Beelden (1169)
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
Een zondag in oktober
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
ANDANTE
Voor dat een dag gaat beginnen weet je nooit hoe het zal gaan. Het is iedere keer maar afwachten. Zo ook deze zondag. Een kalm begin. Een depressieve merel landt in de tuin. Maar misschien was hij wel rustig en voldaan, ik weet het nooit bij vogels. Er is muziek van Bach en we hebben een omelet. Niks aan de hand zo te zien. Maar dan gaat de telefoon.
DE MORGEN
Zoon V. aan de lijn . Een maand geleden hebben wij zijn moeder verloren na een jaar eenzame strijd tegen die vreselijke ziekte. V. meldt dat hij bezig is haar huis te ontruimen. Tranen en ontmoediging. We noemen wel iemand die alles bewaart een eekhoorn. Maar zij was tien eekhoorns tegelijkertijd. Alles wat zij publiceerde in mappen. De foto’s in talloze albums, kitsch voorwerpen, meubilair in de stijl van de jaren vijftig, brieven, keukengerei, aantekeningen van wat nog te doen en wat nooit meer gedaan zou kunnen worden. En hij, zoon V. moet dat opruimen, uitdelen en verwijderen. Er lijkt geen beginnen aan. Zoon V.is niet iemand die een kraam huurt op het Waterlooplein in Amsterdam om die beladen spullen aan de man te brengen. Hij neemt mee de allerpersoonlijkste spullen en belt een bedrijf. Dat bedrijf gaat zonder enige gedachten te werk en na veertien dagen is het huis leeg. Ook zij is er niet meer en dat is bijna onverdraaglijk voor hem. We halen nog wat leuke herinneringen aan de moeder en mijn partner op. De treurige laten we terzijde. Ik wens hem sterkte.
DE MIDDAG
Ik kom in een draaikolk van emoties terecht. Heb woorden nodig die niet bestaan. Besluit ze dan maar te maken. Nabestaanden als woord hebben we wel, maar Voorbestaanden en Nubestaanden zijn er niet. Ik ben echt een Nubestaande en overzie mijn verzamelde spullen. Een zolder vol met radio-uitzendingen en ruwe fragmenten. De stemmen van hen die voorgoed vertrokken zijn. Aantekeningen van dingen die ik blijkbaar gedaan heb en nu niet meer kan terughalen waarover het eigenlijk ging. Albums met gelukkige momenten, onbegrijpelijke beelden. Portretten van dierbare vrienden en vriendinnen. Bloemen. Beesten.
Een doos met kabels die je misschien ooit nog wel eens nodig hebt. Muziek op achterhaalde bandjes. Schilderijtjes van mijn overleden broer. Niet meer passende kleding. Schroeven. Een houten postbode uit Suriname.
Ik word er radeloos van. Moeten Nabestaanden dit opruimen. Wat doe ik als Nubestaande hen aan. Het moet maar een groot vuur worden. Weg met die rommel, nooit meer foto’s maken want die moeten ook later weer worden weggegooid.
Een fles dan maar, want flessen helpen, niet voor lang maar wel voor even.
DE AVOND
Er komt een rustig makende gedachte op. Nubestaanden hebben recht op een eigen verzameling. Je leeft ermee. Het mag bij je zijn, ook al kijk je er niet iedere dag naar. Het is nu eenmaal de taak van Nabestaanden om de nagelaten spullen van de hand te doen of te vernietigen. Zo is het en niet anders. Ik zal de Voorbestaanden hiervan vast op de hoogte stellen.
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
FUNKCIÓBÖVITÖ REHABILITÁCIÓJA
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
We wonen hier nu al een hele tijd en zien de laatste jaren miljarden Euro’s vanuit de Europese Unie naar Hongarije vloeien, geen leningen maar subsidies. En ja hoor, men voelt het aankomen: vaak voor de meest onzinnige projecten.
In een klein dorpje waar geen kinderen zijn voor 35000 euro een speelplaats inrichten. In een ander dorp bij de school een tweede ingang laten maken; nooit maakt iemand er gebruik van. Idem dito bij het ziekenhuis in de stad, een tweede grote entree voor de ambulances. Deze tweede ingang wordt nooit gebruikt. Is er dan niemand die de verstrekte subsidies vanuit Brussel controleert kan men zich toch echt afvragen.
De bijgevoegde foto toont een Europees reclamebord voor de renovatie van de binnenstad van een middelgrote stad hier in de buurt. Het bedrag vermeldt 584.153927 forint.
Dat is in Euro’s: 1 miljoen 860.000. Nieuwe bestrating, belijning, her er der bomen en voetgangerspaden. Nogal wat geld voor een stad met een teloorgaande kleine middenstand.
Onder het beleid van het huidige en voorgaande stadsbestuur zijn er in de verre buitenwijken grote supermarkten verschenen, vijf! Die trekken de klanten weg uit de nu net gerenoveerde binnenstad. Daar zijn 9 van de tien winkels over de kop en wordt het stil.
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
NATASCHA KAMPUSCH
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Hoe vaak gebeurde dit al niet? Vrienden komen op bezoek en bevelen je een boek aan en dan komt het vervolg: er ontstaat een zekere weerzien om dit boek te gaan lezen. Wat het is bij me weet ik niet, maar het gebeurt gewoon. En nu ga ik U een boek met klem aanbevelen, ondanks dit mogelijke mechanisme. Het is het meest indrukwekkende boek dat ik de laatste jaren gelezen heb.
Het is het autobiografische verhaal van de Oostenrijkse Natascha die op 2 maart 1998 als tienjarig meisje in Wenen op weg naar school door een psychopaat van de straat werd geplukt en vervolgens in een betonnen kelder onder zijn huis opgesloten. Zij werd daar bijna tien jaar vastgehouden. Ondanks een massale recherche-klopjacht was zij voor de politie niet te vinden. In dit ademloze document beschrijft zij de onophoudelijk terreur, de vernederingen en de nooit aflatende bedreigingen. En dat alles in een zeldzame directe stijl.
Natascha Kampusch
DE DIEFSTAL VAN MIJN JEUGD
Uitgeverij De Boekerij
Klik HIER voor alle Photosophieën
- Details
- Hoofdcategorie: Beelden
- Categorie: Beelden (1169)
EEN GENIE
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Soms moet het maar eens worden gezegd. En dat is nu. Er bestaan genieën en de omgang met hen kan heel aangenaam zijn of verstrekkende gevolgen hebben. Paans is er zo één. Oorspronkelijk, geestig en bijna altijd op scherp. Over hem gaat dit stuk. Maar er moeten enkele dingen van te voren worden gezegd. Hij is spasticus, praat en loopt niet zo soepel. Na jaren merk je dat het je niet meer opvalt. Wat wel blijft opvallen is zijn heldere manier van denken. Het kan hem ook nog eens weinig schelen of zijn plannen te ver gaan.
Hij was hoofdredacteur van de VPRO-gids en leidde ook wervingscampagnes voor die omroep. Zijn grootste succes was om in dertien weken honderdduizend leden te werven om die omroep de A-status te bezorgen. Alle mensen uit het vak raadden hem af om hier aan te beginnen; het zou onhaalbaar zijn. Hij verzon enkele listen. De mooiste vond ik zijn uitnodiging aan mij om een 24 uur durend direct radioprogramma te organiseren vanaf twaalf locaties in het land. Hij ontbood me op zijn kamer en de hele ontmoeting duurde maar tien minuten. Ik stelde hem voor om niet vanaf twaalf plekken uit te zenden maar vanaf zes, dat zou wat meer behapbaar zijn. Zijn directe antwoord was: laten we een compromis sluiten, het worden dus twaalf locaties….. De A-status werd gehaald.
Een absoluut hoogtepunt met het genie was een bezoek aan een leverancier van satelliettelefoons in Ierland. Wij hadden er wel één bij de radio, maar die was loodzwaar en ingewikkeld om te bedienen. Deze firma zou een koffermodel in de aanbieding hebben. We maakten een afspraak om naar Dublin te komen en een demonstratie voorgeschoteld krijgen.
Het gezelschap bestond uit Ton van der Graaf, Boudewijn Paans en mijzelf. Ik was nog nooit met Paans op reis geweest en was niet erop voorbereid dat hij in alle openbare ruimtes zou geduid worden als en gek of gestoorde. Niemand zag hem als een normaal mens, terwijl hij dat dus wel was. Lastig op de vliegvelden, bij de incheck in diverse hotels, restaurants en ga zo maar door. Maar hij was nu wel in gezelschap en dat dempte de boel wel. Op de eerste avond van ons verblijf wilden wij een dansfeest bezoeken. We waren de eerste bezoekers, zelfs het orkest was er nog niet. Onmiddellijk werd Paans door drie beveiligers naar buiten gesleept omdat die lui dachten dat hij stomdronken was. We renden achter hem aan en wisten gelukkig het Engelse woord voor spasticiteit: cerebral palsy. Hij mocht weer naar binnen.
De volgende dag het bezoek aan de fabriek. De directeur was die dag speciaal voor ons uit Rome gekomen. Inmiddels had ik dus enige ervaring met de indruk die Paans maakte op mensen die hem niet kenden. Ik stelde het bezoekende gezelschap voor aan de directeur. Paans zelfs met enige nadruk: Chief Editor of the Dutch Radio Times. Paans, zei ik, zou in zijn blad over dit bezoek iets publiceren. Het maakte totaal geen indruk op de directeur; deze ging tot mijn stomme verbazing met zijn rug naar Paans het gesprek met van der Graaf en mij aan.
Toen ook nog bleek dat hun satelliettelefoon het helemaal niet deed, maakte wij een fluks eind aan deze zinloze bijeenkomst. We vlogen de volgende dag met British Airways terug naar Schiphol. Op de heenweg hadden wij vernomen dat het met behulp van hun stewardessen mogelijk is om een bepaalde passagier een hartelijk welkom te laten horen via hun omroepsysteem. Zonder dat Paans dat merkte zetten wij dit in werking. Door een stom toeval zat de door ons bezochte directeur op de stoel voor Paans. Het omroepbericht kwam en Paans werd door een stewardess speciaal welkom geheten als Chief Editor of the Dutch Radio Times. Ik heb nog nooit een man zo rood zien worden als deze directeur. Vuurrood. Paans riep op luide toon door de cabine: O, I would like that my mother had heard this! Op Schiphol bleef de directeur zitten tot wij waren uitgestapt….
Klik HIER voor alle Photosophieën
Subcategorieën
Beelden Aantal artikelen: 408
Pagina 138 van 169