TRANEN TE WENEN

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

We zijn zomaar in Wenen. Oktober is aan de gang en november kondigt zich aan. Ik reis met een goede vriend die ook nog heel prettig reisgezelschap is. Het zal vijf uur in de middag zijn geweest als we bij het hotel aankomen. Tegenover de ingang bevindt zich een terras. We gaan daar zitten en bestellen wat. Dan zegt mijn reisgenoot: ik ga even naar mijn kamer om een andere broek aan te trekken.
      Ik blijf alleen achter en dan gebeurt het. Uit het niets waait er een melancholische storm in mijn hoofd. Wat zit ik hier te doen. Alle herinneringen die met deze stad te maken hebben. Een nacht met een goede collega op het graf van Mozart. De vele doden die nog wel bij me zijn maar nooit meer iets zeggen. Hoe lang heb ik nog. Voel de behoefte om dit met mijn vriend te bespreken. Maar die vriend is al anderhalf uur weg; voor die broek. Er komt een hond bij me zitten die aanvoelt waarover ik zit te piekeren.
      Na twee uur besluit ik om eens in het hotel te gaan informeren waar mijn vriend blijft. Hij neemt zijn kamertelefoon niet op. Kloppen op de deur brengt ook niets. Enige paniek is in aantocht. Hij moet het hotel verlaten hebben en misschien onwel geworden op een zebrapad. Ik zie al politiebureaus en ziekenhuizen voor me. Nuchter kan men mij niet noemen. Toch verschijnt hij na enige tijd in het straatbeeld. Het blijkt dat hij in het grootste warenhuis van de stad is beland en zijn kooplust heeft laten gaan.
      De melancholie drijft wel weg, maar het vage gevoel in een stad te zijn waar ik verder geen doel heb blijft. Vriend F. merkt dat wel en stelt voor om op de Naschmarkt te gaan eten. De vreetmarkt dus. Ik zie al biersets en schreeuwende mensen voor me. De werkelijkheid is totaal anders. Luxe terrassen, damasten kleedjes op de tafels en een ongelofelijke sfeer. We kiezen een Italiaanse restaurant waar we als gasten worden ontvangen en later een culinair hoogtepunt zullen beleven. De dame die ons bedient is weliswaar Italiaanse maar spreekt vlekkeloos Engels. De dood raakt op de achtergrond, vooral door haar lach.
      De volgende dag bezoeken we een catacombe met daarin wel bijna honderd massieve grafkisten met daarin de stoffelijke resten van de Oostenrijkse vorsten, waaronder Sissi. We treden de dood gewoon tegemoet.

Graftombe Sissi

Klik HIER voor alle Photosophieën