BLOEDMEEL EN HET IJSKONIJN

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije) 

Meestal wanneer ik deze stukjes maak heb ik eerst het verhaal en zet er dan een titel boven. Nu is het precies andersom, ik heb eerst de titel en het verhaal moet nog volgen. Het voelt ongemakkelijk, maar we moeten verder. Struikelen we, dan struikelen we. Misschien denkt U wel: begin gewoon.

       Ik heb een beeld nodig, daar zonder is er geen beginnen aan. Zie de tijd die men leeft als een oceaan, een eindeloze oceaan. Soms onstuimig en gevaarlijk, vaak ook aangenaam met al die ruimte om je heen en de hemel als koepel. Maar ook eindeloos en het verdwalen ligt op de loer. Daarvoor zijn bakens nodig om de koers op orde te houden. De grote bakens zijn met het leven gegeven: geboorte en dood.
      De andere bakens die zo hoog mogelijk boven de zeespiegel moeten worden opgesteld. Feestdagen, verjaardagen, afspraken, vrienden. Ik maak een verschil tussen terloopse bakens en de min of meer tijdloze. 
Een terloops baken voor mij is het bloedmeel. Een beetje uitleg kan geen kwaad denk ik. Mijn levenspartner heeft iets met tuinieren als ik het zwak uitdruk. Na het kweken van aardappelen in autobanden, het aanleggen van een kruidentuin in een zogenoemde Permaheuvel, is ze nu op het spoor van groentes te laten opgroeien in strobalen. De warmte in die balen staat toe dat je tweemaal per jaar kan oogsten. Tomaten, wortels, bieten, knoflook, uien, ga zo maar door.
      Het is een heel proces; op tijd voor de winter de balen installeren, sneeuw en regenwater er overheen laten gaan, tegen het voorjaar bedekken met compost, as en aarde. En hier komt mijn baken: bestrooien met bloedmeel. Al maanden zwem ik naar dat baken en kom steeds dichterbij. Ik weet nog absoluut niet wat het is, maar wel waar het ongeveer te koop is. De oceaan is vrij rustig, dus dat valt wel mee.

Prinses IJskonijn 

Het andere baken is meer tijdloos, maar wel goed zichtbaar: het ijskonijn. Niet iedereen heeft dit, maar ik wel. Ik heb de schurft aan de feestdagen rond kerst. Een zogenaamd nogal intiem familiegebeuren. Met als gevolg dat mensen die alleen zijn en geen familie hebben goed de lul zijn. Zij worden extreem buitengesloten. “Komt allen tezamen, etc”. Het zijn bijna altijd voor mij loodzware dagen, maar ik heb mijn baken. Zo rond de jaarwisseling is er altijd een groot circusevenement uit Monaco op de buis. Prins Albert en zijn vrouw zijn eregasten. Om die vrouw gaat het. Al jaren zit zij daar met een verveeld gezicht naar de circusacts te kijken. Dit ijskonijn is mijn baken; er is weer een jaar voorbij.

Klik HIER voor alle Photosophieën