Van George Washington tot Verrazano

 

 

Een superstar met een gigantisch probleem

Grote opwinding in Hoboken, New Jersey, waar ik woon. Over een paar weken komt Alex Rodriguez hier wonen, met vrouw en kind. A-Rod, zoals hij wordt genoemd, heeft alle appartementen gekocht op de bovenste verdieping van het nieuwe Maxwell Building aan de Hudson River, vijf blokken van mijn huis vandaan.
      Die worden nu samengevoegd tot een ééngezinswoning. Als het klaar is heeft hij een fantastisch uitzicht op New York; van de George Washington Bridge aan de linkerkant tot de Verrazano Bridge aan de rechterkant, met heel Manhattan daar tussenin.
      A-Rod speelt voor de New York Yankees en is de hoogst betaalde honkballer in de Verenigde Staten, met een jaarsalaris van $27 miljoen. Een schitterende speler, die op weg is sommige van de belangrijkste records in het honkbal, zoals het aantal homeruns dat een speler tijdens zijn carrière slaat, te verbeteren.
      Maar Rodriguez heeft een gigantisch probleem: Tijdens het naseizoen, als de teams eerst spelen om zich te plaatsen voor de World Series en vervolgens om het kampioenschap, kan hij geen bal raken. Hoe belangrijker de wedstrijd, des te slechter speelt A-Rod, lijkt het wel.
      Vroeger, toen hij nog voor teams speelde die toch niet in het naseizoen terecht kwamen, viel dat niet op. Maar de New York Yankees verwachten elk jaar in de World Series te spelen en doen dat ook vaak, dus het falen van Rodriguez is daarom hier pijnlijk zichtbaar geworden.

                                                                  ZOMAAR EEN PRAATJE                                              

De inwoners van Hoboken hopen af en toe een praatje met A-Rod te kunnen maken in een restaurant of gewoon op straat, als zijn lijfwachten dat tenminste toelaten. Maar ik ga op zoek naar zijn vrouw met wie ik een goed gesprek wil hebben. Ik denk namelijk dat zij in belangrijke mate bijdraagt aan zijn geklungel als er werkelijk iets op het spel staat.
      Mevrouw Rodriguez is psychologe en ik kan me niet voorstellen dat zij haar mond houdt wanneer alle kranten schrijven dat haar echtgenoot mentale problemen heeft. Ik weet haast wel zeker dat zij hem allerlei adviezen geeft en misschien wel een beetje gedragstherapie: hoe hij zich moet concentreren, hoe hij de kritiek in de pers moet negeren en hoe hij het gejoel van de fans langs zich heen moet laten gaan. Ik denk dat dat hem gek maakt en ik weet waar ik het over heb.
      Mijn echtgenote en ik werken allebei aan dezelfde universiteit; zij als professor en ik als bestuurder. Ik zal het niet in mijn hoofd halen haar te vertellen hoe ze college moet geven, maar zij vertelt mij constant en ongevraagd wat zij zou doen als zij zich in mijn positie bevond. Dat werkt averechts.
       “Als jij het allemaal zo goed weet, waarom ben jij dan geen bestuurder?” denk ik bij mezelf, en doe op mijn kantoor vervolgens precies waar ik zin in heb. Maar A-Rod kan dat niet doen omdat miljoenen honkbalfans en zijn echtgenote op de voet volgen hoe hij zich gedraagt.
      Dus mevrouw Rodriguez, als U toevallig Ronald’s weblog leest, ik ben naar U op zoek. Praat totdat ik U gevonden heb, en helemaal daarna, alstublieft niet met A-Rod over honkbal, maar over de schoolkeuze voor Uw dochtertje (ik raad de Hudson School aan), over het uitzicht, of gewoon over het weer. Dan komt het met zijn spel in het naseizoen vast wel weer goed.

 

Audio 5

 Radioportret Hugo Kijne in Hoboken.