Op pantoffels naar de zaak

  (Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

   Als je 60+ bent is de schaamte voorbij…. “Blijf toch thuis, zo kun je niet werken.’ Mijn vriendin let altijd goed op mij. Ze heeft haar stoute schoenen aangetrokken en is -ik woon in Duitsland- de grens over gestoken om te zien of het werkelijk wel goed met mij gaat.
   Mijn huisarts heeft namelijk een bioptje genomen van een onrustig plekje op de wreef van mijn voet. Na vier weken smeren met twee verschillende zalfjes wilde het ding van geen wijken weten.
   Nu is het geval dat ik in een vorig leven doktersassistente was, dus ik dacht te weten wat me te wachten stond en sprak mezelf toe, ‘niet aanstellen, hupperdepup op de behandelbank ermee.’

      Daar zit ik dan, met mijn jas nog aan op het gekreukte papier van de behandeltafel; de desbetreffende voet onder een felle lamp.

Biopsie-pennetje
De man rommelt wat in kastjes en dreutelt naar mijn zin veel te zenuwachtig heen en weer. Hij zwaait met een verdovingsspuitje, laat mij het groene biopsie-pennetje zien dat bloot op een tafeltje prijkt en wil mijn wreef verdoven, ah mai…. Ik schutter nog wat en zeg iets als, ‘nou dat mag ook wel zonder verdoving hoor, vrouwen die kinderen hebben gebaard kunnen wel tegen een beetje pijn.’
      ‘
Ja, maar ik ben een man,’ spreekt de jonge dokter. Met enige tegenzin geef ik me gewonnen, deze meneer duldt geen tegenspraak. Na de prik kan ik met mijn stukje huid in een potje weer naar huis gaan. Aanstaande week even bellen voor de uitslag.

Huisapotheek

 De volgende dag wordt mijn voorgevoel bewaarheid. Dat biopsie-pennetje…. Mijn wreef ziet er onrustig uit. En ja hoor, het plekje gaat ontsteken. Uit mijn huisapotheek duikel ik Betadine zalf op en begin weer dagelijks te smeren. Echter, een schoen aan die voet kan ik niet verdragen, dan maar op pantoffels naar de bieb.
      In de bibliotheek ziet niemand dat ik op pantoffels rondloop. Er zijn geen klanten binnen, alleen vrijwillige medewerkers op de werkvloer die het druk hebben met hun werk. De raaplijsten……..

Tot vanmiddag - bij de thee -, ‘wat heb jij eigenlijk met je voet?’ ……. En wat smeer je er dan nu op?
     Ik ze
g: ‘Bénédictinezalf’….

Betadinezalf zeker,’ zegt ze. We schieten in de lach. Levensgenieters herkennen hun soortgenoten.

       

Tijd om naar huis te gaan. Op mijn pantoffels.


Glaasje Bénédictine.
Mijn slaapmutsje voor vanavond…. een lekker glaasje….D.O.M. Bénédictine.

          

De wens was de vader van de gedachte….

HET RECEPT?

Door de verwarring en chaos tijdens de Franse Revolutie was het recept van dit goddelijke likeurtje bijna verloren geraakt.
      In 1791 kocht een notabel uit Fécamp een 16e-eeuws manuscript met het recept voor het elixer. Het manuscript bewaarde hij in zijn bibliotheek.
In 1863 werd het recept daar bij toeval gevonden door een ver familielid. Het lukte deze persoon om het handschrift te ontcijferen en de likeur opnieuw te maken. Hij noemde het Bénédictine.
      Waarom deze naam? Dat weet ik nog niet.
Wat ik wel weet is dat Bénédictine 158 jaar later tot vermaak rondzong ….. in de bibliotheek van Bellingwolde.

 

Klik HIER voor alle biebverhalen