Aimauw-vous Brahms?

(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)

Het heeft even geduurd, maar ik ben erachter. Popje houdt van Chopin.
      Dit soort dingen kost tijd. Zeker gezien het aanbod aan klassieke muziek hier in huis: Radio 4 (NPO Klassiek), de concertzender, BBC 3, NDR Kultur en Klara, veel Klara. Als je net uit het asiel bent, heb je trouwens heel andere dingen aan je hoofd. ‘Waar staat het etensbakje? En het water? En vooral: is het hier wel pluis?’
Maar deze week was het moment dan daar: Popje wilde opeens niet naar buiten, terwijl ze Altijd naar buiten wil. Popje wilde rug-liggen, oren gespitst, richting luidsprekers. Op de radio: Chopin. De Grande Valse. Ja, dat hou je toch.

      Maar ik ben blij dat ik het weet. Dat schakeltje ontbrak nog in het doorgronden van haar ziel.

Ik weet alleen niet of de liefde voor Chopin exclusief voor lapjeskatten is. Aan de andere kant: ieder wezen is uniek. Dat is toch niet aan ras of soort gebonden?
Onze, later zo betreurde en gemiste, Maine Coon-kater Sok was dol op Mozart. Daar ging hij speciaal voor zitten: op de leuning van de bank. Oren gespitst. En die, ah, half geloken ogen.
      Er schijnt recentelijk een wetenschappelijk onderzoek te zijn geweest waaruit blijkt dat kippen op muziek van Mozart beter leggen, eieren dan. Omdat ze het dan niet zo heel erg vinden in die legbatterij.

       Mozart als antidepressivum.

Poessie, onze Noorse boskat, nou ja, beetje Noorse boskat, kon trouwens enorm opveren bij Bach. Vooral bij fuga’s, vooral bij fuga’s op orgel. Gespitste oren en staart-zwiep. Poessie is hier niet meer.
      Maar Oekie, de grote rode wijze kater is hier, even afkloppen, nog wel. Groter evenwicht in een kat kun je je niet voorstellen.
Aha. Maar dan:
      Die Spaanse Gitaar!
Eerst kon ik het me niet voorstellen. Maar ook dit soort dingen kost tijd en langzamerhand ben ik het gaan begrijpen.

       Voor alle poezenpootjes dan (met dank aan Popje):

  Met dan misschien deze poezenpootjes-muziek erbij: