Ronald van den Boogaard - Mijn moeder en ik 15: Veel gestelde vragen

Details: Categorie: Algemeen (571); Gepubliceerd: 07 maart 2024

Verward, verdrietig, komisch

De moeder van Marga de Graaf is 93 jaar en dement. Sinds kort woont ze in het zorgcentrumen Parkheem te Stadskanaal. Dat leidt tot verwarrende , verdrietige en soms komische situaties.

Marga houdt het allemaal bij en schrijft erover

Papa is hier nog nooit geweest

B:egin van de week. Mijn bureau ligt vol met post, geadresseerd aan mijn moeder. Ik moet iets met die post - beantwoorden of betalen. Geen zin om de brieven open te maken omdat ik weet wat het vervolg gaat zijn. Dan moet ik bellen met de verstuurder die ik niet aan de lijn krijg. In plaats daarvan moet ik alles uitleggen aan iemand van de Klantenservice nadat ik heb moeten luisteren naar een computerstem die mij een verhaaltje vertelt waar ik niet op zit te wachten, dan moet ik in een keuzemenu een cijfer intoetsen op mijn telefoon en aan de lijn blijven. Dat gaat zo:

‘Welkom bij het Essent. Antwoorden op veelgestelde vragen vind je op Essent.nl/klantenservice. Dit gesprek kan worden opgenomen voor kwaliteitsdoeleinden. Wil je een contract-check of heb je een aanbod gehad van een andere leverancier kies 1. Voor overige vragen blijf aan de lijn.’

Dit aan de lijn blijven kan lang duren, want de klantenservice-mevrouwen en meneren hebben het altijd druk. Als je ’s morgens belt mag je van geluk spreken dat je iemand te spreken krijgt die uitgeslapen is - geen ochtendhumeur heeft, een slecht huwelijk of andere sores.

En ja, het fenomeen klantenservice is bedacht door een man.

Net als het afbreken van de sirene-torens die sinds het jaar 2003 iedere eerste dag van de maand om 12.00u loeien dat ze het nog doen. Het signaal duurt 1 minuut en 26 seconden. Voortaan wil deze man dat alle inwoners van Nederland een Alert op hun mobiele telefoon ontvangen. Als een Alert langer dan drie minuten afgaat is er werkelijk iets aan de hand. Stel je voor. Ik krijg altijd een rolberoerte van zo’n Alert, wat een herrie. En mijn moeder dan? Die heeft geen mobiele telefoon. Krijgt zij een brief?

Ik stel de post bekijken uit. Geen zin.

Ik ga naar mam, op haar kamer heb ik nog wat te doen. Haar overgordijnen op maat maken en Indische spulletjes op haar muur hangen. Mijn vriendin gaat mee. We nemen elk vier meter van de stof onder handen - met de hand naaien we een extra zoom aan de onderkant. Mam staat er met de neus bovenop, vraagt tien keer of ze kan helpen, ‘Wil je iets drinken? Wil je een bonbon?’ en controleert of wij wel stevige steken zetten.

Ze praat wat over de Tweede Wereldoorlog en het bombardement op haar huis in Den Helder. Opeens zegt ze: ‘Papa is hier ook nog nooit geweest, ik heb hem al zo lang niet gezien. Nou, ik ga maar naar de grote huiskamer, ik kan hier toch niets doen.’

Als we klaar zijn met ‘klussen’ haal ik haar op. Ze is content dat de gordijnen niet meer over de grond slepen en blij met een stukje Nederlands Indië naast haar bed. De tjitjak, het koperen wandbord met draken en slangen, de wajangpop en het ingelijste borduurwerk met tempels - hibiscusbloemen - palmbomen - een inheemse man en vrouw en natuurlijk de wajangpoppen, gemaakt door haar pleegdochter.

Eind van de week. De stapel post is gegroeid. Ze kijkt me aan - zegt zacht doch dwingend dat ik vandaag ‘aan de bak moet.’ Ik bedenk opeens - waar kom die uitdrukking vandaan ‘aan de bak moeten.’ Ik zoek het op en vind:

Steltlopertjes

Ik zie onmiddellijk vijf steltlopertjes op het strand van Terschelling en ben benieuwd naar de rest van het verhaal, maar bedwing mezelf om niet door te klikken. De uitdrukking ‘aan de bak moeten’ is goed Nederlands - ik kan weer terug naar daar waar ik was gebleven. De post.

Mijn vlijmscherpe briefopener snijdt de eerste envelop opop.

Het logo van essent kijkt me aan. Ik denk dit kan niks ingewikkelds zijn. De inhoud van de brief: We hebben je meterstanden nodig. Je hebt een slimme meter, dus je hoeft verder niks te doen. Dat is fijn - scheelt weer een telefoontje, makkie.

Maar eh…. je spreekt een 93-jarige toch niet aan met ‘je’….dat vind ik dus wel storend - ik blijf er een beetje aan hangen. Ben ik ‘ouderwets’ - kan ik me beter niet storen aan het ge-jij en ge-jou van deze tijd - veel gerenommeerde bedrijven en instellingen ‘doen het.’ Zo ook Essent.

Belastingkantoor \

Verder met het CAK - Centraal Administratie Kantoor, de SVB - Sociale Verzekerings Bank, het Noordelijk Belastingkantoor, de Gemeente, verzekeringen, Pensioenfondsen. Ze willen allemaal dat je het achterste van je tong laat zien - je bsn-nummer doorgeeft - je geboortedatum - je postcode - je huisnummer - je e-mailadres - je telefoonnummer. En als je vraagt met wie je spreekt of hebt gesproken mompelen ze binnensmonds hun voor-en-achternaam. Sorry, wilt u uw naam nog een keer herhalen, ik heb u niet goed verstaan. Özgul - Hamza - Hatice - Aydin en Jolanda wensen mij stuk voor stuk een fijne dag. Behalve die miep van een verzekeringsmaatschappij, zij wil het postadres niet wijzigen.

De Sociale Verzekeringsbank wil dat mijn moeder aan ze uitlegt waarom ze een zogeheten briefadres heeft genomen. En of ze even wil schrijven op welk adres ze nu woont. Ik bel. Kan het niet laten om te vragen of de dame van de Klantenservice wel eens een dementerende bejaarde heeft ontmoet. Das niet aardig van mij, ik excuseer me, zeg dat ik zo veel moet regelen en daardoor een beetje overprikkeld reageer. Sorry mevrouw. Ze schiet in de lach en zegt te begrijpen waar ik allemaal tegen aan loop. Zou het? Mijn uitleg levert uiteindelijk wel een aardig gesprek op. En ze regelt alles onmiddellijk. Met mij. Aan de telefoon. Ze heeft - in dit geval - lak aan de AVG, zegt ze. Das mooi mevrouw - dank u wel. U bent de tweede die de AVG aan haar laars lapt.

‘Ping’ zegt mijn telefoon. Vanuit Parkheem krijg ik een foto doorgestuurd. Er is een peuterklas op bezoek bij de Grijze Duifjes. Ze doen spelletjes met elkaar. Mam laat de kinderen zien wat je zoal met lichtgevende armbandjes kunt doen:

FIJNE DAG!