Details

 

Het eiland van kleurenblindheid

(Door Rolf Weijburg)

Ik heb er naar gezocht maar heb het niet zien liggen.
      We waren onderweg van Kosrae naar Pohnpei, twee van de vier deelstaten van de Federated States of Micronesia, het op 18 na kleinste land ter wereld, en hoewel het volgens de kaart toch precies tussen deze twee eilanden in moet liggen, was er nergens een spoor van Pingelap te bekennen.

Klein atol


Achromatopsia

Pingelap is een klein atol in de deelstaat Pohnpei. Ongeveer halverwege Kosrae en Pohnpei. Er wonen 250 mensen waarvan 10% lijdt aan een ernstige vorm van kleurenblindheid, complete achromatopsia, een aandoening waaraan in bijvoorbeeld Amerika slechts 1 op de 30.000 mensen lijdt.

      Het schijnt dat de koning van het eiland, Doahkaesa Mwanenihsed, de aandoening had toen een tyfoon en opvolgende tsunami in 1775 het gros van de eilandbewoners doodden. De koning, samen met een twintigtal anderen, overleefde het. Hij kreeg veel kinderen en het isolement van het eiland samen met een taboe op het trouwen met niet-eilanders zorgde ervoor dat de kleurenblindheid zich op Pingelap door de jaren heen zo heeft kunnen verspreiden.

      Voor mensen die aan complete achromatopsia lijden is kleur niet meer dan een woord. Zij kunnen niet alleen geen kleuren onderscheiden en zien alles zwart/wit of in tinten grijs maar kunnen vaak ook slecht tegen zonlicht, wat niet handig is op een tropisch eiland.

Oliver Sacks     

De Amerikaanse neuroloog Oliver Sacks reisde naar Pingelap en deed er onderzoek naar de kleurloze wereld waarin veel eilandbewoners leven.     
      Hij schreef het mooie boek “ The Island of the Color Blind” (1997)


Sanne de Wilde

Een boek met dezelfde titel verscheen in 2015 van de hand van de Belgische fotografe Sanne de Wilde. Zij reisde ook naar Pingelap en maakte een intrigerende fotoserie van portretten en landschappen die haar in 2017 een Zilveren Camera opleverde. Zie hier haar mooie presentatie

(https://www.youtube.com/watch?v=NXZH-b5008U&t=2s)

© Sanne de Wilde

Airport

Om op Pingelap te komen moet je met een vliegtuigje van Caroline Islands Air dat een onbetrouwbare incidentele “lijndienst” naar het atol onderhoudt. Je moet dan nog maar zien wanneer je weer terug kunt.

 

Kapingamarangi

Ook al komen er niet zoveel vliegtuigen, Pingelap heeft dan in ieder geval nog een vliegveldje. Verreweg het meest afgelegen bewoonde eiland in de deelstaat Pohnpei, Kapingamarangi, heeft zelfs dat niet.

Dit kleine atol met een dertigtal piepkleine lage eilandjes op het rif ligt op ruim achthonderd kilometer ten zuidwesten van Pohnpei, eenzaam in een hele Grote Oceaan. Er wonen ongeveer 500 mensen. Ze leven er van de vis natuurlijk en een paar keer per jaar komt er een schip vanuit Pohnpei met alles aan boord wat er verder nog zoal nodig is.

 

Wig

De taal die de inwoners spreken is geen Micronesische maar een Polynesische. Samen met het 300 kilometer noordelijker gelegen atol Nukuoro, waar ook een Polynesische taal wordt gesproken, vormt het eiland een soort Polynesische wig tussen de Micronesische Caroline Islands, de ketting van eilanden die samen de FSM vormen, en het zuidelijker gelegen Melanesische Papoea Nieuw Guinea. Hierdoor - alsmede door de verafgelegen ligging - kunnen deze atollen niet tot de Carolines worden gerekend.

      Toen Spanje in 1899 de Caroline eilanden aan Duitsland verkocht, hoorden Kapingamarangi en Nukuoro daar dus eigenlijk niet bij, waardoor deze twee eilandjes feitelijk nog steeds officieel Spaans grondgebied zijn.
      Na vragen in het parlement heeft de Spaanse regering dit in 1948 ook onderzocht en bevestigd, maar tot op de dag van vandaag is er nooit enige poging ondernomen er iets mee te doen. In Spanje wordt het bezit van die eilandjes doodgezwegen en ik denk dat het land de verre eilandjes liever arm dan rijk is.

      Van tijd tot tijd is er echter wel iemand die de kwestie weer onder de aandacht brengt.

Zoals Paco Nadal die naar eigen zeggen als eerste Spanjaard in drie eeuwen na een overtocht van vier dagen per zeilboot vanuit Pohnpei dit afgelegen stukje Spanje bezoekt en er niet een Spaanse vlag hijst maar een Spaanse tortilla bakt.

https://www.youtube.com/watch?v=-b8pOU8ZifA


 

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen



 

 


 

Details

 

Verwachting


Ik ben een OK-vrouw en dan verwacht ik van derden dat ze mij niet alleen als OK-vrouw zien maar me ook als OK-vrouw behandelen

 

Goedemorgen!


Details

 

   (Ontvangen van Theo Uittenbogaard)

 

 

Details

 

Emotionele gesprekken met asielzoekers

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Radio 1 vorige week. Ik hoor dat burgemeester Velema ’s avonds in het televisieprogramma Nieuwsuur op NPO 2 door Mariëlle Tweebeeke geïnterviewd gaat worden. Onze burgemeester, die de bibliotheken in Westerwolde (- Bellingwolde, Blijham, Ter Apel en Vlagtwedde-)  een warm hart toe draagt, een heel warm hart.
       In Nieuwsuur: De grote toestroom van Afghaanse vluchtelingen in het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Mensen die uit hun land zijn gevlucht, opgejaagd vanwege oorlog of andere gruwelijkheden, starten hier hun asielprocedure.

AZC Bellingwoldei

Mijn gedachten gaan onmiddellijk terug naar het asielzoekerscentrum in Bellingwolde. In het tijdvak 2016 tot en met 2019 liep ik daar regelmatig rond in verband met een samenwerking tussen het COA en onze bibliotheek. Persoonlijk bewaar ik hele mooie herinneringen aan de toenmalige bewoners - afkomstig uit Syrië, Eritrea, Irak, Afghanistan en Libië .
      Bijzondere, krachtige mensen waarmee ik emotionele gesprekken heb gevoerd die leidden tot ….activiteiten in onze bibliotheek. De topper was onze Interculturele Hightea met Poëzie - 4 jaar op een rij organiseerden we dit gedenkwaardige gedichtenfestijn - een waar feest voor alle deelnemers en ons bibliotheekteam.

 

In 2019 sloot het AZC in Bellingwolde, in 2020 kwam COVID 19 haar intrede doen en weg was alle reuring. Wij hadden onze 5e editie van dit mooie feest al in voorbereiding, de dichter Jean Pierre Rawie had zijn medewerking toegezegd … maar helaas … heel Nederland ging op slot, onze bieb dus ook.


Sara

 

Sara was één van de deelnemers aan de Interculturele High Tea met Poëzie. Zij was toentertijd asielzoeker in Bellingwolde.
      Ik vind haar teneergeslagen blik mooi passen bij de situatie waar onze medemensen nu mee te kampen hebben in Ter Apel. 


Samim en Musawer

In herinnering daagt een gedicht van Samim en zijn broer Musawer, geboren in Afghanistan. Twee broers die in een jaar zo goed Nederlands hebben geleerd van juf Desirée dat ze er ook nog hun gevoel in konden leggen. Ze schreven voor onze Poëzie middag in 2017:

 

 






Begrijpt u het allemaal nog?

Ik haak af, uit zelfbehoud. Ben blij met klein geluk dicht bij huis - breiende dames in onze bibliotheek lachend babbelend, thee drinkend en ach …. dat breien kan ook thuis, maar samen zijn geeft extra plezier.

      Volgende week mag onze cursus Klik & Tik weer van start gaan, het regent aanmeldingen … ook voor de lol denk ik dan. Samen zijn, dat is waar men behoefte aan heeft na anderhalf jaar ‘ gevangenschap.’ Gevangenschap?

     Je zal toch maar op de vlucht zijn …. in Ter Apel gedropt of burgermeester van Westerwolde …..

https://www.westerwoldeactueel.nl/2021/10/14/de-burgemeester-is-boos-heel-boos/

 
            

 

          Klik HIER voor alle biebverhalen


 

 

 

 

Details

 

Oktober 2019

De Panne: Druk, tikje unheimisch



Dit is het brede strand van De Panne, een badplaats in het uiterst zuidwesten van België vlakbij de grens met Frankrijk..



Er gebeurt hier veel; ook nu buiten het drukke seizoen. Mensen flaneren over het strand en langs de boulevard, die pal langs de appartementencomplexen loopt.

Het heet de Zeedijk, hoewel van een echte dijk geen sprake is. Het strand loopt richting appartementen wel enigszins omhoog.
      Er staan hier veel huizen te koop. Maar er is ook al veel verkocht.
Let op de gele bordjes (te koop) en de rode bordjes ernaast (verkocht).


Hier kom je niet alleen brommers en fietsers tegen, maar ook kinderen op driewielers, op scooters en trapkarretjes.   

Soms word je op het strand gepasseerd door strandzeilers, die hoge snelheden bereiken.

Mooi is het allemaal niet die rijen aaneengeschakelde appartementencomplexen.
       Die muur van beton, steen en glas.

Soms zit er een ouder veel kleiner pand tussen en dat maakt het nog gekker.

Maar als je op je balkon in zo’n appartement zit is het uitzicht fantastisch. En het beeld wisselt voortdurend.


     

Meer naar het zuiden richting Frankrijk wordt nog druk gebouwd.
       Daar loopt geen boulevard langs de appartementen en daardoor krijgt het iets unheimisch.

 

Details
Parent Category: Beelden

 

Een nakend einde

 


                                       Wit en bont; ze lopenl los
                                   ’t zijn wilde kippen in het bos
                              De winter naakt; kerst komt eraan
                            dat maakt een eind aan hun bestaan

 

 

Dichter bij de grond.

Vindsels 1 t/m 30

Vindsels 31 t/m 60

Vindsels 61 t/m 71

 

 

Details

 

Winter 2017

Craeybeckx en het publicatieverbod

 Ik rij in Antwerpen door de Craeybeckxtunnel en merk dat de radio zonder storing gewoon doorgaat.
      Craeybeckx. Lode Craeybeckx!
Burgemeester van Antwerpen van 1947 tot 1976.
Een niet geheel onomstreden vertegenwoordiger van de Socialistische partij. Vlaams nationalist, doener, taalliefhebber, bouwer en afbreker.

We gaan terug naar april 1973. De havenarbeiders in Antwerpen, die daar dokkers genoemd worden, zijn al dagen in een verbeten stakingsstrijd gewikkeld.
      Ik ben daar bij voor de Volkskrant en word wegwijs gemaakt door een collega van de Volksgazet, de partijkrant van de Socialisten; enigszins te vergelijken met het Vrije Volk van Nederland in die dagen.
      Craeybeckx werkte daar ooit als buitenlandredacteur.
Het is een zogeheten wilde staking, die geïnitieerd is door de KPB, de Kommunistische Partij van België .
      De vakbonden, waaronder de grote BTB, de Belgische Transportarbeiders Bond, doen niet mee.

De collega neemt mij mee naar ‘t Kot het inschrijflokaal waar de dokkers zich iedere dag melden en maar moeten afwachten of ze diezelfde dag werk zullen hebben.
      Ik leer dat zij -vergeleken bijvoorbeeld met hun collega’s in Rotterdam- slecht verdienen, nauwelijks een rechtspositie hebben, veel te veel uren moeten maken en werken onder zeer onveilige omstandigheden.
      Ik ga ook mee naar kantoortjes waar alternatieve organisaties vergeefs proberen de arbeiders achter zich te krijgen.
Het zijn de maoïstische AMADA , Alle macht aan de Arbeiders en de Trotskistische RAL, Revolutionaire Arbeidersliga.

Na een tijdje loopt het in Antwerpen volledig uit de hand. Duizenden dokkers trekken door de straten en dan verschijnt daar ineens de Mobiele Eenheid.
      Er wordt hard ingehakt op de stakers.
Op straat liggen gewonden. Ambulances met luide sirenes rijden af en aan.
      Het is een volslagen chaos.

Ik doe uiteraard verslag en haal de volgende dag de opening van mijn krant.
      Vooral ook omdat ik daar één van de weinige Nederlandse journalisten ben.
Ik sla de Volksgazet van diezelfde dag op en ben benieuwd wat mijn vriendelijke en bereidwillige collega ervan gemaakt heeft.

En dan komt het:

GEEN WOORD, GEEN FOTO, NIETS OVER DIE RELLEN.

Burgemeester Lode Craeybeckx had het verboden!


Walter Slosse en Radio Vrij België

Toen ik in mei 1977 bij de VPRO in dienst kwam werd ik uitgenodigd door Walter Slosse. Hij was een Belgisch journalist, die een wekelijks programma had onder de enigszins provocerende titel Radio Vrij België.
      Hij had een zelfgebouwde radiostudio in zijn huis te Gent. Het was gezellig. Mooi zacht muziekje. Er was van alles te drinken en er waren lekkere hapjes.
      Wij spraken toen onder meer over die staking en Walter raakte begeesterd. Hij was er zelf ook bij geweest. Dat was nou precies de reden waarom hij dat programma maakte.
      De Nationale omroep BRT deed volgens hem precies hetzelfde.

In 2016 is Walter plotseling overleden. Maar… er is een ‘’erfenis’’.


Ik ontving gisteren van mijn oud VPRO-collega Nienke Feis de volgende mededeling.
      Met daarbij een werkelijk prachtig filmpje uit 1978 over de bezigheden van Walter.


Radio Vrij België en zijn maker

Kort na het overlijden van Walter Slosse kreeg ik een bericht van een voormalig student van een sociale academie.
       Hij heeft voor een studieproject in 1978 Walter gefilmd in zijn bezemkast, waar hij een complete radiostudio had opgebouwd. Daar vandaan zond hij zijn programma Radio Vrij België uit: via een kabeltje naar de telefooncentrale in het nabijgelegen postkantoor, een zogenaamde RF verbinding. Op de achtergrond hoor je omroeper Cor Galis met mede presentator Jan Lenferink.
      Je ziet Walter op reportage, tijdens de staking bij Volvo Cars in Gent in het voorjaar van 1978. Het soort onderwerpen waar de Vlaamse pers destijds nauwelijks aandacht aan besteedde. We zien het gebouw van de BRT: ´bolwerk van rechtse politieke macht´. Waar toen de makers van kritische programma’s problemen konden krijgen door controle van hogerhand.

Mooie radiogeschiedenis, gefilmd met Super 8 camera. Bekijk het filmpje hier:

https://vimeo.com/202915342


En verder: 


Wat zijn dat voor archiefdozen?

Afgelopen weekend heb ik met vrienden van Walter Slosse diens nalatenschap opgehaald. Voormalig radiomaker Walter heeft altijd gewerkt vanuit zijn huis in Gent en was niet erg van het weggooien. De komende maanden gaan we uitzoeken wat gearchiveerd moet worden en wat weg kan.
       Walter Slosse overleed onverwachts in augustus vorig jaar, getroffen door een hartinfarct. Hij was werkzaam bij de VPRO radio vanaf 1972 tot zijn afscheid in 2007. Walter is 69 jaar geworden.
       Hij begon in 1972 als radiomaker bij het ´totaalprogramma´ VPRO Vrijdag. Van 1974-1978 maakte hij zijn eigen programma Radio Vrij België, ongecensureerde nieuwsgaring over onderwerpen die niet aan bod kwamen in de berichtgeving van de toenmalige Belgische staatsomroep BRT.
Vanaf 1984 maakte Walter zijn eigen legendarische VPRO-programma ´De Wandelende Tak´, met etnische muziek van over de hele wereld. Later kwamen daar het programma ´Het Witte Doek´, over filmmuziek, en het muziekdocumentaire programma ´Urubicha´ bij.