Algemeen
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (571)
- Categorie: Algemeen
Nonoh met bijwerking
Mijn vriend Peter Flik (Te gast 25) woont in het zuiden van Hongarije. Hij belt veel. Vaak naar Nederland.
Om die kosten zoveel mogelijk te drukken zoekt hij voortdurend naar computerprogramma’s met interessante aanbiedingen.
Eerst gebruikte hij Skype, maar nu heeft hij Nonoh ontdekt.
Een methode om vrijwel voor niets met je eigen telefoon over de hele wereld te bellen.
Maar… het programma heeft een volgens hem rampzalige ‘’bijwerking’’.
Hij schreef er voor mij dit stukje over:
Telefoonverwikkeling.
Tegenwoordig bellen veel mensen over het internet, dat is goedkoper en soms ook efficiënter.
Die manier van bellen gaat volgens het VOIP-protocol. Voice Over Internet Protocol.
Ruwweg zijn er twee methodes: via de computer of met behulp van de computer.
Skype is er één van. Je kan dat van computer naar computer bellen, kost niks.
Je kan met dat programma ook van computer naar een vaste of mobiele telefoon bellen, daar zijn wel kosten aan verbonden, zij het niet zoveel. In principe zit je voor die verbindingen aan die computer vast, maar er zijn ook handsets die dat euvel ondervangen.
Een ander programma is Nonoh; dit programma is veel leuker.
De computer legt alleen maar de verbinding tussen jouw normale telefoon en elk willekeurig telefoonnummer overal ter wereld.
Je krijgt 200 GRATIS belminuten per week. En je voert die gesprekken dus op je gewone telefoon.
Kosten: geen entree, wel 10 euro per 3 maanden. Ga je over je 200 gratis minuten per week heen, dan worden er zeer goedkope tarieven in rekening gebracht.
Nu heb ik een vrij ernstige onvolkomenheid of fout in dat programma ontdekt. Op je computerscherm verschijnt het Nonoh belscherm.
Daar moet je twee partijen invullen:
A. Je eigen telefoonnummer
B. Het telefoonnummer dat je wilt bellen
Je kiest BEL en de verbinding komt er.
Nu is de onvolkomenheid dat je bij A, eigenlijk voor je eigen nummer bedoeld, rustig het telefoonnummer van iemand anders kan invullen, en bij B het nummer dat A. gaat bellen. Als je dan op BEL drukt gaat bij A de telefoon over en krijgt hij of zij de persoon die bij B is ingevuld aan de lijn.
Dit kan dus rampzalig zijn en het wordt tijd dat dit euvel in het programma hersteld wordt.
Peter Flik
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (571)
- Categorie: Algemeen
Winterpauze
Ik stop er even mee.
Winterpauze.
Prettige feestdagen en een mooi nieuwjaar.
Hervatting op zaterdag 8 januari 2011.
Honkbalmoment
Ach! Ik heb nog wel een fenomenaal bijna ongelooflijk honkbalmoment voor u.
Ook als u niet van die sport houdt of er niets van afweet.
In deze hilarische scene zien we werper Mark Buehrle van de Chicago White Sox , die een hard geslagen bal met zijn voet probeert te stoppen.
De bal verdwijnt op fout gebied.
Buehrle gaat er achteraan, pakt de bal met zijn handschoen en werpt vanuit die handschoen achterom tussen zijn benen door naar eerstehonkman Paul Konerko, die de bal daarna met zijn blote hand vangt.
Beide spelers doen eigenlijk alles fout.
Maar als je naar de beelden kijkt is dit de enige mogelijkheid om een uit te maken.
En dat lukt op miraculeuze wijze.
http://www.faniq.com/blog/Video-Mark-Buehrle-Makes-A-Gold-Glove-Play-Blog-37448
Het werd in de V.S. uitgeroepen tot honkbalmoment van het jaar.
Met 89% van de uitgebrachte stemmen!
Als u toevallig coach bent van een jeugdteam moet u oppassen om dit te laten zien.
Voor je ´t weet gaan ze het ook proberen.
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (571)
- Categorie: Algemeen
Een geschiedenis van de Nederlandse studentenbeweging
Vorige maand plaatste ik een stukje over het marathoninterview dat ik voor de VPRO-radio had met ‘Marx-professor’ Ger Harmsen.
Ik kreeg een uitvoerige reactie van Hugo Kijne ( Te Gast 3).
Hij studeerde het bijvak filosofie bij Ger Harmsen.
De professor haalde hem daarna (in 1975) voor 1 dag per week naar Groningen om colleges over de geschiedenis van de studentenbeweging te geven.
Over dat onderwerp had Hugo zijn doctoraalscriptie (later als SUA boekje uitgekomen) geschreven.
Hij logeerde dan bij Pim Fortuyn, met wie hij goed bevriend was totdat hij (Fortuyn) te ver naar rechts opschoof.
‘Het waren mooie tijden daar in Groningen’, aldus Hugo.
Hugo Kijne woont in de V.S. en werkt in het stadsdeel Staten Island als manager van de afdeling volwasseneneducatie aan de City University van New York, de grootste stadsuniversiteit van de Verenigde Staten.
Hieronder een prachtig tijdsdocument!
Studentenaktivisten in Groningen
(Over Ger Harmsen, Pim Fortuyn, Ton Regtien en Paul Ulenbelt)
Ik zou je nog iets schrijven over mijn Groningse tijd (herfst 1975), maar dat gaat meer over mij dan over Ger Harmsen (en ook over Pim Fortuyn en Ton Regtien), en het is gebaseerd op een in toenemende mate falend geheugen. Ik studeerde in het voorjaar van 1975 af als socioloog, en had mijn bijvaktentamen filosofie bij Ger in Groningen gedaan. Dat deden veel studentaktivisten, omdat Ger de enige officieel marxistische filosoof in Nederland was en je op die manier nog wat waar voor al die uren Marx studeren kon krijgen. De meesten kozen teksten van Marx, maar ik wilde eindelijk Hegel wel eens lezen en koos dus diens ‘Phenomenologie des Geistes’ en Walter Kaufmann’s ‘Hegel, a Reinterpretation’. Dat vond Ger wel weer leuk, want Hegel kon hij eigenlijk nauwelijks aan zijn eigen studenten slijten.
Gedurende de zomer van 1974, die ik net als de rest van links Amsterdam onmiddellijk na de anjer-revolutie in Portugal doorbracht, las ik op het strand dus Hegel en Kaufmann. In September ging ik bij Ger tentamen afleggen op zijn instituut in Groningen, maar hij wilde alleen maar over Portugal praten en zoveel mogelijk van mijn indrukken over de veranderingen die daar aan de gang waren horen. Het uur dat hij voor mij had uitgetrokken ging snel voorbij, en toen ik tegen het einde opmerkte dat we het helemaal niet over Hegel hadden gehad zei Ger dat hij aan mijn opmerkingen over Portugal wel kon horen dat ik Hegel goed begrepen had. Ik hoorde later van mijn faculteit aan de VU dat hij mij een negen voor het tentamen had gegeven.
Mijn afstudeerscriptie ging over de Nederlandse studentenbeweging en is in 1978 door de SUA als boekje uitgegeven. In de zomer van 1975 kreeg ik een telefoontje van Pim Fortuyn, die inmiddels als wetenschappelijk medewerker bij Ger was komen werken. Hij vertelde me dat Ger wilde dat ik 1 dag per week in Groningen college over de studentenbeweging zou komen geven. Ik had op dat moment nog geen volledige baan en zei dat ik dat natuurlijk wel wilde doen. De relatie tussen Ger en Pim was op dat moment net weer een beetje goed geworden, nadat zij aanvankelijk flink met elkaar in de slag waren geweest. Hoewel Ger zelf Pim na diens afstuderen naar Groningen had gehaald was hij er niet op voorbereid dat Pim met een compleet proefschrift aan zou komen en van Ger verwachtte dat hij hem daar even snel op zou laten promoveren. Dat was niet Gers manier van werken en dat proefschrift vond hij ook maar niets, dus hij vertelde aan wie het maar wilde horen dat Pim een proefschrift had geschreven “waarvan elke regel doorgestreept zou moeten worden”. Pim was daar natuurlijk niet gelukkig mee, maar had weinig andere keus dan aan Gers kritiek gehoor te geven, en is uiteindelijk op een heel ander proefschrift, over het stakingsrecht, gepromoveerd. Toen ik in Groningen kwam hadden Ger en Pim al de taakverdeling die zij een aantal jaren aan hun instituut zouden cultiveren, Ger als de ideoloog (met Lolle Nauta als intellectuele partner), en Pim als bestuurder.
Voor mij hield het geven van colleges over de studentenbeweging in Groningen een aantal risico’s in. De Groningse studentenbeweging bestond uit CPN hardliners, aangevoerd door Paul Ulenbelt, die veel later voor de SP in de Tweede Kamer terecht zou komen, met op de achtergrond Ton Regtien, die in Groningen wetenschappelijk medewerker was bij de temagroep Noord-Nederland. Hoewel ik ook CPN-lid was kwam ik van de VU, waar een heel andere traditie bestond dan aan de GU (nu UvA), en tegen aktivisten van de VU werd door de CPN argwanend aangekeken. Het feit dat ik door ‘Nato-professor’ Harmsen, zoals Gijs Schreuders hem in ‘De Waarheid’ omschreven had, naar Groningen werd gehaald, maakte het er niet beter op. Ik had op mijn colleges dan ook elke week een flink deel van de Groningse studentenaktivisten zitten, die ondanks het feit dat mijn scriptie zeer CPN-vriendelijk geschreven was in het begin vrij agressief met mij in discussie gingen. Het bleek echter al snel dat wij het over de meeste dingen redelijk eens waren, dus afgezien van die begintijd verliepen mijn colleges verder rustig en prettig.
De dagen dat ik in Groningen was logeerde ik bij Pim, die een mooie flat bewoonde dicht bij het centrum van de stad, vol met schilderijen die hij toen al verzamelde. De relatie van Pim met wat hij de rest van zijn leven zijn ‘grote liefde’ zou blijven noemen, een Groningse studentendecaan, was toen al door de laatste verbroken, en Pim had ‘s avonds meestal vriendjes op bezoek of was naar nieuwe vriendjes op zoek, en hoewel wij af en toe samen in een Gronings restaurant aten scheidden onze wegen daarna en bracht ik verder weinig tijd met hem door. Hij maakte altijd overigens wel een prima ontbijt voor wie er in zijn huis sliep, en Pim en ik zijn goed bevriend gebleven tot hij in de late jaren negentig te ver naar rechts opschoof.
Omdat ik in Groningen niets beters te doen had en even weg was van mijn vriendin in Amsterdam ging ik ‘s avonds op zoek naar het andere geslacht. Ik kwam vaak terecht in café’s waar de Groningse studentenaktivisten uithingen en dronk dan een biertje met Ulenbelt, die daar hof hield, maar eindigde bijna steevast in een nachtcafé waar ook Ton Regtien bijna elke avond uithing. Omdat de studentenaktivisten de volgende ochtend weer vroeg op moesten, ik de halve dag in de trein terug naar Amsterdam kon slapen en Ton aan de universiteit niets hoefde uit te voeren waren hij en ik daar vaak de laatste klanten en deden we samen het licht uit. Hij beleerde mij dan, terwijl we allebei na tussen de tien en twintig pilsjes half-dronken maar nog niet ontoerekeningsvatbaar waren, over de plichten van de CPN-er, en uitte detailkritiek op mijn scriptie, waarvoor ik hem overigens uitgebreid geinterviewd had, dus als hij zei dat ik aan deze of gene aktie niet voldoende aandacht had besteed zei ik dat hij me dat toen wel even had mogen vertellen. Zo hadden wij dus wekelijks een goed gesprek.
Toen mijn boekje drie jaar later uitkwam schreef Ton Regtien in ‘De Waarheid’ een hele harde kritiek, onder de titel “Voetangels en klemmen van een onverwerkt verleden”, waarin hij mij vooral verweet dat ik niet voldoende aandacht aan de acties van de studentenbeweging besteed had, en te veel aan de ideologische ontwikkeling. Acties waren voor Regtien alles, een theoreticus was hij allerminst. Er waren veel mensen verbaasd en verontwaardigd over Regtiens toon, maar ik realiseerde me toen dat van alle boeken dit hetgene was dat hij zelf had willen schrijven, en dat hij vond dat ik hem onverdiend het gras voor de voeten had weggemaaid. Mijn herinnering aan Ton is overigens meer gevormd door die nachtelijke uren in Groningen dan door die recensie, zoals mijn herinnering aan Pim meer gevormd is door die Groningse tijd dan door wat hij later geworden is. Aan Ger heb ik alleen goede herinneringen, hoewel hij ook zijn momenten had. Ik zat jaren later, ik meen op weg naar een NVV scholingsbijeenkomst, eens met Ger in de bus in Amersfoort, en we kwamen toen langs het vroegere huis van mijn grootouders, op de berg aan de Utrechtseweg. Toen ik Ger daarop wees zei hij: “Je kan wel zien dat jij uit de bourgeoisie komt”. Zo was-ie ook wel weer. Dat was trouwens niet zo, wij waren gewone kleinburgers en dat heb ik hem ook uitgelegd, maar dat huis leek hem heel wat.
Hugo Kijne publiceerde vorig jaar in de Verenigde Staten zijn eerste roman:
The doghouse administrator
http://outskirtspress.com/webpage.php?ISBN=978-1-4327-1128-3
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (571)
- Categorie: Algemeen
Geplaatst in november
30 november: ZoekPoëzie 21; Pablo Neruda
29 november: Eten & drinken 41: Truffels uit Norcia
28 november: Frasen 55; Zonnepanelen
27 november: Josefien 27; Kutwijven
26 november: Beelden (133); Voorstraten 11; Beesd Betuwe
25 november: Poëzie (83): Moeder & zoon 3; Martinus Nijhoff
24 november: Nieuwe woorden 56; Woord van het jaar 2010
23 november: Frasen 54; Dokter B.
22 november: Beelden 132; Gysbrecht''s lammeren
21 november: Audio 76; Een hondsdolle vleermuis
19 november: Marathoninterviews 9; Ger Harmsen
18 november: Familie 55; Trompettist voor de vrede
17 november: Frasen 53; Eigen voeten
16 november: Voorstraten 10; Oud-Beijerland Hoeksche Waard
15 november: Beelden 130; Palestijnse herenfiets
14 november: Eten & drinken 40: Choucroute a l’Alsacienne
13 november: Goedemorgen 168; Rechtstaat of rechtsstaat
12 november: Josefien 26; Een liefdesbrief
11 november: Frasen 52; De mensheid
10 november: Familie 54; Luc wordt elf
9 november: Beelden 129; Sangerhausen Oost-Duitsland
8 november: ZoekPoëzie 20; Slauerhoff versus Schotman
7 november: Algemeen 96; Bijvoeren & opeten
5 november: Gehoorde frasen 51; Een date idee
4 november: Voorstraten 9; Colijnsplaat Noord-Beveland
3 november: Poëzie (81): Moeder & zoon 2; Gerard Reve
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (571)
- Categorie: Algemeen
Grote grazer op pad
Schotse Hooglanders
Dit mooie rund kwam ik tegen op het Zuid-Hollandse eilandje Tiengemeten in het Haringvliet.
Het is een Schotse Hooglander. Een jong beest. Jaar of twee. Vrouwtje.
Ik moest natuurlijk direct denken aan de discussie, die in het land gevoerd wordt over dit soort beesten.
Moet je ze bijvoeren?
Moet je ze op tijd afschieten?
Moet je de kadavers weghalen?
Vooral in de Oostvaardersplassen en op de Veluwe is dit een probleem.
Op Tiengemeten is het simpel geregeld.
Ik kreeg dit commentaar van mijn vriend Ton van der Graaf. (Te gast 19)
Hij is één van de zeer weinige vaste bewoners van het eiland:
‘’Voor de Hooglanders op Tiengemeten geldt dat ze door de overheid worden gezien als 'gehouden vee'.
Hetzelfde als bij de boeren dus. Met dezelfde regels.
Er zijn maximaal 150 Hooglanders op Tiengemeten.
Dieren worden,indien noodzakelijk, in de winter wel bijgevoerd.
Zwakke dieren sterven een natuurlijke dood en moeten worden afgevoerd
Ze worden niet geholpen bij bevallingen. Als het fout gaat sterven moeder en baby
Één keer per jaar worden alle Hooglanders gevangen.
De veearts geeft ze injecties tegen ziektes en neemt bloed af bij kalveren om middels het DNA vast te stellen wie de vader en moeder zijn.
Belangrijk in verband met bijv. de gekke koeienziekte.
Vooral stieren worden afgevoerd naar de slachterijen en het (biologische) vlees wordt verkocht.
Ook aan Tiengemeters en aan de Herberg op het eiland‘’.
Kalfjes
De Schotse Hooglanders lopen vrij rond.
Er zijn een paar stukjes waar ze niet mogen komen.
Daar staan ’’veehekken’’. Op de site van Ton staat echter deze foto.
De kalfjes glippen het hek door.
Vooral kinderen vinden dat heel leuk.
Pagina 17 van 33