MUZIEK

(Door Peter Flik. photosooph te Hongarije)

Alles op één dag. Of is het misschien wel iedere dag. En dat is al heel lang zo. Ooit in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen er een explosie kwam van verfrissende popmuziek kon je rustig zeggen dat vroeger niet alles beter was qua muziek, nee het was de tijd van de vernieuwing.
      Nu, bijna vijftig jaar later, moet ik helaas zeggen dat het vroeger beter was. Alles op één dag dus. Hoe begon die dag? In het plaatselijke dorpscafé. Om een uur of zes in de middag waren er maar weinig mensen en die waren in gesprek; dat het leven sinds Europa er niet gemakkelijker op was geworden, dat tijdens het communisme in Hongarije iedereen werk had en dat nu negentig procent van de dorpsbevolking geen werk had en van een uitkering moest zien rond te komen. En voor die uitkering moesten ze zes dagen per week vaak zinloze arbeid verrichten. Dat veel van die uitkeringstrekkers zich gewoon drukten en het risico liepen om gestraft te worden met het stopzetten van de uitkering.
      Maar ook over voetbal ging het. Over die nooit te vergeten avond toen niet lang geleden Hongarije tegen Roemenië speelde en verloor. Iedereen verliet op slag het café, want dit wilden ze niet aanzien. De sfeer was redelijk ontspannen.
      Dan komt er een kind van elf binnen met een grote synthesizer en geluidsboxen. Hij heeft in zijn zak een MP3-speler, maar die toont hij niet. Sluit alles behendig aan en start zijn muziek. Alle muziek (nou ja) zit in zijn zak en hij speelt op zijn synthesizer synchroon mee. Ik zie dat die synthesizer helemaal niet aangesloten is, hij doet alsof. Het volume is zo hoog dat het gemakkelijk voor een Tsunami-waarschuwingssysteem in Japan zou kunnen werken. Erbarmelijker muziek heb ik zelden gehoord, boem boem and that’s all. Hij blèrt overal boven uit.
      Het café stroomt vol, maar niemand zegt nog iets. Drank vloeit. Ik ga naar huis. Daar zet ik de teevee aan en val in de MTV-AWARDS bende. Muziek, die onverstaanbaar is verpakt in glitter en lichtbundels. Er zit niets anders op dan zelf aan de slag te gaan om prachtige muziek te horen.
      Via You Tube beland ik bij Jane Birkin, ooit bekend van een Frans hijgliedje met Serge Gainsbourg. Ontroerd hoor ik twee van haar liederen en denk alleen maar: Those were the days.

Luister HIER naar: La valse des mélodies
En HIER naar Elisa  

Klik HIER voor alle Photosophieën