CONVERSATIES IN HET VLIEGTUIG

 (Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Ik begin er meestal niet aan. Ze gaan over niks en de tijd doden daar geloof ik niet in. Bovendien is er altijd veel lawaai van het toestel zelf, de trolleys en de gezagvoerder die weer wat mede te delen heeft. Flarden van zinnen vallen weg: mijn zoon is afgestudeerd in grubbelefuzzie science. Dat werk. Ook mijn gebrek aan mensenkennis speelt hierin mee. Voordat je het weet worden er adressen uitgewisseld en zit je later met een vervelende man of vrouw in huis. U moet zeker eens langskomen hoor je jezelf zeggen, terwijl je tegelijk denkt hoe kom ik hier vanaf.
      Zo heel af en toe gaat het wel verrassend goed. Akkie Kikkert bleek ze later te heten. Misschien wel tachtig. Ik zat al een uur naast haar op weg van Eindhoven naar Budapest. We zeiden niks; zij las een boek. Er ontstond een gesprek over haar naam. Ooit reisde ik veertien dagen met ene historicus Jan Kikkert door Albanië, nog in de communistische tijd. Zij kende de man, maar zei er onmiddellijk bij dat zij van een andere tak was; die Jan was met de mannen van Willem de Zwijger meegekomen…
      Mensen die dat soort wendingen aanbrengen maken me meteen nieuwsgierig. Kort daarop sprak ze wel heel opvallende woorden; toen ze hoorde dat ik bij de radio had gewerkt repliceerde ze: ''nee ik heb geen radio, ik heb genoeg aan mijzelf''.
      Het werd een aangename vlucht, vooral ook omdat ik meer inzicht kreeg op welke soort mensen ik val: de bijzondere. Komend uit een nogal gewoon gezin voel ik me tot die mensen aangetrokken. Ik noem er twee. Een brief van baron Bastiaans van Bouwdijk uit België. Het gaat nu niet over de inhoud van die brief maar over de vorm. Blijkbaar was er een kat op zijn briefpapier gaan slapen, hij schreef gewoon om die kat heen…
      Toen ik later met hem kennis maakte zag ik dat ik inderdaad een ongewone getroffen had. De camping annex huisjes-verhuur, waar hij de eigenaar van was, verkeerde in een grote chaos en iedereen werd er vrolijk van. Nooit vergeet ik een oudejaarsavond waar hij om tien voor twaalf een toespraak tot de gasten begon en wel inzag dat het verhaal nooit om twaalf uur af zou zijn. Hij zette de klok gewoon een half uur terug. Om half één begonnen wij aan het nieuwe jaar.

       Dan is er een speciale radiotechnicus die ook in dit rijtje thuis hoort: Willem Meester. Ik werkte bij de VPRO-radio en had hem graag om montages te maken; snel en met humor. Ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw werd er een speciale ledenwerfactie bedacht. Er moest een vierentwintig uur durende radioshow komen vanaf twaalf locaties in het land, en ook nog rechtstreeks.
      Er kwam dus een werkcommissie, want dit was geen kattenpis. Die commissie vergaderde met ons als programmamakers en met diverse geluidstechnici. Willem was er ook bij. Na uren overleggen kwam er een rapport hoe dit alles zou worden uitgevoerd. We konden naar huis. Willem nodigde me uit in een naburig café en toverde een bierviltje uit zijn zak. Op de achterkant stond een totaal ander schema dan de werkgroep had bedacht. Wat opviel was de totale eenvoud. ''Laten we het zo maar doen'', sprak hij. En zo is het ook uitgevoerd.

Klik HIER voor alle Photosophieën