Ach god: Centraal Azië

Mozaïek van culturen

Kijk eens naar deze kaart. Naar dit mozaïek van volkeren, culturen en talen, naar die volstrekt willekeurig getrokken grenzen, naar deze lappendeken vol tegenstellingen, spanningen, ellende en armoede.
      Hier moest het mis gaan.
Sterker: hier ging het al eerder mis, maar het westen merkte er toen weinig van; had andere zorgen en vond het niet belangrijk.
      Geen olie, geen infrastructuur, geen moslim-extremisme, geen directe dreiging voor het westen en dus geen aandacht.
Geen democratie want er heerst in al die landen dictatuur, onderdrukking en politieke instabiliteit.

In Kirgizië is nu de opstand uitgebroken.
      Dat land is hier zo onbekend, dat het zelfs drie namen heeft.
Naast Kirgizië treffen we ook aan Kirgystan en Kirgizistan.

In zekere zin is het toevallig dat het daar gebeurde, want het had in al die landen kunnen beginnen.
      Ze zijn al vanaf het begin van de vorige eeuw verwaarloosd. De Sovjet-Unie vond die republieken niet belangrijk.
      Kirgiezen, Tajiken, Oezbeken, Kazakken of Turkmenen werden -en worden- in Rusland altijd gediscrimineerd.

Zie ook Reizen 6, waarin de Oezbeek Jevgeni zijn verhaal doet.

Of anderzijds het verhaal van de Rus Boris (Reizen 33), die het in de Oezbeekse hoofdstad Tasjkent steeds moeilijker krijgt.

Terug naar Osh

President Bakijev is dus waarschijnlijk terug naar zijn roots in de stad Osh.

Daar schreef ik twee jaar geleden ook al een stuk over. Ga naar Reizen 40; Het achterland van God's wraak

Over de armoede, de toenemende tegenstellingen, het gebrek aan water, voedsel, wegen en andere primaire levensbehoeften.
      De alom aanwezige corruptie.

Maar ook over de aardige mensen, de mooie natuur, de fantastische landschappen, de nomaden, de cultuur en de gastvrijheid.

Centraal Azië heeft als bijnaam Het achterland van God´s wraak.
      Ik voorspel dat het er nog tientallen jaren onrustig zal blijven.
En wij gaan ons er alleen mee bemoeien als we er last van krijgen.
      Een zogenaamd vredesleger in Afghanistan vinden we eigenlijk alleen maar nodig vanwege mogelijke terreuraanslagen.
We proberen er vrede te brengen; democratie voor mijn part, maar we lopen slechts aan de leiband van de Amerikanen.
      En er zijn nog steeds politici, die het belang van dit soort treurige operaties met droge ogen verdedigen.

Kijk nog eens naar die kaart hierboven.
      Naar die andere kaarten.
Naar het oosten van Oezbekistan bij de grenzen met Kirgizië en Tajikistan.
      Naar de Fergana-vallei.
Centraal-Azië in het klein. Maar wel degelijk met moslim-extremisten. Hier komen in de toekomst -voor ons- de grootste problemen vandaan.

Mooi weekend.