Details

Categorie: Reizen (502)

Gepubliceerd: 17 januari 2023

 

Priester Tony Agreiter

(Door Rolf Weijburg)

 Ik heb de Paus, de baas van Vaticaanstad, het kleinste land ter wereld, nooit ontmoet. Wel was ik ooit eens ruim een week slechts one handshake van hem verwijderd.
      Ik bevond mij aan boord van het Royal Mail Ship Saint Helena, een post- en vrachtschip met passagiersaccommodatie dat iedere twee maanden van Southampton via Tenerife, Ascension en Saint Helena naar Kaapstad voer, een tocht van ruim drie weken. Eens per jaar duurde de tocht nog een dikke week langer omdat het schip dan eerst vanuit Saint Helena naar het verre Tristan da Cunha voer - het meest geïsoleerde bewoonde eiland ter wereld -, alvorens de boeg richting Kaapstad te draaien.

Sticker

 

Ik had ingescheept op Tenerife.
      Mijn cabin had drie bedden, één was er bezet door de zwijgzame Mister Davies, een gepensioneerd ambtenaar uit Liverpool op weg naar Kaapstad. Ik sliep op het onderste bed van een stapelbed waarvan het bovenste leeg was. Pas nadat we voor de kust van Ascension Island het anker hadden uitgegooid, kwam daar verandering in.

Ascension

Ascension Island is een militair eiland. Afgezien van het personeel van een grote Brits-Amerikaanse vliegbasis, woont er niemand.
      Als je naar het (toen nog) vliegveldloze Sint Helena, of naar Tristan da Cunha wilde en je had de juiste connecties, kon je met het wekelijkse militaire vliegtuig vanuit Engeland naar Ascension vliegen en daar overstappen op de RMS Saint Helena. Dat was precies wat de man die het bed boven mij kwam bezetten had gedaan.
      Plotseling stond hij in de cabin, een joviale man, voor in de vijftig.
“Hi, my name is Tony Agreiter. Italian passport, German speaking, identity crisis.” waren zijn eerste woorden. Hij kwam uit het noord Italiaanse Bolzano -“we say Brixen” - en was net als ik op weg naar Tristan da Cunha.
      De innemende Italiaan - die eigenlijk Anton heette, maar liever Tony werd genoemd - bleek niet zomaar een passagier. Hij was priester, en dan ook niet zomaar een priester, hij was Apostolisch Prefect van Ascension, Saint Helena, Tristan da Cunha én de Falkland Eilanden. Qua oppervlak misschien wel de grootste parochie in de katholieke wereld (toch al gauw zo’n 6 miljoen km2, meest water, maar toch), die echter niet meer dan in totaal 400 gelovigen telde. Er was in het gebied geen resident priester en geen bisschop, de parochie stond onder direct gezag van de Paus en Monseigneur Tony was door hem persoonlijk aangesteld.
      Hij sprak over hem als een goede vriend.“Very good man, John Paul.”

 

Lange arm

 

Tony was de verpersoonlijking van de lange arm van het Vaticaan en zorgde ervoor dat die zelfs tot aan het meest geïsoleerde bewoonde eiland ter wereld kon reiken. Voor buitenstaanders leek het misschien alsof hij, net als een ambassadeur die in een onbetekenend bananenrepubliekje is weggezet, voor straf naar deze uithoek was gestuurd, maar Tony Agreiter vond het fantastisch.
      Het was hem, ondanks de lange reizen, een grote eer om de katholieken op deze verre eilanden te mogen dienen. Zelfs al waren het er, zoals op Tristan da Cunha, maar vier.

Kerkje

Het piepkleine katholieke kerkje daar, dat inmiddels is vervangen door een echt kerkgebouw omdat de katholieke gemeenschap er explosief is gegroeid naar maar liefst 42 gelovigen, bood net genoeg ruimte voor iedereen, inclusief Father Tony.

Begraafplaats

Tony zou nog 7 weken op Tristan moeten blijven alvorens hij met een Zuid Afrikaans vissersschip naar Kaapstad kon varen om van daaruit weer met de RMS Saint Helena terug naar Ascension te gaan. Daar vandaan zou hij dan met een militair vliegtuig naar de Falkland Eilanden vliegen om na een aantal weken via Ascension en Engeland terug te vliegen naar Italië.
      Het was een enorme tocht van enkele maanden lang, die hij eens per jaar ondernam. Een roeping was het, die het woord forensen een hele nieuwe dimensie gaf.

Goddelijk vlees

 

We voeren door naar Saint Helena waar Tony de mis opdroeg en de dagen doorbracht met de 120 katholieke gelovigen.
      Na een week vertrokken we in zuidwestelijke richting de lege oceaan op voor de acht dagen lange reis naar het eenzame Tristan da Cunha. Al die tijd was de Monseigneur mijn roommate in het stapelbed. Op nog geen meter afstand kon ik de pauselijke en dus goddelijke vibes dwars door het matras tot mij voelen komen.

Op een dag, toen de bijnaam van het gebied, the roaring forties, zich weer eens deed gelden en het schip heftig heen en weer sloeg, was Tony vergeten zijn laden in de ladekast te vergrendelen. De laden waren helemaal opengeschoven waardoor de inhoud, een wel erg uitzonderlijke reizigersgarderobe, zich aan mij kon openbaren.
      Een Sinterklaaspak!, dacht ik nog even, maar het was natuurlijk gewoon Tony’s werkkloffie.
Ik schoof de laden weer terug in de kast en draaide de houten vergrendelingen vast.

Nu pas bedenk ik dat dat beeld de grondslag moet zijn geweest voor de ets die ik pas vele jaren later maakte.

DRESS

 “Dress your own Vatican Citizen”, Rolf Weijburg 2018, kleurets 21x28 cm.

 Monseigneur Anton Agreiter is in 2003, op slechts 69 jarige leeftijd overleden.
      God hebbe zijn ziel.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen

 

 

 

Details

Categorie: Reizen (502)

Gepubliceerd: 10 januari 2023

 

1. Vlegelbrood & minister Wangchuk

Het is druk bij bakker De Visser in Zierikzee. Ik sta in de rij en heb de tijd om naar de schappen te kijken. En daar staat het: Vlegelbrood.
      Zeeuwse Vlegel dus. Biologisch brood, dat gemaakt wordt van met speciale zaden geteelde tarwe,  die tot wasdom komt zonder gebruik te maken van kunstmest en bestrijdingsmiddelen.
      Op het brood zit een ouweltje om de echtheid te benadrukken.

Milieuconferentie Rio de Janeiro

We gaan terug naar 1992. In Rio de Janeiro wordt de Internationale Milieuconferentie gehouden met als thema duurzame ontwikkeling. Nederland sluit met drie ontwikkelingslanden een samenwerkingscontract op basis van ‘’gelijkwaardigheid en wederkerigheid’’. Dat zijn Benin (Afrika), Costa Rica (Midden-Amerika) en Bhutan (Azië).  
      En het is op die conferentie, dat Bhutan bekend maakt een bedrag van 200.000 US$ te schenken aan jonge Zeeuwse boeren, die het jaar daarvoor in overleg met bakkers, molenaars, de Zeeuwse Milieufederatie en een paar landbouworganisaties De Zeeuwse Vlegel hebben opgericht..

Minister Dasho Khandu Wangchuk

Ik hoorde van dit initiatief op de radio en vroeg mij direct af wat dat voor land was: Bhutan. Ik las er het één en ander over en nam mij voor er nog eens naar toe te gaan als dat zo uitkwam.
      Dat verlangen werd versterkt in 1997 toen minister Dasho Khandu Wangchuk van Landbouw naar Nederland kwam en in de Tijgerzaal van Artis een cheque overhandigde aan de Zeeuwse Commissaris van de Koningin Wim van Gelder.
      ''De wereld op zijn kop'', stond er in de Volkskrant.
En inderdaad, want het  jaarinkomen van de doorsnee Bhutanees was toen 320 US$ per jaar.

      De Ontwikkelingsorganisatie SNV vestigde zich in Bhutan en in 1999 kreeg ik via hun bemiddeling ministeriële toestemming om naar dat behoorlijk besloten en geïsoleerde land te gaan. Het werd een gedenkwaardig bezoek.

 

Voorjaar 1999

2. Het Tiger’s Nest

De mooiste vlucht ter wereld maak je van Kathmandu Nepal naar Paro in Bhutan. Je gaat links zitten in het kleine toestel van 's lands vliegvaartonderneming Druk Air, vliegt een uur hoog boven de wolken op een hoogte van ruim acht kilometer en kan de Himalaya-toppen bijna aanraken. Inclusief de Mount Everest.

      Het vliegveld bevindt zich in een vallei, die overigens nog altijd op een hoogte van 2.250 meter ligt. Het is naar de hoofdstad Thimphu niet meer dan 30 kilometer, maar de chauffeur die mij kwam ophalen deed er zo’n anderhalf uur over. Er moesten namelijk een paar passen worden genomen. Met heel veel haarspeldbochten. Ondermeer de Cheili La (3900 meter), de Dochu La (3.050 meter) en de Pele La (3.500 meter).

Het klooster

      Halverwege vroeg hij bezorgd of ik me niet draaierig voelde. En toen stopte hij even en wees naar boven. Daar lag het Tiger’s Nest, een boeddhistisch klooster (Dzong), dat gebouwd was boven een soort bedevaartsgrot. Een grot waar Lama Padmasambhava drie jaar, drie maanden, drie dagen en drie uur gemediteerd had.
      Later in Thimphu ontmoette ik Lama Tsultrim, die dat al twee maal gedaan had. Hij kondigde aan dit binnenkort weer te gaan doen en vroeg mij of ik zijn sponsor wilde worden. Dat heb ik later gedaan. Daar kom ik nog op terug.

 

3. Een bizar sprookje

De primeur stond op 17 april 1999 prominent op de voorpagina van de Kuensel, de enige krant in Bhutan. Het bericht werd overgenomen door vrijwel alle media in de hele wereld. Het luidde:

BHUTAN KRIJGT TELEVISIE

Dertig jaar was erover gesproken, maar op 2 juni zou het zover zijn. De experimentele uitzending zou gaan in de nationale taal, het Dzongka, en voor een deel ook in het Engels.

Bhutan ligt hier ver vandaan als een soort arendsnest ingeklemd tussen India en China met in het noorden de hoge pieken van de Himalaya en in het zuiden een ontoegankelijke jungle.
       Tot 1974 was het land vrijwel geïsoleerd. Daarna werden er met mondjesmaat buitenlanders toegelaten.
De datum 2 juni was niet zomaar gekozen. Op die dag was het namelijk precies 25 jaar geleden dat koning Jigme Singye Wangchuck werd gekroond. De koning zelf had toestemming gegeven voor die eerste televisie-uitzending, want zo gaat dat nu eenmaal in Bhutan.

ALMACHTIG AUTOCRAAT

De koning was in 1999 nog een pure autocraat. Getrouwd met vier vrouwen –vier zusters- had vijf zonen en vijf dochters en zijn portret hing in ieder winkeltje, in ieder restaurant, in ieder kantoor en in elk klooster. Hij was ondanks zijn almacht uitermate populair. Hij was niet alleen koning; ook hoofd van de regering en –nog steeds bij gebrek aan een grondwet- hoofd van de rechterlijke macht.
      Een gevleugelde uitdrukking in Bhutan luidt dan ook nog steeds: de uitspraken van de koning wegen zwaarder dan de bergen en zijn kostbaarder dan goud.

Deze koning werd in 2007 vervangen door zijn 27-jarige zoon Jigme Khesar Namgyel Wangchuck. Veel veranderd is er sinds die tijd niet in Bhutan.

STOPLICHT

Ooit was er in de belangrijkste straat van de hoofdstad Thimphu een stoplicht. Dat was niet echt nodig, want er is niet zoveel verkeer in Thimphu. Hoofdredacteur Kinley Dorji van de Kuensel schreef er dan ook een vlammend hoofdartikel over.
      Toen de koning een paar dagen later zelf voor het stoplicht moest wachten, gaf hij opdracht om het weer weg te halen. Nu staat er in Thimphu weer een prachtig aangeklede agent met witte handschoenen op een druk beschilderde carrousel met sierlijke gebaren het verkeer te regelen.

VERBORGEN VALLEI

Bhutan is een sprookje. Geen twijfel mogelijk. Het is het Shangri La, dat zo mooi beschreven wordt in James Hilton’s Lost Horizon.
      Een verborgen vallei, waar mensen nog leven volgens hun eigen cultureel gebonden tradities, een verborgen vallei waar de invloeden van buiten worden tegen gehouden, een verborgen vallei waar negentig procent van de mensen nog geheel voor zichzelf zorgt door groenten en fruit te verbouwen, een verborgen vallei waar milieu en duurzaamheid geen loze kreten zijn, waar nog echt schone lucht is en waar men zich alleen maar zorgen maakt over de zich almaar uitbreidende bossen, omdat de wolven en beren dan ook steeds dichter bij de dorpen komen.
      Een land waar in 1999 al een algeheel rookverbod in gebouwen gold en plastic verpakking verboden was.
Een land waar –en ook dat is een uitspraak van de koning- het bruto nationaal geluk belangrijker is dan het bruto nationaal product.

 
STAATSGODSDIENST  

                

Twaalf dagen heb ik er rondgekeken en al die tijd voelde ik mij opgenomen in het decor van een middeleeuws volksspel, dat in een soort openluchtmuseum speciaal voor mij werd opgevoerd.
      En voor een paar toeristen, die er overigens $ 250,-- per dag voor over moeten hebben om die voorstelling bij te wonen.     
In 1988 verordonneerde de koning, dat zijn onderdanen zich alleen nog in dezelfde kleding mochten hullen.
       De mannen in een gho, een soort Schotse rok, die tot de knieën reikt en de vrouwen in een kira, een uiterst kleurrijk lang gewaad tot aan de voeten. 
      Dit gebeurde om de nationale saamhorigheid te vergroten en de culturele tradities in ere te houden dan wel te herstellen.
Het Dzongka, de taal van de overheersende etnische groep de Drukpa’s , werd de nationale taal en het Boeddhisme werd uitgeroepen tot staatsgodsdienst.

DONDERDRAAK                 

De mensen in Thimphu kleden zich inderdaad uniform. Want als ze dat niet doen, kunnen ze hoge boetes krijgen of zelfs voor een week te werk worden gesteld in een kamp.

Waarom doet men dat?
Wat blijft er over van de individuele vrijheid?
Waarom komt men hier niet tegen in opstand?
Kortom: waarom voelt men zich eigenlijk zo gelukkig?

Het zijn vragen, die wat meewarig worden aangehoord.
      Ach: u komt uit Nederland. Dat is toch dat land met al die vervuiling, met al die files, met varkenspest, met de gekke koeienziekte, dat land waar de mensen hun ouders vaak ver van huis opbergen in tehuizen.

Nee; onderdanig zijn de mensen hier niet en van een minderwaardigheidscomplex hebben ze ook geen last.
      Bhutan of Druk Yul, het land van de donderdraak, is nooit gekoloniseerd geweest, denk ik dan. Dat zal het wel zijn.

 

Wandschildering in Bumthang

                                                                                        
VERVOLGD & GEVANGEN

Maar toch. Het sprookje kan natuurlijk ook te mooi worden. In het zuiden van het land woont –en woonde- een Nepalese minderheid. Mensen, die daar al vaak vier generaties lang woonden, maar nog steeds Nepalees spreken. Zij hebben weinig behoefte aan kledingvoorschiften, spreken het Dzongka niet en zijn vaak Hindoes in plaats van Boeddhisten.
      Zij moesten ten tijde van de nieuwe voorschriften aantonen, dat zij al voor 1959 in het land woonden. Natuurlijk konden velen dat bij gebrek aan een behoorlijke administratie niet. Gevolg: mensen werden vervolgd, gevangen gezet en gemarteld. En veel mensen sloegen op de vlucht. Nu zijn er in Oost Nepal nog steeds veel vluchtelingen, die in treurige kampen onder erbarmelijke omstandigheden wachten tot ze mogen terugkeren.
      Hoeveel het er zijn wordt me niet helemaal duidelijk, maar de schattingen lopen uiteen van 80.000 tot 120.000. En dat is nogal wat op een bevolking van 600.000.
      Over die vluchtelingen wordt in Thimpu niet zoveel gesproken.
In de Kuensel lees je er ook niets over, terwijl er in Nepal regelmatig betogingen en handtekeningenacties zijn van deze Bhutanese vluchtelingen.

SIMPEL ETEN  

Dit gedrag heeft overigens niet kunnen verhinderen, dat Bhutan een lieveling is van de internationale donorgemeenschap.
      De mensen zijn aardig, het landschap is prachtig, de culturele tradities interessant en verfijnd, de kloosters zijn wonderbaarlijk mooi en het eten is simpel: rode rijst met heel veel peper en verse groenten.

BIZAR SPROOKJE  

Bhutan is een opwindend maar bizar sprookje. Een land met 20.000 monniken en een leger van 6.000 man. Een land, dat zich bedreigd voelt en zijn tradities in ere houdt ondermeer om de sympathie van de wereld te verwerven. Want –en veel Bhutanezen wijzen je daarop – het land ligt tussen China en India.
      China heeft het aangrenzende Tibet bezet en India heeft van de voormalige koninkrijken en buurlanden Sikkim en Assam deelstaten gemaakt. In Thimphu hangen naast de portretten van de koning dan ook vaak portretten van de Dalai Lama en in het zuiden van het land zitten –met toestemming van de koning- guerilla’s uit Sikkim en Assam.

                                                                                                          

 

4. Een PUJA in Thimphu

Toen ik in 1999 in het bergkoninkrijk Bhutan was maakte ik een zogeheten PUJA mee. Een inwijdingsritueel, waarbij het nieuwe gebouw van de Nederlandse ontwikkelingsorganisatie SNV in de hoofdstad Thimphu werd geopend.
      Er waren zeven Boeddhistische monniken, die een groot aantal muziekinstrumenten bij zich hadden. Een soort Alpenhoorns, koper-en houtblazers, trommels, triangels, bellen en andere toeters en slaginstrumenten. Ze waren allen kaalgeschoren, gekleed in roze en gele pijen en hadden open sandalen aan hun voeten.

‘s Ochtends om negen uur begonnen ze te bidden, te zingen en muziek te maken. Er werden kaarsen en wierookstokjes aangestoken. Dit alles om het gebouw te zuiveren van allerlei verkeerde invloeden.
      Het ging door tot ’s avonds zeven uur. De hele dag werd er van alles geofferd door mensen, die het –deels- bijwoonden. Vooral voedsel en drank. Er werden vliegers gebouwd om de boze geesten te vangen. De mensen konden ook geld offeren, maar alleen oneven aantallen.
      Het was een mysterieus, kleurrijk en imponerend feest. Later op de dag werd het ook vrolijk, omdat de monniken steeds meer bier gingen drinken. Op het laatst was het bloedheet in het gebouw, omdat de ramen niet open mochten. De zwetende monniken deelden ten slotte grote hoeveelheden rijst uit, die de toeschouwers naar elkaar moesten gooien.

Ik heb om u een indruk te geven ruim negen minuten Puja overgenomen. Ongemonteerd. 
      Als u echt een hallucinerende ervaring wilt hebben, moet u het fragment een hele dag herhalen.

 Audio 25: Zwetend Monnikenwerk  

 

 

5. EEN BEDELBRIEF VOOR EEN MONNIK

Tijdens mijn bezoek aan Bhutan in 1999 ontmoette ik een hoge monnik: Lama Tsultrim. Dat gebeurde tijdens een puja, een inwijdingsfeest ter ere van de ingebruikname van het nieuwe gebouw van de SNV in de hoofdstad Thimphu van dit Boeddhistische land, dat hoog ingeklemd ligt tussen India en China.
      Lama Tsultrim (46) vertelde mij dat hij in zijn leven al zes jaar, zes maanden en zes dagen gemediteerd had. In totale stilte en alleen levend op zwarte thee en kleine hoeveelheden fruit. 
      Hij vroeg of ik zijn sponsor wilde zijn, omdat hij binnenkort weer drie jaar, drie maanden en drie dagen achter elkaar wilde gaan mediteren. Sponsor, omdat er tijdens die meditatie ook weer veel geofferd moest worden.
      Een paar maanden later ontving ik deze brief:

    
           

Het Lama Tsultrim Fonds

De brief verraste mij natuurlijk.
      Want hoe gaat zoiets:
Hij vraagt of ik hem kan helpen en dan zeg je: 
      'tja eh... ik zal eens kijken of dat mogelijk is'.

Maar ja. Die brief.
       Informatie in Bhutan leerde dat hij zo’n 2.500 gulden nodig zou hebben. 
Ik richtte het Lama Tsultrum Fonds op en stuurde onderstaande bedelbrief aan vrienden, kennissen,  collega’s en familieleden.

Hartelijk dank  

Op een paar wantrouwige cynici na, reageerden veel mensen spontaan. Ik had het bedrag snel bij elkaar. Ruimschoots. 
      Er volgde gewoon per post een interessante briefwisseling, die mij ondermeer exotische postzegels uit Bhutan opleverde.
In 2.000 is hij zijn langdurige meditatie begonnen. 
      Hij is inmiddels een zeer hoog aangeschreven oppermonnik, die nog dagelijks mediteert.
Mede namens hem dank ik alle vriendelijke mensen, die mij destijds geld overmaakten.
       Van hem heb ik nog eens deze Nieuwjaarswens ontvangen.

 

 

6. Boeddhistisch Ritueel in Thimphu

In 1999 was ik twaalf dagen in Bhutan, een nogal onbekend land dat ligt aan de rand van de Himalaya tussen India en China.
       Ik kreeg daar dit mooie enigszins angstaanjagende masker van Lama Tsultrim, een hoge monnik in Bhutan 

                             

 
Nationale Godsdienst

Het land kent een lange religieuze geschiedenis.
      De nationale godsdienst is Drukpa Kahyu, Tantrisch Boeddhisme dat ooit in dit land vanuit Tibet werd verspreid.
In iedere plaats in dit geïsoleerde land wordt jaarlijks een Tshechu gehouden, een meerdaags religieus feest dat vaak vier dagen duurt.
      De Tshechu vindt altijd plaats in en rond een Dzong, een klooster.
Het meest bekend onder de toeristen die naar dit land komen is de Tshechu in de beroemde Tashichho Dzong in de hoofdstad Thimphu.
      Iedere dag zijn er diverse rituele dansen om de grondlegger van het Tantrisch Boeddhisme, Guru Rimpoche te eren.

De bezweringsmaskers worden in Bhutan vaak op de derde dag gedragen.
      Zowel door monniken als door feestvierende burgers.
Er wordt opzwepende muziek gemaakt op hoorns, toeters en bellen.
      Door deze maskers te dragen worden de boze geesten verdreven.

 

 

Mapje van Ministerie

Als je op het vliegveld van Paro aankomt ontvang je van het Ministerie van Voorlichting een forse map met informatiemateriaal.
       De Tshechu in Thimphu wordt daarin uitvoerig beschreven.

Het rituele programma daar ziet er zo uit:

Dag 1:

Shacham: Dans van de vier herten

Pacham: Dans van de drie koningen

Shawo Shachi: Dans van de helden

Dranyeo Cham: Dans van de herten en de honden

Dag 2:

Shana: Dans van de zwarte hoed

Shaa Nga Cham: Dans van de 21 zwarte hoeden en de drums.

Pholeg Moleg: Dans van de edelmannen en vrouwen

Drametse Nga Cham: Dans van de 16 drummers

Shawl Shachi: Dans van het hert en de hond

 

Dag 3:

Durdag: Dans van de meesters van de crematiegronden

Tungam: Dans van de verschrikkelijke Goden

Raksha Mangcham: Dans van de Rakshas en de God van de dood

 

Dag 4:

Bumthang Ter Cham: Dans uit Tamshing in Bumthang (stadje in het oosten)

Durdag: Dans van de meesters van de crematiegronden

Ging dang Tsholing: Dans van Ging en Tsholing

Gere Tshen: Dans van de acht manifestaties van Guru Rimpoche

Chhoeshey: Religieus lied.

 

7. The song of the black-necked crane

Hij heette Michael. Kwam uit Oldenburg in het noorden van Duitsland. Hij was voor twaalf dagen mijn buurman. Voorjaar 1999.
      Locatie: Een hotel in Thimphu, hoofdstad van Bhutan. Een onafhankelijk bergkoninkrijk aan de rand van de Himalaya tussen India en China. Ik had geen kamer in dat hotel, maar een appartement met twee slaapkamers, een huiskamer, een grote keuken en een nog grotere badkamer. Er was geen t.v.toestel, want er was toen nog helemaal geen televisie in dat land.
      Het appartement bevond zich op de vierde etage. Er was geen lift en daarom moest ik vaak trappen lopen. En hoewel ik toen in behoorlijk goede conditie was kostte me dat toch iedere keer moeite want Thimphu ligt hoog, 2300 meter. En dat zorgt voor enige ademnood bij inspanning.
      Michael was in betere conditie. Hij was vegetariër, dronk geen alcohol en leidde verder een zeer bewust sober en verantwoord leven. Hij was Boeddhist. Aanhanger van het Mahayana, een vorm van Boeddhisme, dat in Bhutan een soort staatsgodsdienst is. Overal in dat land zie je gebedsvlaggen en -molens en hoor je gebedsbellen. Op een bevolking van 600.000 mensen zijn 20.000 monniken.
      Michael mediteerde iedere dag. Hij liet dan zijn deur open staan en zat meestal in de gang. De duur van de meditatie varieerde, net als het aantal keren.
      Hij volgde gewoon zijn gevoel. Michael kon het –zei hijzelf- inmiddels naar behoren. Hij was begin veertig, maar al meer dan twintig jaar Boeddhist. Hij had in Tibet gemediteerd, in Ladakh, in Thailand en in Laos. In het begin volgde hij een soort groepslessen maar dat vond hij te toeristisch. Mediteren moest je alleen doen. En in Bhutan beviel hem dat ’t best.
      Hij draaide muziek, Michael. Ook tijdens zijn meditatie. DIT SOORT MUZIEK.
Geïnspireerd door de Black-Necked Crane, een kraanvogel die iedere winter via Tibet en omstreken naar Bhutan trekt. Die kraanvogel is een soort nationaal symbool. Belangrijk voor de rijke Bhutanese cultuur. Her en der worden zelfs Black-Necked Crane-festivals gehouden, waarbij de deelnemers zich uitdossen als die vogels.           

     

Ik heb diverse gesprekken gevoerd met Michael, want ik was behoorlijk geïntrigeerd door dat Boeddhisme. Hij geloofde onvoorwaardelijk in reïncarnatie en jawel hoor, hij zou best als kraanvogel willen terugkomen. Toen ik hem vertelde dat ik een monnik had ontmoet, die drie jaar, drie maanden en drie dagen achter elkaar had gemediteerd werd hij uitermate enthousiast. Kon hij deze man niet ontmoeten?
      En toen ik ook nog vertelde, dat ik in Thimphu een inwijdingsritueel –een Puja- had bijgewoond, waarbij monniken op hallucinerende wijze met allerlei soorten toeters en bellen muzikale geluiden maken en daarbij ook zingen, wilde hij die opnames graag horen.

 

8. We give each other a high five

Een tijdje geleden publiceerde ik een serie verhaaltjes over mijn bezoek in 1999 aan het koninkrijk Bhutan in de Himalaya. Een nogal geïsoleerd land, waar duurzaamheid en milieubewustzijn geen loze kreten zijn. Waar toen al een algeheel rookverbod gold en plastic verpakking verboden was.
      Een Boeddhistisch land waar vrijwel iederen vegetariër is. Ook al omdat het geloof verbiedt om dieren te doden.
Een land waar het bruto nationaal geluk belangrijker is dan het bruto nationaal product. Een land dat vorige week door Lonely Planet werd uitgeroepen tot topbestemming van het volgend jaar.
     
Van Rolf Weijburg, die vaste lezers kennen van zijn bijdrages op mijn blog over de 25 kleinste landen ter wereld, kreeg ik deze reactie.
(En over dat bruggetje op de foto heb ik gelopen)

Dag Ronald,

Wellicht een aardige toevoeging aan je onlangs gepubliceerde Bhutan stukjes.

Bij de voorbereidingen op mijn reis naar de twee laatste nog te bezoeken landen in mijn Smallest Countries project, de Federated States of Micronesia en de Marshall Islands, stuitte ik op een bericht dat de Bhutanese nationale luchtvaartmaatschappij Druk Air van plan is om vanaf januari 2020 een lijndienst te starten op de route Singapore Dili. Omdat ik overweeg om en route ook Oost Timor aan te doen, leek me dat een interessante optie en stuurde ik een mail naar Druk Air met de vraag of die vluchten er ook echt gaan komen en of daar dan al meer over bekend was. Maar het was weekend en ik kreeg deze mail terug:

 

Enquiry No: ENQ-19-11619 | Sunday, 13 October 2019 Dear Rolf Weijburg, Kuzu Zangpola! (Bhutanese greeting) Upon receiving your enquiry, our team did a little traditional Bhutanese song and dance. We will be in contact with you soon as we usually require at least one day to meditate over your enquiry to ensure we've created the best itinerary possible for you. Once we've ensured our response has the village chief stamp of approval (we light a butter lamp just in case), we give each other a high five, click 'send' and eagerly await your reply. So eager, sometimes we can't sleep at night. Tashi Delek (Blessings Upon You), The Happiness Team Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. | www.drukasia.com

 

 

Meditation

Dat zelfde weekend kreeg ik ook dit bericht nog:

 

Als de link niet werkt, kunt u dit poberen: Een oud filmpje uit 1999, maar veel is er niet veranderd. (R.v.d.B).

https://www.youtube.com/watch?v=CXJwNSkdTH0

Het Antwoord

En de maandag daarop kwam dan toch het antwoord: Ja, vanaf begin januari vliegt Druk Air van Singapore naar Dili. Helaas waren er nog geen vluchtschema’s of tijden bekend.

Maar die zullen me zodra mogelijk worden toegezonden.

Ik wacht af.

Groet,

Rolf

 

Details

Categorie: Reizen (502)

Gepubliceerd: 04 januari 2023

 

“Geen geld, geen Zwitsers’’

(Door Rolf Weijburg)

De drie kilometer lange monumentale muur die Vaticaanstad omgeeft, de Vaticaanse grens met Italië, is een hoge constructie met meerdere bastions die al in de negende eeuw werd gebouwd.
      Geen ander land ter wereld is geheel ommuurd, het Vaticaan is ook hier uniek in.

Alleen aan de oostelijke zijde van de ministaat loopt de muur dood op de Colonnade van Bernini en opent naar het Sint Pietersplein. Het plein is voor iedereen vrij toegankelijk, voor de aanpalende Basiliek heb je kaartjes nodig maar de twee ingangen aan weerszijden van de Basiliek zijn bewaakt en niet openbaar.         

Musea

Als je verder langs de imposante muur loopt (je kunt hier eenvoudig om een heel land heen lopen) vind je naast een aantal dichtgemetselde deuren en de toegangen tot de musea een drietal plekken waar je te voet of met de auto het Vaticaanse binnenland in kunt, de grensovergangen van het Vaticaan.

Porta Perugino

Rails

Nog twee andere poorten zitten er in de muur. De lelijke rood-koperen Porta di Santa Rosa in de noordelijke muur die in 2006 tijdens het bewind van Paus Benedictus XVI in de muur is aangebracht als extra toe- en uitgang voor Vaticaanse ambtenaren is eigenlijk niet meer in gebruik en de grote stalen schuifdeur in de poort halverwege de zuidelijke muur waardoor treinrails naar het Vaticaanse station leiden, gaat nog maar heel sporadisch open.

Heli

Per helikopter kun je ook nog het Vaticaan binnen - er is een heliport op het meest westelijke bastion waarvoor speciaal een nieuw Latijns woord is bedacht: Helicoptorum Portum - maar dan moet je wel van erg goeden huize komen.

ZwitserseGarde

Al die ingangen worden bewaakt door leden van de Zwitserse Garde, soldaten van minstens 1 meter 74 lang en tussen de 19 en 30 jaar oud, die trouw hebben gezworen aan de Paus in ruil voor een wat mager salaris, gratis kost en inwoning, vrijstelling van inkomstenbelasting, diverse andere privileges en, voor de duur van hun contract, een Vaticaans paspoort.

 

Huurlingen

De Zwitserse Garde verscheen voor het eerst in Vaticaanstad in 1505 op verzoek van Paus Julius II die in dat jaar 189 hellebaardiers - soldaten die waren bewapend met een hellebaard, een lange stok met een scherpe punt, een bijl en een haak aan het uiteinde - aantrok uit Zwitserland om de Kerkelijke Staat te beschermen.
      De Zwitserse soldaten stonden in die tijd bekend als onverschrokken strijders die absolute trouw zweerden aan een ieder die ze maar wilde betalen, huurlingen dus eigenlijk. Er is een Nederlands gezegde dat hier nog aan refereert, “Geen geld, geen Zwitsers”. De kerk heeft altijd genoeg geld dus kon het de trouw van de Zwitsers tot op de dag van vandaag blijven afkopen.

      De Zwitsers kregen een heldenstatus nadat op 6 mei 1572 Duits-Spaanse troepen van Keizer Karel V Rome binnenvielen en de stad inclusief Vaticaanstad plunderden. De Gardisten leden zware verliezen maar wisten desondanks de Paus via een geheime tunnel vanuit Vaticaanstad naar de Engelenbucht in veiligheid te brengen.

Harnas

Nog ieder jaar wordt op 6 mei de Plundering van Rome herdacht. Heeft u zich als nieuwe rekruut aangemeld bij de Zwitserse Garde? Dan wordt u op 6 mei beëdigd.
      Die dag is de enige dag per jaar dat een Zwitserse Gardist een echt harnas aan mag. Alle andere dagen loopt hij in een ingetogen blauw pakje of kunt u hem zien in een folkloristisch blauw-rood-geel tenue. Als het hoogmis is zet hij daar een helm met een enorme rode pluim bij op en haalt hij de hellebaard weer uit de kast.

Folklore

Er wordt vaak gezegd dat het blauw-geel-rode tenue zou zijn ontworpen door Michelangelo, maar het huidige frivole ontwerp dateert uit de jaren twintig van de vorige eeuw en is van ene commandant Jules Repond, die beweerde dat hij werd geïnspireerd door de fresco’s van Rafaël.
      Het tenue zorgt zeker voor fleurig vrolijke accenten in de toch wat grauwe wereld van de barokke Vaticaanse architectuur, en de montere mannen zijn een geliefd aanspreekpunt en foto-object voor de vele toeristen. Het ziet er allemaal lekker folkloristisch en onschuldig uit.

Hellebaard

Maar vergis u niet!
      De leden van de Zwitserse Garde zijn zeer goed getrainde onverschrokken militairen die niet alleen goed kunnen omgaan met zwaard en hellebaard, maar ook overweg kunnen met allerlei modern wapentuig. Onzichtbaar verborgen in de pijpen van hun pofbroeken dragen ze automatische wapens.

Paus Franciscus heeft enige tijd terug opdracht gegeven om het aantal Zwitserse Gardisten te verhogen van 110 naar 135, maar als we dit dan het Vaticaanse leger mogen noemen, is het nog steeds het kleinste leger ter wereld.

 

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen

 

 

Details

Categorie: Reizen (502)

Gepubliceerd: 01 januari 2023

 

Een jarige bloghouder

We zien hier uw bloghouder, die zijn haar laat doen in een soort kapsalon. Aangestaard door jongens en jonge mannen in het plaatsje Saidpur in het uiterste noorden van Bangladesh.
     

Levensverwachting

De gemiddelde levensverwachting voor mannen is in dit land 71.3 jaar.  Vrouwen 75.6. In Nederland is dat voor mannen 79.7 en voor vrouwen 83.0.
       In het noorden van dit Islamitische land zijn die cijfers lager, maar officiele gemiddeldes heb ik niet kunen achterhalen..
Je ziet er zelden een vrouw buiten.
      Een kwart van de bevolking in het land leeft onder de armoedegrens. Ook daar ligt het cijfer voor het noorden hoger.
 

(Foto's Henk Weltevreden)

Vandaag ben ik jarig en vier mijn 78^ste verjaardag.  Bof ik even dat ik niet in Saidpur woon.

      Ik wens u allen een plezierig en mooi Nieuwjaar.