Honkbal
- Details
- Hoofdcategorie: Honkbal (123)
- Categorie: Honkbal
De magie van de Yankees
De magie van de New York Yankees is terug. Sterker: meer dan terug.
Dit meest succesvolle sportteam aller tijden begint morgen in het nieuwe Yankee-stadium in The Bronx aan de World Series tegen de Philadelphia Phillies.
Underdog
En hoewel de Phillies regerend kampioen zijn en over een bijzonder sterk team beschikken zijn ze de underdog.
Vrijwel iedere kenner verwacht dat de Yankees deze serie in the best of seven gaan winnen. En daar zullen ze dan niet eens zeven wedstrijden voor nodig hebben.
Het grote verschil zit hem namelijk in twee spelers van New York.
Dat zijn werper C.C. Sabathia en derdehonkman Alex Rodriguez. Ze zijn met salarissen van 23 tot 25 miljoen US$ per jaar niet alleen de best verdienende honkballers in Amerika; ze hebben dat tot nu toe in het naseizoen van 2009 ook meer dan waargemaakt. Sterker: ze hebben fenomenaal gepresteerd.
Dat lijkt logisch, maar is het niet. Beide spelers hadden tot voor kort juist onder druk in de nacompetitie slecht gepresteerd.
Mijn goede kennis Hugo Kijne, die in New York werkt, schreef daar ruim twee jaar geleden op mijn blog zelfs een gastbijdrage over. (Te gast 3).
Alex Rodriguez
Alex Rodriguez bijvoorbeeld had vóór dit seizoen in de nacompetities het dramatisch slechte slaggemiddelde van .161.
In 61 slagbeurten kreeg hij 19 maal 3-slag, had slechts één binnengeslagen punt en sloeg - bijna ongelooflijk- 0 uit 29 met spelers op de honken.
Toen hij voor het begin van dit seizoen toegaf jaren geleden doping te hebben gebruikt, had een aantal kenners hem al opgegeven.
Maar Rodriguez kwam terug. Aanvankelijk sloeg hij in die reguliere competitie niet zo goed.
Ik dacht even dat dat kwam omdat hij geen doping meer gebruikte, maar volgens Hugo zou het wel goed komen.
Hij heeft gelijk gekregen en meent ook niet meer dat Rodriguez niet onder druk kan presteren.
De feiten:
Alex Rodriguez speelde dit jaar negen post-season games. Hij sloeg vijf homeruns, had twaalf binnengeslagen punten, kreeg negen maal vier wijd en had een slaggemiddelde van .429.
Dat is uitzonderlijk goed.
Volgens Hugo Kijne is dat ondermeer te danken aan de mooie Kate Hudson (dochter van Goldie Hawn) met wie hij inmiddels samenleeft.
(In sommige Amerikaanse kranten wordt beweerd dat zij zwanger zou zijn).
C.C.Sabathia
Het verhaal van C.C. Sabathia is een beetje vergelijkbaar.
Hij gooide voor dit seizoen vijf wedstrijden in de nacompetitie.
Daarin won hij twee wedstrijden en verloor er drie met het erg slechte ERA (verdiende punten gemiddelde) van 7.92 .
In dit naseizoen gooide hij drie wedstrijden en won ze alle drie met het ook al uitzonderlijk goede ERA van 1.19.
Sabathia is morgen de startende werper voor de Yankees. Rodriguez staat vierde op de slaglijst, de zogenaamde clean-up spot.
Arme Phillies!
- Details
- Hoofdcategorie: Honkbal (123)
- Categorie: Honkbal
Jair Jurrjens; fenomenaal
De grootste afwezige bij het wereldkampioenschap baseball (Honkbal 39) voor Nederland is werper Jair Jurrjens. Hij is een startende werper in de Major League voor de Atlanta Braves.
Jurrjens, geboren op Curaçao is pas 23 jaar en heeft een verbluffend goed seizoen.
Hij verscheen al 32 keer op de heuvel; won twaalf wedstrijden en verloor er tien.
Dit op zich is niet eens zo uitzonderlijk, maar zijn ERA wél.
Dat is 2.75. Ronduit fenomenaal.
Het betekent dat hij per negen innings minder dan drie punten tegen krijgt.
Jair Jurrjens had nog meer overwinningen op zijn naam gehad als de slagploeg van Atlanta hem wat meer had gesteund. Toch is hij volgend jaar een kandidaat voor het All-star team van de National League.
Het vorig seizoen won hij dertien wedstrijden en verloor er tien. Zijn ERA was toen 3.68.
In 2007 maakte hij zijn big league debuut voor de Detroit Tigers.
Jurrjens heeft nu al aangekondigd dat hij bij de volgende World Baseball Classic (Honkbal 33) voor Nederland wil uitkomen.
In 2006 deed hij dat overigens ook al.
Rick van den Hurk: de Holland Hammer
De één na grootste afwezige voor Nederland is Rick van den Hurk uit Eindhoven. (Honkbal 7)
Hij keerde in juli van dit jaar terug in de Major League voor de Florida Marlins.
Vanavond begint hij dit seizoen voor de negende maal op de werpheuvel.
Rick van den Hurk (24) wordt bij de Marlins beschouwd als een zeer groot talent en wordt dierbaar gekoesterd.
Vandy wordt hij daar genoemd of de Holland Hammer.
Hij won tot nu toe twee wedstrijden en verloor er twee.
Zijn ERA is 4.65 en ook dat is zeer acceptabel.
Rick maakte in april 2007 zijn debuut. Hij won in dat seizoen vier wedstrijden.
Vorig seizoen was hij vooral geblesseerd.
Hij speelde toen voor de Marlins maar twee wedstrijden.
Van den Hurk kwam dit jaar voor Nederland uit tijdens de World Baseball Classic en heeft ook verklaard in de toekomst graag voor het Nederlands team te willen spelen.
Shairon Martis: Groot talent
De op twee na grootste afwezige is Shairon Martis. (Honkbal 35)
Martis -ook van Curaçao- is pas 22 en begon dit jaar fenomenaal voor de Washington Nationals..
Hij won vijf wedstrijden en verloor er geen.
Daarna ging het iets minder en werd hij weer naar de Minor League terug gehaald.
Zijn ERA is 5.25.
Martis maakte vorig seizoen zijn debuut.
In 2006 gooide hij op 19-jarige leeftijd tijdens de World Baseball Classic een No Hitter voor Nederland. (Niet één honkslag tegen).
Ook hij wil graag voor het Nederlands team spelen.
Andruw Jones: Matige comeback
En dan is er Andruw Jones. (Curaçao 1977).
Vrij algemeen aangemerkt als het grootste honkbaltalent ooit met een Nederlands paspoort.
Over hem schreef ik een tijdje geleden een ontluisterend stukje (Honkbal 30).
Jones leek op weg naar de Hall of Fame.
Hij was vijf maal een All-Star, won tien achtereenvolgende jaren een gold glove als beste centerfilter van de National League, hij sloeg voor zijn 30-ste jaar al meer dan 300 homeruns en haalde in 2000 een slaggemiddelde hoger dan .300 (Zeer goed).
Maar in 2007 ging het ineens minder goed met hem.
Hij vertrok bij de Atlanta Braves en maakte daarna een dramatisch slecht seizoen mee bij de Los Angeles Dodgers.
Dit jaar kreeg hij toch nog een contract bij de Texas Rangers. Hij speelde een paar voortreffelijke wedstrijden -in één game zelfs drie homeruns-, maar de algemene indruk was toch dat zijn comeback niet erg geslaagd was.
De laatste weken was hij geblesseerd.
Hij speelde dit seizoen 75 wedstrijden, sloeg 17 homeruns, maar had het lage slaggemiddelde van .217.
Hij zal waarschijnlijk nooit meer een wedstrijd voor Nederland spelen.
Sidney Ponson: Drank, vrouwen & hamburgers
Datzelfde geldt voor Sidney Ponson (Aruba 1976).
Ook al zo’n uitzonderlijk talent.
Maar ook iemand met een nogal wild leven.
Drank, vrouwen en Hamburgers.
Sidney Ponson werd vorig seizoen ontslagen bij de New York Yankees, maar gooide tijdens de World Baseball Classic uitstekend voor Nederland.
Hij veroverde daardoor een contract bij de Kansas City Royals.
Daar werd hij eind juli ontslagen.
Hij won maar één wedstrijd en verloor er zeven.
Zijn ERA was 7.36 en dat is ronduit slecht.
Ponson keert waarschijnlijk niet meer terug en zal dan ook geen wedstrijd voor Nederland meer spelen.
In zijn hele carrière kwam hij uit in 298 wedstrijden, gooide daarin 1760.1 innings, 1031 maal 3-slag , 609 maal 4-wijd, kreeg 2004 honkslagen tegen en zijn overall ERA was 5.03.
Heel behoorlijke cijfers voor zo’n feestganger, die overigens dit seizoen werd betrapt op dopinggebruik.
(Eetlustremmers, want hij was door al die Hamburgers te zwaar geworden).
- Details
- Hoofdcategorie: Honkbal (123)
- Categorie: Honkbal
Nederland wereldkampioen 2011!
Ga naar Honkbal 67: Nederland in superflow
Een logisch succes
Het Nederlands honkbalteam doet het momenteel uitstekend op het wereldkampioenschaap honkbal.
Het team speelde in de tweede ronde tot nu toe drie wedstrijden en won ze alle drie.
Daarmee is het -met nog vier wedstrijden te gaan- al vrijwel zeker geplaatst voor de laatste ronde, die eind deze maand in Italië zal worden gespeeld.
De goede resultaten zijn een min of meer logisch vervolg op de World Baseball Classic dit voorjaar, toen het Nederlands team twee sensationele overwinningen boekte op de Dominicaanse Republiek, een negental louter bestaande uit gelouterde profs die in de Amerikaanse Big League spelen.
Ideale mix
Het Nederlands team is een mix van geroutineerde spelers en aanstormend talent. Van de 24 geselecteerden spelen er twaalf in minor league teams van Amerikaanse proforganisaties.
Twee zeer ervaren spelers met MLB-ervaring zijn Randall Simon (514 wedstrijden in de Majors) en Yurendell de Caster (3 wedstrijden). Ze zijn onlangs ontslagen en proberen zich in dit toernooi in de kijker te spelen om een nieuw contract te kunnen afsluiten.
De overige tien spelers komen uit in de Nederlandse hoofdklasse.
De tweede ronde van het wereldkampioenschap wordt deze week gespeeld in Nederland en Italië.
Nederland won (4-2) de eerste wedstrijd alweer zeer verrassend van Zuid Korea, Olympisch kampioen en dit voorjaar finalist in de World Baseball Classic.
Daarna werd behoorlijk overtuigend met 5-2 gewonnen van het sterke Puerto Rico en gisteren volgde een verwachte overwinning op Spanje met 10-5, nadat het Nederlands team al na twee innings met 9-0 voorstond.
Kansen
Heeft dit team kans om in de finaleronde (acht teams) wereldkampioen te worden?
Nauwelijks!
Ik denk dat Cuba en de VS te sterk zijn.
Japan en Zuid Korea waarschijnlijk uiteindelijk ook.
Landen als Venezuela, Mexico en Nicaragua zijn ongeveer even sterk.
Bedenk overigens dat een aantal spelers nog ontbreekt.
Spelers in de Major league zijn in de eindfase van de competitie en worden niet vrijgegeven door hun organisaties.
Daarbij zijn ondermeer de werpers Jair Jurrjens, Shairon Martis en Rick van den Hurk.
Morgen zal ik daar aandacht aan besteden.
Net als de min of meer uitgepierde sterren Andruw Jones en Sidney Ponson.
- Details
- Hoofdcategorie: Honkbal (123)
- Categorie: Honkbal
Een gemiste stootslag
Deze serie foto’s is in het voorjaar van 2005 gemaakt door Bart van Bockstaele (Te Gast 8).
Ik was bij hem op bezoek in de grootste en meest enerverende stad van Canada, Toronto.
Wij zijn in het Rogers’ Centre bij de honkbalwedstrijd Toronto Blue Jays- Boston Red Sox.
Dit stadion was het eerste in Noord Amerika waar men kan spelen met het dak open of dicht. De Blue Jays is het enige team in de Major League, dat niet uit de Verenigde Staten komt.
Die avond in mei stond er overigens niet één Canadees in het team.
Werper voor Toronto is Ted Lilly; slagman voor Boston is Johnny Damon.
Een linkshandige werper versus een linkshandige slagman.
Twee grote sterren.
We zien dat Damon de knuppel met zijn linkerhand van achteren in het midden pakt.
Hij gaat proberen een stootslag te geven.
Wordt dit een opofferingsstootslag; een sacrifice bunt?
Nee!
Het eerste honk is niet bezet en aan de houding van de slagman is te zien dat hij een drag bunt wil slaan; een stootslag-honkslag richting eerste honk.
Daarvoor moet je niet alleen goed kunnen stoten; je moet ook heel snel zijn.
De bal komt inside (vlakbij het lichaam) , want dat zie je aan de positie van de vangarm van catcher Greg Zaun.
Damon mist de bal en is daar niet echt blij mee.
Johnny Damon was indertijd de meest populaire speler bij de Red Sox.
Vooral geliefd bij de dames.
‘I love you Johnny’ en ‘Marry me, Johnny’.
Dat soort kreten stond op menig T-shirt.
Het was -liet ik mij door een buurvrouw vertellen- vooral zijn woeste uiterlijk, dat hem zo aantrekkelijk maakte.
In 2006 tekende Johnny Damon een contract van vier jaar voor 52 miljoen US$ bij de New York Yankees..
Voorwaarde was wel, dat hij zijn wilde manen en zijn baard weg zou laten halen.
Daar houdt de leiding van de New York Yankees namelijk helemaal niet van.
Ted Lilly tekende eind 2006 een contract voor vier jaar van 40 miljoen US$ bij de Chicago Cubs.
Hier gooit hij een zogeheten four-seam fastball, een harde bal.
Dat kan je zien aan de wijze waarop hij zijn wijs- en middelvinger op het brede deel van de naad vast heeft.
De duim zit onder de bal op een andere naad.
Ringvinger en pink zijn tegen de bal gedrukt.
Zo'n bal kan snelheden van 150 tot 160 kilometer per uur bereiken.
- Details
- Hoofdcategorie: Honkbal (123)
- Categorie: Honkbal
De longest games
De wedstrijd tussen de Arizona Diamondbacks en de San Diego Padres duurde deze week 5 uur en 45 minuten.
De Backs wonnen na 18 innings met 9-6.
Na 17 innings had hoofdcoach Bud Black van San Diego geen werpers meer tot z’n beschikking.
Hij besloot om kortestop Josh Wilson op de heuvel te brengen.
Dat leek in eerste instantie nog goed uit te pakken ook, maar de uiteraard zeer onervaren Wilson kreeg drie punten tegen en verloor de wedstrijd voor zijn team.
San Diego gebruikte tien werpers.
Starters & relievers
Tien! Dat is veel. Heel veel.
Een big league team bestaat uit 25 spelers. De teams in de National league hebben over het algemeen 12 werpers. Daaronder zijn vijf starters -werpers die de wedstrijd beginnen- en 7 relievers (vervangende werpers).
Toen de Padres één startende werper en zeven relievers hadden gebruikt werd -in feite tegen alle regels in- nog een startende werper gebruikt.
Dat was Chad Gaudin. Hij gooide twee innings, maar werd op tijd vervangen, omdat hij over een paar dagen weer aan de bak moet als starter. Daarna kwam de coach tot zijn opmerkelijke keus om een veldspeler te laten gooien.
Is 10 werpers voor één team een record?
Nee!
Op 25 september 1992 gebruikte de coach van de Seattle Mariners in de wedstrijd tegen de Texas Rangers 11 werpers. Een absoluut record. Seattle won ook nog: 4-3 in 16 innings.
Was het een lengterecord?
Verre van dat!
De langste wedstrijd uit de rijke Amerikaanse honkbalgeschiedenis duurde 8 uur en zes minuten. Er werden maar liefst 25 innings gespeeld.
De wedstrijd ging tussen de Chicago White Sox en de Milwaukee Brewers (7-6). De datum: 8 mei 1984.
Was 25 innings een record?
Nee!
Op 1 mei 1920 speelden de Boston Braves en de Brooklyn Dodgers 26 innings.
Toen was de stand nog steeds gelijk (1-1), maar de wedstrijd werd afgebroken omdat het te donker was.
Pagina 10 van 17