Bericht uit Algemeen Dagblad
In de Maleisische stad Malakka is Guus van Bladel overleden. Van Bladel woonde in de jaren zeventig vijf jaar lang samen met schrijver Gerard Reve in Weert.
In Memoriam Guus van Bladelhttp://nadertotreve.nl/nieuws2016/11-02-01.php …
Hij was 85 jaar oud. Van Bladel staat bekend als degene die bijstand verleende aan Johannes van Damme. Een Nederlands zakenman die in 1994 ter dood werd veroordeeld vanwege drugssmokkel in Singapore.
In april 2009 schreef hij een gastbijdrage op mijn blog.
Een overpeinzing over zijn gezondheid.
Ga HIER naar toe
.
Een hoofddoek in de fietstas
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Heeft u kleinzoons? Ik wel en dat vínd ik een cadeautje! Af en toe komen ze met hun moeder bij mij in de bieb.
Het leukste vinden ze een verrassingsbezoekje. Ik zit dan geconcentreerd te werken op mijn kantoor, steekt er ineens zo’n lief koppie om de hoek van de deur - ‘Boeh!' Ah! Ik smelt, knuffel en laat m’n werk graag even voor wat het is.
Merlijn loopt samen met mij de bieb in en daar zie ik de jongste spruit Olivier, hij zit met een boek over dinosaurussen in de favoriete stoel. Hun moeder snuffelt al tussen de nieuwe aanwinsten. Ze heeft leeshonger, van jongs af aan.
Ook mijn kleinzoons zijn leesbeesten, dol op de Gorgels, de Waanzinnige Boomhut met veel verdiepingen, Donald Duck, de Kleine kapitein en nog veel meer.
Aantrekkingskracht
De aantrekkingskracht van onze roze stoel blijkt bijzonder.
Zo ook op onze Interculturele High Tea met Poëzie. Een jaarlijks terugkerend evenement in onze bibliotheek waar jong en oud, autochtoon en allochtoon elkaar ontmoeten in gedichten en verhalen. Met zo’n 100 mensen luisterden we ademloos naar de vertellers. De stoel als ondersteunend middelpunt, een belangrijke taak.
Dit jaar kwam een meneer langs met een speciaal verzoek. Hij had in het Dagblad van het Noorden gelezen over deze plaatselijke activiteit. Plande een fietstocht door het mooie Westerwolde. Bij binnenkomst in de bieb vroeg hij of het echt een Interculturele middag was.
Jazeker meneer. Kom gezellig binnen, neem plaats, eet iets, drink iets en geniet.
Ja maar, of hij iets mocht voorlezen - hij had een zelfgemaakt gedicht in zijn fietstas.
Uiteraard, we zijn dol op spontane invallen. Hij maakte zich bekend als Ids Vlieg en zijn gedicht heette Hoofddoek.
Nadat ik het gedicht had gelezen, programmeerde ik hem tussen de andere voordragers.
Sarah
Daaronder was Sarah uit Syrië. Ze was nog maar 8 maanden in Nederland. Leergierig en vastberaden weer iets moois van haar leven te maken stortte ze zich op onze Nederlandse taal.
Ze schreef en las het volgende gedicht.
Ik miss mijn familie in Syrie
Mijn zus, tante, oma en opa
Elke dag wij praten
Met de telefoon
Wij wonen in wedde westerwolde
Mijn vrienden weten dat wel
Blauw is de kleur waar ik van hou
Ik denk vrij als de lucht
…Gewoon
Ids Vlieg
En toen nestelde Ids Vlieg zich in de stoel. Hij voelde zich duidelijk op z’n gemak en begon te lezen.
HOOFDDOEK
De vrouwen uit een oorlogsland
lopen of zitten aan de kant.
Met een hoofddoek om hun hoofd
van alles onderweg beroofd.
Ze schichten door verwoeste straten,
langs lijken doorzeefd met gaten.
Vele dagen niets gedronken,
slingerend als waren ze beschonken.
Doodmoe met hun kindjes op de arm,
schrikkend van het zoveelste alarm.
Weg, naar elders op de vlucht.
In een tent, nog steeds beducht.
Familie achterlatend in de vaderstad,
broer en zussen in een bloedig bad.
Als ze door onze straten gaan,
is er niemand die hen kan verstaan.
Alles is aan hen ontnomen.
Hier zouden ze niet mogen komen?
Vol argwaan door ons gade geslagen,
omdat ze een mooi hoofddoekje dragen?
Kijk in die zwart bruine ogen,
die nooit iemand hebben bedrogen.
En een welgevormd gelaat,
dat voor benadering echt open staat.
Nergens welkom worden ze ontvangen,
omdat ze te veel van ons verlangen?
Een broodje, een dak boven hun hoofd.
Worden wij van onze welvaart dan beroofd
Laten we onze hoofden koeltjes houden,
ze bij elkaar steken in vertrouwen.
De afstand onderling verkleinen
ter vermindering van hun vele pijnen.
Geen tijd om er hoofddoekjes om te winden:
Het liefst zouden ze hun vaderland hervinden.
En waar ik inmiddels achter kom:
mijn lieve oma had ook een hoofddoek om!
Ids nam het applaus in ontvangst, at een Iraanse versnapering, dronk een kop muntthee en stapte voldaan weer op zijn rad.
En onze stoel?
Die heeft - net als wij - weer een bijzondere middag gehad.
Klik HIER voor alle biebverhalen
Samen
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Ik houd van geschiedenis, van dingen waar een verhaal aan kleeft, mensen die iets te vertellen hebben. Van oude meubeltjes in de kringloopwinkel, erfstukjes uit mijn familie, het bootsmansfluitje van mijn opa. Bibliotheekleden met een gouden randje, mensen die je niet vergeet.
Er was eens… een echtpaar van 70 jaar jong. Wibo & Annie.
Hij was in zijn arbeidzame leven docent Aardrijkskunde en Nederlands aan het Dollard College in Bellingwolde. Zij zorgde voor haar man en hun twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze waren zeer gelukkig met elkaar, hun ogen lichtten nog steeds op als ze naar elkaar keken. Bij toeval kwamen ze eens kijken wat er eigenlijk in hun dorpsbibliotheek te beleven was; ‘we zijn hier nog nooit geweest, gek hé, eigenlijk.’ Met deze opmerking kwamen ze 4 jaar geleden bij ons binnenlopen. Ze hadden mijn hart onmiddellijk gestolen, dat heb ik soms.
Na een rondleiding en een kopje thee waren ze blij verrast over onze informatieve naslagwerken, de Groningana collectie, thrillers, romans, Top Tien boeken en onze activiteiten. Een blik op de uitgebreide tijdschriftencollectie ontlokte ‘oh, wat hebben jullie veel keuze en hier staan ook literaire romans!’
(Wibo & Annie in de ''oude'' bibliotheek aan de thee.)
Een condoleancekaart
Geen twijfel meer te bespeuren; ze wilden graag lid worden en of dat vandaag nog kon. En zo werd dit bijzondere echtpaar trouwe bezoekers van onze bieb. Wibo wist eigenlijk niet zo goed wat hij nou leuk vond om te lezen, er was zo veel om uit te kiezen - of ik hem wilde helpen zijn geliefde genre te ontdekken. Natuurlijk!
Zodoende liepen we iedere week met z’n tweetjes tussen de boeken te struinen en te praten, op zoek naar aangenaam leesvoer. Dit schiep een bijzondere band, ik werd langzamerhand een beetje deelgenoot gemaakt van hun wel en wee. Annie wist al snel dat ze zich ging storten op de historische romans, ze hield ook van geschiedenis. Voor de korte leesmomentjes leende ze de tijdschriften Libelle, Landleven, Happinez en Groei & Bloei.
Ze gingen samen deelnemen aan ons Digitaal Café, samen - alles samen.
Hun wereld werd groter, rijker en ze genoten ervan. Totdat…. Wibo ongeneeslijk ziek werd. Eerst was er de ontluistering, schrik, onzekerheid, verwarring en toch ook hoop. Plots verscheen een bed in de woonkamer. Wat waren we allemaal aangeslagen. Toch bleef Annie iedere week naar de bieb komen voor wat afleiding, een praatje én met het verzoek van haar man of ik toch een boek voor hem wilde uitzoeken. Graag! Een paar weken later zat ik met haar verdrietig te zijn achter een kop koffie aan de leestafel. Hun samenzijn zou niet lang meer duren …ach….
Na het overlijden van Wibo stuurde ik een condoleancekaart namens ons hele bibliotheekteam; dat doe ik soms. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Het sociale gezicht van de dorpsbieb, ook daarom hou ik zo van mijn werk. We missen ze, zó samen.
Blij verrast zag ik Annie na een tijdje weer onze bibliotheek binnen wandelen. Zo broos, maar sterk! Zelf voelde ik me onzeker, hoe treed je iemand met zo’n groot verdriet tegemoet, wat zeg je. Zij maakte het me gemakkelijk, liep op me toe om te vertellen hoe goed het haar gedaan had een kaart van ons te ontvangen. En ja hoor, daar zag ik een kleine twinkeling in haar ogen, ze kon het nog.
We hebben gehuild om het gemis en gepraat over het oppakken van het leven zonder ‘samen.’ Ze is dapper en zit nu iedere week achter een laptop bij onze cursus Klik & Tik. Hoe mooi! Mevrouw doet weer kleine stapjes naar buiten en wij mogen daar een beetje bij helpen. Ook samen, maar dan anders.
Annie bij de cursus Klik & Tik, Powervrouw!
(De bovenste foto staat nu thuis op haar theekastje. ‘Hij kwam zo graag bij jullie’, zegt ze.)
Klik HIER voor alle biebverhalen
De bibliothecaresse vertelt
Marga de Graaf is verbonden aan de dorpsbibliotheek van Bellingwolde, een plaatsje in Noordoost-Groningen. De laatste vijf jaar als locatiemanager. Zij wordt bijgestaan door 10 vrijwillige medewerkers.
Sinds maart 2018 is de bibliotheek gevestigd in het multifunctioneel centrum De Meet. Zij volgt cursussen, houdt een oogje op de collectievorming, vergadert en maakt posters en flyers voor activiteiten in haar werkregio.
In de buurt Bellingwolde wonen zo’n 2.500 mensen, waarvan er maar liefst 1.000 lid zijn van de bibliotheek. Die is dan ook veel meer dan een uitleencentrum.
Over al die activiteiten en de sociale functie van de bibliotheek schrijft ze met verve en enthousiasme:
‘’Mijn core-business is het organiseren en coördineren van activiteiten. Ik heb de leukste baan van de wereld’’.
Tot nu toe zijn verschenen:
1: De leukste baan ter wereld
2: Zomaar een werkdag
3: Teambuilding
4: De Paulusmobiel
5: Kriebelbuik
6: Wibo & Annie
7: De Voorleesstoel
8: Boven op de jeugd
9. Borrels & aanraders
10: Jouk; 25 jaar vrijwillig medewerkster
11: Bibliotheekje spelen
12: 't Breicafé
13: Verpleegcentrum Akkerheem
14: Een Boekje Open
15: Afgeschreven boeken
16: Een divers DVD-aanbod
17: Elly en haar weeskindjes
18: Kratjes & kriebels
19: Pensionados
20: Het Taalhuis
21: De haan in het kippenhok
22: Verlengde boekenweek
23: De LOL van KOOKBOEKEN
24: Een emotioneel kopje thee
25: Een bijzonder duo
26: Wonen & werken in een grensgebied
27: INTERCULTURELE HIGH TEA MET POËZIE
28: Zomaar wat zomerperikelen
29: Heeft u een leestip?
30: Vluchtwegen voor en tijdens WO II
31: Anneke. Vrijwilliger pur sang
32: Haken & Ogen
33: Blikken speelgoed
34: Luisteren naar muziek
35: Leve de Pubquiz
36: T.V.serie: ''Typisch Bellingwolde''
37: Nederland leest Jan Wolkers
38: Het literair diner
39: De leesmaand december
40: De afscheidsbrief van Musawer
41: Leestips van Martine (4)
42: Kleine dingen groot maken
43: Een lezer minder
44: Liefde in tijden van Corona
45: Werk achter de schermen
46: Grensperikelen
47: Open met restricties
48: Herstarten in crisistijd
49: Blij verrast
50: We zijn er weer!
51: Ongewis, zwoel & opzwepend
52: ''Kom eens langs''
53: Het ''verbadderde'' boek"
54: Zomerlezen; Elf leestips
55: Bij de dood van een leeslustige brombeer
56: Te leuk om niet te delen
KRIEBELBUIK
(Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)
Kent u Albert Zondervan? Ik niet. Tot vandaag. Moet ik mij schamen? Nou, ik dacht het niet, ik hoef niet alles te weten. Mijn hoofd zit al zo vol. Wat ik wel weet is dat wij sinds maart een mooie nieuwe bibliotheek hebben.
Mijn bijzondere collectie filmhuisdvd’s mocht na veel aandringen meeverhuizen én … we kregen een knalroze voorleesstoel cadeau. Prachtig allemaal. Terwijl ik eens in die stoel ging zitten en trots rondkeek, miste ik toch iets.
In een gesprek met een collega kwam er een idee boven borrelen, het toverwoord ‘Signing’ viel. Signing? Ja, u weet wel bewegwijzering. Aanduiding op de boekenkasten, ‘Romantisch,’ ‘Spanning en Avontuur,’ ‘Literatuur,’ ‘Huis en Tuin,’ ‘Hobby,’ ‘Waar Gebeurd,’ ‘Geschiedenis en Regio,’ ‘Denken en Dromen,’ ‘Makkelijk Lezen,’ ‘Anders Lezen,’ ‘Films,’ en nog een paar werelden. Werelden? Ja, onze bieb is ingedeeld in werelden. Zodra je bij ons binnen komt kun je je mee laten voeren in je eigen gekozen wereld, hoe fijn!
Ik dacht, ja leuk hoor die Signing, maar … mag het ook een beetje meer zijn? Iets wat ons onderscheidt, iets eigens of liever gezegd eigenzinnigs. Na wat heen en weer gemail en een bezoekje van onze afdeling Marketing, was de kogel door de kerk. Ik mocht boekcitaten uitzoeken die boven de ‘werelden’ op de maagdelijk witte muren geplakt zouden worden.
Op een woensdag kwam er een heus laserteam binnen. Laserstralen zijn reuze handig om teksten lijnrecht op wanden te ‘schrijven.’ Oh, wat is het mooi geworden, écht en bijna af. Bijna af? Hoezo?
Wel! Ik wilde ook graag bij de leestafel een gedicht op de muur. Een gedicht over het gebied waar de bibliotheek gevestigd is, ‘De Lethe.’ Een waar smokkelgebied langs de Duitse grens. Nog steeds.
Zie ook IVN Natuureducatie
Vergetelheid
Ooit ben ik gegrepen door de gedichten van Jean Pierre Rawie. In een bundel kwam ik een gedicht tegen over De Lethe, ‘Dis.’ Het gaat over eten, drinken, samen zijn, vergetelheid. Onder het dak van de bieb is immers ook een restaurant gevestigd, dus… hoe sprekend wil je het hebben. Meneer Rawie woont ook nog in onze provincie! Ik kreeg er een kriebelbuik van, het idee dat hij toestemming zou geven om dit stukje poëzie op de wand in onze bieb te mogen plaatsen.
Het is gelukt! Als ik nu in de voorleesstoel zit en om me heen kijk weet ik, ja - zó is het onze bieb! Thuis! Bedankt meneer Rawie! Pseudoniem meneer Albert Zondervan!
Dis
Het kan niet schelen waar wij eten.
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
de wijn van de vergetelheid.
Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.
Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,
en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort.
Jean Pierre Rawie 1951
Uit: Geleende tijd. Amsterdam 1999
Wikipedia: In de Griekse mythologie was Lethe (Gr. lèthè, ληθη, "vergetelheid") de godin van de vergetelheid en één van de vijf rivieren in de onderwereld of dodenrijk waaruit de doden drinken om hun aardse leven te vergeten. De Lethe stroomde rond de grot van Hypnos en kronkelde verder door de onderwereld.
Verhalen uit de dorpsbieb 1: De leukste baan ter wereld
Verhalen uit de dorpsbieb 2: Zomaar een werkdag
Verhalen uit de dorpsbieb 3: Teambuilding
Verhalen uit de dorpsbieb 4: De Paulusmobiel
Verhalen uit de dorpsbieb 5: Kriebelbuik
Page 18 of 54
