Algemeen
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (557)
- Categorie: Algemeen
Een soort niet-joodstempel
In 1979 ging ik voor het eerst van mijn leven naar Israël. Er waren mensen, die mij waarschuwden: Laat je paspoort daar niet stempelen, want als dat wel gebeurt kom je een aantal andere landen niet meer in.
De waarschuwing was overbodig, want bij de douane bleek dat er geen stempeltje in mijn paspoort werd gezet. Kennelijk was dat toen al een bewust beleid ingegeven door bepaalde ervaringen.
Tussen 1970 en '80 van de vorige eeuw was er in Nederland opwinding over de zogeheten niet-joodverklaring. Zakenlieden en ook journalisten moesten verklaren dat ze geen jood waren als ze naar een aantal Islamitische landen in het Midden Oosten en Azië wilden. Als ze dat principieel weigerden kregen ze geen visum.
Er waren Nederlandse bedrijven die hier volop aan meewerkten
Kijk eens naar dit visum voor Irak, dat ik in 1981 ontving. Dat gebeurde op de Irakese ambassade in Ankara Turkije. Daar werd niet om een niet-joodverklaring gevraagd. Hierboven een uitvergroting.
Het was me nooit zo opgevallen, maar nu zag ik dat daar staat dat het visum niet geldig is, als er in het paspoort een verwijzing naar Israël staat.
Geldt dat anno 2016 nog steeds?
Ja!
Een Nederlander met een link in zijn paspoort naar Israël komt de volgende landen niet in.
Iran, Irak (uitgezonderd het Koerdische noorden), Koeweit, Libanon, Libië, Saudi Arabië, Soedan, Syrië en Jemen.
In sommige andere landen kunnen problemen ontstaan, maar diverse bronnen spreken elkaar hier tegen.
Geen problemen zijn er bij de entree van Egypte, Afghanistan en Jordanië.
Voor inwoners van Israël is het nog veel erger. Iemand met een Israëlisch paspoort komt in principe de volgende landen niet in:
Algerije, Bangladesh, Djibouti, Koeweit, Irak, Iran, Libanon, Libië , Maleisië , Pakistan, Saudi Arabië , Somalië , Soedan, Syrië en Jemen.
Lastig is het voor de Verenigde Arabische Emiraten, Bangladesh, Brunei, Indonesië en Oman.
Vijandstaten
Overigens heeft Israël zelf ook in 1954 een aantal landen tot vijandstaten bestempeld. Bezitters van een Israëlisch paspoort hebben een speciale vergunning nodig om een visum te mogen aanvragen voor Libanon, Syrië, Saudi Arabië, Irak en Jemen. In 2007 kwam Iran erbij en daarna volgden Pakistan, Soedan en de Gazastrook.
Twee paspoorten
Om eventuele moeilijkheden op dit gebied te voorkomen is het in een paar landen mogelijk om twee paspoorten te verwerven. Dat zijn Groot Brittannië, Australië, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en de Verenigde Staten.
U merkt het.
De krankzinnigheid in deze wereld wordt deels verklaard uit stempeltjes.
Ik ben na 1979 nog vier maal in Israël geweest. Met een paspoort waarin diverse stempeltjes van ''vijandstaten'' zaten. Daar heb ik ondanks zware controles nooit problemen mee gehad. Maar dat geldt niet voor iedereen, want:
Anne Frid de Vries, een Nederlander die in Israël woont tekent hierbij het volgende aan:
Beste Ronald,
Een collega van mij keerde recentelijk terug van een dienstreis en was bij het inchecken in London voor een vlucht naar Tel Aviv getuige van het feit dat een passagier de veiligheidscontrole niet doorkwam, kennelijk omdat hij een Iraans stempel in zijn paspoort had staan.
In die tijd had ik nog geen Israëlisch paspoort en reisde ik met mijn Nederlands paspoort waarin ik een duidelijke serie stempels had die aantoonden dat ik een visum had en een verblijfsvergunning en een werkvergunning. (En behalve Israëlische stempels had ik geloof ik nog een visum voor India erin staan)
Desalniettemin werd ik door de veiligheidscontrole uit de rij geplukt en mocht ik om drie uur 's nachts, in transit, komen uitleggen wie ik was, waar ik vandaan kwam, waarom ik Hebreeuws sprak, in Israël woonde en werkte, maar geen Israëli was.
Deze ervaring kwam voornamelijk neer op een heel kort gesprek en vervolgens heel lang wachten.
En daarna wachten, wachten, wachten. Vragen stellen en geen antwoorden krijgen.
Uiteindelijk mocht ik in de laatste minuut nog het vliegtuig bestijgen.
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (557)
- Categorie: Algemeen
Opleiding tot massamoordenaar
WE GAAN TERUG NAAR 1965.
Ik ben voor fl. 1,50 per dag dienstplichtig soldaat; registratienummer 450101030.
Na zes maanden opleiding in Ossendrecht en Breda word ik chauffeur-telefonist bij de 119e afdeling Veldartillerie, gelegerd in de Johannes Postkazerne in Steenwijkerwold.
Mijn 'aanspreektitel': DE KANONNIER.
Deze afdeling bestond uit vier batterijen. Ik zat bij de stafbatterij.
Zij beschikte niet over kanonnen, maar over raketten.
Om precies te zijn de Honest John raket.
Een niet geleide raket met een kaliber van 722 mm en een bereik van 30 km.
Het gerucht ging toen, dat deze raket geschikt was om kernwapens mee te lanceren.
GASMASKERS
Wij als dienstplichtigen wilden eigenlijk wel weten of dat waar was.
Of wij werden klaargestoomd om -als dat zo uitkwam- medeplichtig te worden aan GROOTSCHALIGE MASSAMOORD.
En waar lagen die kernkoppen? Die moesten wel in de buurt zijn opgeslagen als je er snel over zou moeten kunnen beschikken.
Wij wilden ook weten waarom wij tijdens oefeningen op de Lüneburger Heide moesten oefenen met gasmaskers als er een proefraket gelanceerd was.
En zou zo'n gasmaskertje radioactieve straling op een afstand van dertig kilometer wel voldoende tegenhouden? 
GEEN ANTWOORD
Natuurlijk kregen we geen antwoord.
Politici, die kamervragen stelden trouwens ook niet.
Altijd hetzelfde:
‘Over aantallen en locaties van in Europa aanwezige kernwapens kunnen om redenen van staatsbelang geen mededelingen worden gedaan’.
DE RINGEN VAN DARP
Eén jaar ben ik daar in de buurt van Havelte gelegerd gebleven. Natuurlijk wisten wij al snel dat de Honest John inderdaad kernkoppen kon afvuren. En natuurlijk wisten we dat die kernkoppen lagen opgeslagen in een nucleair depot in het dorpje Darp vlakbij de Johannes Postkazerne.
Ik ben daar toen diverse malen geweest. Het depot werd door twee ‘ringen’ militairen bewaakt. De binnenste ring door Amerikanen, de buitenste ring door soldaten van de compagnie Van Heutsz.
Geheimzinnigheid alom dus. Nog steeds.
Hoewel.
Op Internet vond ik een site van de Koninklijke Landmacht. En wat staat daar letterlijk onder het kopje Koude Oorlog in 1960:
'De eerste kernwapens (kernkoppen) in ons land zijn bestemd voor de Honest John.
Dit is een niet-geleide raket met een kaliber van 762 mm en een bereik van 30 km.
De 109e afdeling Veldartillerie bij ‘t Harde wordt als eerste uitgerust met de kernwapens.
Kort daarna volgt de 119e afdeling Veldartillerie in Steenwijkerwold.
De invoering van kernwapens ligt in het verlengde van de NAVO-strategie van ‘massale vergelding’ (massive retaliation), waartoe al op 16 december 1957 is besloten en die onder meer leidt tot de stationering van kernwapens in Europa'.
VREEMD
Toch vreemd deze openheid achteraf. Is dit geen staatsbelang?
Nee!
Het is namelijk allemaal niet actueel meer.
Geschiedenis.
De 119e afdeling veldartillerie werd in 1978 opgeheven. De Honest John was al snel verouderd en werd opgevolgd door de Lance raket, die weer werd opgevolgd door het zogeheten Multiple Launch Rocket System, een gemechaniseerd meervoudig raketsysteem, dat 12 met kernkoppen geladen raketten in één minuut kan afschieten.
Maar ook dit systeem is in 2004 uit de bewapening gehaald.
DOORLEEFD
In deze doorleefde nacht werd ik op de kazerne in Steenwijkerwold 21 jaar.
Wij moesten namelijk paraat blijven.
Er werden om middernacht rotjes & vuurpijlen afgestoken.
Daar waren we ook goed in.
PROOST!
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (557)
- Categorie: Algemeen
De avonturen van een eigenwijs mannetje
Dit is een bijzonder Kuifje-exemplaar.
L’insla naira
Dat duidt op een Romaanse taal. Maar welke?
Geen Frans: L’ile noire
Geen Italiaans: L’isola nera
Geen Spaans: La isla negra
Geen Portugees: A ilha negra
Tja.
Geen Roemeens: Insala neagra
Geen Latijn: De insula nigra
Tja
Geen Esperanto: La nigra insulo
DE EERSTE PAGINA
Kijk eens naar het begin van dit stripboek.
Misschien heeft u daar iets aan.
EEN BEDREIGDE TAAL
Ik zal het maar verklappen.
Het is Rhaeto-Romaans. Sinds 1996 officieel de vierde taal in Zwitserland.
Het wordt nog door ongeveer 40.000 mensen gesproken, voornamelijk in afgelegen dorpjes in de Alpen.
Een taal, die behoorlijk onder druk staat en daarom vind ik het wel leuk, dat deze strip in die taal is uitgegeven.
Een nader onderzoekje leert overigens, dat Kuifje in maar liefst 110 talen en dialecten is verschenen.
Veruit de meeste vertalingen houden de oorspronkelijke naam Tintin aan.
Dat klinkt natuurlijk ook veel beter dan Kuifje.
Daarin zijn wij weer eens stronteigenwijs.
Dat was die Tintin trouwens ook.
Kuifje dus.
In de pas verschenen vertaling in het Papiamento (toch veel meer een Portugese dan een Nederlandse taal) heet ’ie ook Kuifje.
In het Afrikaans is het Kuifie.
In het Brussels-Vlaams is het weer gewoon Tintin maar in het Oostends is het: Kuiftsje.
In het Fries komen we uit op Túfke en in het Twents wordt het Tuufke.
Klik naar hier voor alles over Tintin en zijn schepper Hergé .
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (557)
- Categorie: Algemeen
Het scenario
Het scenario voor Luik-Bastenaken-Luik (LBL) zondag in de Ardennen zou van tevoren geschreven kunnen worden. Al vrij vroeg ontsnapt een groep renners van een man of twaalf. Ze nemen een ruime voorsprong, maar worden veertig kilometer voor de meet ingehaald. Op zo'n 35 kilometer voor de 
finish ligt dan de Redoute (314 m).. Daar vindt de grote schifting plaats. Alle kanshebbers zitten in een vrij kleine groep, die een definitieve voorsprong neemt.
Op de Côte de Saint-Nicolas vijf kilometer voor de eindstreep rijden Michal Kwiatkowski, Michael Matthews, Alejandro Valverde, Philippe Gilbert en Tom Dumoulin weg. Bauke Mollema kan niet meer volgen.
Kwiatkowski wint en wordt daarmee de vijfde coureur, die in hetzelfde jaar LBL en de Amstel Gold Race wint. Eerder deden dat Eddy Merckx (1973 en 1975), Mauro Gianetti (1995), Davide Rebellin (2004) en Philippe Gilbert (2011).
Het is een prachtige koers: La Doyenne, de nestor onder de voorjaarsklassiekers. Hier winnen sierlijke coureurs, stylisten die kunnen klimmen. Slechts drie Nederlanders slaagden daar ooit in. Ab Geldermans in 1960, Steven Rooks in 1983 (pas 22 jaar oud) en Adrie van der Poel in 1988.
Een Breton van beton
De meest indrukwekkende overwinning in Luik-Bastenaken-Luik werd geboekt door Bernard Hinault in 1980.
Het waren erbarmelijke omstandigheden.
Gruwelijk koud, harde wind, bij tijd en wijle regen, hagel en natte sneeuw.
Bij de start in Luik ’treffen we’, volgens wielerchroniqueur Fer Schroeders, ’een desolate toestand aan’.
Gerrie Knetemann bijvoorbeeld besloot niet te starten.
Bernard Hinault, de Breton van beton, die deze fantastische wielerklassieker ook al in 1977 had gewonnen, had zich in dikke kledij gehuld met handschoenen aan en een soort bivakmuts op.
Schroeders in zijn boek
DE Wielerklassiekers:
‘Al na een uur geeft Saronni verkleumd op om de warmte van de ploegleiderswagen op te zoeken. Kanjers als Baronchelli, Willems, Thurau, Gavazzi, Zoetemelk en Van Impe verlaten het strijdtoneel.
Rudy Pevenage onderneemt een lange, dappere vlucht totdat Bernard Hinault het welletjes vindt.
De Fransman versnelt en komt bij Pevenage.
Op de Haute Levée kan de Belg niet meer volgen.
De achtervolging wordt geleid door Henk Lubberding, Ludo Peters en Silvano Contini.
Hinault wacht niet, legt er de zweep over, doet zijn bivakmuts af en gaat er vandoor.
Ruim twintig kilometer verder op de Mont Theux laten de drie zich in opdracht van hun ploegleiders inlopen door de rest van de zwalkende achtervolgers.
Le Blaireau (De Das) soleert over de Redoute en de Forges en passeert de meet met een voorsprong van 9’24”
- Details
- Hoofdcategorie: Algemeen (557)
- Categorie: Algemeen
Over Cauberg & KeutenbergZo kennen we je
L‘weer PHI.
De dag na de 18e Amstel Gold Race verscheen deze rare tekst in een advertentie op de voorpagina van de landelijke dagbladen. Die Phil was Phil Anderson, een Australisch coureur die tot verrassing van iedereen in 1983 de enige Nederlandse wielerklassieker won. De opstellers van de advertentie hadden erop gerekend dat Jan Raas, die even een mindere periode doormaakte, dat jaar voor de zesde keer zou winnen.
Zijn bijnaam AMSTEL GOLD RAAS zou dan definitief gevestigd zijn.
Ik herinner mij ‘t nog goed, omdat ik in dat jaar een documentaire maakte over deze voorjaarsklassieker. Daarvoor volgde ik ondermeer de activiteiten van de -volgens velen- legendarische radioverslaggever Theo Koomen. De dag voor de koers trokken wij samen op; hij was voortdurend aan het woord en vond zichzelf toen al legendarisch en de beste man om dit soort werk te doen.
Tijdens de koers zat hij op de motor en ik luisterde in een volgauto naar zijn verslag.
Van de koers zelf maakte ik in feite niets mee. Ik dacht dat het allemaal erg spannend was geweest -natuurlijk dankzij Theo Koomen- maar na afloop begreep ik dat het één van de saaiste afleveringen aller tijden was geweest.
Draaien & keren
De Amstel Gold Race is een mooie koers, hoewel het vrij algemeen als de minste van de vijf grote voorjaarsklassiekers wordt beschouwd. Dat komt volgens mij vooral door de traditie. De Race wordt zondag voor de vijftigste keer gereden. Mooi aantal, maar het enigszins vergelijkbare Luik-Bastenaken-Luik is zwaarder en is bovendien al honderd maal verreden.
Het is in de Gold Race draaien en keren. Bovendien moeten in totaal 34 hellingen worden beklommen. De Cauberg in Valkenburg bijvoorbeeld -800 meter; gemiddeld stijgingspercentage 12%- vier maal. De finish ligt 1.8 kilometer na de top van deze Cauberg. Hier winnen rappe klimmers.
De Belg Philippe Gilbert deed dat al drie keer. Opnieuw behoort hij bij de favorieten.
Keutenberg
Op zo'n 30 kilometer voor de finish ligt de Keutenberg. Een verschrikkelijke heuvel van 1.7 km, die in het begin een stijgingspercentage van maar liefst 22% heeft. (Ik heb er eens tegen opgelopen. Dat was al behoorlijk zwaar).
De favorieten die hier goed overheen komen, gaan het op de Cauberg uitmaken. Vaak wordt wereldkampioen Michal Kwiatkowski genoemd. Net als Joaquim Rodriquez. Bauke Mollema en Tom Dumoulin maken ook een kans. Dat zou wel leuk zijn, want Erik Dekker was in 2001 de laatste Nederlander, die de Gold Race won.
Pagina 3 van 33