Details

Categorie: Algemeen (534)

Gepubliceerd: 29 maart 2022

De kachelrand

Enfin; je zit met wat mensen bij elkaar en het gesprek komt op het straatliedje Tararaboemdiee.
      We zijn het er al snel over eens, dat de bekendste versie zo gaat:

Tararaboemdiee
De dikke dominee
Die had zijn gat verbrand
al aan de kachelrand!

Een curieuze tekst. 
      We komen ook tot:......

Uit: Audio 132: Tararaboemdiee:

Details

Categorie: Algemeen (534)

Gepubliceerd: 24 maart 2022

Gedichtenhuisjes her & der

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Mijn gedachten zijn vooral bij de inval van Rusland in de Oekraïne - de vluchtelingenstroom die hierdoor ontstaat is mensonterend. Duizenden vrouwen en kinderen hebben huis en haard verlaten, op zoek naar geborgenheid . Sommigen met hond, kat en knuffel. Mannen en vaders mogen niet mee, zij moeten en willen strijden voor hun land. Tranen borrelen op bij het zien van zo veel ontheemde mensen op zoek naar een veilig heenkomen. Paniek en radeloosheid spat van het scherm.

      Mijn oude moeder kijkt niet meer naar het Journaal, zij ziet haar eigen film van de Tweede Wereldoorlog weer aan zich voorbij trekken, babylijkjes hingen in de bomen vertelde ze mij onlangs. Ze slaapt er niet meer van. Ach, mai … ze is vast niet de enige die met een sprong weer terug is in de jaren 1940/45

In Bellingwolde staat een voormalig Asiel Zoekers Centrum, geheten ‘De Grenshof.’ Het gebouw is onlangs verkocht aan een investeerder die het wil afbreken om op deze grond appartementen uit de grond te stampen. Mooi plan.
      Maar nu …. door de oorlog in Oekraïne zijn de meesten onder ons wakker geschud, hoe voelt vrede eigenlijk, hoe belangrijk is opgroeien in veiligheid.  ….  Hier gaan geluiden op om het oude AZC opnieuw in te richten om er nieuwe vluchtelingen op te vangen. In ons gastvrije dorp Bellingwolde. Hoop toch zo dat de gemeente Westerwolde dit weet te realiseren, samen met de nieuwe eigenaar van het ruime pand. Politieke weerstand? Nu toch even niet.

Ondertussen gaat in Nederland het leven in relatieve vrede en vrijheid ‘gewoon' door. In de bieb van Bellingwolde organiseren we iets liefs en verbindends, iets waarbij je kunt wegdromen naar andere werelden.

     Hoe dan? Wat dan?
     Iets met gedichten.

GEDICHTENHUISJES

Sjoerd Visser uit Sellingen heeft een creatieve geest. Hij vindt dat ook ieder gedicht een dak boven het hoofd verdient. Van afvalhout timmert hij huisjes - gedichtenhuisjes. Maar ja, hoe kom je nou aan bewoners.
      Zijn vrienden Willem Sanders en Ids Vlieg zijn getuige van het plan en schrijven een mooi gedicht voor de eerste huisjes. Dan wordt de P.R. losgelaten, het Dagblad van het Noorden plaatst een artikel.

      Mijn collega Harma vangt dit verhaal ergens op en komt bij me langs. ‘Wat denk je Mar? Zullen we aanhaken?’ Ja, natuurlijk direct, wat een mooi idee!’
      Ondertussen vliegt een brutale volwassen koolmees nieuwsgierig naar één van de kleurrijke huisjes aan de Tritonlaan in Wedderveer. Niet verwonderlijk, het lijkt wel wat op een voederhuisje. Maar helaas, voor deze vogel is hier niets te smullen. Dit is slechts voorbehouden aan de wandelaar, de fietser, die een nieuwsgierig blik naar binnen werpt en zich mag verwonderen. Warempel er hangt een gedicht in.

En dan!

De bibliotheek van Bellingwolde gaat zich enthousiast inzetten om dit project tot een succes te maken. Meer huisjes, meer gedichten, meer lucht.     
      We maken een poster en printen flyers om uit te delen aan onze klanten. Bij ons zijn huizen genoeg te koop. Voor zeven-en-een halve euro ben je eigenaar van een huisje, krijg je een online schildercursus van Mieke van Es, plus een schrijfcursus van Lilian Zielstra.

Dan begint het stille genieten. De huisjes komen bij ons binnen.

Een kleine greep

Derk Sibolt Hovinga

 Willem van Sanden

In mijn hart ben je
zacht
vol passie
koester ik je daar

Gevoel laait
flikkert
als een vuur
in de nacht
vonken vliegen
omhoog

Je ogen hebben mijn
hart gevangen
mijn ziel krult zich
om jouw warmte
jouw licht

Ik ga in je op
word die ik ben
omdat jij mij ziet

Anna Mulder

Steeltjes fris van groen
toeteren geluidloos geel
vol bruin loftrompet

Willem Jan van Wijk

Tegen het vallen
van de avond de Zwanen
hun wit rekt de dag

Succes      

In de bouwsels van Sjoerd wonen sinds kort gedichten, ook van onze lezers. Het project blijk een succes.
      Genieters in ons mooie Westerwolde kunnen zich dit voorjaar laven aan gedachten-roerselen van dichtende mensen uit Oost-Groningen.

      Langs wegen en velden zijn ze te vinden en te lezen. De gedichtenhuisjes staan nu in Oudeschans.
Ik schat zo’n stuk of dertig.

Oudeschans

Mensenafval

Alles wat de wereld een beetje mooier maakt ….

      

       Klik HIER voor alle biebverhalen 

Details

Categorie: Algemeen (534)

Gepubliceerd: 05 maart 2022

Lees en huiver een beetje

Ooit -inmiddels 57 jaar geleden- was ik dienstplichtig militair. Je moest dan -zei men- man worden.
       Ik had het allemaal verdrongen, maar het komt de laatste dagen voortdurend terug. Dat komt door die uitlatingen van Poetin tegen zijn ja-knikkende generaals om de kernmachttroepen  te mobiliseren.
       Krankzinnig. Natuurlijk.
En nog krankzinniger zou het zijn als er inderdaad kernwapens zullen razen.

Maar het was 57 jaar geleden natuurlijk ook krankzinnig, dat jongens van negentien en twintig jaar in het Nederlandse leger werden klaargestoomd om kernwapens te lanceren.   
      Zonder dat ze daar officieel van op de hoogte werden gesteld.

Ik was zo'n soldaat en heb daar in het verleden onderstaand stukje over geschreven. Lees het nog eens een keer en huiver een beetje.
      Want zo ging het ooit in Nederland. En dan hoor je ook nog geluiden om de dienstplicht weer in te voeren.

Ik word er met terugwerkende kracht kotsmisselijk van.

Opleiding tot massamoordenaar

WE GAAN TERUG NAAR 1965. 

Ik ben voor fl. 1,50 per dag dienstplichtig soldaat; registratienummer 450101030. 
Na zes maanden opleiding in Ossendrecht en Breda word ik chauffeur-telefonist bij de 119e afdeling Veldartillerie, gelegerd in de Johannes Postkazerne in Steenwijkerwold. 
      Mijn 'aanspreektitel': DE KANONNIER.
Deze afdeling bestond uit vier batterijen. Ik zat bij de stafbatterij.
      Zij beschikte niet over kanonnen, maar over raketten.
Om precies te zijn de Honest John raket.
      Een niet geleide raket met een kaliber van 722 mm en een bereik van 30 km.
Het gerucht ging toen, dat deze raket geschikt was om kernwapens mee te lanceren.

GASMASKERS 

Wij als dienstplichtigen wilden eigenlijk wel weten of dat waar was.
Of wij werden klaargestoomd om -als dat zo uitkwam- medeplichtig te worden aan  GROOTSCHALIGE MASSAMOORD. 
      En waar lagen die kernkoppen? Die moesten wel in de buurt zijn opgeslagen als je er snel over zou moeten kunnen beschikken.
      Wij wilden ook weten waarom wij tijdens oefeningen op de Lüneburger Heide moesten oefenen met gasmaskers als er een proefraket gelanceerd was.

En zou zo'n gasmaskertje radioactieve straling op een afstand van dertig kilometer wel voldoende tegenhouden?

GEEN ANTWOORD  

Natuurlijk kregen we geen antwoord. 
      Politici, die kamervragen stelden trouwens ook niet.
Altijd hetzelfde:

      ‘Over aantallen en locaties van in Europa aanwezige kernwapens kunnen om redenen van staatsbelang geen mededelingen worden gedaan’.

DE RINGEN VAN DARP  

Eén jaar ben ik daar in de buurt van Havelte gelegerd gebleven. Natuurlijk wisten wij al snel dat de Honest John inderdaad kernkoppen kon afvuren. En natuurlijk wisten we dat die kernkoppen lagen opgeslagen in een nucleair depot in het dorpje Darp vlakbij de Johannes Postkazerne. 
      Ik ben daar toen diverse malen geweest. Het depot werd door twee ‘ringen’ militairen bewaakt. De binnenste ring door Amerikanen, de buitenste ring door soldaten van de compagnie Van Heutsz.

Geheimzinnigheid alom dus. Nog steeds.
      Hoewel.

Op Internet vond ik een site van de Koninklijke Landmacht. En wat staat daar letterlijk onder het kopje Koude Oorlog in 1960:

'De eerste kernwapens (kernkoppen) in ons land zijn bestemd voor de Honest John.
Dit is een niet-geleide raket met een kaliber van 762 mm en een bereik van 30 km.
De 109e afdeling Veldartillerie bij ‘t Harde wordt als eerste uitgerust met de kernwapens.
Kort daarna volgt de 119e afdeling Veldartillerie in Steenwijkerwold.
De invoering van kernwapens ligt in het verlengde van de NAVO-strategie van ‘massale vergelding’ (massive retaliation), waartoe al op 16 december 1957 is besloten en die onder meer leidt tot de stationering van kernwapens in Europa'.

VREEMD

Toch vreemd deze openheid achteraf. Is dit geen staatsbelang?
      Nee!
Het is namelijk allemaal niet actueel meer.
      Geschiedenis.

De 119e afdeling veldartillerie werd in 1978 opgeheven. De Honest John was al snel verouderd en werd opgevolgd door de Lance raket, die weer werd opgevolgd door het zogeheten Multiple Launch Rocket System, een gemechaniseerd meervoudig raketsysteem, dat 12 met kernkoppen geladen raketten in één minuut kan afschieten.

Maar ook dit systeem is in 2004 uit de bewapening gehaald.

DOORLEEFD

In deze doorleefde nacht werd ik op de kazerne in Steenwijkerwold 21 jaar.
Wij moesten namelijk paraat blijven.
      Er werden om middernacht rotjes & vuurpijlen afgestoken.
Daar waren we ook goed in. 

      PROOST!

De Honest John & z’n kernbommen (2)

 
Die geheimzinnigheid is er tot het laatst gebleven. Dat hoorde ik van Bé Kruize, die tot maart 1978 diende
bij de 119e afdeling veldrtillerie
      Hij was de laatste lichting. De Afdeling werd toen opgeheven; de Honest John was verouderd.
Voor ‘t laatst werden die raketten toen gelanceerd in Duitsland.
      Bé stond erbij en keek er niet alleen naar, maar maakte ook een fotoreportage, die hij mij opstuurde.
Overigens vind ik het nogal opmerkelijk, dat het een dienstplichtig soldaat zomaar werd toegestaan
om zo’n serie foto’s te maken.

Kernwapendepot Darp 

De kernwapens lagen opgeslagen in een depot in het plaatsje Darp vlakbij de kazerne. Ook dat wisten wij destijds ‘officieus’.
Ook daar kon Bé zomaar foto’s maken.
      Let wel: Het gaat hier om een opslagplaats voor atoombommen, waarvan het bestaan in die tijd nooit bevestigd werd.
Een plaats die ondermeer streng bewaakt werd door Amerikaanse militairen.
      Een plaats waar ook na het verdwijnen van de Honest John kernbommen opgeslagen bleven, omdat een nieuwe raket werd geïntroduceerd: de Lance.
     

Details

Categorie: Algemeen (534)

Gepubliceerd: 03 maart 2022

Lezen in de avondnevel

Martine van Bree-Jonink is vrijwilligster bij de bibliotheek in Bellingwolde. Zij leest drie tot vijf boeken per week en doet dat al ‘’een leven lang’’. Hier zijn haar nieuwste leestips.

 
Lydia Sandgren: Verzamelde werken (2021/784 pag.)

Heen en weer springend in de tijd wordt het levensverhaal beschreven van Martin Berg, eigenaar van een kleine uitgeverij. Vanaf de middelbare school heeft hij maar één doel: een grootse roman schrijven. Zijn beste vriend Gustav daarentegen wil wereldberoemd worden als kunstschilder. Ze trekken altijd samen op, genieten van hun studententijd vol feesten en zuippartijen, en filosoferen een slag in de rondte. Martin ontmoet Cecilia en er ontstaat een soort driemanschap, waarbij Cecilia de muze is voor Gustav.
      Martin en Cecilia krijgen een dochter en later nog een zoon, waarna Cecilia in een depressie belandt. Zij kan het moederschap niet combineren met haar ambitie te promoveren, en verdwijnt met onbekende bestemming. Jaren later vraagt Martin zijn dochter een Duits manuscript te vertalen, waarvan de inhoud haar erg in verwarring brengt. Op hetzelfde moment wordt zij in Göteborg overal geconfronteerd met het gezicht van haar moeder op grote affiches over de tentoonstelling van het werk van Gustav, de inderdaad wereldberoemd geworden kunstschilder.
      En Martin? Die wordt bedolven onder al zijn manuscripten, die door zijn besluiteloosheid nog steeds niet hebben geleid tot een roman. Een prachtig imposant verhaal over blijvende liefde en levenslange vriendschap.

In het eerste deel is het soms lastig je aandacht erbij te houden door alle filosofische beschouwingen. Gewoon wat “overheen” lezen. Je moeite wordt beloond!

Elizabeth Strout: Ik heet Lucy 2016/174 pag.)

Lucy Barton ligt in het ziekenhuis te herstellen van een operatie als haar moeder, die ze jaren niet heeft gezien, op bezoek komt. Door te praten zoeken ze aarzelend toenadering tot elkaar.
      Moeizaam, want Lucy heeft alleen maar nare herinneringen aan haar afschuwelijke jeugdjaren vol armoede, onverantwoordelijke ouders, haar broer, zus en zij moesten alles zelf maar uitvogelen, gepest op school, outcast van het dorp. Pas toen ze ging studeren en haar eerste man William ontmoette, ontdekte ze een andere wereld.

Maar inmiddels is Lucy een succesvol schrijfster, die in het reine probeert te komen met haar moeder. Over William zal ze later wel schrijven.

Het verhaal van William (2021/203 pag.)

Lucy Barton woont in New York en is moeder van inmiddels twee volwassen dochters. Haar tweede echtgenoot is onlangs overleden. Haar eerste man William, vader van haar dochters, is altijd een raadsel voor haar geweest. Toch hebben zij in al die jaren sinds hun scheiding een hechte, vriendschappelijke band met elkaar gehouden.
      Als ze tegen problemen aanlopen zoeken ze steun bij elkaar. Als William een familiegeheim ontdekt vraagt hij Lucy om hem te helpen e.e.a. uit te zoeken. Een geheim dat een geheel nieuw licht werpt op het leven van Williams moeder en onvermijdelijk ook op hemzelf.

Twee bijzonder mooie psychologische romans waarin op fijnzinnige wijze, zonder sentimentaliteit, wordt beschreven hoe de hoofdpersonen zich ontworstelen aan een beschadigde jeugd en zichzelf leren kennen, voor zover dat mogelijk is.

Dani Atkins: Dromen van jou (2021/348 pag.)

Beth Brandon is 36 jaar oud en weduwe. Tien jaar geleden werd bij haar man Tim kanker geconstateerd. Omdat zij pas twee jaar getrouwd waren hadden zij nog geen kinderwens, maar nu moesten ze rekening houden met de mogelijkheid dat de chemokuren het sperma nadelig konden beïnvloeden, dus werd hun aangeraden om in een fertiliteitskliniek embryo’s te laten invriezen.
      Tijdens de laatste jaren van Tims leven zijn er twee embryo’s teruggeplaatst, helaas zonder resultaat. Bij het graf van haar man besluit Beth nog één poging te wagen; er is nog 1 embryo over. Izzy en Pete waren gelukkig getrouwd, maar hun huwelijk werd overschaduwd door vruchtbaarheidsproblemen. Uiteindelijk is het gelukt en inmiddels is hun zoontje Noah, waar ze zielsveel van houden, 8 jaar oud. Maar dan krijgen ze een alarmerend bericht van de fertiliteitskliniek en stort hun wereld in elkaar.

Prachtige ontroerende roman over liefde, verlies, onvervulde dromen en opoffering.

Tan Twan Eng: De tuin van de avondnevel (2013/372 pag.)

 N.a.v. een gouden tip heb ik deze roman, winnaar Man Asian Literary Prize, pas nu gelezen.

Yun Ling, vrouwelijk rechter bij het Hooggerechtshof, gaat met vervroegd pensioen omdat bij haar acute afasie is geconstateerd. Voordat zij aftakelt wil zij orde op zaken stellen en vooral wil zij terug naar de enige plek waar zij gelukkig is geweest: de mede door haar aangelegde Japanse tuin Yugiri in de hooglanden van Malaya (nu Maleisië). Daar aangekomen besluit zij haar levensverhaal vast te leggen.
      Vanaf haar geboorte behoort zij tot de Paranakan-Chinezen, een bevolkingsgroep die Engels georiënteerd is. Als Japan Malaya bezet wordt zij, samen met haar bloedmooie zus, geïnterneerd in een jappenkamp. Zij moet in de mijnen werken, haar zus dient als “troostmeisje”. Yun Ling is de enige die het kamp overleeft. Omdat zij het haar zus heeft beloofd, gaat zij nadat Japan de oorlog heeft verloren op zoek naar de beroemde Japanse tuin op Malaya, die wordt aangelegd door de voormalige tuinman van de keizer.
      Wat volgt is een haat-liefde verhouding met Aritomo, de tuinarchitect. De tuin is een mystieke creatie met zijn eigen poëtische sfeer. In de wereld daarbuiten heerst chaos: rebellengroepen van communistische chinezen trekken plunderend rond. Enfin: vele verhaallijnen, waarbij Aritomo op een of andere manier altijd betrokken is. Een wonderlijke, mysterieuze roman over spirituele schoonheid, over herinneringen en vergeving.

Vergt enig geduld, maar is de moeite dubbel en dwars waard.

 Veel leesgroeten van Martine van Bree-Jonink.

 Klik HIER voor alle biebverhalen