Algemeen (374)
- Details
- Categorie: Algemeen (374)
België schaft de centen af
Het stond op Teletekst: België schaft de 1 en 2 eurocenten af. Na Finland (2002) en Nederland (2004) het derde land in de Eurozone. Prijzen die eindigen op 1, 2, 6 of 7 cent worden naar beneden afgerond; die met een 3, 4, 8 of 9 naar boven. De regel geldt alleen voor contante betalingen. De afronding is van toepassing op het totaalbedrag en niet op afzonderlijke artikelen.
De Europese Commissie onderzoekt inmiddels de mogelijkheid om de 1 en 2 eurocenten af te schaffen. De EC wil weten of de kosten om de muntjes te maken nog opwegen tegen het gebruik.
Toen de Euro op 1 januari 2002 werd ingevoerd, kreeg iedereen een setje munten cadeau. Het zat in een sobere verpakking. In totaal 3.88 Euro.
Wij hebben het bewaard en nog teruggevonden ook.
Op de achterkant van het mapje staan de biljetten. Ook die van 100, 200 en 500 Euro. Biljetten, die je vrijwel nooit ziet en in het algemeen niet geaccepteerd worden.
Het biljet van € 200,--
Het was maandagochtend kwart over acht. Ik deed snel een boodschap bij mijn plaatselijke Albert Heijn. Voor mij bij de kassa moet een mevrouw drie euro en 35 cent afrekenen voor wat broodjes en een potje jam. Zij legt een biljet van 200 Euro neer.
De caissière kijkt hier nogal ongelukkig bij. 'Daar heb ik niet van terug', zegt zij. Als de mevrouw wat tegenstribbelt -'u hebt toch wel biljetten van 50 Euro in kas'- zegt het meisje achter de kassa, dat ze biljetten van 200 euro niet mag accepteren.
In de inmiddels steeds langer wordende rij, ontstaat enige commotie. Discussie. Meningsverschil. Allerlei argumenten pro en contra passeren.
"Zo'n biljet is toch een wettig betaalmiddel. Dat mag niet geweigerd worden".
"Ze kunnen natuurlijk niet controleren of het een vals biljet is''.
''Als ze van die grote biljetten in kas hebben, zijn ze interessanter voor overvallers''.
''Als je zo'n klein bedrag moet afrekenen is het idioot om met zo'n groot bedrag te willen betalen''.
Gedoe op de Azoren
Ik heb eens nagegaan of iemand de moeite heeft genomen om hierover een rechtszaak te beginnen, maar daar heb ik niets over kunnen vinden. Er is wel een soort consensus. Winkeliers mogen biljetten van 200 of 500 Euro weigeren. Ook biljetten van 100 of 50. Ze kunnen zelfs eisen dat er helemaal niet cash betaald wordt, maar dat men pint of zo. Het wordt dan wel aangeraden om dat duidelijk kenbaar te maken.
Ooit heb ik daar zelf wat moeilijkheden mee ondervonden. In februari 2002 ging ik voor de VPRO naar de Azoren, een Portugese eilandengroep in de Atlantische Oceaan. De Euro was net ingevoerd. Ik kreeg cash geld mee. 1500 Euro. Daar zaten drie biljetten van 200 en vijf biljetten van 100 tussen. Nu zou ik geweigerd hebben om daarmee op pad te gaan, maar omdat het hier een nieuw betaalmiddel betrof, vond ik het wel goed. Dat bleek niet zo verstandig. Ik huurde een auto en moest 300 Euro borg betalen. Geen probleem: één biljet van 200 en één van 100.
Maar de verhuurder weigerde om de biljetten aan te nemen. ''Ga maar naar de bank'', was zijn advies. Ik betaalde toen maar met een creditcard.
De volgende dag ging ik naar een bank, maar ook daar werden de biljetten geweigerd. Uiteindelijk heb ik ze weer mee naar huis genomen.
Gedoe in Zimbabwei
Nog gekker was het in Zimbabwe waar ik in 1995 was. Ditmaal was ik uitgerust met Amerikaanse dollars. Het begon met het hotel. Ik kocht daar wat in een winkeltje en wilde met een biljet van twintig dollar betalen.
De man achter de toonbank bekeek het biljet goed en zei dat hij het niet kon accepteren. Er zat namelijk een scheurtje in.
Ook toen ging ik naar een bank om die dollars te wisselen. Ieder papier werd grondig bekeken. Een scheurtje, een vouwtje, een andere ongerechtigheid, alles werd geweigerd.
Die dollarbiljetten zijn vaak wat ouder en een vouwtje zit er al snel in.
Niet meer dan twee biljetten van twintig dollar kwamen door de controle.
Het biljet van 100 biljoen dollar
Mijn bedrijf heeft toen geld op mijn rekening gestort en zo kon ik Zimbabwaanse dollars ontvangen. Die waren toen nog wel iets waard.
In 2015 zijn de Zimbabwaanse dollars verdwenen. De gierende inflatie onder het bewind van Mugabe had tot volstrekt krankzinnige situaties geleid. Uiteindelijk werd een biljet van 100 biljoen dollar gedrukt. Daar kon je nog geen ijsje voor kopen.
- Details
- Categorie: Algemeen (374)
De Paulusmobiel
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Bellingwolde is een sfeervol dorp waar de Hoofdweg omzoomd is met oude beuken, eiken, platanen en esdoorns. Er staan monumentale herenboerderijen, afgewisseld met rietgedekte bungalows en Pippi Langkous villa’s. Dit alles wordt ’s avonds zacht verlicht door bijpassende straatlantaarns. In de zijstraten vind je een flink aantal strakke huurwoningen, lieflijke boerderijtjes en -verstopt in bospercelen- een paar kasteeltjes.
Als je niet wilt hoef je het dorp niet uit, want er is een aardige middenstand en voor je ‘ouwe dag’ vind je een ruime kamer in een stijlvol bejaardenhuis. Als je dementerend bent, kun je terecht in een mooi nieuw onderkomen met liefdevolle verzorging. Bezoek je graag een kerk? Dan is de Magnuskerk uit de veertiende eeuw een snoepje. Verder vind je hier een supermarkt, slager, drogist, bloemist met brocante zaken, een makelaardij, een gezondheidscentrum met eigen apotheek, tandarts, een Anneke’s tweedehands-winkel, een Chinees en een Egyptisch restaurant, snackbar, goudsmid, diverse kunstenaars, een kleine bioscoop, een respectabel museum en natuurlijk onze prachtige dorpsbieb.
Die laatste - wij dus - heeft nauw contact met de drie basisscholen, peuterspeelzalen en het Dollard College, dat voorziet in het voortgezet onderwijs. Onze bibliotheek is sinds maart van dit jaar gevestigd in het nieuwe Multifunctionele Centrum ‘ De Meet.’ In dit MFC zijn diverse disciplines gehuisvest. Het consultatiebureau, Certe - het huisartsenlaboratorium Noord, buitenschoolse opvang, Stichting Welzijn, dagbesteding, een restaurant met uitnodigend terras en een politiepost.
Ook zijn wij in het trotse ‘bezit’ van de Stichting het Nut. Zij zorgt voor een divers aanbod van culturele avonden, nodigen schrijvers en journalisten uit; mensen die je mee op reis nemen.
De buurt Bellingwolde telt iets meer dan 2.500 inwoners. Hiervan zijn er zo’n 1000 lid van onze bieb.
In kleine gemeenschappen hebben mensen vaak bijnamen, zo ook bij ons. ik wil er wel eentje met u delen.
''Paulus de Boskabouter''
Één van onze vaste klanten is de 85-jarige ‘Paulus de boskabouter’, een koosnaam. Samen met zijn vrouw komt hij regelmatig boeken en tijdschriften lenen. Zijn favoriete tijdschrift is Computer Idee, want hij wil bij de tijd blijven. Hij is de trotse bezitter van een E-reader en om daar zijn geliefde boeken op te downloaden heeft hij een cursus gevolgd in ons Digitaal Café. Na wat opstartproblemen heeft hij het downloaden onder de knie en is zeer in zijn nopjes met zijn E-book-bibliotheek-app. Af en toe wordt hij gekweld door ouderdomskwaaltjes en heeft dan geen energie om zijn E-books te lezen. De uitleentermijn is vier weken en daarna verdwijnen de boeken van je E-reader. Zo ook voor Paulus. Voor hem is dit inmiddels geen probleem meer, hij heeft onthouden hoe hij ze er weer op kan zetten. De Knapperd!
‘cool’, ‘babe’, ‘app me’, ‘kiss me’, ‘love’, ‘moppie’
Paulus is dus hoogbejaard en in het bezit van een prachtige scootmobiel met allerlei toeters en bellen. Hij is, op één klant na, ons oudste en meest trouwe bibliotheeklid. Het liefst bezoekt hij onze hartjesdag, -dat is de vrijdag- , want dan staat er een schaal met ouderwetse hartensnoepjes bij de uitleenterminal. Witte, gele en roze mierzoete hartjes met opdruk. U kent ze misschien nog uit uw jeugd, ze waren vroeger voorzien van opdrukken als ‘kus me’, ‘schat’, ‘zoen’, ‘hallo.’
Tegenwoordig staat er in deze snoepjes gedrukt ‘cool’, ‘babe’, ‘app me’, ‘kiss me’, ‘love’, ‘moppie’, ‘hello.’
Deze eigentijdse aanpassingen kunnen Paulus niet deren. Hij leest ze niet meer. Al sabbelend nemen de snoepjes hem mee naar zijn jeugd. Hij geniet er zichtbaar van. Pakt gerust twee of drie hartjes; zijn ogen gaan glimmen en wij zien een oude man weer jong worden.
Maar dan… staat hij met zijn scootmobiel voor de selfservice balie, heeft zijn boeken en tijdschriften gescand en moet vervolgens achteruit rijden…Hij kan er niets aan doen, zegt ie - geneert zich - zegt ie ondeugend, waarna het onvermijdelijke gebeurt. Met een hoog piepende snerpende toon zet de Paulusmobiel zich achterwaarts in beweging, ramt een presentatietafel, schampt een houten pilaar en komt met een schok tot stilstand. Meneer Paulus zet het gevaarte in de vooruit, steekt zijn hand op en zegt zonder blikken of blozen: ’Goedemiddag, tot volgende week.’!
Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld
Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag
Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding
Verhalen uit de dorpsbieb 4: De Paulusmobiel
- Details
- Categorie: Algemeen (374)
Teambuilding
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
In de provincie Groningen werkt de bibliotheekorganisatie met 900 vrijwilligers en 160 vaste krachten.
Als ik het zo neerschrijf schrik ik daar wel een beetje van, wat een verhouding. Tegelijkertijd zou je kunnen zeggen, wat een inzet en betrokkenheid van onbetaalde krachten. Ik ga er verder niet op in, want dan belanden we bij de politiek en daar wil ik het helemaal niet over hebben.
Mensen die vrijwilligerswerk doen, noemt men vrijwilligers. Ik vind dit woord gezien de veelheid aan taken, die mijn vrijwilligers uitvoeren de lading niet dekken. Ze verwerken de expeditie, reserveringen, en tijdschriften. Schrijven nieuwe leden in, leiden ze rond en adviseren. Ruimen boeken in de kasten. Ze verwennen mij met thee en koffie om even gezellig met ze bij te praten. Teambuilding noemen ze dat, de schatten.
Zo bedacht ik de term vrijwillige medewerkers, want dat zijn ze - medewerkers - en ook nog vrijwillig. Die van mij verdienen stuk voor stuk een lintje, ik kan altijd op ze rekenen. Behalve als ze er met hun campers op uit trekken. Dan ben ik ze zo maar 6 weken kwijt. Of ze gaan op hun kleinkinderen passen, die een paar duizend kilometer verderop wonen omdat hun ouders zijn geëmigreerd naar Canada of Israël. De thuisclub is dan zo flexibel om met plezier dubbele diensten te draaien, let wel: vrijwillig. Ik hoef me daar niet in te mengen, ze regelen alles zelf.
Zonder iemand tekort te doen, licht ik er alvast een pareltje uit.
Vrijwillig medewerker plus
Martine is 12,5 jaar vrijwillig medewerker van onze bibliotheek. Zij gaat één keer per jaar een maand naar Lanzarote, pffff - dat valt mee. Martine is vrijwillig medewerker plus. Sinds 5 jaar schrijft ze ook nog in het maandelijkse huis-aan-huis blad ‘De Bellingwedder’ boekentips voor liefhebbers.
Zelf is ze een ‘Rupsje Nooitgenoeg’. Deinst niet terug voor een boek met 500 pagina’s. Wij hebben in één van onze boekenkasten een speciaal plekje gereserveerd voor deze leestips en de bijbehorende boeken. Er zijn klanten die deze tips uitknippen, in hun notitieboekje plakken en ons bonbons komen brengen als dank voor deze service. Hier bedanken wij Martine natuurlijk weer voor!
Bibliotheek Nieuws
met Leestips van Martine
Armando Lucas Correa: Het Duitse meisje (2018/343 pag.)
In 2014 ontvangt Anna Rosen, wonend in New York, voor haar twaalfde verjaardag een pakketje van haar oudtante Hannah uit Havana, Cuba. Anna heeft altijd willen weten wie haar vader was en waar diens familie vandaan kwam, maar haar moeder wist hier nauwelijks iets over te vertellen. N.a.v. het pakketje reizen moeder en dochter naar Havana om de waarheid te achterhalen over het mysterieuze en tragische verleden. De roman vertelt het verhaal van Hannah Rosenthal, die tot 1939 een luxueus leventje leidde in Duitsland, maar halsoverkop moest vluchten en daarbij ook haar grote liefde op moest geven, en het verhaal van Anna die zich van kinds af aan een outsider heeft gevoeld zonder wortels. Pakkend geschreven en gebaseerd op de waargebeurde problematische overtocht van de oceaanstomer SS St.Louis vanuit Hamburg richting Cuba.
Sarah Lark: De tijd van de vuurbloemen (2018/709 pag.)
Na haar laatste roman schreef ik dat ik misschien wat Sarah Lark–moe was, maar ik ben weer helemaal opgeveerd!. Voor mij is ze helemaal terug. Dit is het eerste deel van een trilogie die zich weer afspeelt in de 19e eeuw in Nieuw-Zeeland. Liefde, leed, haat en lust, hoop en uitzicht op een nieuw begin met uiteraard de kenmerkende verwevenheid met de Maori cultuur. Prachtig en spannend tot het einde. Ik zie uit naar het vervolg. Ik vertel verder niets over het inhoudelijke verhaal; lees het gewoon en laat u meeslepen.
Margaret Atwood: Het verhaal van de dienstmaagd (2017/329 pag.)
Heruitgave n.a.v. de populaire TV-serie The handmaid’s tale. De oorspronkelijke uitgave van deze SF-roman dateert uit 1987, maar staat weer volop in de belangstelling omdat het gegeven beangstigend de werkelijkheid in diverse hedendaagse samenlevingen benadert. Een link is gauw gelegd naar IS, Turkije, Iran, Afghanistan v.w.b. religieuze overmacht, maar ook naar de opkomst van ultra rechts in westerse landen, zoals Polen, Hongarije, Oostenrijk, Italië en Amerika. Favoriet boek van Barack Obama. Het verhaal gaat over de ervaringen van een moderne jonge Amerikaanse vrouw en moeder in de 22ste eeuw als godsdienstfanaten aan de macht zijn in de VS na moord op de president en talloze congresleden. De samenleving wordt gebaseerd op de bijbel, hiërarchisch met zware straffen (een christelijke sharia). De dienstmaagden zijn jonge, gezonde en mooie vrouwen die worden opgeleid als draagmoeder (wandelende baarmoeders), geen contacten mogen onderhouden en na 2 of 3 baby’s worden afgedankt. Bijzonder boeiend en beeldend geschreven.
Min Jin Lee: Pachinko (2018/506 pag.)
Een levendige, meeslepende familiegeschiedenis die zich afspeelt tussen 1932 en 1989.
De bezetting van Korea door Japan, daarna WOII en emigratie van veel Koreanen naar Japan, hoe vreemd dat ook klinkt. Zelfs de volgende generaties Koreanen die in Japan geboren worden krijgen niet de Japanse nationaliteit en worden met de nek aangekeken, al zijn ze nog zo rijk en al hebben ze in Amerika gestudeerd. Een prachtige roman over cultuurverschillen, liefde die overwint en liefde die gedoemd is te verliezen.
Peter Zantingh: Na Mattias (2018/200 pag.)
Boeiende, integere, aangrijpende hedendaagse liefdes(levens)roman. Mattias liep de deur uit en kwam niet meer terug; zij bleven achter. Aan de hand van herinneringen van 8 personen leren we Mattias kennen en wat hij heeft betekend in het leven van zijn achterblijvers. Het begint met zijn levenspartner Amber, die per ongeluk een boek omstoot waardoor de bladwijzer eruit valt. Nu zal ze nooit te weten komen tot waar hij heeft gelezen. Dit boek grijpt je gelijk bij de strot.
Veel leesgroeten van Martine van Bree-Jonink.
Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld
Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag
Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding
- Details
- Categorie: Algemeen (374)
De treurige P.v.d.A. & een rijzend lokalisme
Ik mag komende woensdag stemmen. Herindeling.
Op de Hoeksche Waard -een Zuid-Hollands eiland onder Rotterdam- zijn nu nog vijf gemeentes, maar die worden per 1 januari tot één geheel gesmeed. Overigens tegen de wil van een meerderheid van de bevolking, maar dat telt niet. De provincie wilde het en kreeg Eerste en Tweede Kamer mee. De provincie wilde het overigens al veel eerder, maar dat werd tegengehouden omdat bij diverse referendums in de aparte gemeentes te grote massa’s tegen bleken. Maar als je gewoon door blijft drammen, krijg je het kennelijk toch voor elkaar. ‘’Wij bestuurders weten immers beter wat goed voor u is dan uzelf’’.
Ach! Ik mag dus stemmen.
Er doen dertien partijen mee. De partij Lokalen Hoeksche Waard vormt lijst 1. Er staan 50 namen op hun kandidatenlijst. Net als het CDA (lijst 2). VVD op 3 heeft een lijst van 29 namen en de SGP 34.
Maar dan komt de P.v.d.A. Niet meer dan dertien kandidaten. Daaronder slechts twee vrouwen.
En de eerste vrouw staat pas op een zevende plaats. November 2018!
Dat gebeurde overigens na een crisis, waarbij het hele bestuur aftrad. Ruzie en botsende ego’s. Het landelijk kwakkelen van deze partij wordt hiermee lokaal in het kwadraat aangetoond. Ik ben nog steeds lid en kreeg een uitnodiging om te gaan flyeren. Maar ja: wat moet je tegen geïnteresseerde mensen zeggen als ze met dit soort feiten en cijfers aankomen. Ik zou het bij god niet weten.
Er is ook een partij onder de naam Hart Voor Alle Kernen. Daar staat niemand -echt niemand- op uit mijn huidige gemeente. Hoeveel hart is er dan voor alle kernen?
De partij Cromstrijen’98 HW doet het weer anders. Daar staan alleen de namen op van mensen uit de huidige gemeente Cromstrijen. Kennelijk een soort actie om de inbreng van Cromstrijen -vooral de dorpen Klaaswaal en Numansdorp- in die nieuwe gemeente zo groot mogelijk te maken. Dat is een eng soort lokaal nationalisme, dat we voortaan lokalisme noemen.
Veel van dat lokalisme dient zich ook aan bij lijst 10: Progressief Hoeksche Waard. Daar staan achttien namen op, waarvan er veertien uit Oud-Beijerland komen.
Ik mag komende woensdag stemmen en ga iets doen wat ik nooit eerder gedaan heb.
Nummer zeven van de P.v.d.A. Ken ik die mevrouw? Nee.
Maar zij heet Spruit-Boer en dat is toch een leuke bijkomstigheid in een agrarisch gebied.
En dan is er nog een probleem. De partij Onafhankelijk Hoeksche Waard heeft maar twee kandidaten op de lijst. Er zijn 37 zetels te verdelen.
Stel nu eens dat deze partij meer zetels dan twee zou behalen. Dan ontstaat een zogeheten zeteloverschot. Wat gebeurt er dan? Een buurman of buurvrouw vragen? Met terugwerkende kracht nog iemand op de lijst zetten? Ik vroeg het her en der, maar niemand wist het.
In NRC-Handelsblad vond ik een artikel. Dat gaat over Tweede Kamerverkiezingen. Maar ik neem aan dat hetzelfde geldt voor de gemeenteraad. Als u het drie keer leest, moet u het kunnen begrijpen. Het luidt als volgt:
De verdeling van zo’n ‘zeteloverschot’ zal op dezelfde manier gaan als nu van een restzetel. „Volgens het systeem van de grootste gemiddelden”, zegt Melle Bakker, secretaris-directeur van de Kiesraad. Dat betekent: iedere partij krijgt er fictief één zetel bij, waarna het aantal op de partij uitgebrachte stemmen wordt gedeeld door dit aantal. De partij met het grootste gemiddelde krijgt een restzetel. Voor een overschot van meer dan één zetel wordt de berekening telkens opnieuw gemaakt. De uitkomst kan zo telkens verschillen.
Met een stem op Onafhankelijk Hoeksche Waard kun je dus de SGP aan een extra zetel helpen.
- Details
- Categorie: Algemeen (374)
Zomaar een werkdag
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Ik heb m’n wekker gezet op 07.00 uur, maar ben al om 05.00 uur klaarwakker. Er spookt van alles door m’n hoofd en ik kan de slaap niet meer vatten. Vandaag heb ik een vergadering in mijn bibliotheek met 10 collega’s.
Collega locatiemanagers. Of heten we nu locatiebeheerders, of programmamakers? Programmamakers?
Jullie werken toch in bibliotheken? Ja zeker, maar in de afgelopen jaren hebben onze leidinggevenden - oftewel regiomanagers of heten ze nu teammanagers- samen met de binnengestroomde verandermanagers nieuwe lijnen uitgezet met bijbehorende nieuwe functienamen. Begrijpt u het nog?
Nou, wij wel hoor. We werken net als voorheen met dezelfde gedrevenheid en proberen de veranderingen bij te houden met cursussen, brainstormsessies en vooral veel positieve gedachtes. Tijdens de vergadering van vanmorgen hoorde en zag ik één van mijn geliefde collega’s een betoog houden, waar ze niet uitkwam.
Tot ik tegen haar zei: “iets met werkdruk misschien”. Er volgde een diepe zucht, een volmondig ja en een traan.
De bomen groeien niet meer zo hoog als 10 jaar geleden en daar moeten wij ons ook naar aanpassen.
De één gaat dat makkelijker af dan de ander.
Het goede nieuws van vandaag? Onze gemeente gaat een groot deel van de productcatalogus afnemen. Dit betekent dat wij als specialisten mooi werk mogen blijven leveren voor de jongeren en volwassenen in ons werk- en leefgebied. Zoals het organiseren van activiteiten voor kinderen rondom de Nationale Voorleesdagen, de Kinderboekenweek, Zomerlezen (om de kinderen uit groep 3 en 4 dóór te laten lezen tijdens de grote schoolvakantie). Voor volwassenen de Boekenweek in maart, de Spannende Boekenweken in de maand juni, de Poëziemaand in september, Nederland Leest in november.
En tussen al deze landelijke lees en promotiecampagnes door mogen we ook de provinciale eigenzinnige uitspattingen ondersteunen en uitvoeren. Zoals bijvoorbeeld De Grunneger Weeke. Een promotieweek voor de Groninger Taal. Schouderklopje voor ons team en gemeenteambtenaren bedankt!
Stiekem ben ik nog het meest content met het aanbod van onze plaatselijke vereniging Het Nut. Waarom? Nou, dat gaat over persoonlijk contact, elkaars capaciteiten zien, er samen zijn voor de burgers. Samen sterk voor de dorpsbibliotheek. Goh, het lijkt wel een campagnepraatje
Anyway…De voorzitter van Het Nut kwam vorige week schoorvoetend mijn kantoor binnen lopen, :”Eh, Mar? Mag ik je iets vragen? Wij hebben nog wat subsidieruimte, kunnen we iets voor jou betekenen?”
''Oh, wauw'' dacht ik, ''hoor ik dit goed?'
Ik voelde me zeer vereerd, kon de man wel zoenen en wist gelijk waar ik de aandacht op zou vestigen. Op mijn Interculturele High Tea met Poëzie. Meneer de voorzitter was hier ook al een paar keer als bezoeker geweest en vond het een prachtig idee. Hij verliet mijn kantoor met het lovende persbericht en wat aantekeningen van de High Tea van juli jongstleden. Om mee te nemen naar zijn eerstvolgende vergadering met het Nuts-bestuur.
Nu maar hopen dat dit gehonoreerd wordt! Ik heb er nu al zin in! In alles eigenlijk!
Subcategorieën
Algemeen Aantal artikelen: 165
Pagina 9 van 43