Mijn idyllische olijfgaardje

(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

Onze bibliotheek heeft geen vakantiesluiting, wij blijven lekker open. Zowel personeel als klanten zijn zo blij met de nieuw verworven vrijheid. We genieten met elkaar van de vrolijke uitgelaten reuring in de bieb.
      Een aantal vrijwillige medewerkers boekt ondertussen een hotelletje in Amersfoort, trekt met de caravan naar Katwijk aan Zee of is huizenoppasser in Twente. In Nederland dus.
      Zelf wik en weeg ik - zal ik met Anno weer eens naar ons olijfgaardje in Portugal reizen? Door familie-omstandigheden zijn we al 4 jaar niet op ons favoriete plekje geweest.

Privécamping

Hier hebben we beide zo’n zin in. We missen onze eigen privécamping met zelfgebouwd sanitairgebouw, de caravan met buitenkeuken en haar heerlijke bed, onze olijf- sinaasappel- perzik- kersen- vijgen- en citroenbomen. We missen de schapen van Armando en Odette - die tijdens onze afwezigheid het gras kort houden. Odette die tijdens onze afwezigheid met haar blauwe gietertje de roze geranium naast ons elektriciteitshuisje bewatert.
      Door haar verzorging staat de plant prachtig in bloei als we aankomen, een warmer welkom kun je je niet wensen.

Fernanda & Fernando 

We verlangen naar alle lieve buurtjes in dit verlaten dorp. Fernanda en Fernando, hun dochter Daniela die ons Portugese les gaf. Anna en Luiz die we volwassen hebben zien worden. Meneer Louis Fonseca die fluitend op z’n ezelkar vol mais voorbij rijdt, hij kijkt altijd even of hij ons ziet steekt zijn hand op en roept dan vrolijk ‘ Bom Dia.’
      De vrolijke bakker met z’n zwarte krullen die iedere dag speciaal voor ons bruine broodjes bakt en komt brengen, tatu-tatu-tatu roept z’n auto, om ons te melden dat hij een zakje warme bolletjes aan onze olijfboom bij de oprit heeft opgehangen. Een ‘wake-up-call’ - wij liggen dan vaak nog lekker in ons bed - hij is vroeg op pad, de zon komt net boven de Serra do Caramulo uit. Eigenlijk liggen we te wachten op de heerlijke warme broodjes - papo-secos -…..wie wordt er nou wakker getoeterd door de bakker…   foto

      Vanachter ons ontbijtje - pequeno almoço - onder de kersenboom zien we Odette en Armando voorbij tuffen op hun trotse bezit, de tractor - een heuse Lamborghini. Odette rijdt een stukje mee, laat Sissi achter bij Armando op het land om daarna terug naar huis te lopen. Dit kinderloze echtpaar is dol op Sissi… het kleine hondje ….Is het lunchtijd - hora do almoço - dan fluit Odette vanaf haar erf het beestje. Hij neemt hierop een spurt naar huis , voor Armando het sein dat hij thuis kan komen voor een middagmaal. Gevolgd door een heerlijke siësta met zijn hardwerkende vrouw. Ik denk te weten wie er lekker tussen hen in kruipt.

Armando, Odette en Sissi

Twintig jaar geleden kochten we dit lieflijke olijfgaardje in het groene hart van Portugal. Een paar kilometer oostwaarts van de prachtige universiteitsstad Coimbra, de Romeinse opgravingen in Conimbriga, het brede strand in Fiquera da Foz, de watervallen in Fraga da Penha bij ons om de hoek. Ach.. en nog zo veel meer onontdekte plekken waar je je alleen op de wereld waant.

      Na het eerste vakantieavontuur in ons eigen paradijs, zijn we het sjouwen met jerrycans water uit de put en het missen van elektra zat. We besluiten het volgende jaar stroom en water te laten aanleggen. Haha, dat gaat zo maar niet. Voor die 4 weken per jaar???? Het wordt een lange gang naar de autoriteiten. Gesprekken met gemeenteambtenaren en nutsbedrijven nemen een groot gedeelte van onze vakantie in beslag. Uiteindelijk belanden we bij een notaris aan tafel en kan de aansluiting in gang gezet worden.
      Onze cursus Portugees in Nederland komt goed van pas. En lopen we vast in deze lastige taal dan schakelt Anno moeiteloos over op Italiaans en wonderwel verstaan ze dit ook nog. Twee romaanse talen, daar zal het aan liggen en natuurlijk aan de charme van mijn lief. De kleine Portugese vrouwen blijken zeer onder de indruk van mijn lange blonde man. Soms heel handig.

Nuts-project

Dit nuts-project bleek achteraf een gênante onderneming, daar kwamen we gaandeweg achter. Want…. niemand in het dorp beschikte nog over water uit de kraan, laat staan dat er een closet met waterspoeling aanwezig was. Wij hadden daar geen idee van. Naderhand begrepen we de strubbelingen bij de overheidsinstanties. Portugezen zijn trots en weten heel goed te verhullen dat ze op het platteland niet over - voor ons ‘rijke Noordelingen’ - basale voorzieningen beschikken zoals riolering, stromend water en elektriciteit. Net als de gemeente die niet wilde vertellen waarom wij al die paperassen moesten ondertekenen. Tjonge, wat hebben wij peentjes gezweet daar aan de balie, we begrepen niks van alle aarzelingen en tussentijdse vergaderingen. Dat we over een Portugees fiscaal nummer en dito bankrekening beschikten bleek onze redding.

      ’Bij ons’ in het dorp deden de vrouwen de was in een centrale wasplaats midden in het dorp. Ideale plek om alle nieuwtjes uit te wisselen en al het andere wel en wee..

      Toen wij er achter kwamen dat ze eigenlijk ook wel aangesloten wilden worden op deze gemaksvoorzieningen hebben we ons nogmaals ingespannen bij de gemeente, om de dorpsbewoners die dit konden betalen, aan te sluiten op het electriciteitsnet en de waterleiding. Dit duurde een jaar, maar het is uiteindelijk gelukt.

Zwembad

Maribelle, een pronte gefortuneerde dame uit Frankrijk - schoonzus van Odette - heeft sindsdien haar zo gewenste zwembad aan kunnen leggen. Dat deze wordt leeggezogen door een helikopter tijdens de bosbranden neemt ze voor lief.

      Ik heb een hoofd, hart en fotoboeken vol belevenissen opgedaan daar in het onbedorven hart van Portugal. Arme mensen qua geld, maar zo gelukkig, vriendelijk en gastvrij. Iedereen ruilt met elkaar, heb jij een groentetuin - ik heb kippen, varkens en geiten, dan vullen we elkaar aan. Hoe mooi. De tulpenbollen die ik ooit eens naar Odette gestuurd heb zagen we op een vroege vakantie overal in het dorp terug - ze heeft ze goed verdeeld onder haar vriendinnen.

      Onze olijven worden in november geplukt door de dorpsbewoners - ze brengen de opbrengst van iedereen die olijfbomen bezit naar de coöperatie waar ze worden geperst.

Wanneer wij, het jaar daarop weer aankomen om vakantie te vieren, staat Odette ons op te wachten met twee kroppen sla, een bos citroenverbena om thee van te zetten, en een plastic Colafles met onze eigen olijfolie. Armando vertrekt met zijn schapen en ‘oppergeit’ net naar een weide verderop.

De 80-jarige kromlopende buurvrouw Maria van ‘een eindje verderop’ heeft in haar houtoven een brood voor ons gebakken, verpakt in een strak gestreken theedoek legt ze dit op onze tuintafel als wij op een tripje zijn. Bescheidenheid ten top. Onnodig te zeggen hoe welkom we ons daar voelen.

      Heimwee overvalt me als ik aan deze lieve mensen denk. Ze leven zo ver weg, maar voelen zo dicht bij. We waren van plan dit jaar de reis te ondernemen. 2251 Kilometer verderop wacht een lieflijke wereld…maar we durven de rit dit jaar niet aan….te veel ‘gedoe’ en onzekerheid.

     Stom virus

          Klik HIER voor alle biebverhalen