in februari de stilte. Het was fris en er lag een flink pak sneeuw.


Verveeld

In het kleine toeristenkantoortje aan de Contrada del Collegio zat een verveelde vrouw achter een dikke glaswand als verwachtte ze een overval.   
      Op mijn vraag wat er zoal te doen was in San Marino antwoordde ze dat er niets te doen was in San Marino.


Stempel

Leuke folders of handige kaartjes had ze ook niet echt, maar ik kon wel, tegen betaling van tien (!) euro, een stempel in mijn paspoort laten zetten. Het was een beetje een over-the-top exemplaar, met een legeszegel dat de vrouw zeer toegewijd en in opperste concentratie met wat lijm uit een potje op de paspoortpagina plakte. Daarna zette ze er een groot vet stempel overheen.

             

Waar je je in sommige landen in alle bochten moet wringen om als bewijs van een legale grensovergang een entreestempel in je paspoort te bemachtigen, heeft San Marino het entreestempel naast de ijskastmagneet en de postzegel tot bron van inkomsten gemaakt. Niemand zal je er ooit om vragen.

 

 

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen

 

 



Details

 

Klanten digiwijs maken

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

      Er is iets vreemds aan de hand in bibliotheekland. Ik ga me beperken tot de aanschaf van dvd’s. Keuzes die het top-management maakt sluiten niet altijd aan op de behoefte van onze klanten en de collectie-adviezen van de locatiemanagers.
      Vaak is de geldstroom de onderliggende oorzaak. Ik vertel u niets nieuws. Wel vraag ik me iets af.

      Waarom gaan mensen naar de bioscoop? Is het de sfeer?
      Waarom gaan mensen naar de bibliotheek? Is het ’t aanbod?

Als liefhebber bezoek ik jaarlijks ‘Film By The Sea’ - hét filmfestival in Vlissingen. Zodra het programma on-line staat maak ik een voorselectie en begint het grote verheugen. Eenmaal gesetteld in een comfortabele - met rood velours beklede stoel - kan het feest beginnen.


Boekverfilming

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Op het grote scherm geniet ik van Beyond Sleep, de verfilming van W. F. Hermans' roman Nooit meer slapen, 3 Days in Quiberon - over het leven van Romy Schneider, Becoming Astrid, Den Skyldige, The Wife, The Guernsey Literairy Society en nog veel meer moois. In Vlissingen hebben ze een neus voor pareltjes.
   
Sophia Loren    

Mijn man was vorig jaar zeer verrast Sophia Loren van dichtbij te kunnen bekijken. Ze kreeg een oeuvreprijs uitgereikt. Negentig films op je naam, Indrukwekkend, ook om er nog zo uit te zien op je 84e.

Italiaans temperament op de rode loper. (Foto: Marga de Graaf)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Sophia_Loren


Beleving

Het is de beleving. Zon, zee, boulevard, terrasjes, ontspanning en inspiratie.
      En ik kon opnieuw een mooie keuze maken voor onze dvd-collectie in de bieb.
Ik wil maar zeggen: mede door mijn uitstapjes naar Zeeland komen wij aan een prachtige Filmhuis dvd-collectie voor onze bibliotheek.  

Een mooi compliment kregen we onlangs van een bibliotheeklid uit de stad Groningen. Ze geeft muziekles op een school in Winschoten, komt naar onze bieb in Bellingwolde, omdat ‘ jullie een mooier filmaanbod hebben dan bij ons in de stad.’
      Niet de dvd’s wegbezuinigen dus. We voorzien in een behoefte.
Mogen we een beetje divers zijn, alsjeblieft?


Gesprek aan leestafel

Aan de leestafel vang ik een gesprek op; twee klanten zitten gezamenlijk aan een kopje cappuccino …. het gaat ook over keuzes…..

Zegt de één tegen de ander:
      ‘ Netflix, het lijkt wel een toverwoord. Als ik zeg dat ik hier geen abonnement op heb, kijken mensen me toch een beetje vreemd aan. Ik voel me onzeker worden en denk, oeps - ben ik nu ouderwets?’ Herken je dat?  Ben je boven de 50?’ Dan wil je niet als een dinosaurus gezien worden of de indruk wekken dat je onder een of andere steen hebt geleefd. Je gaat je informeren, hoort dat er prachtige films en documentaires te zien zijn op Netflix, je bent bijna om - totdat je denkt…wanneer ga ik al dat moois dan bekijken. Ik ben mantelzorger, ik moet werken tot m’n 67e - ik wil naar het museum met mijn kleinkinderen. Eén ding is zeker, het is een andere wereld aan het worden. Ga jij daar in mee?’

De toehoorder wil vragen ‘ Wat is dat eigenlijk, Netflix?’ Maar hij krijgt geen kans.

‘Wat zeggen de Media, welke krant is nog te vertrouwen?  Ik probeert alles zo goed mogelijk te volgen, wil ‘bijblijven’ in deze veranderende nieuwe tijd. Nu moet ik mijn Belastingaangifte digitaal gaan doen, hoe moet dat? Met een DigiD?’ Wat is dat eigenlijk en hoe kom ik er aan? Ik heb zoveel vragen. Ga ik bellen met de Belastingdienst, krijg ik een keuzemenu. Heb ik na 10 minuten eindelijk iemand aan de lijn wordt de verbinding verbroken. Opnieuw bellen - weer dat verdomde keuzemenu - hé shit verkeerde toets.  Weer opnieuw bellen, krijg ik in gesprek…… Storing bij Ziggo. Ook dat nog’.

‘Zullen we nog een bakkie doen', probeert de ander.


Voortzetting

De monoloog gaat verder.

‘ Twitter?’ ‘Wat is dat? Moet ik dat ook?’ Whats’app, oh mai, is dat handig? Voor mijn loopclubje zeggen ze, de familie-app, de sportschool, collega’s, bedenk het maar. Instagram? Wat kun je daar mee? Weet jij dat?’

Zo gaat het ‘gesprek’ nog een tijdje door.
     Ik denk, tja - voor sommige mensen is de wereld te groot geworden. Het valt ook warempel niet mee in het digitale aanbod je weg te vinden.
Wat wil je met je leven? Je dacht dat je dat al wist? Lekker basic? Nou, dat gaat niet meer hoor. De grote verleiding achtervolgt je. Evenals de verplichting je zaken digitaal uit te voeren. Best lastig.


Digiwijs

In de bibliotheek proberen we mensen zo goed mogelijk digiwijs te maken. Al naar gelang de behoefte kunnen mensen gratis deelnemen aan een computercursus (Klik & Tik), een cursus omgaan met de overheid - hoe kom je aan een DigiD, hoe verleng je thuis je rijbewijs. We organiseren digitale café’s voor hulp bij het installeren van apps, gebruik van  Facebook, Twitter, Instagram, What’s-app. Ook voor Belastinghulp kun je bij de bibliotheek terecht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Makkelijker kunnen we het niet maken, roepen we dan. Beseffende dat je zaakjes op orde houden helemaal niet zo eenvoudig is in deze ‘nieuwe tijd.’

Aan de leestafel is de storm gaan liggen, ik hoor nog net …
      ‘Heb jij een dvd-speler? ‘Ja.’ ‘Zullen we dan vanavond een filmpje pakken? Jij mag kiezen, zoek maar een leuke uit - ze staan daar! Bak ik er een lekker pizzaatje bij. Met salami?’

 

Klik HIER voor alle biebverhalen

 

Details

 

 


Een liefdesdrama in ansichten

 

Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur

 

Uit: Beelden 140: Aris en Alie