Ronald van den Boogaard

Audio (168)

Details: Categorie: Audio (168); Gepubliceerd: 22 april 2022

The Shot Heard round the World
(of: Het begin van de Koude Oorlog)

De beroemdste homerun in de bewogen geschiedenis van het Amerikaanse honkbal werd op 3 oktober 1951 geslagen.
Het beroemdste radioverslag in de bewogen geschiedenis van het Amerikaanse honkbal werd op 3 oktober 1951 gegeven.
De hitter was Bobby Thomson ; de radioverslaggever Russ Hodges.

Plaats van handeling The Polo Grounds in The Bronx New York.
De tijd: 15.58 P.M.

The Pennant

Het was de derde en beslissende wedstrijd tussen de New York Giants en de Brooklyn Dodgers in het kampioenschap van de National League. (De zogeheten PENNANT).
      Het was de negende en laatste inning met de Giants aan slag.
      De Dodgers stonden met 4-2 voor, maar de Giants hadden het tweede en derde honk bezet..
      Er was één uit.
Voor de Giants komt Bobby Thomson aan slag. De coach van de Dodgers besluit een nieuwe werper op de plaat te zetten: Ralph Branca.
      Een gewaagd besluit want Thomson had in de reguliere competitie al vier homeruns op Branca geslagen en had dat in de eerste wedstrijd van de best of three nog eens gedaan.
      Thomson laat de eerste prachtige slagbal gaan, maar slaat de tweede bal net over het hek voor de beslissende zogeheten walk-off homerun: 5-4 voor de Giants..

Luister naar het prachtige commentaar (1'.33"), dat later onder televisiebeelden is gezet en probeer te verstaan wat de opgewonden Hodges er allemaal uitgooit.

Letterlijk zegt hij:

There’s a long drive…it’s gonna be, I believe…………..
THE GIANTS WIN THE PENNANT!
THE GIANTS WIN THE PENNANT!
THE GIANTS WIN THE PENNANT!
THE GIANTS WIN THE PENNANT!
Bobby Thomson hits into the lower deck of the left-field stands!
The Giants win the pennant and they’re goin’ crazy!
HEEEY_OH!!!!!!!!!!
I DON”T BELIEVE IT!
I DON”T BELIEVE IT!
I DO NOT BELIEVE IT!
Bobby Thomson …. hit a line drive… into the lower deck …….of the left-field stands….and this blame place is goin’ crazy!
THE GIANTS!
Horace Stoneham has got a winner!
The Giants won it…. by a score of 5 to 4... And they’re picking’ Bobby Thomson up….. and carrying’ him of the field!

The shot heard ‘round the world!

De homerun en het verslag werden later bekend als ’the shot heard ‘round the world’. New York lag stil die middag. Vrijwel iedereen in die stad luisterde naar de radio; een enkeling keek naar de televisie.

      In Europa luisterden Amerikaanse militairen naar de radio.
      In Korea was het oorlog en luisterden de militairen ook.
      Vandaar dat wereldwijde shot.

Russ Hodges was radioverslaggever voor de New York Giants (het team van Bobby Thomson) en zijn verslag werd uitgezonden op een klein station: WMCA-AM radio.
Dit radiostation maakte geen opnames van dit verslag.
Dat het toch bewaard is gebleven, danken wij aan een zekere Lawrence Goldberg, die in zijn auto naar het verslag luisterde en zijn moeder vroeg om het laatste deel van de wedstrijd op te nemen.
Dat gebeurde op een heel simpel recordertje (‘1951 nietwaar!’), wat tevens verklaart dat de kwaliteit van het bewaard gebleven verslag zo matig is.

De bal is nooit terug gevonden.
En dat is jammer. Niet alleen, omdat de bal een waarde van zo’n 1 miljoen US$ zou hebben maar ook omdat deze bal thuishoort in de Hall of Fame in Cooperstown New York.

HET HONKBALMOMENT is later in allerlei films, series en boeken opgedoken. Onder andere in The Godfather, waar Sonny Corleone naar het commentaar van Russ Hodges luistert en vlak voor de homerun wordt doodgeschoten. Ook in de serie MASH, die zich afspeelt in Korea komt het voor als majoor Charles Winchestor wordt aangespoord om hoge bedragen in te zetten in de weddenschap welk team de wedstrijd zal winnen.

UNDERWORLD

Het meest beroemd is het fragment echter door de schrijver Don DeLillo geworden. Zijn roman Underworld begint ermee.     DeLillo schrijft ook dat de Russen op diezelfde dag in oktober hun eerste ondergrondse atoombom tot ontploffing brachten.
      Het waren zoals hij in een interview met Time Magazine opmerkte:
      Two shots ’round the world.

In feite begon volgens hem op die dag de Koude Oorlog!

DeLillo geeft er overigens een geheel eigen interpretatie aan. De bal wordt in zijn boek wel degelijk gevonden. De jonge Cotter Martin is in het stadion in The Bronx New York, waar de wedstrijd gespeeld werd. Hij maakt kennis met een andere fan; de bal komt op hen af en Cotter kaapt de bal voor de neus van zijn nieuwe vriend weg. Deze bal verandert in het boek een aantal malen van eigenaar, waardoor Underworld een rijk geschakeerd beeld geeft van de Verenige Staten in die tijd.

Details: Categorie: Audio (168); Gepubliceerd: 27 februari 2022

Dont’t bogart that joint my friend

Ik ben zeven keer in de USA geweest. Vooral in grote steden. New York, Miami, San Francisco en Los Angeles. Het beviel me wel. Sterker; ik voelde me er direct thuis. Bijna het gevoel van: Hier hoor ik.
Dat veranderde vrijwel onmiddellijk als ik het platteland opging. Het landschap was vaak mooi en indrukwekkend, maar sociaal en maatschappelijk vond ik het een ramp. Mijn god wat zijn die tegenstellingen stad-platteland groot en wat een vreselijk mensensoort -nou nee niet veralgemeniseren- woont er nogal eens in die dorpen en stadjes. En dat zijn dus vooral Trump aanhangers.

Het zegt natuurlijk wel iets -ook over mezelf- als je bij die bezoeken altijd het eind van Easy Rider voor je ziet. De cultfilm uit 1969 van twee hippies die het platteland bereizen met motoren met hoge sturen (choppers) en een vlag van Amerika geschilderd op de tank. Die rollen worden vertolkt door Peter Fonda en Dennis Hopper. Ze hebben lange haren en zijn opzichtig gekleed.
Zij nemen onderweg een lifter mee. Jack Nicholson. Een advocaat met een alcoholprobleem.

Soundtrack

De film heeft een soundtrack met alleen popmuziek. The Byrds, The Band, Steppenwolf, Jimi Hendrix, Fraternity of Man om maar wat te noemen.

Het trio wordt onderweg aangegaapt, uitgejouwd, vervloekt en in elkaar geramd. Hier en daar ook heimelijk bewonderd.
Maar dan komt die slotscene. De advocaat is dan al vermoord.
Er verschijnen twee eendenjagers in een pickup, die hen de stuipen op het lijf proberen te jagen.
Als Dennis Hopper zijn fuckfinger omhoog steekt volgt het verschrikkelijke einde.

Zie HIER

En HIER de trailer.

Dont’t Bogart that joint my friend; Fraternity of Man

Born to be wild; Steppenwolf

It's all over now, Baby Blue, The Byrds

On the road again; Canned Heat

The Weight: The Band

Wat drinken we erbij?
American Bourbon whiskey. Uit een heupflesje direct aan de mond gezet.

En luister dan ook nog even naar Roll another one (De non) van Jasperina de Jong

Details: Categorie: Audio (168); Gepubliceerd: 06 februari 2022

Link naar het interview

Gisteren verscheen een stukje over mijn VPRO-Verrassingsdag. Zeven uur in gesprek met gasten , die vantevoren niet bekend waren.
Een van die gasten was Jan Wolkers met wie ik in december 1986 een marathon-interview hield. Ik kreeg de vraag of dat nog ergens beluisterd kan worden.
Dat kan. U kunt er HIER naar luisteren

Ik schreef daar in augustus 2007 dit bericht over.

Zomer in Het gebouw

Ik werd gebeld door Anne-Will Fisser van de VPRO. Zij beheert de radio-site van de Marathon-interviews en informeerde wat voor herinneringen ik had aan het vijf uur durende interview, dat ik in 1986 had met Jan Wolkers.

Een golf van nostalgische herinneringen spoelde door mijn gemoed. 1986!
Het roemruchte radioprogramma Het Gebouw was begonnen in september 1984 en was in die tijd uitermate populair. Een totaal-programma met een experimentele opzet. Geen studio’s meer, maar microfoons op bijna alle bureaus, verdeeld over drie verdiepingen in een oud wat aftands gebouw aan de ’s Gravelandseweg in Hilversum.
‘s Ochtends om zeven uur op vrijdag begon het en het eindigde pas ‘s middags om half vijf. Reportages, discussies, interviews, live muziek, woordgrappen uitgesproken door Arie Kleywegt en memo’s voorgedragen dor Cor Galis, commentaren, columns; het ging maar door.

Ik was in die tijd eindredacteur van dat programma en had er steevast een weekend voor nodig om een beetje bij te komen; ook al omdat we van donderdag op vrijdag met veel mensen de nacht doorbrachten in een hotel. Niet iedereen ging vroeg naar bed en er werd redelijk veel gedronken.
Voor de zomers werd een speciaal programma ontwikkeld. In 1985 hadden we met z’n allen een twaalf weken lange dolle tocht gemaakt met een zeilboot over de Middellandse Zee. Begonnen in Tunis en via Sicilië , Griekenland, Cyprus ,Turkije en Israël naar Egypte. Voor 1986 werd iets totaal anders bedacht.

MARATHON-INTERVIEWS!

We zoeken goede interviewers en interessante mensen en gaan daar urenlang mee praten.
Roel van Broekhoven kwam met het idee en vond dat wij van de bazen in Hilversum toestemming moesten vragen om voor deze speciale gelegenheid 24 uur aaneengesloten zendtijd aan te vragen. Een etmaal lang iemand interviewen.

HALLELUJA!.

De meeste medewerkers vonden dit iets te ver gaan, maar waren wel enthousiast over het idee.
Na behoorlijk veel overleg, waarbij de emoties soms hoog opliepen, werd besloten om interviews van vijf uur te houden. Van acht uur s‘morgens tot één uur in de middag.

Zou dit werken? Was er wel genoeg te bespreken? En wat als de betrokkenen het niet met elkaar zouden kunnen vinden?
Wat moest er gebeuren als er stiltes zouden vallen?
Moest er muziek gedraaid worden?
Kortom: Het leek een riskante onderneming , waarmee we ook wel eens behoorlijk de mist in zouden kunnen gaan..

Het eerste interview was op 4 juli. John Jansen van Galen in gesprek met W.F.de Gaay Fortman. Ieder uur na het nieuws werd een korte samenvatting gemaakt, die live werd voorgedragen door Cor Galis.
Al tijdens het interview wisten we het. De toon was gezet.

DIT WAS EEN GOUDEN FORMULE.!

Dat bleek ook snel uit de reacties daarna van pers en luisteraars. Er zouden in die zomer nog 7 interviews volgen en in december nog eens twee.
En nog steeds kunt u iedere zomer in De Ochtenden naar marathon-interviews luisteren. Jammer genoeg nog maar drie uur .

Op 19 december was ik aan de beurt. Vijf uur lang in gesprek met Jan Wolkers.

Lovend

De reacties toen waren behoorlijk lovend.
En zo'n twintig jaar later in 2007 verscheen deze recensie op de blog van Anne Frid de Vries, een Nederlander die in Israël woont en een groot liefbhebber is van podcastst.

Vroeger duurde het marathoninterview vijf uur. Deze zomer was het ‘slechts’ drie uur.

Het is de vraag of dat zo’n achteruitgang is. Ik heb behoorlijk genoten van de interviews deze zomer en ik kan ze vergelijken met een aantal oude, doordat de VPRO ze eveneens ook als podcast on-line is gaan zetten. Zodoende kwam ik Freek de Jonge tegen, waar ik eerder over schreef. Ondanks een lichte teleurstelling begon ik vol goede moed aan de anderen. In de interviews met Kees Fens en Johnny van Doorn is men kennelijk op voorhand al moe van de lange zit en is lamlendigheid troef in het eerste uur, zodat ik het vervolg maar meteen heb opgegeven.

Ik begon al meteen te denken dat vijf uur in alle gevallen teveel van het goed is, maar toen begon ik aan het interview dat Ronald van den Boogaard in 1986 had met Jan Wolkers. Dat begint niet alleen goed, dat wordt ook steeds beter. Zo onvoorstelbaar goed zelfs, dat Cor Galis bij de aankondiging van een volgend uur de heren vraagt of het niet wat minder kan. Waarom zo’n oproep, dat begrijp ik niet helemaal, maar het is -hoe krom ook- wel een sterke indicatie hoe dit sprankelende radio dit is, die je aan je oordopjes gekluisterd houdt.

Wat mij geweldig bekoort in het interview is het onverstoorbare zelfbewustzijn van Wolkers. Hij stelt dat hij zich niet voorbereid heeft, en zo komt het ook over. En zo gedraagt hij zich impromptu en zo vers van de lever is hij geweldig authentiek en authentiek geweldig. Voeg daarbij dat de interviewer zich uitstekend ingelezen heeft en Wolkers waardeert zonder te vervallen in ademloze bewondering en de twee heren gaan geanimeerd op pad en laten elkaar niet meer los.

Op zeker moment laten ook de radiopauzes (nieuws op het hele uur en een kleine storing) de heren niet van hun a propos brengen. Je zit er als stille deelnemer aan het intieme gesprek bij. Wat een delicaat genoegen.

Details: Categorie: Audio (168); Gepubliceerd: 04 februari 2022

De presidenten van DeeJay Bob Dylan

Je neemt een thema, zoekt daar muziek bij en praat het aan elkaar. Een bekende en vaak gebruikte formule voor een radioprogramma. Praatje-plaatje. Simpeler kan het eigenlijk niet. Moeilijker trouwens ook niet, want alles hangt af van de persoon, die zo'n programma presenteert. Zijn/haar muziekkeus, zijn/haar kennis van muziek, zijn/haar welsprekendheid, zijn/haar persoonlijkheid.
Daarom was een dergelijk programma van 2006 tot 2009 wereldwijd bekend, zeer populair en druk beluisterd. Het programma heette Theme Time Radio Hour, werd uitgezonden door de Amerikaanse betaalzender XM-Satellite Radio en werd gepresenteerd door Bob Dylan. Vandaar.

Ik werd destijds op dit programma geattendeerd omdat Bob Dylan in zijn vierde episode, zoals de afleveringen genoemd werden, muziek liet horen die gerelateerd was aan baseball, Amerikaans honkbal. Niet alleen muziek trouwens, maar ook beroemde radiofragmenten, commentaren en stukjes uit conferences.
Het was mei 2006. Ik probeerde het programma te downloaden, maar dat lukte niet omdat het goed beveiligd was. Toen heb ik voor 12.95 $ per maand een abonnement op X.M. Radio genomen. Bob Dylan maakte in totaal 102 episodes vol. Hij deed dat meeslepend. Ik heb ze allemaal gehoord.

Aflevering 68 gaat over presidenten van Amerika. De episode duurt bijna twee uur. Dat is langer dan in het begin toen het altijd ongeveer een uur duurde. Niet precies en dat is eigenlijk ook wel leuk.

De muziek werd natuurlijk deels voor hem uitgezocht en teksten werden aangereikt. Maar Dylan improviseert ook en vaak. Soms gaat hij de tekst a capella zingen of hij gooit er een nummer tussen door, dat niets met het thema te maken heeft. Dat kan en mag natuurlijk niet door producers bedacht worden. Zijn simpele excuus is dan dat het gewoon een lekker nummer is.

Ga HIER naar toe voor het programma over de presidenten. .

Dan kunt u onder andere ook nog de geïnterviewde stemmen van Jackie Kennedy en Frank Sinatra horen. Soms zijn er inbellers en af en toe wordt een ingekomen mail voorgelezen. Allemaal heel gemoedelijk en ontspannend.

De muzieklijst ziet er als volgt uit:

Singers and Songs

Charlie Poole: White House Blues
Johnny Taylor: Hello Sundown
Ruth Brown: Hello Little Boy
They Might Be Giants: James K Polk
Tony Joe White: Polk Salad Annie
Kelly Harrell: Charles Giteau
Percy Mayfield: I Don’t Want to Be President
Wynonie Harris: I Feel That Old Age Coming On
Pete Seeger: Lincoln and Liberty
JB Lenoir: Livin’ In The White House
Nina Simone: Don’t Smoke In Bed
Attila: Roosevelt In Trinidad
The Soul Stirrers: Why I Like Roosevelt
Tommy Edwards: It’s All In The Game
Joe Liggins and The Honeydrippers: Walkin’
Jackie DeShannon: When You Walk In The Room
Frank Sinatra: High Hopes
Clover: Moon
Country Joe and The Fish: Superbird
James Brown: Funky President
Billie Holiday: Gloomy Sunday
Phil Ochs: That Was The President
Buddy and Ella Johnson: Go Upside Your Head
Little Walter: Dead Presidents
Roy C and The Honeydrippers: Impeach The President
Hank Penny: Politics
Rod and The MSR Singers: Richard Nixon
Gene Marshall: Jimmy Carter Says Yes
Randy Newman: Have Pity On The Working Man

Details: Categorie: Audio (168); Gepubliceerd: 01 januari 2022

Anekdotes gedrenkt in sapjes

Het is niet in de eerste plaats de muziek. En ook niet de drank.
Het is ’t verhaal achter de muziek.
Sinds half 2015 doe ik eraan.
Anekdotes laten opborrelen.
Verhalen, waarbij muziek hoort. Voor de avond.
Verhalen, waarbij iets gedronken moet worden. Waarbij een kleine snack gegeten kan worden.

Vandaag word ik 77 jaar. Mooi getal.
Laten wij samen drinken en naar muziek luisteren.

Proost! En een fantastisch Nieuwjaar!