Details

Hoofdcategorie: Algemeen (571)

Categorie: Algemeen

Gepubliceerd: 09 november 2012

De laatste DDR-oprisping

(Opruiming 19)

Terugblikken is een journalistiek gebruik. Precies drie jaar geleden namelijk was het precies twintig jaar geleden dat de Muur viel.
      En over precies twee jaar gaan we herdenken dat het precies 25 jaar geleden is dat de Muur viel.
We houden bij het herdenken en terugblikken van ronde getallen en niet van priemgetallen.

Waarom dat zo is weet ik niet.
      En waarom iedereen het dan op hetzelfde moment doet begrijp ik ook niet.

Hoewel…
      Ik begrijp het natuurlijk wel.
Het is ingeburgerd gebruik.
      En ook de journalistiek floreert door gebruik, traditie en gemakzucht.
We denken er met z’n allen niet eens over na, want zo hoort het nu eenmaal.

Ik vond deze perskaart. Een kaart voor het bijwonen van één van de merkwaardigste verkiezingen ooit in Europa gehouden.
      De verkiezingen namelijk op 18 maart 1990 voor de Volkskammer van de Deutsche Demokratische Republik, de DDR.
Merkwaardig, omdat vrijwel iedereen ervan overtuigd was dat die DDR spoedig zou verdwijnen. Merkwaardig ook omdat het voor de eerste en laatste maal was dat er in dit land democratische verkiezingen waren. De opkomst was groot: 90%. De Ost-CDU werd met ruim veertig procent van de stemmen de grote winnaar.
      Als die verkiezingen 25, 40 , 50 of 100 jaar voorbij zijn zal niemand er bij stilstaan.
Het maakte namelijk allemaal niets meer uit.
      Ruim een half jaar later op 3 oktober 1990 werden beide Duitslanden herenigd.

Verwarrend

Het waren verwarrende dagen , die maartdagen in Berlijn.
      De euforie over de val van de Muur was enigszins weggeëbd en ook zonder perskaart konden mensen vrijelijk van oost naar west v.v. gaan.
De stemming in West-Berlijn was goed.
Er lagen grote mogelijkheden voor expansie. Zowel voor ondernemers, maar ook voor particulieren.
      De mensen voelden zich superieur.

In het Oosten was de stemming minder uitbundig. Zij -de Ossies- waren in feite de losers.
      Zij hadden gefunctioneerd in een communistisch systeem, waar voor individualiteit, creativiteit, inspiratie en dadendrang geen plaats was.
Zij zouden -was de verwachting van velen- overspoeld worden door de geldingsdwang van de kapitalisten uit het westen.
      Dat is tot op zekere hoogte inderdaad gebeurd.

Berlijn is anno 2012 eigenlijk nog steeds in verwarring.
      Gelukkig maar.
Berlijn hoort namelijk een stad in permanente verwarring te zijn.

Opruiming

Opruiming 1: Verslaggever te Wenen

Opruiming 2: Verslaggever te Standdaarbuiten

Opruiming 3: Verslaggever te velde

Opruiming 4: Stamping ground Rotterdam 1970

Opruiming 5: De eerste Panorama

Opruiming 6: Een mysterieuze kaart

Opruiming 7: De waanzinnige Williams Shift

Opruiming 8: Bophuthatswana; een racistische lappendeken

Opruiming 9: Rote Hilfe West-Berlin

Opruiming 10: Restaurant onder hoed in Lesotho

Opruiming 11: Fish shooters in Guyana

Opruiming 12: Meneer Koekkoek tekent een koekoek

Opruiming 13: De Gooise Matras

Opruiming 14; Een Citroën CX Limousine Turbo

Opruiming 15: De ontmanteling van een kruiwagen

Opruiming 16: Een leuk rapport zeg!

Opruiming 17: Dienstgeheim

Opruiming 18 a t/m f: Radioles 

Details

Hoofdcategorie: Algemeen (571)

Categorie: Algemeen

Gepubliceerd: 08 november 2012

REKENUURTJE

(Door Theo Uittenbogaard)

 

Eén van de eerste -zwart/wit!- documentaires die ik voor de tv maakte ("En verder geen bijzonderheden", KRO, 1972) ging over de opleiding tot marinier.
      Of eigenlijk over de belevingswereld van die blozende blagen uit de polder, die mekaar leerden uitkafferen en in de modder douwen en D-Day naspelen bij De Mok op Texel.
      Het bleek geen sinecure om toestemming tot het filmen te krijgen van de autoriteiten. Want het tijdsgewricht was toen behoorlijk 'anti-autoritair', en dus anti-militair.
      Het medium televisie stond inmiddels bekend als gevaarlijk te-kakken-zettend -na het VPRO-programma Hoepla- en ik had daarenboven (net zoals de makers van dat programma) eveneens tijdgeestig lang haar.
      Dus vreesde ik een resolute afwijzing, toen men mij, na mijn aanhoudende verzoeken tot toestemming, in persoon ontbood op het Plein te Den Haag, waar het Ministerie van Defensie gevestigd was. Daar werd ik ontvangen door de Bevelhebber der Zeestrijdkrachten, een opvallend klein mannetje, in een indrukwekkend uniform, wiens naam mij ontschoten is, maar het was niet Piet de Jong.
      Hij nam mijn handdruk warm over, hield mijn hand vast en sprak langzaam en zacht:

"UIT-TEN-BO-GAARD, hè ?"

"Ja, meneer", zei ik, onbekend met de gangbare titulatuur, als zijnde afgekeurd voor de wapenrok.

"WILLEM UITTENBOGAARD, komt die naam u bekend voor ?"

"Ja", riep ik opgelucht, "dat was mijn grootvader. Hoofd der School in Arnhem. Stichter van het MULO-onderwijs".

"Wat hèb ik die man gehaat", zei de Bevelhebber even vriendelijk.

"Hoezo, meneer ?", vroeg ik.

"Hij schreef toch ook 'Het Rekenuurtje', het lesboekje voor het rekenonderwijs " herinnerde de Chef van de Marinestaf zich.

"Jaja", beaamde ik, blij met zoveel gemeenschappelijks.

"Wat heb ik daarop gezwoegd", zei de Vice-Admiraal, " Rekenen. Ik kon er niks van".

De toestemming tot het maken van een documentaire over de Opleidingsklas der Mariniers K3 te Rotterdam, werd mij diezelfde middag zondermeer verleend.

PS

Details

Hoofdcategorie: Algemeen (571)

Categorie: Algemeen

Gepubliceerd: 01 november 2012

Geplaatst in oktober

31 oktober: Reportages 60; De Henriëtte Roland Holst wandeling

30 oktober: Algemeen 153; Oom Ies & tante Jopie

29 oktober: Voorstraten 45; Heukelum Tielerwaard

28 oktober: Frasen 139; Marktwerking

27 oktober: Beelden 369; Dutch Design Week

26 oktober: Radioles slot; Uw mentoren

25 oktober: Radioles 7 & 8; De hypothese Flik

24 oktober: Groeten uit Zuidzijde 3; Vlinder & vlieg op appel

24 oktober: Radioles 5 & 6; Ik ben een banaan

23 oktober: Radioles 3 & 4; Neem nou de lakmoesproef

22 oktober: Radioles 1 & 2, Waarom wil ik dit?

22 oktober: Radioles, Inleiding; De grote uitdaging

21 oktober: Museum Ongehoord 31; Chocolade uit Damascus

20 oktober: Photosophieën 105; Wielrennen gezond maken

20 oktober: Voorstraten 44; Nieuw-Vossemeer West-Brabant

19 oktober: Photosophieën 104; Orbánistan

18 oktober: Opruiming 17; Dienstgeheim

18 oktober: Frasen 138; Confrontatie met jezelf

17 oktober: Photosophieën 103 ; De virtuele Flik

16 oktober: Zoekpoëzie 40:Hans Andreus

15 oktober: Beelden 362; Oudeschild Texel

14 oktober: Museum Ongehoord 30; Heilzaam water in wijnfles

13 oktober: Algemeen 151; Het avondmaal van Jany

12 oktober: Photosophieën 102; AAh... Juliette Gréco

11 oktober: Voorstraten 43; Willemstad West-Brabant

10 oktober: Frasen 137; Je plaats weten

10 oktober: Algemeen 150; Jan Wolkers & Texel

9 oktober: Algemeen 149; Verdacht van moord (3)

8 oktober: Beelden 358; De Hors, een wandelende zandvlakte

7 oktober: Honkbal 79: Jurickson Profar uit Curaçao

7 oktober: Beelden 357; Groeten uit Den Hoorn Texel

6 oktober: Photosophieën 101: Sprinkhaan

5 oktober: Photosophieën 100: Zinloos spartelen

5 oktober: Frasen 136; Functionele liefde

4 oktober: Reportages 59; Den Burg Texel

3 oktober: Algemeen 148; Houtzagers & rookmelders

2 oktober: Beelden 354; De Cocksdorp Texel

1 oktober: Geplaatst in september

Details

Hoofdcategorie: Algemeen (571)

Categorie: Algemeen

Gepubliceerd: 30 oktober 2012

Oom Ies & tante Jopie

Het volkslied van Nieuw-Guinea

''Laatst zei iemand, en ik mag doodvallen als ik nog weet wie, "De oom van Chris heeft het volkslied van Nieuw-Guinea nog geschreven". "Nee", begon ik nog te zeggen: " MIJN oom heeft het volkslied van Nieuw-Guinea nog geschreven", en weet tijdig de slome melodie, die in me opwelt, in te slikken, want plotseling realiseer ik me dat jij wel degelijk Kijne heet.

Oom Ies Kijne en tante Jopie Uittenbogaard. Ik heb nog es een batik-lap van ze weggegooid wegens verregaande ontbinding. Een halssnoer, 'met apetanden', zoals mijn moeder griezelend zei, heb ik nog steeds van ze. Maar dat kan niet, want er wonen geen apen in Nieuw-Guinea.

Ik kon vele jaren later uiteraard niet vermijden aan hen te denken bij het lezen van het tragische verhaal uit Bericht uit Hollandia van F. Springer, pseudoniem van de diplomaat Carel Jan Schneider, waarin een zendeling juichend door zijn papoea-gemeenteleden werd vastgespijkerd aan een houten kruis op Goede Vrijdag.

Die stentor Oom Izaak en die vrolijke, ongestreken tante Jopie -de zuster van mijn vader. "Mijn oom is een zendeling", liet ik wel es vallen op mijn Roelof Venemaschool met den Bijbel, vergeefs hopend op bewondering. Dus liet ik maar weg dat diezelfde oom ook nog de hele Bijbel in het Wandammens had vertaald, en dat dat geen dialect uit de Alblasserwaard was, maar een taal uit de buurt van Biak''.

Wandammens

''Toen ze in 1953 'met verlof' uit Nieuw-Guinea terugkeerden op Schiphol -op het 'oude' Schiphol- was het nog mogelijk als familie, ze vrijwel óp het platform te begroeten.

De passagiers kwamen de superconstellation-trap af en holden naar het 'stationsgebouw', vlak onder het groene aquarium van de verkeerstoren, waar reikhalzende familieleden popelden hetzelfde te doen. Maar die wisten toen nog van beleefd en ordelijk wachten achter een rood koord.

Behalve ik, dan. Ik wist mij als 7-jarige los te wurmen en wachtte, pontificaal op de rode loper, mijn OOM IES en mijn TANTE JOPIE op. Tevergeefs.

De menigte uit het vliegtuig -een 'kist' noemde mijn vriendje-de-zoon-van-een-KLM-piloot het professioneel- overspoelde mij bijkans. En ik had geen idee hoe Oom Ies en Tante Jopie er eigenlijk uitzagen, in het echt. Noch hun kinderen; Miekee en Jan-Willem.

Dus toen iedereen voorbij was gerend, stond ik nog steeds op die rode loper. Alleen, en treuzelde toen ook maar naar binnen. Totdat een dikke man, met hoed en regenjas over zijn arm, zich naar mij voorover boog, mij in een ijzeren omklemming nam, en mij met dikke, vlezige, natte lippen vol op de mond zoende en vervolgens uitkreet: "Jan-Willem ! Wat ben je groot geworden."

Nog meer verwikkelingen

 Ik gaf deze informatie weer door aan Hugo Kijne (Algemeen 98 ) en (Te gast 3), de broer van Chris.
     

Zijn reactie:

Mijn grootmoeders achternaam was Poot, en zij was een afstammelinge van de dichter*. Haar zuster was met de vader van 'Oom Ies' getrouwd, die weer een broer was van mijn grootvader. Oom Ies was dus eigenlijk een dubbele neef van mijn vader en zij hadden een sterke band, vandaar dat wij redelijk vaak bij Oom Ies en Tante Jopie in Leiden op bezoek kwamen. Oom Ies heeft ook de tekst van het Nieuw- Guinese volkslied gedicht, en is daar nog steeds een nationale held. Ik zat ooit in het radioprogramma Wereldnet met een mevrouw op Nieuw-Guinea en die bezwijmde haast toen ik vertelde dat ik familie was van Oom Ies en hem ook goed gekend had. Hoe zit dan Theo's relatie met hem en Tante Jopie in elkaar? Dat moet via Tante Jopies familie lopen.

Hugo

*Wiens grafschrift, volgens de overlevering, is: "Hier ligt Poot, hij is dood".

Waarop Theo weer antwoordde:

De wereld is klein, zeg
Zag ik vorige week de Jan-Willem in kwestie tijdens een -uiterst zeldzame-
familiereünie (vandaar dit opwellende verhaal)
Nu Hugo weer
Dit is het antwoord op Hugo's vraag: "Die stentor Oom Izaak en die
vrolijke, ongestreken tante Jopie -de zuster van mijn vader."
gr
Theo

HAI TANAHKU PAPUA 

Hai tanah ku Papoea,
Kau tanah lahirku,
Ku kasih akan dikau sehingga adjalku.

Kukasih pasir putih
Dipantaimu senang
Dimana Lautan biru
Berkilat dalam trang.

Kukasih gunung-gunung
Besar mulialah
Dan awan jang melajang
Keliling puntjaknja.

Kukasih dikau tanah
Jang dengan buahmu
Membajar keradjinan
Dan pekerdjaanku.

Kukasih bunji ombak
Jang pukul pantaimu
Njanjian jang selalu
Senangkan hatiku.

Kukasih hutan-hutan
Selimut tanahku
Kusuka mengembara
Dibawah naungmu.

Sjukur bagimu, Tuhan,
Kau brikan tanahku
Bri aku radjin djuga
Sampaikan maksudMu.

(Behoort bij de ordonnantie van 18 november 1961 (besluit van de Gouverneur van Nederlands-Nieuw-Guinea van 18 november 1961 No. 364, Gouvernementsblad 1961 No. 69).

O mijn land Papoea

O mijn land Papoea
Mijn geboorteland
Jou zal ik liefhebben
Tot mijn levenseinde

 
Ik hou van het witte zand
Van je fijne stranden
Waar de blauwe oceaan
Blinkt in het licht

Ik hou van het geluid van de branding
Die op je stranden slaat
Een lied dat steeds
Mijn hart verheugt

Ik hou van de bergen
Groot en verheven
En de wolken die zweven
Om hun toppen

Ik hou van de bossen
Het dekkleed van mijn land
Ik mag zo graag zwerven
Onder je schaduw

Ik hou van je grond
Die met je vruchten
Mijn ijver betaalt
En mijn werk

Dank zij u Heer
Gij hebt mij het land gegeven
Laat mij ook ijverig zijn
Om het laten beantwoorden aan Uw doel

Klik HIER voor alle bijdrages van Theo