Details

 

Het Gebouw van Jan Willem Roks

Ik heb al diverse keren geschreven over het VPRO-radioprogramma Het Gebouw. Dat was een experimenteel totaalprogramma, dat iedere vrijdag van zeven uur ’s ochtends tot halfvier in de middag werd uitgezonden. Van 1984 tot in 1993. Het Gebouw stond in ‘’Hilversum aan Zee” en kende een aantal afdelingen, kamers en een receptie. Overal stonden microfoons. Zelfs in de bezemkast.   
      Het programma was populair en had -vergeleken met de radio nu- zeer hoge luistercijfers. Die populariteit merkten we heel duidelijk toen we in 1991 dertien weken lang door het land trokken en steeds vanuit een ander gebouw in provinciesteden die uitzendingen maakten. Het was iedere keer bomvol en de bezoekers kenden de onderdelen van het programma en de bijbehorende mensen verrassend goed.
      ‘’Ach. U ziet er heel anders uit dan ik gedacht had’’.

      Soms kwamen er ook mensen spontaan naar Het Gebouw in Hilversum. De jongste was Jan Willem Roks, een scholier van dertien jaar oud, die in Halsteren West-Brabant woonde. Op vrijdag 3 oktober 1985 is het herfstvakantie. Hij stapt s'ochtends om vijf uur op zijn fiets en gaat naar het station van Bergen op Zoom. Met wat overstapjes arriveert hij uren later in de loop van de ochtend in Het Gebouw. 
      Jan Willem bleek veel te luisteren en had een cassettebandje meegenomen,
Hij had zijn poes geïnterviewd. Zijn lef & initiatief werd gewaardeerd, want het bandje werd diezelfde dag uitgezonden. Daarna is Jan Willem nog diverse keren langsgekomen. Soms deed hij klusjes.           
      Jan Willem is inmiddels 45 jaar oud. Na omzwervingen in Antwerpen, Bussum, Utrecht en Den Haag woont hij  alweer 10 jaar in Halsteren. Getrouwd met Nelly en twee kinderen: Maino (9 jaar) en Olivia (6 jaar).  
      Sinds 1999 werkt hij in ‘de IT’, de laatste jaren in dienst van Microsoft Nederland als technisch specialist op het gebied van security.

      Dat weet ik, omdat Jan Willem onlangs contact met mij en met Peter Flik opnam. (Peter was regisseur van dat programma en ik eindredacteur). Na wat mails over en weer vroeg ik hem ondermeer het volgende:  
''Kun jij mij misschien eens uitleggen waarom jij toen steeds naar Het Gebouw kwam en met de poes praatte in plaats van te puberen of achter de meiden aan te gaan?
Kan ik dan misschien weer iets mee doen’’.

      Jan Willem schreef mij niet alleen, maar stuurde ook een door hem zelf in elkaar gezet  radioprogramma op. Een programma van 55 minuten met puur en alleen elementen en onderdelen uit Het Gebouw. Zijn interview met de poes zit er natuurlijk ook in.
      Het is knap gemaakt. Hij praat het zelf aan elkaar. Behoorlijk veel werk geweest, dat verzeker ik u.  

Luister HIER naar het programma van Jan Willem.

En hou er dan DIT DRAAIBOEK bij


Verder schrijft hij:

Beste Ronald,

Van huis uit waren we lid van de KRO – zoals het hoort in Brabant. De VPRO, dat was iets voor ‘alternatieven’ of ‘krakers’. Het was in ieder geval geen nette club, die VPRO. Althans, zo werd dat in het algemeen gezien in mijn omgeving. De buren waren lid van de VPRO en hadden de VPRO-Gids. Dat was mijn eerste kennismaking met de VPRO (buiten Koot & Bie, want daar mocht wel naar gekeken worden).

Het Gebouw had een enorme aantrekkingskracht: het liet zien dat het helemaal niet volgens de fatsoensregels hoefde. Er kon ook mooie, kwalitatieve en betrokken radio gemaakt worden met echte mensen, met echte emoties en in een echt gebouw. Niet klinisch, niet gelikt. Het Gebouw was echt. Het programma sprak enorm tot de verbeelding, het werd zo goed gevisualiseerd dat het echt ging leven.

Mijn interesse voor Het Gebouw (en Het Pandemonium, een Uur Ischa, Borát, Ronflonflon…) had ook wel iets met puberen te maken. Per slot van rekening kon ik me mooi afzetten tegen mijn ouders door mij met de VPRO te identificeren. En het had te maken met mijn brede interesse voor radio, journalistiek, buitenland, politiek en het onbekende.

Het leek me leuk het allemaal eens op een rijtje te zetten op een ‘bandje’.  55 minuten Gebouw-historie, aan de hand waarvan ik met mijn herinneringen door Het Gebouw loop.

 

 

Details

 

Intrinsieke waarde

 

Voor mij heeft de grutto dezelfde intrinsieke waarde als de kievit

 

Goedemorgen!

 

 

Details

 

Teambuilding

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

In de provincie Groningen werkt de bibliotheekorganisatie met 900 vrijwilligers en 160 vaste krachten.
      Als ik het zo neerschrijf schrik ik daar wel een beetje van, wat een verhouding. Tegelijkertijd zou je kunnen zeggen, wat een inzet en betrokkenheid van onbetaalde krachten. Ik ga er verder niet op in, want dan belanden we bij de politiek en daar wil ik het helemaal niet over hebben.

Mensen die vrijwilligerswerk doen, noemt men vrijwilligers. Ik vind dit woord gezien de veelheid aan taken, die mijn vrijwilligers uitvoeren de lading niet dekken. Ze verwerken de expeditie, reserveringen, en tijdschriften. Schrijven nieuwe leden in, leiden ze rond en adviseren. Ruimen boeken in de kasten. Ze verwennen mij met thee en koffie om even gezellig met ze bij te praten. Teambuilding noemen ze dat, de schatten.
      Zo bedacht ik de term vrijwillige medewerkers, want dat zijn ze - medewerkers - en ook nog vrijwillig. Die van mij verdienen stuk voor stuk een lintje, ik kan altijd op ze rekenen. Behalve als ze er met hun campers op uit trekken. Dan ben ik ze zo maar 6 weken kwijt. Of ze gaan op hun kleinkinderen passen, die een paar duizend kilometer verderop wonen omdat hun ouders zijn geëmigreerd naar Canada of Israël. De thuisclub is dan zo flexibel om met plezier dubbele diensten te draaien, let wel: vrijwillig. Ik hoef me daar niet in te mengen, ze regelen alles zelf.

      Zonder iemand tekort te doen, licht ik er alvast een pareltje uit.

Vrijwillig medewerker plus

Martine is 12,5 jaar vrijwillig medewerker van onze bibliotheek. Zij gaat één keer per jaar een maand naar Lanzarote, pffff - dat valt mee. Martine is vrijwillig medewerker plus. Sinds 5 jaar schrijft ze ook nog in het maandelijkse huis-aan-huis blad ‘De Bellingwedder’ boekentips voor liefhebbers.
      Zelf is ze een ‘Rupsje Nooitgenoeg’. Deinst niet terug voor een boek met 500 pagina’s. Wij hebben in één van onze boekenkasten een speciaal plekje gereserveerd voor deze leestips en de bijbehorende boeken. Er zijn klanten die deze tips uitknippen, in hun notitieboekje plakken en ons bonbons komen brengen als dank voor deze service. Hier bedanken wij Martine natuurlijk weer voor!


Bibliotheek Nieuws

met Leestips van Martine

 
Armando Lucas Correa: Het Duitse meisje (2018/343 pag.)

In 2014 ontvangt Anna Rosen, wonend in New York, voor haar twaalfde verjaardag een pakketje van haar oudtante Hannah uit Havana, Cuba. Anna heeft altijd willen weten wie haar vader was en waar diens familie vandaan kwam, maar haar moeder wist hier nauwelijks iets over te vertellen. N.a.v. het pakketje reizen moeder en dochter naar Havana om de waarheid te achterhalen over het mysterieuze en tragische verleden. De roman vertelt het verhaal van Hannah Rosenthal, die tot 1939 een luxueus leventje leidde in Duitsland, maar halsoverkop moest vluchten en daarbij ook haar grote liefde op moest geven, en het verhaal van Anna die zich van kinds af aan een outsider heeft gevoeld zonder wortels. Pakkend geschreven en gebaseerd op de waargebeurde problematische overtocht van de oceaanstomer SS St.Louis vanuit Hamburg richting Cuba.


Sarah Lark: De tijd van de vuurbloemen (2018/709 pag.)

Na haar laatste roman schreef ik dat ik misschien wat Sarah Lark–moe was, maar ik ben weer helemaal opgeveerd!. Voor mij is ze helemaal terug. Dit is het eerste deel van een trilogie die zich weer afspeelt in de 19e eeuw in Nieuw-Zeeland. Liefde, leed, haat en lust, hoop en uitzicht op een nieuw begin met uiteraard de kenmerkende verwevenheid met de Maori cultuur. Prachtig en spannend tot het einde. Ik zie uit naar het vervolg. Ik vertel verder niets over het inhoudelijke verhaal; lees het gewoon en laat u meeslepen.


Margaret Atwood: Het verhaal van de dienstmaagd (2017/329 pag.)

Heruitgave n.a.v. de populaire TV-serie The handmaid’s tale. De oorspronkelijke uitgave van deze SF-roman dateert uit 1987, maar staat weer volop in de belangstelling omdat het gegeven beangstigend de werkelijkheid in diverse hedendaagse samenlevingen benadert. Een link is gauw gelegd naar IS, Turkije, Iran, Afghanistan v.w.b. religieuze overmacht, maar ook naar de opkomst van ultra rechts in westerse landen, zoals Polen, Hongarije, Oostenrijk, Italië en Amerika. Favoriet boek van Barack Obama. Het verhaal gaat over de ervaringen van een moderne jonge Amerikaanse vrouw en moeder in de 22ste eeuw als godsdienstfanaten aan de macht zijn in de VS na moord op de president en talloze congresleden. De samenleving wordt gebaseerd op de bijbel, hiërarchisch met zware straffen (een christelijke sharia). De dienstmaagden zijn jonge, gezonde en mooie vrouwen die worden opgeleid als draagmoeder (wandelende baarmoeders), geen contacten mogen onderhouden en na 2 of 3 baby’s worden afgedankt. Bijzonder boeiend en beeldend geschreven.


Min Jin Lee: Pachinko (2018/506 pag.)

Een levendige, meeslepende familiegeschiedenis die zich afspeelt tussen 1932 en 1989.

De bezetting van Korea door Japan, daarna WOII en emigratie van veel Koreanen naar Japan, hoe vreemd dat ook klinkt. Zelfs de volgende generaties Koreanen die in Japan geboren worden krijgen niet de Japanse nationaliteit en worden met de nek aangekeken, al zijn ze nog zo rijk en al hebben ze in Amerika gestudeerd. Een prachtige roman over cultuurverschillen, liefde die overwint en liefde die gedoemd is te verliezen.

 

Peter Zantingh: Na Mattias (2018/200 pag.)

Boeiende, integere, aangrijpende hedendaagse liefdes(levens)roman. Mattias liep de deur uit en kwam niet meer terug; zij bleven achter. Aan de hand van herinneringen van 8 personen leren we Mattias kennen en wat hij heeft betekend in het leven van zijn achterblijvers. Het begint met zijn levenspartner Amber, die per ongeluk een boek omstoot waardoor de bladwijzer eruit valt. Nu zal ze nooit te weten komen tot waar hij heeft gelezen. Dit boek grijpt je gelijk bij de strot.

Veel leesgroeten van Martine van Bree-Jonink.


Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld

Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag

Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding

  

Details
Hoofdcategorie: Beelden

 

EEN DAG MET ALLES OF MET NIKS

 (Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

      Ik heb er al eens eerder over geschreven, maar nu nog een keer. Alleen maar omdat onze gasten ALTIJD met die vragen komen. WAT DOEN JULLIE IN GODSNAAM DE HELE DAG? Of: DAT PLATTE LAND IS DAT WAT?

      Daar gaan we dus weer, met een beschrijving van de dag van gisteren.

      Gewoon opstaan, douchen en ontbijten. Men moet ergens mee beginnen. Er ligt een enveloppe op tafel. Het betreft een brief van Vodafone met twee rekeningen. De eerste is de maandelijkse afrekening, maar die wordt automatisch via een bank afgeschreven dus daar hoeven we verder niet op te letten. Maar de tweede rekening is wel heel erg raar; het gaat om een bedrag van honderdvijftig euro. Waar is dat voor. Bellen met vrienden. Kijk P. zegt één van hen, je bent weer eens buiten je bundel gegaan en dat brengen ze je in rekening. Het leek me wel mogelijk: elke dag een uur muziek beluisteren via Spotify en je bent zo over je limiet heen. Betalen dus. Maar hoe? Er staat geen rekeningnummer bij. Naar de Vodafone winkel in de stad. Ik heb er geen zin in, want het personeel daar is niet echt genegen je met wat dan ook te helpen. MAAR WE GAAN.

Het is ongeveer twintig kilometer verder. Onderweg een vrachtwagen met een lekke band; daar voorzichtig omheen rijden. In de winkel werken een man en een vrouw. De man tuurt op een scherm en wil me niet te woord staan, gebaart dat ik bij die vrouw moet zijn. Maar die is bezig met een zigeunerfamilie, die een niet werkend Wifitoestel willen omruilen. De zigeunerkinderen plukken ballonnen van een tafel en gaan daarmee voetballen. Als door de herrie niemand  zich nog verstaanbaar kan maken begint de vader te schreeuwen en de kinderen gaan krijsen. Na drie kwartier ben ik aan de beurt. Ze is chagrijnig en vraagt om een code. De code die ik drie jaar geleden bij de aanschaf heb gekregen. IK weet die code niet en kan hem ook nergens vinden. Zij zou erover kunnen bellen maar dat doet ze gewoon niet, geeft me telefoonnummer van Vodafone en zoekt U het maar verder uit. Ik vraag haar nog of zij niet kan bellen, maar dat wil ze niet. Naar huis en daar bellen.

Twintig kilometer weer te gaan. Onderweg nog steeds die vrachtwagen met een andere lekke band.

Thuis gaan bellen. Drie minuten in het Hongaars met een standaard tekst. Laatste zin: If you want an English speaking operator press nine. Ik de negen ingedrukt. Vijf minuten rotmuziek. Dan komt er iemand. Ik vraag of hij Engels spreekt. Nee is zijn antwoord, maar hij maakt in de Hongaarse taal duidelijk dat hij een collega zal vragen om mij terug te bellen. Die collega belt inderdaad terug maar wel na twee uur. Ze hoort me aan en binnen drie minuten vraagt ze me de code, die ik dus niet heb. Verzin nu maar een code dan gaat die het worden, maar dat kan alleen als ik de naam van Uw moeder mag weten. Nou dat mag ze, ook als is die moeder meer dan veertig jaar dood. Code gemaakt. Wel opschrijven roept ze nog.

Ik ben die dag begonnen om tien uur en nu is het al weer bij 2 uur. In de auto fluks. Met die domme code. Onderweg een traumaheli op de straat. Kan men niet om heen. Wachten dus. Als ik maar niet te laat kom, want om half vier houden ze ermee op. Aankomst 3 uur 15. Ze heeft haar jas al klaar liggen. Haar collega, de man dus, tuurt nog steeds op een scherm en helpt niemand. Zij is naar buiten geroepen door haar vriendje en rookt met hem een sigaret. Klanten, ik dus in dit geval, moeten wachten. Opgewekt door dat vriendje of die sigaret komt ze terug en vraagt naar de code. Op haar scherm verschijnt mijn account. Daar is helemaal geen bedrag van 150 euro te vinden. Zij zegt dat ik die NIET moet betalen. U bent helemaal niet buiten uw bundel gegaan en ik zie nu ook waar U woont en daar doet de Vodafone het helemaal niet. Foutje van ons dus.

Niks excuus, niks wilt U koffie, een toffee misschien. Gaat U maar weer. Om half vijf ben ik thuis en besef dat ik me de hele dag heb ingehouden. Geen onvertogen woord, geen klappen, nee ik heb gedaan wat ik moest doen, namelijk niks.

 Klik HIER voor alle Photosophieën



Details

De treurige P.v.d.A. & een rijzend lokalisme

Ik mag komende woensdag stemmen. Herindeling.
      Op de Hoeksche Waard -een Zuid-Hollands eiland onder Rotterdam- zijn nu nog vijf gemeentes, maar die worden per 1 januari tot één geheel gesmeed. Overigens tegen de wil van een meerderheid van de bevolking, maar dat telt niet. De provincie wilde het en kreeg Eerste en Tweede Kamer mee. De provincie wilde het overigens al veel eerder, maar dat werd tegengehouden omdat bij diverse referendums in de aparte gemeentes te grote massa’s tegen bleken. Maar als je gewoon door blijft drammen, krijg je het kennelijk toch voor elkaar. ‘’Wij bestuurders weten immers beter wat goed voor u is dan uzelf’’.

      Ach! Ik mag dus stemmen.
Er doen dertien partijen mee. De partij Lokalen Hoeksche Waard vormt lijst 1. Er staan 50 namen op hun kandidatenlijst. Net als het CDA (lijst 2). VVD op 3 heeft een lijst van 29 namen en de SGP 34.
      Maar dan komt de P.v.d.A. Niet meer dan dertien kandidaten. Daaronder slechts twee vrouwen.
En de eerste vrouw staat pas op een zevende plaats. November 2018!
      Dat gebeurde overigens  na een crisis, waarbij het hele bestuur aftrad. Ruzie en botsende ego’s. Het landelijk kwakkelen van deze partij wordt hiermee lokaal in het kwadraat aangetoond. Ik ben nog steeds lid en kreeg een uitnodiging om te gaan flyeren. Maar ja: wat moet je tegen geïnteresseerde mensen zeggen als ze met dit soort feiten en cijfers aankomen. Ik zou het bij god niet weten.  

      Er is ook een partij onder de naam Hart Voor Alle Kernen. Daar staat niemand -echt niemand- op uit mijn huidige gemeente. Hoeveel hart is er dan voor alle kernen?

      De partij Cromstrijen’98 HW doet het weer anders. Daar staan alleen de namen op van mensen uit de huidige gemeente Cromstrijen. Kennelijk een soort actie om de inbreng van Cromstrijen -vooral de dorpen Klaaswaal en Numansdorp- in die nieuwe gemeente zo groot mogelijk te maken. Dat is een eng soort lokaal nationalisme, dat we voortaan lokalisme noemen.

      Veel van dat lokalisme dient zich ook aan bij lijst 10: Progressief Hoeksche Waard.  Daar staan achttien namen op, waarvan er veertien uit Oud-Beijerland komen.  

      Ik mag komende woensdag stemmen en ga iets doen wat ik nooit eerder gedaan heb.
Nummer zeven van de P.v.d.A. Ken ik die mevrouw? Nee.
      Maar zij heet Spruit-Boer en dat is toch een leuke bijkomstigheid in een agrarisch gebied.

En dan is er nog een probleem. De partij Onafhankelijk Hoeksche Waard heeft maar twee kandidaten op de lijst. Er zijn 37 zetels te verdelen.
      Stel nu eens dat deze partij meer zetels dan twee zou behalen. Dan ontstaat een zogeheten zeteloverschot. Wat gebeurt er dan? Een buurman of buurvrouw vragen? Met terugwerkende kracht nog iemand op de lijst zetten? Ik vroeg het her en der, maar niemand wist het.
      In NRC-Handelsblad vond ik een artikel. Dat gaat over Tweede Kamerverkiezingen. Maar ik neem aan dat hetzelfde geldt voor de gemeenteraad.  Als u het drie keer leest, moet u het kunnen begrijpen.  Het luidt als volgt:

De verdeling van zo’n ‘zeteloverschot’ zal op dezelfde manier gaan als nu van een restzetel. „Volgens het systeem van de grootste gemiddelden”, zegt Melle Bakker, secretaris-directeur van de Kiesraad. Dat betekent: iedere partij krijgt er fictief één zetel bij, waarna het aantal op de partij uitgebrachte stemmen wordt gedeeld door dit aantal. De partij met het grootste gemiddelde krijgt een restzetel. Voor een overschot van meer dan één zetel wordt de berekening telkens opnieuw gemaakt. De uitkomst kan zo telkens verschillen.

Met een stem op Onafhankelijk Hoeksche Waard kun je dus de SGP aan een extra zetel helpen.