De onfortuinlijke val van een 95-jarige

    (Door Marga de Graaf, bibliothecaresse te Bellingwolde)

    Vorige week moest ik de ingang van onze bibliotheek delen met het stembureau. We zitten namelijk in een Multi Functioneel Centrum.
     Normaal gesproken geen punt, maar in corona-tijd een handicap. Onze leners maken gebruik van dezelfde toegang om hun gereserveerde boeken af te halen bij de afhaalservice. Nou ja, maar zien hoe dit te combineren is. Met een beetje begeleiding gaat dit vast lukken.

      We hielden stiekem wel een beetje ons hart vast, vooral toen we een mondkapjesparade zagen naderen. De tweede sluisdeur moest open, want deze route bood toegang tot het stemlokaal. Bibliotheekbezoekers mochten hier niet door. Ziet u de verwarring voor zich? Onze klanten dachten ‘ hé, de bieb is open, we mogen weer naar binnen!’ Tegelijkertijd liepen de stemmers onze bieb binnen, ze kwamen de weg vragen: ‘Waar moeten we zijn om onze stem uit te brengen?’

Wonderbaarlijk hoe iedereen zich keurig aan de afstandsregels hield, mondkapjes op had en de handen ontsmetten. So far, so good.

      Het klimaatbeheersingssysteem had meer problemen. In korte tijd liep de temperatuur in de bibliotheek op tot zo’n 25 graden. Toch al opgewonden vanwege een ietwat vreemde, spannende middag - zal alles wel goed verlopen - keek ik eens om me heen. Willy, Bineke, Ria, Jouk en Dity liepen stuk voor stuk steeds roder aan. Gooiden vesten uit en puften wat rond. Hun stappentellers liepen al aardig richting de 5000 voetstappen; ze waren druk bezig met de raaplijsten en ja, daar krijg je het sowieso al warm van.

        Na de theepauze moesten we écht even naar buiten om zuurstof te happen en af te koelen. We stonden op het terras, droog en koel over ditjes-en-datjes te praten.
      En daar zien we de 95-jarige mevrouw Koolhof aan komen lopen. Haar auto strak geparkeerd, stembrief in de hand, keurig gekapt, blauwe kleurspoeling in de grijze haardos en haar zondagse kleren aan. Pico bello verzorgd, zoals altijd. We kennen haar als de op één na oudste lener van onze bieb. Nog steeds een bijdetijdse zelfstandige dame.
      Inmiddels zo doof als een kwartel, maar als je haar recht aankijkt en duidelijk spreekt kun je een prima onderhoudend gesprek met haar voeren. Ze is het type ‘niet klagen, maar dragen.’ Ik hou er van.
      Ze ziet ons staan en besluit een afslag naar rechts te nemen om even met ons mee te babbelen, ‘ oh wat leuk dat ik jullie even zie, wat is het lekker buiten hè.’ Al pratende met haar blik op ons gericht struikelt ze over een drempeltje in de betonnen vloer. We zien haar vallen, rakelings met haar hoofd langs een stenen pilaar, zijlings op het harde beton. Oei, dit kan niet goed gegaan zijn, haar broze botjes….

      Iedereen schiet naar haar toe, we stonden te ver af om haar op te vangen, en daar lag ze.

Ach mai. Er schiet van alles door ons hoofd, stil laten liggen, aanspreken, voorzichtig bevoelen en vragen ‘waar heeft u pijn, kunt u dit bewegen, kunt u dat……’ Een bezoeker blijkt verpleegkundige, dit moest zo zijn, ze blijkt erg doortastend en steunend. Met elkaar houden we mevrouw stabiel en warm onder onze jassen, sjaals en dekens uit onze auto’s.

      Ik bel de huisarts om de hoek, moet praten als Brugman om de ernst van de situatie uit te leggen…’druk spreekuur’, zegt de assistente, ‘de tweede arts is net naar een spoedgeval.’ ‘Dan bel ik 112 zeg ik, er moet écht een ambulance komen, mevrouw is er niet goed aan toe, voor zover ik dat kan beoordelen.’ Ik zal nogmaals overleggen ,’ hoor ik de assistente zeggen, ‘heeft u een momentje?’ Neeeee, wil ik schreeuwen - er ligt een 95-jarige vrouw op een koude vloer met een trauma - maar ik houd me netjes. Dan hoor ik ‘ klik’ - verbinding weg…..huh! Ik kijk naar mijn telefoon, batterij leeg? Nee! Dan gaat plots het toestel weer over, de assistente zegt ‘mevrouw, ik heb een ambu  gebeld, deze komt er aan.’ !!!  Ik kan nog net vriendelijk uitbrengen ‘wat fijn, hartelijk dank.’

      Drie kwartier na de onfortuinlijke val wordt mevrouw Koolhof op de brancard gehesen met een van schrik en pijn vertrokken wit snoetje, haar mooie coupe in de war. Op naar het Ommelander ziekenhuis in Scheemda. Nu ligt ze er nog - een breuk in haar schouder, bont en blauw en een beschadigde heup. Vandaag gaat ze verhuizen naar een verpleegtehuis in Winschoten.

      Van stemmen kwam het niet meer…..

Het beeld van die ambulance voor onze bieb -precies zo één als op de foto-  staat verankerd op ons netvlies.
      Wij stuurden een boeket bloemen met een lieve kaart.

 
Klik HIER voor alle biebverhalen