Vermoeiend, verdrietig, komisch
Marga de Graaf woont sinds enige tijd in een appartement te Stadskanaal. Naast haar 93-jarige moeder, die aan het dementeren is. Mantelzorg noemen mensen dat. Moeder kan lekker haar eigen gang gaan. Marga en haar man ook.
En toch zijn ze heel dichtbij.
Het leidt soms tot verrassende situaties. Vermoeiend, hilarisch, verdrietig, zielig, verward, komisch. Wisselende stemmingen dus. Marga houdt het allemaal bij en schrijft erover
“Het is zo stil in mij’’
(Door Marga de Graaf)
Zondagmiddag. We zitten aangenaam te borrelen met vrienden als de deurbel gaat. Ik herken het ‘tringetje’ - kort en zacht - ‘tring.’ Zo bellen mensen aan die je eigenlijk niet durven te storen maar je toch wel graag willen zien of spreken. Juist, het is mijn moeder.
“Hallo, ik moet er even uit hoor, het is zo stil in mij.” Verrassend, zo driest ken ik haar niet.
Oké, klaar voor weer een nieuwe kant van mijn moeder. Met de zwarte wandelstok in haar rechterhand loopt ze resoluut de lange gang door naar de woonkamer. Haar kapsel is ook nieuw, de grijze krullen staan alle kanten op - alsof ze met haar vingers in het stopcontact heeft gezeten. Ze heeft overduidelijk gedoucht, zich afgedroogd, aangekleed en verder geen controlerende blik meer in de spiegel geworpen. Vergeten.
Onze vrienden hebben haar stem herkend en kijken verwachtingsvol naar de deur, ze zijn zeer op haar gesteld en zijn verheugd haar weer eens te zien. “Oh, hebben jullie visite?” “Wat gezellig!” Moeder stelt zich voor, schudt handen en zegt tegen iedereen: “ik ken u niet” ……. Moeder en vrienden kennen elkaar al zeker veertig jaar!
De aanblik van het wilde koppie krullen en herinneringen in vergetelheid is aandoenlijk, tegelijkertijd werkt het beeld op ieders lachspieren. Het is oprecht grappig haar zo te zien, je hoeft dementie niet altijd zwaar te nemen. Inmiddels hebben wij geleerd, als we het een beetje goed aanpakken bij moeder kunnen we samen hartelijk lachen om voorvallen. Vaak is ze het gebeurde een minuut later al weer vergeten. Maar goed. Nu zoeken we voor de zekerheid naar een juiste respectvolle benadering van de olijk uitziende dame. We schikken onze gezichten in de plooi, ogen zoeken contact - ach toch.
Karin brengt lucht in de situatie, ze zet een vrolijk muziekje op. Ik kam moeders zachte haren. Helene Fischer zingt ‘Atemlos durch die Nacht.’ Dirk bedenkt zich niet, hij vraagt moeder ten dans. Of ze de quickstep kent? “Jazeker!, u dan?” Dirk - van beroep dansleraar - speelt mee. Hij steekt uitnodigend z’n hand uit en begeleidt haar naar ‘de dansvloer.’
Ze glundert van plezier. Als een jonge meid gaan haar beentjes moeiteloos in de vierkwartsmaat - ‘Slow-Quick-Quick-Slow.’ Ondeugend fluistert ze in z’n oor: ”het is lang geleden dat ik met zo’n jonge man heb gedanst.”
Dat moeder van een gebbetje houdt is ons bekend. Vandaag kon ze erbij.
Echter, we hebben nooit geweten dat ze warm zou lopen voor Duitse Schlagers.
Of ….. ging het haar om de dans in de armen van de man die ze niet meer herkende…….
Atemlos durch die nacht
https://www.youtube.com/watch?v=haECT-SerHk
Mijn moeder en ik 1: Mantelzorger