Een soort verkiezing

Vandaag is er een soort verkiezing in Zimbabwe. (Goof de Jong (Te Gast 13)  die al sinds 1986 in het land woont, mag daar -als hij dat al zou willen- niet aan meedoen. Alleen houders van een Zimbabweaans paspoort, die zich in het land bevinden mogen stemmen. Personeel van Zimbabweaanse ambassades in het buitenland uitgezonderd.
      Goof meldt dat het goed met hem gaat. Maar uiteraard met zijn land niet.
Hij heeft bewondering voor journalisten als Kees Broere en Bram Vermeulen die illegaal in het land zijn en voortreffelijk werk verrichten.

Een eventuele militaire interventie is volgens hem ondenkbaar en onacceptabel. Maar internationale druk op Mugabe moet doorgaan. Volgens hem is er beweging in een goede richting, maar zal de crisis zeer moeilijk op te lossen zijn.
      De vlucht van oppositieleider Tsvangirai naar de Nederlandse ambassade was ‘een geweldig goede PR-stunt’.

De inflatie in het land raast inmiddels maar door.

Honderd US$ doet nu 7.000.000.000.000 Zimbabwe dollar. (7 biljoen)

Goof maakte een nieuwe versie van zijn bijdrage op dit blog van 2 september vorig jaar.

 HET VERDRIET VAN ZIMBABWE

``Hoe kun je daar nu nog léven?``

``Heb je wel genoeg te eten?``

``Kom toch terug naar Nederland!``

``Is het voor jou wel veilig daar?``

``Hoe kan een pilsje nou 1 Miljard Zimbabwe dollar kosten?``

``Jongen, je leeft in een nachtmerrie, wordt toch eens wakker!``

Al die vragen dansen in mijn hoofd als ik afgelopen zondag, na een korte vakantie in Nederland weer arriveer op het vliegveld in mijn woonplaats Harare.

Ik zie altijd wel lichtpuntjes: Het is hier niet zo erg als in Darfur of in Bagdad.
      Hitler, Stalin en Moboetoe waren veel grotere boeven dan Mugabe.

Ons bedrijf loopt goed. We hebben het druk! Druk met klanten, die aan de lopende band vliegtickets boeken, ze betalen in buitenlandse deviezen. Internet boekingen zijn niet populair hier omdat de internetverbindingen niet snel genoeg zijn.
      We zorgen ervoor dat er tijdig brandstof wordt besteld, want je kunt niet zomaar even gaan tanken bij het tankstation. De generator moet werken, want gemiddeld zit je 1 dag per week zonder elektriciteit. Als je water hebt, vul je zwembad! Want soms heb je 2 weken, of zelfs langer, geen stromend water.
      Het personeel heeft geld nodig om met het openbaar vervoer naar het werk te komen. Een hele klus! Twee weken gelden kostte een ritje met een mini/busje 500 miljoen, vandaag is het vier keer zoveel.

Het abnormale wordt routine. Alles went. Of niet?

KIKKERS  

Een gangbare vergelijking die de ronde doet is deze: Zimbabweanen zijn net kikkers die in een hele grote kookpot op een zacht vuurtje staan. Ze worden langzaam maar zeker gekookt, maar ze springen er niet uit, alles went tot de dood erop volgt!
      Zou je een kikker in het kokende water gooien dan springt hij er uit en overleeft! Het is een trieste constatering, die goed typeert wat er aan de hand is: Zimbabweanen voelen heel sterk dat ze hun toekomst niet in eigen hand hebben.
      Immers, hun eigen President zei vorige week nog dat hij door God geroepen is om het land te leiden en dat hij alleen door God afgezet kan worden en niemand anders.

Het verdriet van Zimbabwe, de teloorgang, is op vele manieren in getallen en grafieken beschreven. Uiteindelijk zijn het de mensen die het gelag betalen.

Als je verkeerd stemt loop je het gevaar in elkaar geslagen te worden, of nog erger. En daarbij komt dan die dagelijkse strijd om rond te kunnen komen.

GEWELDIGE MENSEN  

Wat helaas maar zelden in de krant komt is het werk van honderden mensen in Zimbabwe die zich soms met gevaar voor eigen leven inzetten voor mensenrechten, die strijden tegen armoede en onrecht. Die dag en nacht in de weer zijn met de vele weeskinderen.
      Maar ook mensen die grandioze muziekfestivals organiseren, mensen die aktief zijn in vakbonden , in de wereld van sport en bedrijfsleven. Er zijn geweldige schrijvers hier, en artiesten, en komieken.

Ik geloof dat dit het ergste verdriet van dit land is. Zoveel menselijk potentieel en zoveel teniet gedaan in de afgelopen jaren. En momenteel zo weinig uitzicht op werkbare oplossingen.

Wat zijn er toch goede mensen hier! Vriendelijk, altijd een grap, altijd hulpvaardig, nooit luidruchtig of grof en agressief. Ondanks hun honger, hun dagelijkse strijd tegen misère, hun broosheid. Het is de aard van de Zimbabweanen; repressie van de overheid verandert die volksaard niet zo snel. Dat is universeel.
      Spraken onze ouders niet altijd over de saamhorigheid en de humor tijdens de tweede wereldoorlog?
      De boeken van Marquez zijn doordrenkt met dezelfde waarheid: de vuilheid van de burgeroorlog, de eeuwige stank van de steden en de armoede zijn niet in staat een volk eronder te krijgen, het volk leeft altijd voort.