Baseball time; Opening Day
Zondag begint het Amerikaans honkbalseizoen weer. Dat is voor veel Amerikanen een zegen, want dan kunnen ze de zinnen verzetten en al dat puberale machogedoe van Republikeinse presidentskandidaten even achter zich laten.
Tien tot twintig jaar geleden jaar had ik ieder seizoen een abonnement op MLB-TV, het televisiekanaal van Major League Baseball. Je kunt dan onder meer alle wedstrijden live volgen. Dat was leuk, maar ook uiterst vermoeiend. Veel wedstrijden beginnen namelijk om acht uur ’s avonds lokale tijd.
Omdat ik een voorkeur heb voor de New York Yankees, ging ik in verband met het tijdsverschil regelmatig om twee uur ’s nachts naar een wedstrijd kijken. Na zo’n twee en een half uur waren we dan halverwege de zevende inning en was het tijd voor de zogeheten seventh inning stretch. Dan wordt het uitermate bekende liedje Take me out to the ballgame gedraaid of soms live gespeeld en gezongen. Het publiek zingt dat massaal mee. Voor mij was het dan tijd om maar eens een eerste borrel te nemen.
SIGARENDOOS
Auteur van het lied is Jack Norworth, die het tijdens een treinreis naar New York binnen een kwartier op de achterkant van een sigarendoos schreef. Albert von Tilzer maakte er de muziek bij en Edward Meeker zong het voor ‘t eerst in 1908. Daarna werd het waanzinnig populair.
Vrijwel iedereen vanaf een jaar of zes in de V.S. kent dit liedje uit het hoofd. Het is na het volkslied en Happy Birthday het meest gezongen lied. Er zijn duizenden uitvoeringen van.
Het gaat zo:
Katie Casey was baseball mad.
Had the fever and had it bad;
just to root for the home town crew,
ev’ry sou Katie blew.
On a saterday, he young beau
called to see if she’d like to go,
to see a show but Miss Kate said,
‘No, I’ll tell you what you can do’.
(Sou betekent stuiver. Kennen we ook in het Nederlands. Geen sou meer hebben)
‘Take me out to the ball game,
take me out with the crowd.
Buy me some peanuts and cracker jack,
I don’t care if I never get back.
Let me root, root, root for the hometeam,
if they don’t win it’s a shame,
for it’s one, two, three strikes, you’re out
at the old ball game’.
Katie Casey saw all the games,
knew the players by their first names;
told the umpire he was wrong,
all along good and strong.
When the score was jut two to two,
Katie Casey knew what to do,
just to cheer up the boys she knew,
she made the gang sing this song:
‘Take me out to the ball game,
take me out with the crowd.
Buy me some peanuts and cracker jack,
I don’t care if I never get back.
Let me root, root, root for the hometeam,
if they don’t win it’s a shame,
for it’s one, two, three strikes, you’re out
at the old ball game
In 1927 maakte Jack Norworth een nieuwe versie.
Het refrein blijft hetzelfde maar Katie Casey heet nu Nelly Kelly.
Nelly Kelly love baseball games,
knew the players, knew all their names,
you could see her there ev’ry day
shout ’Hurray’, when they’d play.
Her boy friend by the name of Joe
said: ’To Coney Isle, dear, let’s go’.
Then Nelly started to fret and pout,
and to him heard her shout.
(refrein)
Nelly Kelly was sure some fan,
she would root just like any man,
told the umpire he was wrong
all along, good and strong.
When the score was just two to two
Nelly Kelly knew what to do,
just to cheer up the boys she knew,
she made the gang sing this song:
(refrein)
Hieronder een paar uitvoeringen
De eerste versie uit 1908 met Edward Meeker
Bob Dylan in zijn Theme time Radio Hour
Klik HIER voor alle muziekborrels