Beelden (1169)
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
ARTAN
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Vriendschappen ontstaan soms op wonderbaarlijke wijze. Zoals deze. In de jaren tachtig van de vorige eeuw werd mijn belangstelling gewekt voor het communistische land Albanië. Op mijn wereldontvanger luisterde ik via de korte golf (storingen en ruis) regelmatig naar RADIO TIRANA. De propaganda droop er van af.
Het zoveelste vijfjarenplan wederom overtroffen, vijanden van het land die renegaten werden genoemd ontmaskerd. Het kon allemaal niet op en ik besloot daar maar eens te gaan kijken. Individueel kon men het land niet binnen gaan, het moest via een groepsreis… Vliegreis naar het toenmalige Titograd in het toenmalige Joegoslavië, met de bus tot vijfhonderd meter voor de Albanese grens en dan lopend het land binnen. Strenge grenscontrole. Baarden er af ! Libelles (damesblad) met daarin vrouwen in badpak werden in beslag genomen. Bijbels idem dito.
Dan met een Albanese bus veertien dagen door het land karren. Verkeer was er nauwelijks want privéautobezit was verboden. Aan boord van de bus twee Albanese gidsen. Twee omdat die mekaar in de gaten konden houden. Zij gaven behalve toeristische informatie ook les in de communistische leer. Excursies naar landbouwbedrijven, een fabriek waar de Albanese tractor werd gemaakt, opgravingen, muziekfestivals en veel maaltijden in groepsverband.
Het hoogtepunt tijdens die busreizen was het vragenuurtje. Groepsdeelnemers mochten openhartige vragen stellen die de gidsen wel wilden beantwoorden. Één vraag zal ik nooit vergeten. Of er ook halfvolle melk bestond….
Maar veel vragen toch over het communisme. Of er ook voorbehoedsmiddelen verkrijgbaar waren. Nou die waren er niet, ze gingen voor het zingen de kerk uit! Uit de bus werd dan geroepen: maar jullie hebben helemaal geen kerken, die zijn verboden. Gidsen toch wel even in de verlegenheid. Ook het punt van de persoonsverheerlijking was nogal pijnlijk, want op iedere berg stond in steen de naam van de dictator ENVER HOXHA aangebracht. We zagen maar een deel van de werkelijkheid, dat wel. Later, na de val van het communisme, kregen we meer te zien en te horen. Overvolle gevangenissen met een misdadig regiem; sommige mensen meer dan dertig jaar uit de maatschappij verwijderd. Een zeer intensief verkliksysteem, opgezet door de veiligheidsdienst SIGURIMI.
Het is een paar jaar na de omwenteling dat ik gids Artan tegenkom bij zijn collega Andrea in Rotterdam. Andrea vluchtte in de communistische periode via een paar kratten Coca Cola onder in een bus naar het Westen. Het gevolg in Albanië was dat zijn moeder onmiddellijk werd gedeporteerd naar een afgelegen plattelandsdorp, waar zij werd ondergebracht in een varkensschuur. Artan woonde bij hem in een kast. Ik kon het niet aanzien en nam hem bij me in huis.
Er kon een vriendschap beginnen, met vallen en opstaan. Hij kreeg reclamefolders op zijn naam bij mij in de brievenbus en dacht onmiddellijk dat er een geheime dienst aan het werk was. Maar ook het andere deel van de waarheid in zijn land kwam naar boven; de politieke processen, het verraad en de altijd aanwezige angst in de vervlogen jaren. Artan, vroeg ik hem, toen jij gids was en ons naar een tractorfabriek bracht, waarom mochten wij die fabriek niet binnen en werden wij alleen toegelaten in een soort showroom. Ach Peter, was zijn antwoord. Dat was omdat er ooit maar één tractor is gemaakt…
We zijn nu vijfentwintig jaar na de omwenteling in zijn land en hij bezoekt me in Hongarije. Hij ziet Hongarije met andere ogen dan ik. Wat een welvaart hier, brengt hij uit. Waarom blijft mijn land steken in die bittere armoede, terwijl er steeds meer super rijken in Mercedessen in Tirana rondrijden. We hebben ooit een rottige tijd gehad, maar deze tijd is ook niet mis. Laat ik het zo samenvatten: Holland is voor mij een SAD PARADISE, Albanië A JOYFULL HELL.
Meer Artan: Zoekpoëzie 2; Natasha Lako
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
Objecten in het landschap
Deze curieuze objectenverzameling trof ik aan op het Zuid-Hollandse eiland Hoeksche Waard, even buiten Nieuwendijk (Gem. Korendijk)
Jachthaven De Put
Op de achtergrond het eiland Tiengemeten
Verstild huis
Korendijkse slikken
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
DODE DIEREN
Een dode otter, aangereden door vriend G, natuurbeschermer.
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Gelukkig nog nooit een mens aangereden. Maar dieren….
Niet veel, maar toch. Ze steken onverwacht over en zijn ten dode opgeschreven. Honden letten nog wel het meeste op, maar met katten en poezen is het kwaad kersen eten. Zodra er bijvoorbeeld een muis in hun kop zit, is er geen aandacht voor een auto die nadert. Kippen zijn onberekenbaar. En soms is er na de aanrijding geen gelegenheid tot stoppen. In de achteruitkijkspiegel nog een glimp van een spartelend beest. Soms wel en dan de aanblik van een stervend dier. Het lijden verkorten? Maar hoe dan.
Ook het laten inslapen van een geliefd huisdier is bijna onverdraaglijk. Die laatste blik van het beest. De begrafenis, de herinnering.
Soms het bovennatuurlijke; een wederopstanding. Het zal in een najaar zijn geweest toen we een wandeling door het dorp maakten. Uit één of ander struikgewas kwam een kat naar ons toe met een vrij grote kip in zijn bek. Schreeuwen, schoppen, de kat liet zijn prooi vallen en daar lag een dode kip aan onze voeten. Hij bewoog niet meer, maar ademde nog wel. We wilden het lijden verkorten en gingen met de dode kip naar een hier wonende Nederlandse ex-marinier. Die zijn wel wat gewend. Hij nam de kip over, draaide zijn kop om en het was gebeurd. De kip belandde in zijn vuilnisbak.
Drie uur later belt hij ons op. Zijn vrouw had net vijf minuten geleden iets willen weggooien in die bak en toen zij het deksel open deed vloog die kip eruit en kwam in hun tuin. Die kip heeft nog twee jaar geleefd en zich daarna gevoegd bij de dode dieren.
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
DRIE SCHROEVEN
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Elk nadeel heeft zijn voordeel. Uitspraak van de balfilosoof C. Het bleek dit keer te kloppen. In maart van dit jaar brak ik mijn been en moest zes tot acht weken in een rolstoel door het leven. Ik durf dit nauwelijks op te schrijven met al die nare ziektes en dood om ons heen. Het was geen gemakkelijke tijd; stoepjes zijn stoepjes en het toilet was ongeveer onbereikbaar. Alles went wordt wel gezegd, maar dat zei ik toen echt niet.
Maar goed, het is nu bijna een half jaar verder en het werd tijd voor een bezoek aan Nederland. Een begrafenis, alles went zegt men, maar ik zeg het nog steeds niet. De heenvlucht was een ramp, ik kan wel lopen, maar stilstaan gaat echt niet. En stilstaan, daar zijn ze goed in op luchthavens.
Terug met de KLM vanaf Schiphol viel me zomaar iets te binnen: de schroeven in het been. Al bij binnenkomst meld ik me bij een balie. U weet, dat willen ze daar liever niet. Ze willen je bij een paal hebben, zo’n paal zonder personeel. Ik dus TOCH naar een balie en vermeld dat ik drie schroeven in het been heb. Een ongelooflijk proces kwam onmiddellijk op gang. Zwaailichten, daar begon het mee. Een rolstoel met begeleidster nam me onder de hoede. Veiligheidscontrole, zo gepiept met die stoel. Een paar honderd instappers gepasseerd en niks lopen naar de één of andere uithoek, Alkmaar misschien wel…In een kraan naar boven in het vliegtuig gehesen en dus als eerste aan boord. Ja, die schroeven! Die houden we er in.
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
ONVERGEEFLIJK
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Het is al jaren geleden, maar toch. Bijna iedere ochtend vonden we dode kippen. De kop eraf en leeggezogen. Navragen in het dorp bij lui die verstand van kippen hadden. Iedereen wist het zeker: dit was het werk van een bunzing of van een marter. Dan volgen weken van scherp opletten en na enige tijd vonden we hem bij ons in een boom. Foto genomen en toen iemand met een geweer er bij laten komen. In drie schoten was hij dood. 
Tot zover in het verhaal lijkt er niets aan de hand. Bunzing dood, en kippen zonder gevaar. Ik stuurde de foto naar Artis met de vraag welk beest dit was. Het antwoord kwam vrij snel. We hadden hier te maken met een zogenaamde zevenslaper, ook wel relmuis genoemd. Het beestje was totaal ongevaarlijk voor kippen en leefde van noten. Nog als ik het opschrijf word ik rood van schaamte. De foto ligt al jaren op mijn bureau en ik kan hem maar niet weggooien.
Zie ook: Algemeen 14; De dood van een kleine eekhoorn
Klik HIER voor alle Photosophieën
Subcategorieën
Beelden Aantal artikelen: 408
Pagina 136 van 169