Details

Hoofdcategorie: Honkbal (123)

Categorie: Honkbal

Gepubliceerd: 11 juli 2019

Een uiterst controversieel honkbalboek: BALL FOUR

Jim Bouton is overleden. Hij werd 80 jaar. 
      Hij is auteur van het best gelezen, meest verguisde en meest geprezen baseballboek aller tijden: Ball Four..
Bouton was zelf een goede werper.   
      In januari 2008 schreef ik het volgende stukje over hem:

Greenies en Beaver-Shooting

‘Baseball players will take anything. If you had a pill that would guarantee a pitcher 20 wins but might take five years off his life, he’d take it’.

Dit is geen recente uitspraak over dopingpraktijken in het Amerikaanse honkbal. Nee! Het komt uit Ball Four, het best verkochte honkbalboek aller tijden (zes miljoen exemplaren).

                                                                                     CONTROVERSIEEL
Dit boek verscheen in 1970 en is van oud big league pitcher Jim Bouton, die in zijn grootste tijd speelde bij de New York Yankees. Het is in dagboekvorm geschreven toen hij in zijn sportieve najaren (1969) nog actief was bij de Seattle Pilots, een team dat niet meer bestaat. Bouton (spreek uit als in Gouda) is zeer openhartig in dit boek. Het is uiterst controversieel. Hij ontziet niets en niemand en schrijft waarheden, die spelers, bestuurders, coaches en een deel van het publiek niet wilden horen.
      Het gaat over wancontracten die spelers voorgelegd krijgen, vloeken en kankeren, over beaver-shooting vanuit de dugout (dames van onderen bekijken door gaatjes en spleetjes die in het dakje zijn aangebracht), over Baseball Annies en hoe makkelijk die te versieren zijn (’We prefer wham, bam, thank-you-ma‘am affairs‘), over racisme, onderling totaal verstoorde en gestoorde verhoudingen, vals spelen, hoe tegenstanders geïntimideerd kunnen worden, hoe slagmensen soms expres een bal op het lichaam gegooid krijgen, drank- en dus ook dopinggebruik.

BOEKVERBRANDING  

Bouton werd verguisd door het grootste deel van de sportpers en door vrijwel alle Major League spelers. Er waren bibliotheken, waar het boek verboden werd, in de kleedkamer van de San Diego Padres werd het -met de pers erbij- publiekelijk verbrand. Jonge honkballertjes mochten het van hun ouders niet lezen, maar kropen met het boek in bed.
      Pete Rose, een fantastische honkballer, die later voor het leven geschorst werd omdat hij had gegokt op het team waar hij coach van was, riep toen hij tegenover Bouton stond keihard: ‘Fuck You, Shakespeare‘.
      Jarenlang mocht Bouton niet verschijnen op de jaarlijkse Oldtimers Day van de New York Yankees en om aan te tonen wat voor ‘schoft’ hij was schrijft Bouton, dat de volgende personen daar wel mochten komen: ‘muggers, drug addicts, rapists en child molesters‘.
      Jim Bouton wist natuurlijk zeer goed waarover hij schreef. Hij maakte in 1962 zijn debuut bij de New York Yankees en won het jaar daarop maar liefst 21 wedstrijden (uitzonderlijk veel). In 1964 speelde hij in de All Star game en won in het seizoen 18 wedstrijden.
      Daarna raakte hij geblesseerd en speelde nog een aantal seizoenen met matige resultaten. Maar omdat zijn arm geblesseerd was, heeft hij van alles geprobeerd om van de pijn af te komen.
      ‘I ‘ve tried a lot of things through the years -like butazodolin, wich is what they give to horses. And D.M.S.O. -dimethylsulfoxide. It’s not available anymore, though. Word is it can blind you.
I’ve also taken shots -novocaine, cortisone and xylocaine‘.
      En dan zijn er de befaamde greenies (dextroamphetamine), peppillen, die veel spelers slikten alsof het snoepjes waren. (‘A lot of baseball players couldn’t function without them’).

Ander citaat:

‘We’ve been running short of greenies. We don’t get them from the trainer, because greenies are against club policy. So we get them from players on other teams who have friends who are doctors. One of our lads is going to have a bunch of greenies mailed to him bij some of the guys on the Red Sox‘

En nog één:

‘Mich, how many major-league ballplayers do you think take greenies?’, I asked. ‘Half? More?’
‘Hell, a lot more than half’, he said. ‘Just about the whole Baltimore team takes them. Most of the Tigers. Most of the guys on this club. And that’s just what I know for sure’.

Het is overigens bepaald niet zo, dat Bouton alleen maar negatief is. Integendeel. Hij schrijft met veel liefde over zijn sport. Over techniek & tactiek, samenwerking, intuïtie, spelinzicht, improvisatievermogen en de sensatie, die je als speler ondergaat wanneer het goed gaat. Wanneer je als werper de big W achter je naam krijgt als je een wedstrijd wint. En het nagenieten als je de wedstrijd nog eens doorneemt.

Details

Hoofdcategorie: Honkbal (123)

Categorie: Honkbal

Gepubliceerd: 21 mei 2016

ECHTE LIEFDE VOOR DE SPORT

Eén van de mooiste gedichten over honkbal is Silver Nights van de Amerikaanse auteur James S. LaVilla-Havelin. Het gaat niet over grootse prestaties of incidentele hoogtepunten maar beschrijft de liefde voor de sport op een ontroerend simpele manier. Hij kiest ook niet voor een grote club maar voor de Rochester Red Wings een Minor-Leagueteam dat in New York speelt. Tot 1996 in het Silver Stadium.
      Het team speelt triple AAA. Daarin komen -vaak jonge- spelers uit, die allemaal hopen en dromen dat ze de big leagues (The Majors) zullen halen. (Lavilla is: watching the kids who hope for the bigs). Dat zal overigens maar zeer weinigen lukken. In het gedicht worden er een paar genoemd. Bobby Grich, Don Baylor, Steve Bilko, Luke Easter, Roger Freed, Enos Cabell en Estel Crabtree.

Het gaat zo:

    Silver Nights

                                                                                                          
There is no other place as green as this

I watch the sun go down on the church’s steeple.

Overhead the planes make their silent approach.

I drink and the lights take hold, and cheering.

 On Silver nights where I have seen

        Grich and Baylor, Bilko and Easter,

        Freed, Cabell, and Crabtree-

        all playing on the green,

  I have wished to be here, as the night is falling,

         always as the lights make

         the colors richer, deeper.

  Some histories of the diamond are purely personal:

  I sit along the third base line, drink Miller

        or Jenny or Jenny Cream,

  eat peanuts, sometimes.

  
There was a year when no pro ball was played in Rochester.

         I wrote it down.

They raced bicycles that year, while Rochester’s team

        played in Montreal.

And some histories, silver with night fall.

Sitting here and keeping score, eyeing the yellow-

        gold of the French’s Mustard sign,

        watching the kids who hope for the bigs,

 there is nothing more on all the silver nights of

        all my summers, nothing more

        that I could wish.

 There is no other place in all the world as green as this.

 
Morrie Silver

Het gedicht is geschreven in de jaren zeventig van de vorig eeuw.
      Pas in 1968 namelijk werd het stadion vernoemd naar de zakenman Morrie Silver, die ondermeer president en general-manager van de club was. En in 1981 maakte Cal Ripken jr., de meest beroemde speler die ooit voor de Red Wings uitkwam zijn debuut in de Majors. Als het gedicht na die datum geschreven zou zijn had hij Ripken natuurlijk in het rijtje moeten opnemen. Andere grote namen die later voor Rochester uitkwamen zijn Dennis Martinez, Davey Johnson, Joe Mauer, Justin Morneau, Eddie Murray (Big league debuut 1977!), Jim Palmer, Mike Mussina en Stan Musial.

Miller, Jenny en Jenny Cream zijn overigens biermerken.
      En voor de minder ingewijden: De diamond is het honkbalveld.

Details

Hoofdcategorie: Honkbal (123)

Categorie: Honkbal

Gepubliceerd: 06 juni 2015

Een zeer opvallend debuut

Pat Venditte maakte gisteren voor de Oakland Athletics zijn debuut in de Major Leagues. Dat was in diverse opzichten opmerkelijk.
Venditte (29) is namelijk een switchpitcher, een werper die zowel links als rechts kan gooien. Ambidextrous heet dat in de VS.
      Een zeer uitzonderlijk talent. Vrijwel uniek in de geschiedenis van het Amerikaane honkbal.
Er is in de vorige eeuw één werper geweest, die het een beetje kon: Greg Harris.. Maar hij was lang niet zo goed als Venditte. Toch speelde Venditte onder hetzelfde nummer waarin Harris optrad.: 29.
      Kijk HIER naar het debuut. En naar de enige inning in 1995 waarin Harris met beide armen gooide
In oktober 2010 schreef ik als eens onderstaand stukje over Venditte.

Alleen op de wereld

Hij heet Pat Venditte. (Spreek uit: Vendittie). Hij is 25 jaar en profhonkballer bij de organisatie van de New York Yankees.
      Hij speelt (nog) niet in de Major League, maar bij Trenton Thunder, een AA-team in de Minors. Of hij ooit het hoogste niveau zal halen is twijfelachtig.
      Maar Pat Venditte trekt wel veel aandacht.

Unicum

Hij is een Switchpitcher en dat betekent dat hij zowel rechts als links kan gooien. Een unicum.
      Hij is de enige werper in de wereld die dat kan.
Ik werd van zijn bestaan op de hoogte gebracht door Hugo Kijne (Te gast 3) een Nederlandse kennis van mij, die in de VS woont.

Pat werd in 1985 geboren in Omaha Nebraska.
      Zoals vrijwel elk jongetje in de Verenigde Staten leerde hij al heel jong een balletje gooien.
Hij was pas drie jaar oud toen zijn vader ontdekte dat Pat tweehandig was.
      Vanaf die tijd leerde Pat zowel links als rechts gooien. Hij raakte daarin zo bekwaam, dat hij nu net zo goed rechts als links gooit.

Zo’n kwaliteit kan heel belangrijk zijn.
      Een slagman die rechts slaat bijvoorbeeld is in het nadeel als hij tegenover een rechtshandige werper staat. Als rechtshandige slagman ben je tegenover een linkshandige werper in het voordeel omdat je de bal dan beter ziet aankomen.
      Andersom geldt dat uiteraard ook. In het profhonkbal zijn daarom tegenwoordig veel switchhitters , slagmensen dus die zowel links als rechts kunnen slaan.
      Daar wordt al op jeugdige leeftijd steeds meer op getraind. Het is -net als bij voetbal- na de nodige oefeningen goed te leren.
      Maar gooien is anders. Dat is veel moeilijker.

Zes vingers; twee duimen

Kijk eens naar deze handschoen. Zes vingers, waaronder twee duimen.
      Deze handschoen kan Pat Venditte zowel in zijn rechter- als in zijn linkerhand nemen.
Hij kan dus voortdurend wisselen.
      Twee jaar geleden leidde dit tot bizarre taferelen in een wedstrijd van de Staten Island Yankees.
Venditte stond tegenover de switchhitter Ralph Henriquez en wisselde steeds zijn handschoen van links naar rechts.
      Waarop Henriquez steeds links of rechts van de slagplaat ging staan.

Gevolg; opwinding, protesten, boze coaches en scheidsrechters die ernstig in de war raakten.
      Kijk maar naar dit hilarische filmpje:

In het afgelopen voorseizoen trainde Venditte mee met de hoofdmacht van de New York Yankees.
      Hij gooide 1 1/3 innings tegen de Atlanta Braves.
Op grond van de toestanden tijdens de wedstrijd van de Staten Island Yankees, kwam de PBUC (Professional Baseball Umpire Committee) bij elkaar. Er werden nieuwe spelregels geïntroduceerd.

Voortaan moet een switchpitcher van tevoren aan de scheidsrechter -en dus ook aan de slagman- tonen met welke arm hij gaat gooien.
      Tijdens de slagbeurt die daarop volgt mag hij niet van arm wisselen. Als hij daarna wel wil wisselen moet hij dat opnieuw aan de scheidsrechter laten weten.
      De werper mag -als hij van arm- wisselt geen warming-up pitches gooien.
Als de werper geblesseerd raakt aan één arm mag hij de wedstrijd alleen met de andere arm uitgooien.

Zijn er meer switchpitchers geweest?

Het antwoord luidt: één in de vorige eeuw.
      Dat was Greg Harris een Major-League-werper, die van 1981 tot 1995 voor diverse teams speelde.
Hij was van origine rechtshandig, maar liet tijdens trainingen zien dat hij ook goed links kon gooien.
Maar het kwam er in wedstrijden eigenlijk nooit van.
      Hij gooide in totaal in 703 wedstrijden, maar pas in de één na laatste maakte hij linkshandig twee slagmensen uit.

Details

Hoofdcategorie: Honkbal (123)

Categorie: Honkbal

Gepubliceerd: 06 februari 2015

Paradise by the dashboard light

Eind 1978 werd het nummer Paradise by the dashboard light van Meat Loaf nummer één in de Nederlandse hitparade. Het stond toen al een maand in de top veertig. Drie weken lang bleef het bovenaan staan.
      Er diende zich bij het draaien op de Nederlandse radio een groot probleem aan. Het nummer was lang. Acht minuten en 26 seconden. Ook in 1978 was dat al TE lang en er werd een verkorte versie van gemaakt. En vrijwel iedere keer werd dit verkorte nummer gedraaid.
      Altijd als dat gebeurde draaide ik de knop van de radio om. Het nummer was totaal verkracht, vooral omdat een zeer essentieel radioverslag van een honkbalwedstrijd eruit was gehaald.

Voor jongeren in het kort de inhoud.
      Een wat ouder stel kijkt terug op hun eerste liefdesavontuur.
      Ze zijn net zeventien jaar oud, hebben weinig kleren aan en beginnen in een auto hevig te vrijen.
Ineens is daar het stemgeluid van oud All-star shortstop Phil Rizzuto -in die dagen radioverslaggever voor de New York Yankees-, die verslag doet van de climax in de negende inning van een honkbalwedstrijd.

Veel mensen in Nederland -en zeker de inkorters van het lied- wisten toen niet, dat honkbalverslagen in de V.S. soms als metafoor dienen voor vrijpartijen en seks.
      Het bereiken van het eerste honk staat ongeveer voor tongzoenen. Bij het bereiken van het tweede honk zit de man in de bloes van de vrouw en begint zij zijn gulp los te knopen; bij het derde honk zitten ze aan hun geslachtsdelen, maar kan er sinds de escapades van Bill Clinton ook sprake zijn van orale seks. Het bereiken van de thuisplaat staat gelijk aan klaarkomen bij ''echte'' seks.
      Tijdens het verslag hoor je opgewonden geluidjes.

Ik heb de tekst van het radioverslag nog eens opgezocht. Verder heb ik de originele video-clip gevonden. Meat Loaf zelf is hier in de weer met de mooie playbackende Karla DeVito, die de plaats inneemt van Ellen Foley.

Radio Broadcast:

Ok, here we go, we got a real pressure cooker
going here, two down, nobody on, no score,
bottom of the ninth, there's the wind-up and
there it is, a line shot up the middle, look
at him go. This boy can really fly!

He's rounding first and really turning it on
now, he's not letting up at all, he's gonna
try for second; the ball is bobbled out in center,
and here comes the throw, and what a throw!

He's gonna slide in head first, here he comes, he's out!
No, wait, safe--safe at second base, this kid really
makes things happen out there.
Batter steps up to the plate, here's the pitch--
he's going, and what a jump he's got, he's trying
for third, here's the throw, it's in the dirt--
safe at third! Holy cow, stolen base!

He's taking a pretty big lead out there, almost
daring him to try and pick him off. The pitcher
glance over, winds up, and it's bunted, bunted
down the third base line, the suicide squeeze is on!

Here he comes, squeeze play, it's gonna be close,
here's the throw, there's the play at the plate,
holy cow, I think he's gonna make it!

De originele clip is HIER te zien: