Details

 

De vroege dood van een groot trompettist

Het was in de zomer van 1962. Ik was zeventien jaar en kocht van mijn vriend Mike voor Fl. 200,--  een drumstel. Daar schreef ik al eerder over: Muziek bij de Borrel 1.
      Ik luisterde veel naar solo’s van Art Blakey en probeerde dat dan een beetje na te doen. Maar toen ontdekte ik ineens Max Roach. Mijn god. Wat een power, wat een muzikaliteit, wat een percussie, wat een improvisatietalent.
      Roach speelde samen met trompettist Clifford Brown. Nog zo’n waanzinnig talent. Mijn god; die man was misschien nog beter dan Miles Davis of Kenny Dorham.  

      Ik kocht de L.P. Clifford Brown All Stars. Er staan maar twee nummers op. Caravan en Autumn in New York.
Vooral in dat laatste nummer hoor je een magistrale Clifford Brown.
       Luister HIER.


Het auto-ongeluk

Maar ja.
      Op de tekst achter op de hoes stond het duidelijk: ‘’Clifford, as his fans are all too well aware, perished June 26, 1956 when his car was involved in an accident on the Pennsylvania Turnpike. He was en route to Chicago for an engagement at the Blue Note where he and Max had scored such a resounding success on an earlier booking’’.
      Clifford Brown was pas 25 jaar toen hij om het leven kwam. Ook pianist Richie Powell en zijn vrouw Nancy overleefden het ongeluk niet. Brown werd begraven op Mt. Zion Cemetery in Wilmington waar nog ieder jaar het Clifford Brown Jazz Festival wordt gehouden.


Benny Golson

Er zijn nog veel meer herinneringen. Benny Golson schreef het nummer I remember Clifford.
      U hoort hem HIER zelf op tenorsax.
Bud Powell, broer van de overleden Richie speelt het HIER op piano.


C.B.Vaandrager

De Rotterdamse dichter Cornelis Bastiaan Vaandrager besteedde er aandacht aan in zijn novelle Muziek voor een vroege dood en dat was voor Cees Buddingh’ weer aanleiding om een gedicht op te dragen aan Cornelis Bastiaan:


I remember Clifford

natuurlijk er is niets veranderd
ik eet gewoon, slaap gewoon, er gaan zelfs weken
voorbij zonder dat je naam ook maar één keer
bij me opkomt, maar toch, soms, eensklaps,
midden op straat, hoor ik drie vier noten
van, zeg: delilah of tenderly:
en heel even, misschien drie kwart seconde
zweef ik weg in jouw transparante heelal.

en zie daardoor een mooi meisje minder
dan ik gezien zou hebben
als jij niet was doodgegaan


Luister HIER naar Delilah (Clifford Brown & Max Roach)

En  HIER naar Tenderly

Toen ik 17 jaar was, dronk ik vrijwel geen alcohol. Af en toe een biertje als de solo niet lukte.
       Vooruit dan maar.


Klik HIER voor alle muziekborrels 

 

 

Details

 

BIBLIOTHEEKJE SPELEN

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

      Vandaag kwam een jonge moeder binnen wandelen met twee kleine kinderen. Voor mij een onbekend gezicht; open blik, vrolijk babbelend met haar kroost. Ze had duidelijk haar handen vol aan de oudste, een nieuwsgierig ondernemend jongetje van twee jaar.
      Onze prentenboekenpiramide trok de aandacht. Met z’n drieën gingen ze zitten op de onderste trede en keken eens in het rond.
      Het beviel ze wel geloof ik.


Prentenboekenpiramide

Ik ben er gezellig naast gaan zitten om ze welkom te heten. Ze waren nog maar kort in Nederland. Hadden daarvoor in Denemarken gewoond. De ene na de andere vraag borrelde bij de (Nederlandse) moeder op.
      ''Hebben jullie ook Deense en Engelstalige kinderboeken?’, ‘kinderdvd’s?’ ‘zoekboeken?’ ‘voorleesboeken?‘ samenleesboeken?’

Wij verkopen geen ‘nee’ en wat we zelf niet ‘in huis’ hebben, reserveren we gratis voor onze klanten. Volwassen klanten krijgen zelfs een lidmaatschap cadeau op Muziekweb Rotterdam, probeerde ik nog…
      Mijn inspanningen waren niet tevergeefs. Na een half uur chit-chat en vertellen hoe leuk de bieb is, mocht ik het meisje van 1 - Sterre- en het ventje van ruim 2 - Jip - inschrijven als bibliotheeklid. 

      Terwijl ik hiermee bezig was, vermaakte Jip zich reuze. Hij rende door de bibliotheek en verzamelde uit werkelijk alle kasten de presentatie-standaards. De boeken die daar op stonden werden er terloops afgehaald en ergens onderweg neergelegd. Eenmaal aangekomen op de plek van zijn bestemming koos hij zorgvuldig prentenboeken uit en stalde die naast elkaar op de verhoging waar zijn moeder en ik zojuist nog onderhoudend zaten te praten.
      Jip deed een stapje achteruit, bekeek zijn werk en was tevreden. Een prachtige tentoonstelling, hij had er oog voor.

Na deze ‘klus’ bedacht Jip een nieuwe, en nog één en nog één… Met z’n blonde haren en inmiddels rode koontjes, stuiterde hij van de ene boekenkast naar de andere.
      Uit mijn ooghoeken zag ik de bedenkelijke blik van mijn vrijwillige medewerkers. Ja, ik weet, er zijn grenzen …. maar…. hij is zo aandoenlijk bibliotheekje aan het spelen …. Bovendien ben ik zijn moeder niet. Waar was z’n moeder eigenlijk?

Ik verheug me nu al op zijn volgende bezoek, wat een enthousiasme! Lang zal Jippy lezen!

 

 Klik HIER voor alle biebverhalen

 

Details

 

Een ouwe leekedis

Herman Teirlinck (1879-1967) was nog heel jong toen zijn eerste bundel gedichten in 1900 werd gepubliceerd onder de titel Verzen.
      Eén van die verzen is De Leekedisse.
Als u niet weet wat een leekedisse is, kunt u wel een vermoeden krijgen bij het lezen van het gedicht.


De leekedisse

Een zuiver waterken ligt in het lover
Te rusten. ’t Blauwe zonlicht valt er op,
En ene spinne kruipt er langzaam over
En wrijft soms met een pootje om haren kop.

Nu komt een schrijverke uit het gras gedreven
En spoedt zich warrr’lend door het jonge riet,
En doet het water ene wijle beven,
Zodat de spin verwonderd ommeziet.

De poel wordt stille en tussen grauwe keien,
Heel diep langs den grond, zie ‘k zachtjes aan
Een ouwe leekedis zich neerevleien
En haren steert traag heen en were gaan.

Zo!. Meneer Teirlinck ontwaart niet zomaar een leekedis, nee, een ouwe leekedis. Het beest heeft een staart en beweegt zich voort in een poel met zuiver water.
      Aanvankelijk kon ik het niet vinden, maar omdat het gedicht in 1900 verscheen, zocht ik in de Dikke van Dale onder lekedis (met één e).
En jawel! Verklaring: een hagedis (reptiel),
      Maar hagedissen bewegen zich voort op het land en niet op de bodem van een poel.

 

 

En toen vond ik deze prentjes in een aflevering van “De Levende Natuur’’, een Nederlands-Belgisch tijdschrift voor veldbiologie.
      Een lekedis is een watersalamander (amfibie).

      Een schrijverke is een schrijvertje en dat is een kever, die over water kan lopen.
Daar schreef Guido Gezelle nog eens een gedicht over.

 

Klik HIER voor alle ZoekPoëzie

 

 

Details

 

Het drama op de Nijl

Een paar dagen geleden schreef ik een stukje over ''een curieuze geschiedenis' in Zuid-Sudan. Ontmoetingen 68
      Een toverdokter richtte het woord tot mij en vroeg van welke stam ik was. En ik werd vergezeld door Asli, een Dinka (een stam) die de volgende frase lanceerde: ''My mother was born under a mangotree en my father was eaten by a crocodile''.
      Daarop kreeg ik van Rolf Weijburg de volgende reactie:

 

Dat is een mooi verhaal over Zuid Sudan. Herkenbaar ook. Ik voer in 1978 met de Nile Steamer van Juba naar Kosti. Twee weken duurde de tocht. Ik schreef er een verhaal over voor het Eindhovens Dagblad.

Hierbij een stukje uit het verhaal.

Groet!
Rolf


Hey Mister

“Hey mister! Van welke stam bent u?” De jongen kwam naast me op de boeg zitten. Hij had een grote donkere vliegeniersbril op waar hij zichtbaar trots op was. Hij was Dinka. Ik was Nederlander.

“Aha, ik heb er al meer gezien zoals u. Donker krullend haar. Maar ook mannen met lang geel haar en baarden of vrouwen met kort haar, van welke stam zijn … “

Er klonken een aantal harde klappen we werden wild heen en weer geschud en konden ons nog net op tijd vasthouden,. De Nile Steamer was in volle vaart het papyrusriet ingevaren, de schuiten sloegen hard tegen elkaar en schudden vervaarlijk. Geschreeuw. Paniek. Mensen liepen heen en weer. Er was iemand overboord gevallen! Ik zag hem spartelend in het water. Twee woest bewegende armen en een hoofd vol angst werden snel door de sterke stroom meegesleurd. Weg van de boot die vastzat in het papyrus. Iedereen stond te schreeuwen en te gebaren. Ook de drenkeling schreeuwde.
      Hij greep zich vast aan de rietstengels aan de overkant, probeerde zich uit het water omhoog te werken. Zich schrap te zetten tegen de sterke stroom. Maar hij kon nergens steun vinden, er was geen land. Iemand gooide een soort reddingsboei die direct afdreef, ver buiten handbereik van de drenkeling. Toen, plotseling, een hoop beroering in het water. Een ruk en nog een hardere ruk. De man kon zich niet meer vasthouden en verdween, een laatste kreet verstijfd op het gezicht, abrupt onder water. Een grote donkergrijze staart sloeg tegen het riet, het troebele water spetterde even wild alle kanten op en toen was alles weer rustig.

      Iedereen wist wat er gebeurd was. Hier, onder mijn ogen, in de hel van de Grote Sudd. De boot had zichzelf weer vlot getrokken en wachtte niet. We voeren verder, alsof er niets was gebeurd, er werd niet naar de man gezocht. Iedereen wist dat dat zinloos was. Het kwam wel vaker voor. Er was niets aan te doen.

 

 

Details

 

Asli en de dorpsoudste

Het is januari 1984. In ben in Zuid-Sudan, dat toen nog geen onafhankelijk land was.
      Het dorp ligt in de buurt van het stadje Bor. Ik word begeleid door Asli, een Dinka die in de Sudanese hoofdstad Khartoum gestudeerd heeft. Hij spreekt Engels. Asli is heel lang en mager, want dat zijn vrijwel alle Dinka’s. In dit gebied zijn het animisten. Ze lopen naakt en zijn ingesmeerd met de as van gedroogde koeienstront om de muggen, die hier bij de Nijl in grote hoeveelheden rondzwermen, af te weren.
      Asli heeft een curieuze achtergrond. Voer voor antropologen getuige zijn opmerking, die hij zomaar onderweg lanceert: ‘ My mother was born under a mangotree and my father was eaten by a crocodile’.

We gaan naar de dorpsoudste -tevens toverdokter-, die niet alleen genezer is, maar ook recht spreekt en adviezen geeft. Hij ontvangt de mensen in zijn toekel.
      In een hoekje zit zijn vrouw met een houten kruis in haar handen. Af en toe komt ze naar voren om een zelfgebrouwen kruidenmengsel aan te brengen. Soms houdt ze het kruis bezwerend voor zich. 
      Na een tijdje gaat zij een pijp roken. Het stinkt.


Het Spreekuur

Er komt een man binnen, die twee vrouwen heeft. De eerste vrouw is ziek en de man wil weten of zij dood gaat. ‘Je moet’, zegt de dorpsoudste, ‘twee stukken hout op de grond leggen. Als de termieten aan het ene vreten blijft ze leven; als ze het ander kiezen gaat ze dood’.
            Als zij al hun klanten hebben afgewerkt richt de oude man zich tot mij, priemt zijn middelvinger richting mijn borst en formuleert heel moeizaam en licht trillend:
      ‘Which tribe are you?’
      ‘Tja. Eh. Holland?’ Is dat een tribe? Ik kijk hem aan en denk: ‘Ik woon temidden van akkers op het platteland en kijk uit op twee Shetland pony’s, vijf Texelse schapen, een akker met wintertarwe, een molen in de verte en nog wat verder boven het Hollandsch Diep staan twee hoogspanningsmasten, die het zicht enigszins bederven. Mijn organisatie is net gepromoveerd tot B-omroep. Bij de radio zijn 5.000 sollicitaties binnngekomen voor zeven baantjes. Het schooltje in mijn dorp dreigt gesloten te worden. Ons drinkwater komt uit de Maas en het is alweer 21 jaar geleden dat de Elfstedentocht verreden werd.
      ‘Skating tribe’, roep ik in een impuls. ‘Fifteen million people’.

De vrouw lacht. Of ze om mijn opmerking lacht, valt te betwijfelen, maar ze lacht hard.
       En dan pakt ze een andere pijp en geeft mij die cadeau.

De pijp is van bewerkt hout. De steel is van koper en de binnenkant van de kop is bekleed met ijzer.
      Er zit geen filter in.
De Dinka’s stoppen er zelfgemaakte tabak in. Gedroogde en fijngestampte bladeren.
      Zij -mannen en vrouwen- roken dat over hun longen.
Voor de beleefdheid neem ik een paar trekjes.
      Ik verzeker je dat keel en slokdarm bijna verbranden als je probeert op hun manier te roken.

 

Klik HIER voor alle Ontmoetingen