(Door Iris Driessen, docent Nederlands VWO/Gymnasium)
Eén keer had ik stress. Dat was toen ik mijn scriptie moest schrijven. Ik kreeg spontaan een psoriasis-aanval. Ik zat onder de rode, jeukende vlekken. Het zag er niet uit. En verder heb ik het echt wel druk. Maar stress? Nee.
Als ik dit zeg in de docentenkamer, word ik verbaasd, jaloers en soms boos aangekeken. Een enkele collega is het met me eens, maar het merendeel ervaart dit anders. Sinds ik op deze school werk, heb ik nog nooit zoveel mensen overspannen gezien. Aan de lopende band melden collega’s zich ziek en de gesprekken in de docentenkamer gaan vaak over werkdruk en werklast.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat docenten het niet druk hebben. Wat er in de kranten staat, is waar. Te grote klassen, te veel uren voor de klas, te weinig tijd om mooie lessen voor te bereiden, te veel vergaderingen en overleggen, mailboxen die overstromen, leerlingen die allemaal een persoonlijke aanpak nodig hebben, het lerarentekort, het salaris dat achterblijft en noem maar op. Het klopt.
Maar ik word zo ontzettend gek van al dat geklaag en gezeur erover. En ja, ik vind het klagen en zeuren. Ik ga me er niet voor excuseren, ik ben wel een beetje klaar met dat gemekker.
Ik denk er veel over na; over hoe werkdruk wordt ervaren. Want ik schrik van de ervaringen van mijn collega’s. Mijn collega’s. Het team waar ik vaak genoeg energie van krijg en dat nog lange tijd wil krijgen. Natuurlijk, dat wat de een aankan, is voor de ander te veel. Dat is voor iedereen persoonlijk. Maar stiekem kan ik me soms gewoon niet aan de gedachte ‘je stelt je aan’ onttrekken. Ik weet het, dat is niet aardig van me en ik moet het hele persoonlijke plaatje zien. Maar toch. Ik denk het gewoon. En juist daarom zit het me zo dwars.
Het is een lang verhaal en ik ben niet van plan om hier alle kanten te belichten en om alle nuances te bekijken. Nogmaals, ik deel alle kritieken van collega’s op het onderwijs wel.
Maar KOM OP!
Leraar zijn is zo’n fantastische baan! Er is geen beroep waar je op een dag, nee, binnen een uur zoveel geweldige dingen meemaakt.
Een leerling die met een rood hoofd en verkeerd geknoopte jas binnen komt rennen omdat hij de pont net gehaald heeft. Een leerling die juichend zijn broodtrommel openmaakt omdat er filet americain op zijn brood zit. Een leerling die nog even haar haar goed doet en snel een snapchatje maakt en denkt dat ik het niet zie. Een leerling die stilletjes in een hoekje gaat zitten en eigenlijk wil huilen omdat zijn ouders in scheiding liggen. Een leerling die woorden verkeerd spelt en dat er dan iets totaal onleesbaars en grappigs staat. Een leerling die in de kantlijn een tekening van een eenhoorn maakt na een proefwerk. Een leerling die zijn Smibanese woordenboek aan je uitleent. Een leerling die zegt dat je ‘saus’ hebt.
En dan al die collega’s op school die geweldige lessen maken. Een collega die met een klas een recordbedrag aan sponsorgeld binnenhaalt voor Dance4Life. Een collega die spontaan zes flessen gin koopt en het hele team uitnodigt om ze die avond bij haar thuis leeg te drinken. Een collega die vaker in het Rijksmuseum te vinden is met de klas dan voor de klas. Een collega die haar mentorklas bij haar thuis uitnodigt voor een etentje met diepvriespizza’s. Een collega die een yogaklasje voor de leerlingen start. Een collega die een geweldige presentatie houdt over een bepaalde pedagogische aanpak.
En dat gebeurt allemaal in één week!
Alleen al op mijn school.
En dan heb ik het nog niet eens over de collega’s op al die andere scholen in het land.
Wellicht heb ik geluk; mijn schoolleiding geeft mij de ruimte en vertrouwt op mijn professionaliteit. Dat is voor mij genoeg om te gaan. Had ik die ruimte en vertrouwen niet, dan zou ik het gesprek aangaan. Juist in deze tijd waarin scholen niet achter kunnen blijven wat vernieuwingen en verbredingen betreft op onderwijsgebied.
Er moet echt niet zo veel. Docenten hebben vrijheid genoeg binnen hun eigen lespraktijk. En neem verdomme die regie in handen.
Zulke mooie dingen. Daar krijg je toch juist energie van?
En ja. Val maar over deze column. Doe maar. Klaag maar. Zeur maar door. Het gesprek ga ik graag met je aan. Niet hier, maar in het echt.
Ik heb best wat goede tips en nuanceren kan ik ook. Wellicht kan ik je dan een psoriasis-aanval besparen.
Want daar wordt echt niemand gelukkiger van.
Zie HIER voor alle Juffen
Een feestje in club NYX
