POPPIE, herinnering 1
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
In ieder huwelijk is wel eens wat. Zo was het bij mij ook. Bij ons ging het vaak over de concessies. Doe jij dit voor mij, dan doe ik dat voor jou. En zij ging daar vrij ver in, al moet ik toegeven dat zij daar precies het tegenovergestelde van dacht. Zo brachten wij een week door in een hotel langs een Franse snelweg. Want zo redeneerde ze: het zwembad is de hele dag leeg, want dan zit iedereen in hun auto’s. Maar eerlijk is eerlijk ook zij deed wel eens een voor haar moeilijke concessie.
Ik had bedacht dat we met ons kind maar eens een week met een huifkar door Drenthe zouden gaan trekken. Drenthe was eigenlijk al een stap te ver. Land van achterdocht en roggebrood had ze al bij voorbaat geroepen. Maar goed ik zette door met de zin : ik ben het stokbrood helemaal zat.
Ik regelde een huifkartocht van een week die vertrok vanaf een manege in Orvelte. De eigenaar begon telefonisch me vooraf te instrueren. Aankomen op vrijdagavond en een huisje betrekken. Zaterdagmorgen paardenles. Vrouw en kind in het huisje achterlaten, moeten niet bij de les aanwezig zijn, want dat leidt maar af, had hij gezegd.
De zaterdagmorgen om negen uur vervoeg ik me bij de manege. Er staat een paard voor me klaar, een fjordenpaard.
De paardenman begint met zijn les. Allereerst het belangrijkste: een paard heeft je binnen een minuut door. Die weet wat voor vlees hij in de kuip heeft. Heb je een zwak karakter en kan je geen leiding geven dan is dat zijn dag, hij zal er lekker gebruik van maken. Ik vrees dan al het allerergste. Het inspannen begint. Ik verzeker u, dat is geen kattenpis. Na drie keer in en uitspannen heb ik het een beetje door. De les gaat daarna over in het aanleren van commando’s.
Kijk, zegt de man, een fjordenpaard doet niets liever dan aan de takken van bomen knabbelen en dat moet U hem verbieden, want anders komt U geen honderd meter verder met die huifkar. Het commando is: AF, POPPIE.
Poppie was dus zijn naam, begreep ik nu. Tenslotte instructies inzake de route. Iedere dag vertrekt U om negen uur en volgt U deze lijnen op de kaart. Vandaag is de eerste etappe wat korter omdat U pas om elf uur kunt gaan. Poppie mag pas eten op het eerste steunpunt waar U om vijf uur wordt verwacht en waar U ook de nacht doorbrengt. Ik wens U veel plezier, U kunt nu uw vrouw en kind gaan halen.
Mijn zoon en ik op de bok, de vrouw in de door haar gehate huifkar. Het begin was niet slecht, al ging het wel heel erg traag. Maar na ongeveer vijfhonderd meter kwamen de bomen en Poppie begon er van de eten. Ik was het commando totaal vergeten en kon alleen maar uitbrengen Poppie laat dat.
Het beest trok zich er niets van aan en at rustig door. Een uur deed hij erover en wilde daarna verder. Wat ik pas later begreep was dat hij rustig naar een volgend bosje liep om daar opnieuw te gaan eten. In de huifkar was de stemming totaal gezakt en kwam terecht op het verzoek om terug te keren en een auto te huren. Ik ging daar maar niet op in, stom achteraf.
Ik zal U het geworstel met Poppie besparen; we kwamen pas om half acht aan op het steunpunt. De maaltijd zat er niet meer in en voor een vol terras met andere huifkartoeristen moest ik Poppie uitspannen en naar een stal brengen. En daar ging het goed mis. Zodra het paard merkte dat hij kon ontsnappen deed hij dat en ging er met een ijzingwekkende vaart van door. Ik rende hem zo hard als ik kon achterna maar haalde hem niet in. Besloot doorsteekjes door weilanden te maken. Dat was zinloos vanwege sloten en prikkeldraad.
We kwamen binnen een half uur terug bij het beginpunt, de manege. Hier is Poppie zei ik buiten adem. Hij is onhandelbaar en we willen de hele week afblazen.
U weet niets van paarden zei de man.
Dat is prima, maar U weet niets van mensen. We hebben allebei dus wel wat.
Klik HIER voor alle Photosophieën