Gegevens

Rondvarende reünies op de Maas



We zien hier mijn vriend en blogmedewerker Peter Flik en zijn echtgenote Edith van der Poel; meer bekend bij vrienden, kennissen en familieleden als P & E.  Zij wonen in een klein dorpje in het zuiden van Hongarije, maar waren naar Nederland gekomen om het één en ander te vieren.
      Zij waren 25 jaar getrouwd en Peter was eerder in de week tachtig jaar geworden. 
Het werd schuitje varen; theetje drinken op de Bergsche en Andelse Maas.



We vertrokken uit het prettige vestingplaatsje Heusden.  Het was druk aan boord en mede door het mooie weer was er een uitgelaten stemming.
      Er waren familieleden van P & E, die beide al andere huwelijken achter de rug hebben. Kinderen, kleinkinderen en inmiddels ook al een achterkleinkind.   
     Oud VPRO-collega’s van P, oude vriendinnen van E, een enkele ex. en Nederlandse kennissen die ook een huis in Hongarije hebben maakten er een vrolijk voortvarende reünie van. Na afloop was er nog thee met een kransje bij de burgemeester van Boxtel, die ook een huis heeft in hetzelfde Hongaarse dorp.

Veel oog voor de dorpjes langs de rivier was er niet.
      Maar iemand aan boord wist het.
We passeerden onder meer Aalburg, Veen, Aalst en Andel.


De kleine VPRO- Reünie


P, Klaas Vos en Geert Mak

Michal Citroen en Ton van der Graaf

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Roya Javadi; Marten Minkema

Heleen Smit; Fieneke Diamand

Jan Haasbroek; Theo Uittenbogaard

Nanda Tulner; Dini Bangma en P.

E.

Heusden

 

 

Gegevens

 

Een glazen kast


Heb ik toch te lang gedacht, dat de glazenkast vroeger bij ons thuis een glazen kast was!

  
Uit Goedemorgen 28: Een glazenkast

 

Gegevens

 

The Art of Making Friends

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

This week Trump lost one friend and he found another.  After he left the G7 meeting the president decided that the US would not sign the closing statement because the Canadian Prime Minister, Justin Trudeau, had repeated at a press conference what he had said all along, that his country would respond to American tariffs with tariffs of its own.  Trump called Trudeau ‘weak, meek and very dishonest,’ while of his economic advisors Larry Kudlow called Trudeau ‘a backstabber’ and Peter Navarro said that there was ‘a special place in hell’ for Trudeau.  Subsequently Kudlow had a heart attack and Navarro had to apologize, but the damage to the western alliance was done, fulfilling Putin’s wildest dreams.  Trump would have wanted Putin to attend the meeting and restore the G7 to G8, so that in informal conversations he could have asked ‘Vlad, would you get out of Crimea, please, and get out of Ukraine?’ Convinced that that would have worked the president turned his attention to his next project, a meeting with Kim Jong-un.  He was as usual minimally prepared, but convinced that he could wing it.  ‘My touch, my feel’ has always served me well, he told the press.

After the president met with the Korean dictator, leader of the most repressive and cruel regime in the world, he said that it had been an honor to meet Kim, called him ‘very talented and funny’ and praised Kim’s ‘great personality.’  When asked about the terror Kim Jong-un exercises and the hardship he imposes on the North Koreans Trump called Kim ‘tough,’ but declared that he ‘loves his people.’  The president also called Kim a great negotiator, and there he may have had a point because it soon became clear that Kim had taken Trump to the Korean cleaners.  The joint statement only mentioned Kim’s intention to denuclearize the peninsula, without a time table or a verification process, while Trump, after already having given Kim equal footing on the world stage, announced that major US-South Korean military exercises, the ‘war games,’ would be halted, a longtime North Korean demand, even taking over North Korea’s rhetoric by calling them ‘provocative.’  Back home the president reiterated his deep and unabashed appreciation for the fact that Kim is a ‘leader for life, whose people sit up in attention when he speaks.’  If only we could have that here, you could almost hear him think, and then he even said it.

The long awaited report by the Inspector General of the Justice Department confirmed that there had been no grounds for prosecuting Hillary Clinton for the use of a private email server, but faulted James Comey for having violated protocol by talking twice publicly about the Clinton investigation, probably costing her the election.  Because of anti-Trump text messages between two FBI employees that verifiably did not affect the FBI’s behavior Rudy Giuliani demanded that the Mueller probe immediately be stopped and Mueller investigated.

Jeff Sessions and Sarah Sanders got themselves into hot water by invoking the Bible to defend the administration’s inhumane policy to separate asylum seeking parents from their children at the  border.  True to form Trump lied that these separations are mandated by law and caused by Democrats who don’t want to close legal loopholes.  Even Franklin Graham, Billy’s son and by no means a progressive, has called the policy un-Christian.

On the legal front the Trump Foundation, the president and his three oldest children were indicted for flagrant violations of New York State Law.  Paul Manafort was put in jail for witness tampering and Michael Cohen could soon be indicted, which scares the crap out of Trump.  On the bright side, Ivanka took $4 million profit out of Trump’s DC hotel.


Ga HIER naar toe voor alle afleveringen 

 

Gegevens

 

Zomer 1981

De Radiopresentatrice als Diva

Ze heet Maysa en is doortastend. Een diva in haar land. Presentatrice van een dagelijkse radioshow op AM6 Broadcast Station Kuwait. Roel van Broekhoven en ik zijn te gast in het programma. Wij reizen namelijk voor de VPRO-Radio zonder geld de wereld rond en maken daar nogal populaire reportages van die -meestal- per diplomatieke post naar Nederland worden verzonden. Het is een wedstrijd tegen een ander team. Het radiostation is getipt door onze ambassade in Kuwait City.
      Het gesprek wordt opgenomen. Wij zijn inmiddels een paar dagen in Koeweit en vertellen nu al dat het ons hier uitstekend bevalt. Beetje warm alleen, want het is eind juni en de temperaturen lopen overdag op tot tegen de vijftig graden.   

Het gesprek kabbelt wat.
      Waar we al geweest zijn en hoe we dat toch doen: zonder geld. Wat tot nu toe de meeste indruk maakte en hoe we op dat idee gekomen zijn?

Maar Maysa neemt de tijd. Ze wil het ‘’persoonlijke’’ verhaal. Roel heeft net een relatie beëindigd en is hevig verliefd op een nieuwe mevrouw. Daar wil Maysa alles van weten.
      En ik moet vertellen over mijn twee kindertjes, die dan twaalf en elf jaar zijn. In de Arabische wereld worden kinderen streng opgevoed zegt ze. Strenger dan bij jullie geloof ik. Is dat zo? En hebben ze dan niet teveel vrijheid?  Mis je ze niet erg?  Heb je al heimwee? En worden jongens en meisjes op dezelfde manier opgevoed.
      Als ik daar een instemmend antwoord op geef, is het duidelijk dat Maysa haar twijfels heeft. In Koeweit kan dat niet en zo hoort het ook. Dat is de strekking van haar vraagstelling.

Toch is het wel een plezierig gesprek. Ook onze vooroordelen worden een beetje ontkracht. De positie van de vrouw is vandaag de dag in Koeweit nog steeds behoorlijk onderhorig, laat staan in 1981. Met dat idee zijn we dat land binnen gekomen en in twee dagen hebben we dat vooral bevestigd gezien. Maar de vrije manier waarop Maysa (zonder hoofddoek en in westerse kleding) haar vak kan uitoefenen vraagt toch om nuancering en bijstelling.

Aan het eind van het gesprek mogen wij een verzoekplaatje noemen. Tja.
      Ik zeg: ’’Doe maar A hard Rain van Bob Dylan. Is wel toepasselijk’’.
Dat moet ik herhalen. Ze schrijft het op en tijdens het nagesprekje blijkt dat zij nog nooit van Bob Dylan heeft gehoord. Kennelijk reageren wij daar nogal verbaasd op.  En dan gaat zij in de verdediging. Hebben wij wel eens muziek uit Koeweit gehoord? En wat weten wij eigenlijk van de beroemde Koeweit Rock? Zij zoekt wat uit en laat het ons horen.

Als het programma is uitgezonden krijgen wij allerlei uitnodigingen om festiviteiten bij te wonen en gratis bij mensen te slapen .
      Maar dat is niet nodig, want wij slapen al gratis. In het Marriott hotel, dat een aan land getrokken koopvaardijschip is. Kamers 161 en 162 inclusief patrijspoort.

     
Er is bijvoorbeeld ook een uitnodiging van IKEA Koeweit. Als wij met onze apparatuur in de etalage gaan zitten en daar een nachtje blijven slapen verdienen we daar ook nog geld mee.  

      We hebben dat niet gedaan. Een dag later krijgen we namelijk gratis vliegtickets van de plaatselijke directeur van Gulf AIR. We kunnen via Bahrein, Qatar en Ras Al Khaimah in de Emiraten naar Bombay in India vliegen.
      Die tussenstops waren nodig voor het programma. Wij moesten de wereld rond in 60 dagen. Er waren spelregels. We mochten wel vliegen maar in één vlucht niet meer dan één landsgrens oversteken.    
 

Als u nog eens naar fragmenten van die programma's wilt luisteren of er kennis mee wil maken ga dan HIER naar toe. 
      Dit is een samenvatting van drie uur uit twintig uur uitzending.
Het interview met Maysa staat daar niet op, maar de directeur van Gulf Air komt wel aan het woord. 
      Op 42'55''.   

  

Ontmoetingen in de lucht:

1. Jevgeni, een Oezbeek
2. Mira, een Zuid-Afrikaanse
3. Harald, een Noor
4. Ilse, een Vlaamse
5. Jolande, een Hollandse
6. Joe, een Samoaan
7. Nor, een Singapore-girl
8. Mariah, een Braziliaanse

Ontmoetingen in de open lucht:

1. De kapitein, een Montenegrijn
2. Salomon, een Mozambikaan
3. Meri-Tuuli, een Finse 
4. Lama Tsultrim, een Bhutanees
5. De viskoopster, een Malta-ganger
6. Marco, een Boliviaan
7. Dominee Kiss, een Hongaar in Roemenië
8. Mevr. Sobolovic, een Joegoslavische
9. Uncle Basil, een indiaan in Guyana
10: Boris, een Siberiër
11: Mr. Omar, een Soedanees
12: Arvid, een Gotlander
13: Mr. T.F. Keohane Jr.,een Yank
14: Stefan, een Tovenaar
15: De Museumdirecteur, een Mauritiaan
16: Godfrey, een Zimbabwaan
17: Bassam Abu Sharif, een Palestijn
18: De oude schilder, een Cypriotische
19: Lucky, een hond te Lesotho 
20: Mulu, een Eritreeër 
21: De dierenarts, een Belg 
22: De taxichauffeur, een Egyptenaar 
23: De uitbater, een Bosniër
24: Piia, een Estlandse 
25; De wapendrager, een kolonist op de Westbank
26: De pizzakoerier, een Geluidsliefhebber 
27: Sigurd, een IJslander 
28: De opvarende, een Helsinki-ganger
29: De luitenant-kolonel, een militair in Mozambique 
30: Stan Aerts, een veehouder in een Schierenclave
31: De Jilkiankans, een familie in Kirgizië
32: Brigita, een Letse 
33: De intrigant, een Engelsman in Griekenland
34: De kapitein, een hoerenloper in Bremen
35: Van Lap Luong, een Vietnamees in Tsjechië 
36: De aristocraat, een Spanjaard in Zuid-Soedan
37: Robert Peel, een Engelsman op Fanø
38: Svetlana, een Russin
39: De Mariakapel, een wit bouwsel in Ligurië
40: Zoltán, een Hongaar
41: Een verliefd stel; Hollandse tieners op Sardinië
42: De Jacquet's, een familie in de Champagne
43: Wapenhandelaar Johan, een Noor op Spitsbergen 
44: De correspondent, een Amerikaanse in Holland
45: Saeb, een Palestijnse kamelendrijver
46: De gebogen man, een Bosniër 
47: Mannen aan Zee, een beeld in Esbjerg
48: De verkoopster, een New Yorkse 
49: De juwelier, een Palestijn in Jordanië
50: De oude stenen brug, Konjic Bosnië 
51: De bavianenkiller, een Zimbabwaan 
52: Maysa, een Koeweitse

 

Gegevens


Verwoestingen op Grenada

(Door Rolf Weijburg)
De meeste van de 1000 inwoners van Petite Martinique stammen af van Franse kolonisten, (Franse) vrije slaven en een enkele Schotse scheepsbouwer. De Franse achtergrond verklaart deels waarom Petite Martinique een buitenbeentje is binnen het overwegend Britse Grenada en het de nationale wetgeving nogal eens aan zijn laars lapt.

      Zo bleek eens te meer aan het eind van het vorige millennium. In 1997 wilde de Grenadaanse overheid aanhaken bij het Amerikaanse plan om verspreid over de Cariben een netwerk van kustwachtstations te bouwen dat via patrouilles en het monitoren van alle scheepsbewegingen in de regio de drugssmokkel aan banden zou kunnen leggen. Eén zo’n kustwachtstation zou op Petite Martinique moeten worden gebouwd, bovenop de berg, vlakbij de school met de mooie muurschilderingen, op een klein speelveld.
      De eilandbewoners waren daar echter weinig van gediend, allereerst omdat het gebouw één van de weinige open speelruimtes op het kleine eiland zou doen verdwijnen maar vooral vanwege iets heel anders.

''Ruilhandel''

Visserij is samen met scheepsbouw de belangrijkste industrie op het eiland. De bootjes die traditioneel worden gebouwd langs de kusten van Petite Martinique, werden veelal ingezet voor de visserij. De vis werd verkocht aan eilandbewoners met grotere boten die ermee naar het veel noordelijker gelegen Franse eiland Martinique voeren, waar de vangst werd afgenomen door de vele hotels op het eiland.
      Met het verdiende geld werd drank, sigaretten, meubels en allerlei luxe goederen ingekocht en vervolgens verhandeld in Saint Lucia, de Grenadines, Carriacou en Grenada. Heel Petite Martinique leefde van deze handel, die de eilandbewoners ruilhandel noemden. De Grenadaanse overheid vond echter dat het hier smokkel betrof. Het meningsverschil zorgde al jaren  voor grote wrijving in de verhoudingen tussen Petite Martinique en de overheid.

      Hoewel de Petite Martiniqais zeiden niets met drugs te maken te hebben, waren de eilandbewoners toch bang dat het geplande Amerikaanse Kustwachtstation de “ruilhandel” zou gaan verstoren waardoor het eiland zijn belangrijkste bron van inkomsten zou verliezen. Er kwam protest, er waren demonstraties, er was zelfs wat geweld en twee jaar later, toen wij het eiland bezochten, had men het er nog steeds over, maar was er nog niets gebouwd.

      Ik ben sinds 1999 niet meer op Petite Martinique terug geweest en kom er maar niet achter of dat kustwachtstation er nu uiteindelijk gekomen is of niet. Recente lijstjes en grafieken tonen echter aan dat Petite Martinique nog steeds één van de hoogste levensstandaards van de hele Cariben geniet. Ik denk daarom dat de eilandbewoners in ieder geval hun “ruilhandel” tot op de dag van vandaag gewoon hebben kunnen voortzetten.

We verlieten Petite Martinique weer met de Osprey express-service. Terug naar Carriacou, waarvandaan we met een vliegtuigje van The Airlines of Carriacou naar Grenada vlogen. Vanuit de lucht konden we Carriacou met Petite Martinique en Petite Saint Vincent er vlak achter mooi zien liggen. We vlogen daarna over de ruige bergen van Grenada stapten over op een BA vliegtuig voor de terugvlucht naar huis …

Werkstuk

De kinderen waren enthousiast over Grenada. Lisa (10) maakte er een mooi werkstuk over, en hoewel er tot op de dag van vandaag nog regelmatig over gesproken wordt, ging het leven toch gewoon weer verder.



Orkaan IVAN 

Ook in Grenada kabbelde het leven rustig door. Er waren af en toe wat relletjes, een paar schandaaltjes en genoeg corruptie. De moeilijke jaren van de communistische staatsgreep lagen in een ver verleden, de toeristenindustrie bracht voorspoed.  Het ging eigenlijk best goed met het land.

      Totdat Ivan langs kwam.

    

Op 7 september 2004 kwam er een eind aan het 49 jaar orkaanvrije bestaan van Grenada. Ivan, een orkaan van de 3de categorie, stevende recht op Grenada af en richtte, eenmaal aan land, een gigantische ravage aan. 90% (negentig!) van alle huizen werd verwoest

        

Schepen werden op de kust gesmeten, auto’s raakten te water, duizenden palmen werden onthoofd, de nootmuskaatindustrie kwam nagenoeg tot stilstand.


Cycloon Emily

De wederopbouw was moeizaam en tijdrovend en net toen het er allemaal weer een beetje uit begon te zien, arriveerde Emily, een cycloon van de 1ste categorie die op 14 juli 2005 vooral het noorden van Grenada verwoestte.
      Toch ging de wederopbouw daarna redelijk snel en in december 2005 waren de meeste hotels alweer terug in business en waren veel huizen en gebouwen orkaanbestendig herbouwd. Ook het Nationale Cricket Stadion was in 2004 dusdanig zwaar beschadigd dat er een nieuw stadium moest worden gebouwd. China voorzag naast de geldelijke bijdrage ($40 miljoen) ook in de aanvoer van honderden Chinese arbeiders voor de bouw en, nadat Emily in 2005 langs was geweest, voor de reparatie van de schade.

Stadion

Het stadion werd officieel geïnaugureerd tijdens de Cricket Wereld Cup in april 2007 en bij de openingsceremonie werd de geldschieter uiteraard in het zonnetje gezet en werd ter ondersteuning het Chinese nationale volkslied ingezet.

Althans dat dácht men.
      In werkelijkheid werd het volkslied van Taiwan gespeeld.

Diverse Grenadaanse topfunctionarissen hebben we daarna nooit meer op hun plek teruggezien …

  

 

 


Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld


Klik HIER voor alle afleveringen