Groeten uit de Azoren 2: Ponta Delgada, São Miguel
- Details
Azorenhoge euforie
We schrijven zondag 12 februari 2002. Kwart voor tien in de ochtend..
Rust. Een euforisch moment.
Ik kijk uit over de Atlantische Oceaan.
En over een idyllisch golvend landschap.
De huizen staan in Ponta Delgada op het Portugese eiland São Miquel dat tot de Azoren behoort.
Het vasteland is verheugend ver weg.
Het weer
Ik adem onwaarschijnlijk frisse lucht en kijk naar waar ergens het Azorenhoog moet liggen. Het subtropisch hogedrukgebied, dat zoals wij vrijwel dagelijks in het weerbericht kunnen horen van grote invloed is op onze weersgesteldheid.
Maar ja. Hoe het in elkaar zit interesseert me op dit moment totaal niet.
Kijk naar die zee en begrijp dat de euforie nog even moet blijven.
Vissersbootje
Beneden ligt een bootje klaar voor de vissers. Er is van alles te vangen. Makreel, kabeljauw, sardines, ansjovis. Bluefish, snapper, zeebaars. Kreeft is er, inktvis, marlijn en tonijn.
Octopus
In de restaurants kun je het dezelfde dag nog eten.
Gegrilde octopus bijvoorbeeld met Azoriaanse tapas.
|
|
Groeten uit de Azoren 1: São Miguel, een eiland
- Details
- Hoofdcategorie: Reizen (326)
Winter 2002
Het ware eilandgevoel
São Miguel is een eiland. Het ligt in de Atlantische Oceaan.
Vijftienhonderd kilometer lege zee naar het oosten ligt het vasteland van Europa.
Drieduizend kilometer lege zee naar het westen ligt Amerika.
São Miguel is het grootste eiland van de Azoren.
De enige plek in Europa waar theeplantages bestaan.
Men spreekt er Portugees.
Het is mijn gedroomde eiland.
Op São Miguel onderga je het eilandgevoel. Het bestaat echt.
Mijn oud VPRO-collega John Jansen van Galen gebruikte dat woord voor ‘t eerst.
Hij onderging het vooral op Sint Helena in de Atlantische Oceaan, het eiland waar Napoleon in ballingschap stierf.
Sint Helena is alleen per boot bereikbaar.Tien dagen varen vanuit Santa Cruz de Tenerife.
São Miguel is eenvoudig te bereiken. Twee uur vliegen vanuit Lissabon.
Klaas Vos en ik zijn hier om een VPRO-radioprogramma te maken over Het Eilandgevoel.
De Azoren bestaan uit negen vulkaaneilanden. Ze liggen er toevallig. Alles is eigenlijk toevallig op de Azoren.
De Vikingen zijn er vrijwel zeker nooit geweest.
Het waren Portugese ontdekkingsreizigers, die in 1430 toevallig op de oostpunt van São Miguel landden omdat de wind verkeerd stond.
Ze zagen roofvogels in de lucht en dachten dat het haviken (Açores) waren.
Uitlopers van het mysterieuze Atlantis waren het.
Dacht men.
Bruiden van de vulkaan.
Dochters van de wind.
Groen, vruchtbaar, uitbundig.
Donkere kliffen met daarvoor zwarte rotsen die uit de zee omhoog komen.
Golven van drie tot vier meter hoogte, die ook bij weinig of geen wind op die rotsen kapot slaan en een decor van witte schuimkoppen, lucht en luchtbellen verspreiden. Clichébeelden die zo verschrikkelijk kloppen dat het geen cliché meer is.
Zo hoort een eiland er uit te zien.
Trotse eilandbevolking
In 1444 vestigden de eerste Portugezen zich op São Miguel.
Een nieuwe trotse eilandbevolking ontstond, die in 1978 een grote mate van autonomie verkreeg, nadat de Vrijheidsbeweging FLA (Frente Libertade Açores) aanvankelijk voor onafhankelijkheid had gestreden.
Nu leeft men rustig en in zekere zin volledig onafhankelijk. Landbouwers zijn het. Veehouders. En vissers met hele kleine bootjes.
Er is visverwerkende industrie. En er is Fries stamboekvee ingevoerd.
Stamboekvee
Beslotenheid
Het kabbelt erg op De Azoren. De eilanders voelen zich zeer betrokken, maar toch trekken er veel weg.
Er wonen meer Azorianen buiten de eilanden dan erop. (180.000)
Klaas en ik bewegen ons na een paar dagen ook steeds rustiger.
Filosoferen over rust, isolement, toeval, beslotenheid, uitzichten. We ademen de onwaarschijnlijk frisse lucht, eten de meest verse tonijn, octopus en sardientjes, drinken de plaatselijk vervaardigde witte wijn en maken op één dag vier ingrijpende klimaatsveranderingen mee.
In het zuiden is het subtropisch met palmen, bananen en ananas; in het noorden dat maar twaalf kilometer verder is, is een totaal andere fauna. Soms is er dichte mist; een uur later schijnt de zon volop. De wind komt en gaat.
Aan de einder zie je steeds andere blauwtinten.
Toeristen hebben het eiland natuurlijk ontdekt. Zweden bijvoorbeeld komen er en masse golfen.
In ons hotel in de hoofdstad Ponta Delgada zijn ze luidruchtig aanwezig. De aquardente is aanzienlijk goedkoper dan de Zweedse wodka, de vis is verser, het klimaat veel beter en in februari begint het al lente te worden
Na een dag of acht vinden we het weer genoeg. Het begint benauwd te worden. We hebben naar ons gevoel alles al gezien.
Er zijn niet zoveel wegen. De dorpen met de witte huizen en de gele, roze en blauwe luikjes zijn overal hetzelfde.
En het plaatselijke voetbalteam Clube Uniao Micaelense staat onderaan in de Portugese eerste klasse.
Ga er heen. Ga er vooral heen.
Maar blijf er niet te lang.
Het eilandgevoel zou u op den duur wel eens een enge kijk op de wereld en omstreken kunnen bezorgen.
Ponta Delgada
Goedemorgen 834: Wie wat bewaart die heeft wat
- Details
(Ontvangen van Theo Uittenbogaard)
(NRC 9 juli 2020)
Groeten uit mijn stulpje 19: Een witte duif
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
September 2018
Een opgejaagd vredessymbool
En toen zat er ineens een witte duif achter mijn huis. Dat had ik nog niet vaak gezien.
Ze zijn redelijk zeldzaam en vallen onmiddellijk op tussen hun grijze soortgenoten.
‘’Mijn’’ duif had het niet makkelijk en werd opgejaagd. Het leek wel een ongewenste vreemdeling.
Witte duiven staan bol van symboliek. Al duizenden jaren lang. Ze staan voor vrede en vrijheid. Voor rechtvaardigheid en democratie.
In de vorige eeuw werd de witte duif HET symbool van de vredesbeweging.
Dat begon in 1949 in Parijs toen een schilderij van Pablo Picasso (witte duif op zwarte achtergrond) het logo werd van het door communisten gedomineerde Vredescongres.
In de Sovjet Unie kwam een postzegel uit net als in China en de DDR.
Later zong George Baker Una paloma blanca.
En Picasso werd beroemd vanwege zijn talloze witte duiven.
Groeten uit mijn stulpje 18: Een kanotocht in mijn kreken
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
September 2018
Brede wateren, bos en rietmoeras
Achter mijn huis in het westen van het Zuid-Hollandse eiland Hoeksche Waard ligt een prachtig krekenstelsel, dat onder meer door activiteiten om nieuwe natuur te maken, met elkaar verbonden is. Je kunt voor een deel natuurlijke paden langs de oevers volgen.
Kano
Maar het grootste deel gaat over ontoegankelijke akkers en privéterreinen. Je kunt die op twee manieren verkennen:
-----Je wacht tot er weer eens ijs ligt en gaat schaatsen.
-----Je neemt de kano.
Vrijwel naast mijn huis begint de kanoroute Korendijk. Dat is een hele rare plek overigens. Er is nauwelijks parkeergelegenheid. En als dat lukt, moet je met je kano de steile dijk af. Als dat ook nog gelukt is, krijg je direct een obstakel, want je moet via een donkere schuif de weg onderdoor naar de Vissersvliet.
De route
Een beetje gekkenwerk allemaal. Ik zie daar ook nooit iemand een kano omlaag dragen.
Begin boven Zuid-Beijerland. Er is een parkeerplaats bij de Borrekeen.
En dan volgt een werkelijk prachtige tocht. Over die Borrekeen, het Kleine Gat, de Vissersvliet en het Piershilse Gat.
Borrekeen
Mooie brede wateren, rietmoerassen, kleine eilanden, weidevogels, rietvogels waaronder roerdompen. Fazanten, reigers, zwanen, ganzen, roofvogels, een haas hier en daar en als je geluk hebt een ree.
Je moet door sluizen, stuwen en schuiven.
Je ademt frisse lucht, komt niemand tegen en neemt met jezelf het leven door.
Kleine Gat
Rietmoeras
Vissersvliet
Piershilse Gat
Je kunt ook nog uitstapjes maken naar het Groote Gat, naar Nieuwendijk of naar Goudswaard. De aanwijzingen her en der zijn niet altijd makkelijk te vinden en niet zo goed te lezen.
Vaar liever op eigen kompas.
De tocht stopt hier bij de Stougjesdijk in Piershil. Daar is een stuw.
Je kunt de stuw daar wel in, maar je stuit op dit obstakel.
Je hebt nu zo'n twintig kilometer afgelegd en hebt twee mogelijkheden.
-----Je gaat per kano terug
-----Je laat je ophalen.
