Details

Categorie: Algemeen (355)

Gepubliceerd: 24 december 2018

Boven op de jeugd

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Zin in een statistiekje? Nee?
      Dan zou ik niet verder lezen.

Persoonlijk vind ik het altijd een mooie weergave van ‘hoe staan we er eigenlijk voor.’ Je ziet het in één oogopslag. Niet gek!
      Wij blijven qua klanten aardig stabiel en dat is best prijzenswaardig in deze tijd. We doen er dan ook alles aan om de bibliotheekleden ‘binnen boord’  te houden.

Onverwacht succes

Weet je wat een onverwacht succes was? Onze Damsession in het Dollard College. In deze school voor Voortgezet Onderwijs huisden wij tijdelijk, gedurende de periode van onze nieuw te bouwen bibliotheek. We hadden een klein stukje van de schoolkantine tot onze beschikking gekregen om onze lezers niet verstoken te laten zijn van boeken - een vierde deel van onze collectie konden we daar presenteren. De overige materialen stonden in opslag. Ach, wel een beetje armoedig - maar beter dan niks. Dat vonden onze klanten ook, dus iedereen blij.

      ''Ja maar… we gaan hier toch niet een half jaar alleen maar een paar boeken uitlenen. We zitten boven op de Jeugd!''
Met vrijwillige medewerkers Bineke, Jouk en Elly haalde ik de C- (12 t/m 15 jr) en D (vanaf 16 jr) -boeken uit de opslag en zette ze bij de leraar Nederlands in het leslokaal; hij blij - kinderen blij - uitleencijfers blij.
      Dan was er de woensdagmiddag. De kinderen zwierven wat rond de school. Een beetje rotzooi trappen. Ik dacht, ja maar, de kantine is heel groot … we halen ze naar binnen. Lekker warm bij de kachel. Wat gaan we doen dan? Bordspellen! ‘Nee, daar komt niemand meer voor’ hoorde ik overal om me heen. ‘Doe maar iets met computers.’ Nou nee, dat dacht ik niet.

20 damborden

Ik belde met de voorzitter van de plaatselijke dambond. Daar vond ik een docent en 20 damborden. Ha! En nu de kinderen nog. Posters en flyers gemaakt, zo veel mogelijk mondelinge PR en zie daar. Iedere week druppelden er meer kinderen van het schoolplein naar de kantine. Een beetje paaien met warme thee, frambozenlimonade en koekjes deed wonderen. De jeugd werd nieuwsgierig, je hoorde ze in de gangen praten over de Damsession. Het werkte aanstekelijk als de binken van de klas achter een dambord zaten. De hotshots namen mooie meisjes mee en zie daar - een win-win situatie!

Met dank aan Reint - de conciërge die de damtafels klaarzette en ons bibliotheekteam iedere werkdag voorzag van zijn eigen gemaakte soep. Een beetje van Maggi en een beetje van Reint.

Klik HIER voor alle biebverhalen

Details

Categorie: Algemeen (355)

Gepubliceerd: 22 december 2018

View image on Twitter

 

Nader tot Reve @nadertotreve

In Memoriam Guus van Bladelhttp://nadertotreve.nl/nieuws2016/11-02-01.php …

11:53 AM - 2 Nov 2016

 
•  44 Retweets
 
•  33 likes

 

Hij was 85 jaar oud. Van Bladel staat bekend als degene die bijstand verleende aan Johannes van Damme. Een Nederlands zakenman die in 1994 ter dood werd veroordeeld vanwege drugssmokkel in Singapore.

 

 In april 2009 schreef hij een gastbijdrage op mijn blog.
      Een overpeinzing over zijn gezondheid.

Ga HIER naar toe

. 

Details

Categorie: Algemeen (355)

Gepubliceerd: 17 december 2018

Een hoofddoek in de fietstas 

      (Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

      Heeft u kleinzoons? Ik wel en dat vínd ik een cadeautje! Af en toe komen ze met hun moeder bij mij in de bieb.
      Het leukste vinden ze een verrassingsbezoekje. Ik zit dan geconcentreerd te werken op mijn kantoor, steekt er ineens zo’n lief koppie om de hoek van de deur - ‘Boeh!' Ah! Ik smelt, knuffel en laat m’n werk graag even voor wat het is.
      Merlijn loopt samen met mij de bieb in en daar zie ik de jongste spruit Olivier, hij zit met een boek over dinosaurussen in de favoriete stoel. Hun moeder snuffelt al tussen de nieuwe aanwinsten. Ze heeft leeshonger, van jongs af aan.
      Ook mijn kleinzoons zijn leesbeesten, dol op de Gorgels, de Waanzinnige Boomhut met veel verdiepingen, Donald Duck, de Kleine kapitein en nog veel meer.

Aantrekkingskracht

De aantrekkingskracht van onze roze stoel blijkt bijzonder.
      Zo ook op onze Interculturele High Tea met Poëzie. Een jaarlijks terugkerend evenement in onze bibliotheek waar jong en oud, autochtoon en allochtoon elkaar ontmoeten in gedichten en verhalen. Met zo’n 100 mensen luisterden we ademloos naar de vertellers. De stoel als ondersteunend middelpunt, een belangrijke taak.

      Dit jaar kwam een meneer langs met een speciaal verzoek. Hij had in het Dagblad van het Noorden gelezen over deze plaatselijke activiteit. Plande een fietstocht door het mooie Westerwolde. Bij binnenkomst in de bieb vroeg hij of het echt een Interculturele middag was.
      Jazeker meneer. Kom gezellig binnen, neem plaats, eet iets, drink iets en geniet.
Ja maar, of hij iets mocht voorlezen - hij had een zelfgemaakt gedicht in zijn fietstas. 
      Uiteraard, we zijn dol op spontane invallen. Hij maakte zich bekend als Ids Vlieg en zijn gedicht heette Hoofddoek.
Nadat ik het gedicht had gelezen, programmeerde ik hem tussen de andere voordragers.

Sarah

Daaronder was Sarah uit Syrië. Ze was nog maar 8 maanden in Nederland. Leergierig en vastberaden weer iets moois van haar leven te maken stortte ze zich op onze Nederlandse taal.
      Ze schreef en las het volgende gedicht.

Ik miss mijn familie in Syrie

Mijn zus, tante, oma en opa

Elke dag wij praten

Met de telefoon

Wij wonen in wedde westerwolde

Mijn vrienden weten dat wel

Blauw is de kleur waar ik van hou

Ik denk vrij als de lucht

…Gewoon

Ids Vlieg

En toen nestelde Ids Vlieg zich in de stoel. Hij voelde zich duidelijk op z’n gemak en begon te lezen.

HOOFDDOEK                                                              

De vrouwen uit een oorlogsland
lopen of zitten aan de kant.
Met een hoofddoek om hun hoofd
van alles onderweg beroofd.
Ze schichten door verwoeste straten,
langs lijken doorzeefd met gaten.

Vele dagen niets gedronken,
slingerend als waren ze beschonken.
Doodmoe met hun kindjes op de arm,
schrikkend van het zoveelste alarm.
Weg, naar elders op de vlucht.
In een tent, nog steeds beducht.

Familie achterlatend in de vaderstad,
broer en zussen in een bloedig bad.
Als ze door onze straten gaan,
is er niemand die hen kan verstaan.
Alles is aan hen ontnomen.
Hier zouden ze niet mogen komen?

Vol  argwaan door ons gade geslagen,
omdat ze een mooi hoofddoekje dragen?
Kijk in die zwart bruine ogen,
die nooit iemand hebben bedrogen.
En een welgevormd gelaat,
dat voor benadering echt open staat.

Nergens welkom worden ze ontvangen,
omdat ze te veel van ons verlangen?
Een broodje, een dak boven hun hoofd.
Worden wij van onze welvaart dan beroofd
Laten we onze hoofden koeltjes houden,
ze bij elkaar steken in vertrouwen.

De afstand onderling verkleinen
ter vermindering van hun vele pijnen.
Geen tijd om er hoofddoekjes om te winden:
Het liefst zouden ze hun vaderland hervinden.
En waar ik inmiddels achter kom:
mijn lieve oma had ook een hoofddoek om!

Ids nam het applaus in ontvangst, at een Iraanse versnapering, dronk een kop muntthee en stapte voldaan weer op zijn rad.

En onze stoel?
      Die heeft - net als wij - weer een bijzondere middag gehad.

 
Klik HIER voor alle biebverhalen

Details

Categorie: Algemeen (355)

Gepubliceerd: 10 december 2018

Samen

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Ik houd van geschiedenis, van dingen waar een verhaal aan kleeft, mensen die iets te vertellen hebben. Van oude meubeltjes in de kringloopwinkel, erfstukjes uit mijn familie, het bootsmansfluitje van mijn opa. Bibliotheekleden met een gouden randje, mensen die je niet vergeet.
      Er was eens… een echtpaar van 70 jaar jong. Wibo & Annie.

Hij was in zijn arbeidzame leven docent Aardrijkskunde en Nederlands aan het Dollard College in Bellingwolde. Zij zorgde voor haar man en hun twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze waren zeer gelukkig met elkaar, hun ogen lichtten nog steeds op als ze naar elkaar keken. Bij toeval kwamen ze eens kijken wat er eigenlijk in hun dorpsbibliotheek te beleven was; ‘we zijn hier nog nooit geweest, gek hé, eigenlijk.’ Met deze opmerking kwamen ze 4 jaar geleden bij ons binnenlopen. Ze hadden mijn hart onmiddellijk gestolen, dat heb ik soms.
      Na een rondleiding en een kopje thee waren ze blij verrast over onze informatieve naslagwerken, de Groningana collectie, thrillers, romans, Top Tien boeken en onze activiteiten. Een blik op de uitgebreide tijdschriftencollectie ontlokte ‘oh, wat hebben jullie veel keuze en hier staan ook literaire romans!’
    
 

(Wibo & Annie in de ''oude'' bibliotheek aan de thee.)
     
Een condoleancekaart     

Geen twijfel meer te bespeuren; ze wilden graag lid worden en of dat vandaag nog kon. En zo werd dit bijzondere echtpaar trouwe bezoekers van onze bieb. Wibo wist eigenlijk niet zo goed wat hij nou leuk vond om te lezen, er was zo veel om uit te kiezen - of ik hem wilde helpen zijn geliefde genre te ontdekken. Natuurlijk!
      Zodoende liepen we iedere week met z’n tweetjes tussen de boeken te struinen en te praten, op zoek naar aangenaam leesvoer. Dit schiep een bijzondere band, ik werd langzamerhand een beetje deelgenoot gemaakt van hun wel en wee. Annie wist al snel dat ze zich ging storten op de historische romans, ze hield ook van geschiedenis. Voor de korte leesmomentjes leende ze de tijdschriften Libelle, Landleven, Happinez en Groei & Bloei.

      Ze gingen samen deelnemen aan ons Digitaal Café, samen - alles samen.
Hun wereld werd groter, rijker en ze genoten ervan. Totdat…. Wibo ongeneeslijk ziek werd. Eerst was er de ontluistering, schrik, onzekerheid, verwarring en toch ook hoop. Plots verscheen een bed in de woonkamer. Wat waren we allemaal aangeslagen. Toch bleef Annie iedere week naar de bieb komen voor wat afleiding, een praatje én met het verzoek van haar man of ik toch een boek voor hem wilde uitzoeken. Graag! Een paar weken later zat ik met haar verdrietig te zijn achter een kop koffie aan de leestafel. Hun samenzijn zou niet lang meer duren …ach….

      Na het overlijden van Wibo stuurde ik een condoleancekaart namens ons hele bibliotheekteam; dat doe ik soms. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Het sociale gezicht van de dorpsbieb, ook daarom hou ik zo van mijn werk. We missen ze, zó samen.

      Blij verrast zag ik Annie na een tijdje weer onze bibliotheek binnen wandelen. Zo broos, maar sterk! Zelf voelde ik me onzeker, hoe treed je iemand met zo’n groot verdriet tegemoet, wat zeg je. Zij maakte het me gemakkelijk, liep op me toe om te vertellen hoe goed het haar gedaan had een kaart van ons te ontvangen. En ja hoor, daar zag ik een kleine twinkeling in haar ogen, ze kon het nog.
      We hebben gehuild om het gemis en gepraat over het oppakken van het leven  zonder ‘samen.’ Ze is dapper en zit nu iedere week achter een laptop bij onze cursus Klik & Tik. Hoe mooi! Mevrouw doet weer kleine stapjes naar buiten en wij mogen daar een beetje bij helpen. Ook samen, maar dan anders.

Annie bij de cursus Klik & Tik, Powervrouw!
      (De bovenste foto staat nu thuis op haar theekastje. ‘Hij kwam zo graag bij jullie’, zegt ze.)

Klik HIER voor alle biebverhalen