That’s the way the bookie crumbles
(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)
Ik ben een Kreeft, dus ik Verzamel.
Dat is geen bijgeloof, dat is echt waar, want één van onze katten, een beeldschone Maine Coon die net als ik van 27 juni was, had na zijn overlijden nou zo’n mooie erfenis voor ons. In zijn mandje, waar hij natuurlijk nooit in lag, vonden we onder het zachte dekentje tientallen lege hulsjes van potloodstiften. Van de salontafel gepiekt en kennelijk naar zijn hol gesleept. Voor mindere tijden. Of zoiets.
Ik verzamel dus ook. Van alles, tastbaar, niet tastbaar, mij maakt het niet uit. En er mag niets weg. Voor Kreeften hadden ze Google niet hoeven uitvinden. Wij hebben ons geheugen.
Uiteraard verzamel ik boeken. Al vanaf toen ik twee jaar was. En nooit heeft er één weg gemogen. Het huis staat dus vol boekenkasten.
In het huidige tijdsgewricht roept dat bij nieuwe bezoekers van het huis vragen op. De boekenmarkt is ingezakt. Mensen lezen misschien nog wel, maar dat gaat vaak via e-readers. Meest terugkerende vraag hier is in ieder geval:
‘Jé en heeft u die boeken ook allemaal Gelezen?’
En wat zeg je dan: ‘Nee, lieverd, ik dacht, nu op mijn 73ste, laat ik er eens mee beginnen.’
Dat zeg je niet. Maar waar moet je beginnen met uit te leggen hoe het werkt? Natuurlijk lees je niet alles, zeker niet meteen na aankoop en zeker de non-fiction niet. Het kopen, kopen, kopen heeft te maken met onbegrensde nieuwsgierigheid en met dat bepaalde kennis ooit eens te pas zou kunnen komen, weet je veel. En waarschijnlijk doe je het gewoon voor de heb.
Persoonlijk komt daar voor mij bij: toen ik heel klein was, dacht ik dat als je dood zou gaan je Alles moest weten wat er op de wereld bestond én Alles wat daar ooit was geweest. En het heelal moest ik even meepakken uiteraard. Zo sta ik nu aan het hoofd van duizenden boeken, verspreid over drie verdiepingen. Op rubriek, dat wel.
En het zijn allemaal kindjes van me. Niet allemaal Kreeftjes natuurlijk. Maar ja, ze Verzamelen wel.
Stof.
Er zijn niet veel hulpen in de huishouding die er heil in zien om de boekenkasten aan te pakken. En zo heb ik geleerd dat je als boekenfreak moet leven met een lichte graad van vervuiling. Nou ja, er zijn erger dingen in het leven. En die schuilen steevast in onverwachte hoeken.
Want zo was daar opeens die empathische hulp in de huishouding die tijdens mijn vakantie de gelegenheid te baat nam.
Bij m’n teugkeer vond ik een briefje. Ze verontschuldigde zich. Met het schoonmaken van de boeken was ze niet verder dan die 1500 in de woonkamer gekomen. Maar ze was er toch zo trots op.
Ze had ze allemaal op kleur gerangschikt.
Meer van Els: HIER