Ronald van den Boogaard - Mijn moeder en ik 13: De nieuwe leefomgeving

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 20 februari 2024

Verward, verdrietig, komisch

De moeder van Marga de Graaf is 93 jaar en dement. Sinds kort woont ze in het zorgcentrumen Parkheem te Stadskanaal. Dat leidt tot verwarrende , verdrietige en soms komische situaties.

Marga houdt het allemaal bij en schrijft erover

Een Wereld vol Schimmen

Vandaag woont moeder drie weken in het Woonzorgcentrum Parkheem. Ze doet heel goed haar best om te aarden in haar nieuwe leefomgeving. De liefdevolle en aandachtige aanwezigheid van het verzorgende personeel helpt haar zeker mee. Ze zijn elkaar wederzijds aan het ontdekken. Wie is mijn moeder - de 93-jarige dame in kamer 3 met een heel leven achter zich - het leven dat haar gevormd heeft tot de vrouw die ze nu is. Wie zijn de mensen die haar met zorg omringen.

De dagelijkse activiteiten geven moeder een fijne afleiding om de dagen door te komen. Bewegen op muziek, meelopen met de wandelclub, koffie drinken bij peuters die op bezoek komen, boodschappen doen in het inpandige winkeltje, bloemschikken, hand- en spandiensten verrichten in de gezamenlijke huiskamer, sjoelen, schilderen, de bingo, een groepsgesprek met geestelijk verzorger Dorus, weekafsluiting en op zondag filmmiddag. Het activiteitenteam organiseert veel voor de bewoners. Mam doet overal aan mee en vindt alles leuk. Totdat….

Haar zoon belt vanuit zijn residentie in Spanje. ‘Dag mam, hoe gaat het met je?’ ‘Mwah…ik zit de hele dag in de gezamenlijke huiskamer,’ zegt ze. ‘In mijn eigen kamer ben ik zo alleen.’ Als ik die avond met Spanje bel vertel ik hoe actief mam aan het integreren is en echt niet de hele dag in de grote huiskamer zit. ‘Oh, gelukkig.’ zegt Spanje, ‘blij dit te horen.’ Maak je maar niet ongerust levensgenieter, er wordt heel goed voor mam gezorgd.

Ik heb de verbinding amper verbroken of mijn telefoon rinkelt. ‘Mam,’ zegt de computerstem. Oh mai - ik weet wat ze gaat zeggen, kan me er amper tegen wapenen omdat ik zo moe ben. Manlief kijkt me aan, gaat het wel goed met je - je moeder belt, zou je niet opnemen? Ja natuurlijk. Mam: ‘zeg, is mijn huis al weer bewoond? Ja? Nou, zet ze er dan maar weer uit want, ik ga er weer in!’ Ik schiet in de lach om haar persistente houding. Weet je nog mam dat we het hier vanmiddag over hadden toen ik bij je was. ‘Ben jij vanmiddag bij me geweest? Je bent niet lekker!’

Een beetje moe

Ik ben een beetje moe van alles en ook verdrietig - niet zielig - gewoon verdrietig om het afscheid van onze mantelzorgperiode naast mijn moeder. Tegelijkertijd ben ik ook wel weer toe aan mijn eigen leven, opladen en mezelf toestaan te genieten van.… ja, van wat eigenlijk.

Voorlopig ben ik druk aan het opruimen in het appartement van mijn moeder. De huur is opgezegd, dus de woning moet leeggehaald worden. Een hele klus. Er komt een 65-jarig huwelijk voorbij in spullen, liefdesbrieven van mijn vader aan mijn moeder, bewaarde hilarische sinterklaasgedichten, oude foto’s, 35 paar schoenen, 20 handtassen en nog zo veel meer. Ik moet keuzes maken, wat kan weg en wat wil ik bewaren. Overleggen met moeder kan niet meer, ze is alle herinneringen kwijt - weg - niks meer over van een dierbaar leven.

Ik neem opnieuw afscheid van mijn vader al is hij vier jaar geleden overleden - en neem ook al een beetje afscheid van mijn moeder terwijl ze nog leeft. Emotioneel valt het me zwaar. Gelukkig heb ik een man die de benijdenswaardige eigenschap bezit om op de meest moeilijke momenten welkome lucht in de zaak te blazen. Dan schieten we samen in een bevrijdende lach. Ook hierom hou ik zo van hem.

Achter de vitrinekast vind ik een oude foto van mijn ouders - ze zijn samen aan het behangen. Ze hebben de slappe lach - zo zag ik ze graag.

Administratie

De administratie van mijn ouders verzorg ik al vijftien jaar. Die houdt met moeders verhuizing niet op. Vandaag is mijn eerste gang naar het gemeentehuis om haar nieuwe adres door te geven. Onder mijn arm een zwarte map waarin een door mij ingevuld verhuisformulier, moeders ID en die van mij.
Ik meld me bij de afdeling Burgerzaken. Leg de situatie uit, moeder dementerend - woont nu in Parkheem - ik ben haar dochter en vanuit die hoedanigheid regel ik alle nodige zaken voor haar en nu dus de verhuizing. De dame achter glas, hoort mij aan, werpt een bedenkelijke blik op de papieren, staat op van haar rode bureaustoel en verdwijnt met de privacy-gevoelige formulieren achter een deur. ‘Even wat kopieën maken, ben zo terug,’ zegt ze nog op de drempel. Ik wacht. Duurt lang. Wachten duurt altijd lang. Ik wip van mijn ene been op mijn andere.

Als ik het niet meer verwacht zwaait de deur open waarachter de vrouw was verdwenen met mijn belangrijke A-viertjes. Op haar hoge voorhoofd verschijnt een diepe rimpel, ze kijkt me streng aan over haar randloze bril en spreekt de woorden:’ ik mag deze verhuizing niet invoeren in ons systeem, uw moeder moet eerst een handtekening zetten op het verhuisformulier. Ja hoor, daar gaan we weer - die verdraaide AVG wet. Moeilijker kunnen we het niet maken voor goedwillende burgers.

Op het puntje van mijn tong liggen hele onvriendelijke woorden klaar om uit te spuwen. ‘Weet u wel hoe druk ik het heb? Heeft u wel eens een dementerende ontmoet? Ik slik ze in, dat is beter zegt mijn brein.

Gefrustreerd vervolg ik mijn weg naar mam. Goedemorgen! Haar kamerdeur zit op slot. Ik vind haar in de gezamenlijke huiskamer. Als ze me in haar vizier krijgt fleurt haar gezicht vrolijk op. Hé, jij daar? Dat is gezellig! Iemand die blij is dat ze me ziet, daar was ik echt aan toe. We gaan naar haar kamer, ik pak het verhuisformulier - leg uit wat de bedoeling is en vraag haar deze te tekenen. Per omgaande schiet ze in haar wantrouwen en zegt:’ ik teken niets, waarvoor is dat, ik ga niet verhuizen, ik zet geen handtekening op dit papier!’

Tja, deze reactie zag ik in het gemeentehuis al aankomen. Na een half uur afleiden, nog eens proberen, opnieuw afleiden en nog eens een poging wagen - zet moeder uiteindelijk het zo gewenste onderschrift op het kleinood. Bedankt lieve mam, nu kan ik weer verder dingen voor je in orde maken. Ze begrijpt niet waarom ik weer wegga - maar 24 uur in een dag mam - ik heb nog zoveel te doen mam - dikke kus en tot de volgende keer.

Gaat lekker vandaag. Ik zet nog even door. Bel met Menzis, moeders zorgverzekering dient gewijzigd te worden. Bij de klantenservice tref ik een begripvolle vlotte tante - ik ga u helpen, ik weet dat niet al mijn collega’s dit doen, maar ik weet hoe het is om voor een dementerende moeder te zorgen en word zelf ook helemaal gestoord van die AVG-wet. Klaar en bedankt mevrouw. Ik beproef mijn geluk, bel met de klantenservice van de VARA gids - u wilt het correspondentieadres wijzigen? Ga ik voor u doen hoor mevrouw. Ook klaar. Nog eentje dan, de instantie die maandelijks een klein partner-pensioentje aan mijn moeder uitkeert. Daar gaat het mis. Deze dame heeft veel testosteron, te veel mijns inziens - ze wil niet meewerken en gaat geen adreswijziging doorvoeren. Huh?

Gek genoeg zit er nogal verschil in mensen. Of is dat niet gek.

Ik geef het geregel op - voorlopig.

Anno en ik buffelen door - samen. Lift in - lift uit.

Al weer een kar leeg.

Zo samen.