Details

 

Een hoofddoek in de fietstas 

      (Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

      Heeft u kleinzoons? Ik wel en dat vínd ik een cadeautje! Af en toe komen ze met hun moeder bij mij in de bieb.
      Het leukste vinden ze een verrassingsbezoekje. Ik zit dan geconcentreerd te werken op mijn kantoor, steekt er ineens zo’n lief koppie om de hoek van de deur - ‘Boeh!' Ah! Ik smelt, knuffel en laat m’n werk graag even voor wat het is.
      Merlijn loopt samen met mij de bieb in en daar zie ik de jongste spruit Olivier, hij zit met een boek over dinosaurussen in de favoriete stoel. Hun moeder snuffelt al tussen de nieuwe aanwinsten. Ze heeft leeshonger, van jongs af aan.
      Ook mijn kleinzoons zijn leesbeesten, dol op de Gorgels, de Waanzinnige Boomhut met veel verdiepingen, Donald Duck, de Kleine kapitein en nog veel meer.


Aantrekkingskracht

De aantrekkingskracht van onze roze stoel blijkt bijzonder.
      Zo ook op onze Interculturele High Tea met Poëzie. Een jaarlijks terugkerend evenement in onze bibliotheek waar jong en oud, autochtoon en allochtoon elkaar ontmoeten in gedichten en verhalen. Met zo’n 100 mensen luisterden we ademloos naar de vertellers. De stoel als ondersteunend middelpunt, een belangrijke taak.

      Dit jaar kwam een meneer langs met een speciaal verzoek. Hij had in het Dagblad van het Noorden gelezen over deze plaatselijke activiteit. Plande een fietstocht door het mooie Westerwolde. Bij binnenkomst in de bieb vroeg hij of het echt een Interculturele middag was.
      Jazeker meneer. Kom gezellig binnen, neem plaats, eet iets, drink iets en geniet.
Ja maar, of hij iets mocht voorlezen - hij had een zelfgemaakt gedicht in zijn fietstas. 
      Uiteraard, we zijn dol op spontane invallen. Hij maakte zich bekend als Ids Vlieg en zijn gedicht heette Hoofddoek.
Nadat ik het gedicht had gelezen, programmeerde ik hem tussen de andere voordragers.


Sarah

Daaronder was Sarah uit Syrië. Ze was nog maar 8 maanden in Nederland. Leergierig en vastberaden weer iets moois van haar leven te maken stortte ze zich op onze Nederlandse taal.
      Ze schreef en las het volgende gedicht.

 

Ik miss mijn familie in Syrie

Mijn zus, tante, oma en opa

Elke dag wij praten

Met de telefoon

 

Wij wonen in www.wedde.nl

Mijn vrienden weten dat wel

 

Blauw is de kleur waar ik van hou

Ik denk vrij als de lucht

…Gewoon

 

Ids Vlieg

En toen nestelde Ids Vlieg zich in de stoel. Hij voelde zich duidelijk op z’n gemak en begon te lezen.


HOOFDDOEK                                                              

De vrouwen uit een oorlogsland
lopen of zitten aan de kant.
Met een hoofddoek om hun hoofd
van alles onderweg beroofd.
Ze schichten door verwoeste straten,
langs lijken doorzeefd met gaten.

Vele dagen niets gedronken,
slingerend als waren ze beschonken.
Doodmoe met hun kindjes op de arm,
schrikkend van het zoveelste alarm.
Weg, naar elders op de vlucht.
In een tent, nog steeds beducht.

Familie achterlatend in de vaderstad,
broer en zussen in een bloedig bad.
Als ze door onze straten gaan,
is er niemand die hen kan verstaan.
Alles is aan hen ontnomen.
Hier zouden ze niet mogen komen?

Vol  argwaan door ons gade geslagen,
omdat ze een mooi hoofddoekje dragen?
Kijk in die zwart bruine ogen,
die nooit iemand hebben bedrogen.
En een welgevormd gelaat,
dat voor benadering echt open staat.

Nergens welkom worden ze ontvangen,
omdat ze te veel van ons verlangen?
Een broodje, een dak boven hun hoofd.
Worden wij van onze welvaart dan beroofd
Laten we onze hoofden koeltjes houden,
ze bij elkaar steken in vertrouwen.

De afstand onderling verkleinen
ter vermindering van hun vele pijnen.
Geen tijd om er hoofddoekjes om te winden:
Het liefst zouden ze hun vaderland hervinden.
En waar ik inmiddels achter kom:
mijn lieve oma had ook een hoofddoek om!

Ids nam het applaus in ontvangst, at een Iraanse versnapering, dronk een kop muntthee en stapte voldaan weer op zijn rad.

En onze stoel?
      Die heeft - net als wij - weer een bijzondere middag gehad.

 
Klik HIER voor alle biebverhalen

 

Details

 

HEMA-BON

 

Ik ga vandaag mijn HEMA-Bon verworsten

 

Goedemorgen!

 

 

Details

Guitar Blues & een TBR-Inrichting

Van 1977 tot 2006 heb ik bij de VPRO-Radio gewerkt. Dat was in een periode, dat Internet zich nog moest ontwikkelen. Dat twitter en facebook niet bestonden en het woord reaguurder niet bestond. Reacties op uitzendingen waren er wel degelijk. Uitgebreid per brief. Vaak lovend, soms kritisch, boos, ongenuanceerd of teleurgesteld. Korter per telefoon. Soms vloekend of tierend, zelfs met bedreigingen.
      Maar er waren ook altijd zijdelingse reacties. Die hadden bijna altijd van doen met muziek, die in een programma werd gedraaid. Wat je ook had uitgezonden, hoeveel moeite je er ook voor had gedaan, hoeveel emoties je had opgeroepen; altijd waren er mensen met de vraag:’’ Kunt u mij misschien vertellen welke muziek u ten gehore heeft gebracht?’’

Een sterk voorbeeld daarvan deed zich voor in 1978. Ton van der Graaf en ik hadden 14 dagen doorgebracht in de TBR-Inrichting Veldzicht in Avereest. Het was voor ’t eerst in de justitiële geschiedenis, dat journalisten daarvoor toestemming kregen. Wij waren een half jaar lang bezig geweest om dat voor elkaar te krijgen.
      Wij zaten veertien dagen lang tussen kinderverkrachters, moordenaars, roofovervallers, pedofielen, serie-inbrekers en drugsverslaafden. Wij lieten aangrijpende, indringende, soms weerzinwekkende verhalen horen. In de kranten verschenen opvallend veel lovende verhalen. Later werden wij uitgenodigd in gevangenissen om lezingen te houden. Wij schreven er een boekje over.

      Het werden tien uitzendingen. Ton had muziek uitgezocht voor de verbindende elementen. Blue Guitar van Wim Overgaauw. Vooral het nummer Blues in the Night kwam vaak terug.
      Ik heb die 33-toerenplaat teruggevonden.

LUISTER HIER naar Blues in the Night.  

 

Saint Emilion Grand Cru

Wij drinken bij dit nummer een mooie Saint Emilion Grand Cru. Dat komt zo.
      Ton en ik sliepen in een hotel-restaurant vlakbij de TBR-inrichting. Op de laatste avond hadden we iets te vieren. Dat vond althans de uitbater. ‘’Zal ik eens een mooie rooie Bordeaux tevoorschijn halen’’, zei hij. ‘’Dan drinken we die op mijn kosten op’’.
Hij ging naar zijn kelder, kwam met een fles terug en opende die met een gepast ritueel. Hij rook aan de kurk en wilde toen de fles terugzetten.    
      Maar helaas.
De fles stond op de rand van de bar, viel en rolde klotsend over de vloer. De man ging er in draf achteraan, pakte de schuimende fles weer op en schonk vervolgens toch maar de glazen met bellen en al vol.

‘’Op Avereest, Op Veldzicht, op de TBR’’.   

Ton van der Graaf (links) en uw bloghouder in Veldzicht.


Klik HIER voor alle muziekborrels

 

 

Details

 

Triple Trouble

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

Donald Trump is looking for a Chief of Staff, but he really should try to find a competent team of lawyers.  The big surprise at Michael Cohen’s sentencing was not the three years the president’s former fixer is going to spend in prison, but the collaboration agreement of AMI, David Pecker’s company, which admitted participating in a ‘catch and kill’ plot, in concert with the Trump-campaign, to mislead American voters by keeping information about Trump’s affair with a playmate, Karen McDougal, out of the press.   The explicit intent was to prevent damage to the candidate, making payments to Ms. McDougal a campaign finance violation, and ‘cooperation in the future’ is mentioned, which indicates that there is more to come from AMI.  Similarly, Michael Cohen’s payment to Stormy Daniels and his reimbursement by the Trump organization spells trouble.  Only Trump, his eldest children, and Allen Weisselberg were authorized to sign checks for the Trump organization.  Since Weisselberg is cooperating with the investigation one of the others probably forked the money, fraudulently booked as a legal retainer, over to Cohen.

And while the campaign finance violations make Trump complicit in two felonies, the biggest threat to his presidency is still coming from Robert Mueller.  Cohen told investigators that in November 2015 he was already approached by a Russian who offered ‘synergy’ between his government and the Trump campaign.  Since then, there have been contacts between Michael Flynn and Putin, between Flynn and Russian Ambassador Kislyak, between Jeff Sessions and Kislyak, between Paul Manafort and Konstantin Kilimnik, between Don Jr., Jared Kushner and Manafort and Natalia Vesilnitskaya, and between George Papadopoulos and Carter Page and assorted Russians.  Roger Stone and Jerome Corsi had advance knowledge about emails the Russians stole from the DNC that were published by Wikileaks, and Kushner tried to set up a secret backchannel with the Russian government.  During most of the campaign Trump was trying to build a Trump Tower in Moscow, while the Russians were preparing a massive intervention in the elections on his behalf.  For reasons Mueller will reveal all of the above lied about their Russian contacts.

Trump’s defense against the felony and upcoming conspiracy accusations is a prime example of legal acrobatics.  Since he can no longer maintain that payments to Karen McDougal and Stormy Daniels were a simple private business transaction, and the criminal features of his campaign’s collusion with the Russians are coming more into focus, he uses the protections of the office he stole against the investigations of the theft itself, by maintaining that the president cannot be indicted and that the need to constantly deal with the Mueller probe distracts him from governing the US.

Proof of the latter was on display during a televised meeting with Nancy Pelosi and Chuck Schumer in the Oval Office, where Trump tried to bully the Democrats into giving him $5 billion to build ‘The Wall’ and was rebuffed in a way he probably never experienced before.  Pelosi said to his face “you don’t know what you’re talking about,” and Schumer made the president assume sole responsibility for a potential government shutdown.  Later that day Pelosi didn’t hesitate to question Trump’s manhood.

Yesterday NBC broke the news that Trump was the third man in the room when Cohen and Pecker first discussed the ‘catch and kill’ scheme.  Manhattan prosecutors started a criminal investigation into Trump’s inauguration committee for selling access, and New York’s Attorney General announced a broad investigation into the Trump organization and foundation.  No wonder that Chris Christie just turned down the Chief of Staff job.

 
Ga HIER naar toe voor alle afleveringen

 

Details



 

De verloren parelcultuur

(Door Rolf Weijburg)

 

Bahrein, het op 22 na kleinste land ter wereld in de Perzische of Arabische Golf, bestaat uit een dertigtal eilanden.
      Het grootste eiland is Bahrein waarop ook Manama, de grootste stad van het land en tevens hoofdstad ligt.
      Vlak ten oosten van Bahrein-eiland ligt het op één na grootste eiland van het land, met de op één na grootste stad, beide Muharraq genaamd. Muharraq is helemaal volgebouwd, de stad valt bijna van het eiland af.

Muharraq

In de smalle straten schemert nog wat van de sfeer van weleer door. Veel winkeltjes, veel handel, veel buitenleven, maar ook wel wat vergane glorie.

Game

Cars


De parel

Tussen 1810 en 1923 was Muharraq de hoofdstad van Bahrein en verreweg de belangrijkste stad in de hele golfregio. Nergens stonden zoveel koraalstenen moskeeën en huizen met meerdere verdiepingen. Het waren de gloriedagen van de stad toen alles er draaide om slechts één product: de parel.


Handelsproduct

De hoogwaardige parels uit de Bahreinse wateren waren al sinds de 5e eeuw het belangrijkste handelsproduct van de archipel en door de eeuwen heen heeft de parel de cultuur, de architectuur en stadsplanning, het sociale leven en de economie, het hele leven op Muharraq eigenlijk, beheerst.
      Aan het begin van het parelseizoen, meestal rond juni wanneer het water warm is, de dagen lang en de zee kalm, verlieten talloze dhows de haven van Muharraq op weg naar één van de grote pareloesterbanken, tientallen kilometers ten noorden van Bahrein. De schepen bleven veelal enkele maanden buitengaats en hadden daarom uitgebreide voedselvoorraden bij zich en vele liters drinkwater in houten vaten. Mochten die voorraden toch uitgeput raken dan konden speciale bevoorradingsschepen die door lokale handelaren werden gerund soelaas bieden.


Dows

   

De parel-dhows konden tot wel 100 man bemanning aan boord hebben, maar gemiddeld waren er zo’n veertig bemanningsleden. Er waren de duikers natuurlijk, die van ’s ochtends vroeg tot zonsondergang met gewichten om hun middel, een neusklem, een mandje en een mes onophoudelijk te water gingen. Ze konden tot meer dan een minuut onder water blijven.  Het was uiterst zware arbeid en niet ongevaarlijk.


Schulden

De duikers ontvingen voorafgaand aan het seizoen leningen van de kapiteins - die het geld ontvingen van invloedrijke handelaren – om hun aan land achtergebleven families te ondersteunen. Mochten de duikers aan het eind van het seizoen te weinig geoogst hebben dan ontstond er een schuld die werd meegenomen naar het volgende seizoen. Bij overlijden van een duiker werd zijn schuld automatisch overgeërfd. Velen kwamen nooit van hun schulden af.

 

Fidjeri

De duikers waren door touwen verbonden met de trekkers, die ze met hun nieuwe oogst oesters telkens weer omhoogtrokken. Er waren extra hulpjes die konden invallen als trekkers uitvielen. Er waren mensen aan boord die de oesters openbroken; roeiers en schoonmakers, koks en scheepsjongens. Er was zelfs een Koran-leraar aan boord en iemand die de dagelijkse gebeden leidde. En voor tijdens maar ook na de zware werkdag waren er muzikanten die het leven aan boord begeleidden met ritmische muziek en zang, trommels en handgeklap, de zogenaamde fidjeri -muziek.

De dhows waren drijvende dorpen waar keihard gewerkt werd maar waar de saamhorigheid groot was en vaak vriendschappen voor het leven ontstonden.

 

Aan land in Muharraq waren wijken ontstaan die ieder gelieerd waren aan één enkele stam of familie, die hun eigen parel-dhows exploiteerden. Duikers en trekkers, kapiteins en andere bemanningsleden met hun families woonden er. In het centrum van die wijken stonden grote gemeenschapshuizen, majlis, waar de bemanningsleden buiten het parelseizoen samenkwamen.  Muzikanten bezongen het harde leven en brachten varianten van de fidjeri-muziek ten gehore. 
   
Majils  

Er zijn in Muharraq nog enkele van dergelijke gemeenschapsgebouwen bewaard gebleven zoals deze prachtig gerestaureerde majlis van de Siyadi familie.

 

Vrouwen

Ieder jaar bij het aanbreken van het parel-seizoen, waren als bij toverslag alle mannen uit de woonwijken van Muharraq verdwenen. Iedere capabele man was naar zee vertrokken en op jonge jongens en oude mannen na was er geen man meer in de stad. Muharraq was gedurende de parelvissersmaanden een vrouwenstad.
      De vrouwen waren in die periode op zichzelf geworpen en zagen zich - ondanks het geld uit de voorschotten van hun parelduikende mannen waarmee ze moesten zien rond te komen in de maanden van mannelijke afwezigheid -  genoodzaakt om beroepen uit te gaan oefenen die normaal alleen door mannen werden beoefend.
      Veel vrouwen van Muharraq werden tijdens het parelseizoen vissers en bakkers.

Aan het begin van de 20ste eeuw kwam 80% van het wereldaanbod van parels uit de Golf. Muharraq met meer dan 30.000 parelduikers spande de kroon. 90% van alle economische activiteit in de stad was op één of andere manier gelieerd aan de parel. Er waren scheepswerven, touwslagerijen, zeilmakerijen, zagerijen en timmerwerkplaatsen. Kruideniers en kleermakers en handelaren in al het andere dat voor de parelvisserij nodig was. En niet te vergeten de juweliers en parelhandelaren die de reputatie van de Bahreini parel via Perzië en India naar de grote westerse markten in New York, Londen en Parijs brachten.


Cartier
In de jaren twintig van de vorige eeuw was de Franse juwelier Jacques Cartier kind aan huis in Muharraq waar hij zelf zijn parels inkocht.

    

 

Neergang

Maar het mocht niet duren.
      De wereldwijde economische depressie in de jaren twintig deed de vraag naar parels geen goed. Toen bovendien de in Japan ontwikkelde techniek om parels te kweken steeds geavanceerder werd en de veel goedkopere Japanse pareltjes de markten veroverden, was het snel gebeurd. De dure arbeidsintensieve Bahreini parelvisserij kon, ondanks de schitterende kwaliteit van de parels, niet meer opboksen tegen de Japanse overvloed.

In diezelfde tijd nam Manama de hoofdstedelijke titel over en werd in de Sakhir-woestijn Bahreins eerste olieveld ontdekt. Toen in de jaren dertig de eerste oliebronnen productief werden en olie het economische zwaartepunt werd dat de parelvissers naar de woestijn trok, was de Bahreini parelvisserij op sterven na dood.

Ik reed de King Faisal Highway op. Vanaf Muharraq stuurde ik mijn gehuurde Toyota de causeway over richting Manama. Links zag ik het Sail-monument, dat in smetteloos wit een ode bracht aan de parelvisserij.

World Trade Center

Ik reed door langs de noordkant van Manama, voorbij het futuristische Bahrain World Trade Center en  kwam verderop bij een grote rotonde waar een nog veel indrukwekkender monument de parel letterlijk op een voetstuk zette, het Pearl-monument.

Tegenwoordig bestaat dit monument niet meer. Niet omdat Bahrain de herinnering aan de parelvisserij heeft willen uitwissen. Het verdwijnen van het Pearl-monument heeft een heel andere reden…

 

 

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen