Ronald van den Boogaard - Algemeen (448)

Algemeen (447)

Details: Category: Algemeen (447); Published: 23 February 2021

Een leven lang lezen

   Martine van Bree-Jonink is vrijwilligster bij de bibliotheek In het Groningse Bellingwolde.
       Zij leest veel. Drie tot vijf boeken per week. En dat doet ze al ‘’een leven lang’’. Zij schrijft recensies voor De Bellingwedder, een maandelijks informatiebulletin voor de voormalige gemeente Bellingwedde (nu Westerwolde). Een weerslag van dat werk verschijnt met enige regelmaat op mijn blog.
      Zij richtte zich aanvankelijk vooral op romantische fictie van buitenlandse auteurs, maar heeft inmiddels ook weer de hedendaagse Nederlandse literatuur ontdekt.
      In een wat verder verleden las zij natuurlijk de Nederlandse en Vlaamse klassiekers. Zij had toen een zwak voor Hubert Lampo.

Hieronder haar favoriete boeken van de laatste vijf jaar.

Hanya Yanagihara: Een klein leven (2016/750 pag.)

Zeldzaam indringende roman over de levens van vier succesvolle mannen (van jongs af aan hechte vrienden), van wie de hoofdpersoon tot in het extreme weigert over zijn gevoelens en zijn afgrijselijke verleden te praten. Prachtige schrijfstijl, sublieme karakterbeschrijvingen, messcherpe dialogen.
Beschrijving van gruwelijke wreedheden maar ook liefdevolle momenten en de confrontatie met machteloosheid als iemand hulp weigert. De recensie op de cover zegt alles: Zo’n boek dat maar héél af en toe voorbijkomt. Het boort door je ziel.

Een pageturner, maar zo adembenemend dat je het soms echt even weg moet leggen om weer op adem te komen.

Nino Haratischwili: Het achtste leven (2016/1269 pag.)

Fenomenale, prachtige en krachtige familieroman van deze Georgische schrijfster.

Vanaf de Russische revolutie t/m het heden beschrijft ze de levens van een gerenommeerde familie in Georgië. Spilfiguur is Kotsja, een streber, die door zijn uiteindelijk hoge functie binnen de hogere gelederen van de USSR de levens van zijn naaste familieleden zodanig weet te beïnvloeden en manipuleren, dat zij eigenlijk geen eigen keuzes kunnen maken. Met name de vrouwen in zijn familie zijn hiervan de dupe.
Een epos vol intriges, corruptie, verraad, stalinisme, marteling en de onmogelijkheid je eigen weg te kiezen. De laatste generatie (de achtste=oneindig) moet die kans wel pakken.

Uitermate boeiend. Boek van het jaar 2017.

Jamal Ouariachi: Een honger (2015/588 pag.)

Briljante roman, in boeiende afwisselende schrijfstijlen, over een jonge vrouw/moeder, die na 10 jaar wordt geconfronteerd met haar grote liefde. Aan deze relatie kwam abrupt een eind toen hij, het charismatische icoon van ontwikkelingswerk, BN-er, werd gearresteerd en veroordeeld voor kindermisbruik.
Na zijn vrijlating, verguisd door iedereen, is hij nog maar een schim van zichzelf. Als ghostwriter schrijft zij zijn levensverhaal, niet omdat hij zichzelf wil rechtvaardigen, maar omdat hij de mensen wil laten zien hoe stigmatiserend en hypocriet de Nederlandse samenleving is geworden als het gaat om seksualiteit in zijn algemeenheid en pedofilie in het bijzonder.

Prachtige karakterbeschrijvingen van twee tegenpolen die toch met elkaar kunnen versmelten. Veel stof om verder over na te denken. Waar ligt de grens?

A.F.Th. van der Heijden: Kwaadschiks (2016/1280 pag.) !!!

De waargebeurde moord op een Amstelveense politieagente heeft de auteur geïnspireerd tot het schrijven van dit boek. Als zijn vrouw hem verlaat, slaan bij Nico Dorlas alle stoppen door en gaat hij niets en niemand ontziend naar haar op zoek. Zwaar onder de invloed van wodka, die zijn zelfdunk en zelfoverschatting versterkt, bedreigt hij zijn ex-zwager en zijn ex-schoonouders. Hij wordt aangehouden en zijn auto wordt in beslag genomen. Deze auto weet hij op vernuftige wijze terug te krijgen, waarna hij naar zijn stamkroeg rijdt en vervolgens op weg gaat naar de woning van zijn ex. Daarbij wordt hij gevolgd, bij de woning aangekomen klemgereden en schiet hij op de uitstappende persoon.

Wie hij heeft neergeschoten weet hij niet, maar aan de benen te zien is het een vrouw. Hij bezet de woning, vermoedt dat zijn stiefzoon aanwezig is en zet een gijzelingsactie op touw.

Fascinerend hoe de auteur middels verhaallijnen in heden en verleden steeds dieper in de huid weet te kruipen van deze narcistische, manipulerende psychopaat en tegelijkertijd de gebrekkige communicatie bij de politie en de opportunistische houding van de advocaat aan de kaak stelt. Bijzonder scherpe observaties van uiteenlopende karakters, doorspekt met vileine humor.

Fenomenale roman die van de eerste t/m de laatste pagina (en dat zijn er nogal wat!) blijft boeien. Wat een klasse! Wat een taalvirtuoos! Echt een meesterwerk!

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details: Category: Algemeen (447); Published: 18 February 2021

Op pantoffels naar de zaak

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

   Als je 60+ bent is de schaamte voorbij…. “Blijf toch thuis, zo kun je niet werken.’ Mijn vriendin let altijd goed op mij. Ze heeft haar stoute schoenen aangetrokken en is -ik woon in Duitsland- de grens over gestoken om te zien of het werkelijk wel goed met mij gaat.
   Mijn huisarts heeft namelijk een bioptje genomen van een onrustig plekje op de wreef van mijn voet. Na vier weken smeren met twee verschillende zalfjes wilde het ding van geen wijken weten.
   Nu is het geval dat ik in een vorig leven doktersassistente was, dus ik dacht te weten wat me te wachten stond en sprak mezelf toe, ‘niet aanstellen, hupperdepup op de behandelbank ermee.’

Daar zit ik dan, met mijn jas nog aan op het gekreukte papier van de behandeltafel; de desbetreffende voet onder een felle lamp.

Biopsie-pennetje
De man rommelt wat in kastjes en dreutelt naar mijn zin veel te zenuwachtig heen en weer. Hij zwaait met een verdovingsspuitje, laat mij het groene biopsie-pennetje zien dat bloot op een tafeltje prijkt en wil mijn wreef verdoven, ah mai…. Ik schutter nog wat en zeg iets als, ‘nou dat mag ook wel zonder verdoving hoor, vrouwen die kinderen hebben gebaard kunnen wel tegen een beetje pijn.’
‘Ja, maar ik ben een man,’ spreekt de jonge dokter. Met enige tegenzin geef ik me gewonnen, deze meneer duldt geen tegenspraak. Na de prik kan ik met mijn stukje huid in een potje weer naar huis gaan. Aanstaande week even bellen voor de uitslag.

Huisapotheek

De volgende dag wordt mijn voorgevoel bewaarheid. Dat biopsie-pennetje…. Mijn wreef ziet er onrustig uit. En ja hoor, het plekje gaat ontsteken. Uit mijn huisapotheek duikel ik Betadine zalf op en begin weer dagelijks te smeren. Echter, een schoen aan die voet kan ik niet verdragen, dan maar op pantoffels naar de bieb.
In de bibliotheek ziet niemand dat ik op pantoffels rondloop. Er zijn geen klanten binnen, alleen vrijwillige medewerkers op de werkvloer die het druk hebben met hun werk. De raaplijsten……..

Tot vanmiddag - bij de thee -, ‘wat heb jij eigenlijk met je voet?’ ……. En wat smeer je er dan nu op?
Ik zeg: ‘Bénédictinezalf’….

‘Betadinezalf zeker,’ zegt ze. We schieten in de lach. Levensgenieters herkennen hun soortgenoten.

Tijd om naar huis te gaan. Op mijn pantoffels.

Glaasje Bénédictine.
Mijn slaapmutsje voor vanavond…. een lekker glaasje….D.O.M. Bénédictine.

De wens was de vader van de gedachte….

HET RECEPT?

Door de verwarring en chaos tijdens de Franse Revolutie was het recept van dit goddelijke likeurtje bijna verloren geraakt.
In 1791 kocht een notabel uit Fécamp een 16e-eeuws manuscript met het recept voor het elixer. Het manuscript bewaarde hij in zijn bibliotheek.
In 1863 werd het recept daar bij toeval gevonden door een ver familielid. Het lukte deze persoon om het handschrift te ontcijferen en de likeur opnieuw te maken. Hij noemde het Bénédictine.
Waarom deze naam? Dat weet ik nog niet.
Wat ik wel weet is dat Bénédictine 158 jaar later tot vermaak rondzong ….. in de bibliotheek van Bellingwolde.

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details: Category: Algemeen (447); Published: 12 February 2021

Reserveringsbriefjes & raaplijsten

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Er ligt sneeuw, het vriest dag en nacht - het is prachtig winterweer. Ik glibber in mijn auto op mijn gemakje naar de bieb. Wat is het mooi onderweg.
Als ik aankom op de besneeuwde parkeerplaats zie ik Bineke en Dity ook arriveren. Arm in arm lopen we naar de bibliotheek - het is glad.

Lekker
warm

   Binnen is het lekker warm. We zetten ons mondkapje op en leggen de gereserveerde boeken klaar om af te halen. ‘Gezien de koude wind zal er wel niemand komen,’ hoor ik de dames tegen elkaar zeggen.
      Op sneakers en met stappentellers aan de broekriem maken we heel wat meters om reserveringen uit de kasten te verzamelen. We gaan vanmiddag voor 10.000 voetstappen! Die gaan we halen!
      Ik print de raaplijsten uit en zie vanuit mijn ooghoek iemand de glazen schuifdeuren van het voorportaal binnen komen. Het is de dame van de reserveringsbriefjes in onze brievenbus - mevrouw Bosgraven.

Reserveringsbriefje

Ze heeft keurig een mondkapje voor en…. een beslagen bril - tja die mondkapjes hé en dan ook nog die kou. Ik zie haar dreutelen in de hal en loop naar haar toe. Verwelkom haar vanachter de glazen toegangsdeur en wijs waar de reserveringen staan.
Ze hoort me wel, maar ziet me niet. Ze wil haar bril afzetten, maar het pootje blijft in het mondkapje steken. Ze hangt het ding aan één oor. ‘Hèhè,’ pruttelt ze me gefrustreerd toe, ‘wat een gedoe.’

‘Jij bent de eerste die ik zie en spreek vandaag en dan ben ik ook nog op de fiets gekomen over die gladde wegen….maar wat ben ik blij!’ ‘Zo blij met de boeken, kan ik weer lekker lezen als ik straks thuis ben.’

Wij zijn blij met mevrouw en de andere lezers die na haar komen- lang leve de bieb - want… ook in deze tijd gelden voor onze branche de uitleencijfers!

Raaplijsten

De raaplijsten- oh ja… Dit zijn aanvragen van boeken uit onze collectie in Bellingwolde die leners uit andere bibliotheken in de provincie Groningen hebben gereserveerd. Ook deze mensen zitten met smart te wachten tot wij hun aanvragen uit onze kasten hebben geplukt en ze naar hun thuisbibliotheek hebben gestuurd.
Onze boeken reizen naar Veendam, Winschoten, Delfzijl, Stadskanaal, Spijk, Appingedam, Leek, Haren, Groningen, Ter Apel, Vlagtwedde. Blijham, Grootegast, Winsum en nog veel meer mooie Groninger steden en dorpen. Voor de crisis stuurden wij zo’n 25 boeken per week de provincie in - nu zeker 100! Dus hup, werk aan de winkel.

Nieuwsbericht

Gewoon de telefoon

Vanwege het overdonderende succes van de afhaalservice krijgen we hulp van onze klantenservice in Groningen. Klanten die niet zo digivaardig zijn om via internet boeken te reserveren - mogen dit voortaan telefonisch doen. Een hemelse oplossing, voor ons en de klanten. Ik heb nu al medelijden met mijn collega’s die de klantenservice bevrouwen, want het is me een potje druk - zo druk hadden wij het nog nooit en nu zij dus ook.

De sterke mannen die de boekenkratten bij ons ophalen kunnen het werk ook amper bolwerken. Expeditie-man André post op ons Intranet:

‘Er zijn bibliotheken die, om ongeduldig geklop op de deur te voorkomen, het licht uitlaten als ze aan het werk zijn, (merk ik op mijn expeditietochten door de provincie).

Soort blindenbibliotheek, dus.’

Collega Aaf

Na de eerste telefonische bestel-hulpdag schrijft collega Aaf van de Klantenservice:

‘Wanneer we ‘s avonds in de app-groep van de klantenservicemedewerkers nog even terugkijken op deze hectische dag en we elkaar zo ongeveer de hemel in prijzen voor het vele werk dat er verzet is, gooi ik in de app-groep dat de beide 60-plussers die de ochtenddienst draaiden blijkbaar nog lang niet versleten zijn. Over dat ik op dat moment als een vaatdoek op de bank hang, zwijg ik.’

Net als een aantal vrijwillige medewerkers van onze bieb die aansluitend aan hun dienst nog ‘even’ boeken bezorgen bij onze lezers. Ik denk zeker te weten dat één daarvan bij thuiskomst eerst een lekker warm bad neemt…de rest valt als een blok in slaap - ook op de bank, gelijk Aaf….
Zo zorgen we voor een mooie dienstverlening en voor elkaar - klinkt een beetje soft, maar zo is het wel.

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details: Category: Algemeen (447); Published: 04 February 2021

Vrolijke fluiters in mijn habitat

(Door Marga de Graaaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Sinds april 2020 werk ik afwisselend thuis en in onze bieb. Waarom? Nou, u weet wel….Tegen de tijd dat ik hieraan ben gewend vind ik het een fantastische combi.

Als ik aan het beeldvergaderen ben met mijn collega’s zet ik mijn iPad zo neer dat ik uitzicht heb op mijn tuin. Niet dat ik verzaak te reageren op de agenda en reacties van mijn lieve collega’s - thuis kan ik heel goed multitasken, blijkt.

Ik maak van de nood een deugd.

Baltspartijen

Terug naar het Voorjaar!
Het broedseizoen van de vogels komt er aan. Dat er wat rondfladdert in onze tuin heb ik wel gezien - maar wie, wat, waar en hoe, dat had ik nimmer opgemerkt. Ik zie territoriumdrift en baltspartijen. Hoe kwikstaartjes elkaar het hof maken, werkelijk prachtig. Er worden bamboebladeren, takjes en mos als nestmateriaal verzamelt en concurrenten verjaagd. Daar had ik geen weet van!

Vogelboeken

Verrast door zoveel vrolijke fluiters die onze habitat uitkiezen om te landen, besluit ik op te schrijven wie er allemaal op bezoek komen. Met mijn vogelboeken bij de hand probeer ik de soorten te herkennen, getjilp te onderscheiden. Een nieuwe hobby is geboren. Maar hoe volhardend ik ook ‘studeer,’ een volleerde vogelaar ben ik nog lang niet. Vooral de liedjes, roepjes en riedeltjes kan ik moeilijk onderscheiden.

Het roodborstje zingt schalkse liedjes, de kneutjes krijgen felrode borstjes, de winterkoninkjes dragen hun vrolijke wipstaartjes fier omhoog. Pimpelmeesjes plukken wolletjes uit de schapenvachten die nog op onze tuinstoelen liggen.
Likkebaardend scheren buizerds, valken en sperwers over onze tuin. De trekvogels zijn vermoeid aangekomen uit zuidelijke streken. Uitgeput van een lange reis vormen ze een makkelijke prooi. Ik zie een grote lijster, een gekraagde roodstaart, een braamsluiper, een grauwe vliegenvanger - allen zijn ze op zoek naar een plekje om uit te rusten. Al snel maken de vogels zich klaar om nageslacht voort te brengen…. mits ze niet voortijdig zijn gesnaaid door een of andere roofvogel.

Inmiddels herken ik wel de waarschuwingsgeluidjes van de merels als er weer een sperwer op rooftocht boven onze tuin vliegt. Een seconde daarna hoor ik geen vogel meer, zie ik geen vogel meer - ze hebben zich allemaal verstopt voor het grote gevaar.

Huissperwer

‘Onze' sperwer is geduldig en snel. Hij - en ook zij - kiest heel brutaal positie op het vogelvoederhuis, wacht…. om plotseling pijlsnel in een duikvlucht een nietsvermoedende mus, kool- of pimpelmees uit de coniferenhaag te plukken om deze vervolgens op het gemak te gaan zitten oppeuzelen op hetzelfde voederhuis! Ik zit verbijsterend achter het vensterglas dit tafereel gade te slaan …. totdat ik mijn manager hoor praten…. ‘wie heeft er nog iets voor het rondje w.v.t.t.k?…..

Grauwe vliegenvanger