Piet Klaasse en de bugelspeler

Ergens in de jaren tachtig stapte ik weer eens binnen bij galerie Aelbrecht aan de Aelbrechtskolk in het Rotterdamse Delfshaven. Een prettige galerie in een wijk, die in 1940 niet kapot werd gebombardeerd.
      Er hingen onder meer tekeningen, aquarellen en litho’s van Piet Klaasse (1918-2001).
Eén tekening in het bijzonder trof me. Ik kocht deze poster.

Het is een tekening (potlood op grijs papier) van jazzmusicus Clark Terry. Gemaakt in 1985.
      Kende ik Clark Terry? Nee!
Bovendien: Dat instrument was geen trompet. Maar wat was het wel? Ik zocht het toen allemaal op.
      Clark Terry (december 1920) was een trompettist die niet alleen in de bands van Count Basie en Duke Ellington had gespeeld, maar ook zijn eigen combo’s had. Hij bleek tevens een bugel (flügelhorn) te bespelen. En dat is het instrument op de tekening.
      Ik zocht in mijn verzameling lang niet gedraaide LP's en verdomd: De band van Count Basie met Terry op trompet.

Clark Terry, die 94 jaar oud werd, kwam met enige regelmaat naar Nederland. Hij was bijvoorbeeld diverse keren te horen op het North-Sea Jazz Festival. Ik benaderde mijn oud VPRO-collega Wim Bloemendaal, die veel meer van muziek weet dan ik, met de vraag of hij Clark Terry weleens had zien optreden en wat het verschil is in geluid van een trompet en een bugel.
      Dit is zijn antwoord:

Zeer waarschijnlijk heb ik  Clark Terry op North-Sea gezien, maar zulke festivals zijn fnuikend voor het geheugen: te veel in een te korte tijd.

Dat Terry naast trompet bugle speelde is niet zo verwonderlijk; in zijn jeugd speelde hij in een "drum & bugle corps" in zijn geboortestad St. Louis.
De bugle of fluegelhorn is een  tikkeltje groter dan de trompet en de toon is wat minder fel, maar de toon hangt natuurlijk ook af hoe er gespeeld wordt. Ik heb een paar elpees van Ellington met Terry en twee CD's van Terry onder eigen naam met kleine formaties, o.a. één met de tubaspeler Don Butterfield met de aardige en toepasselijke titel "Top and Bottom Brass". Leonard  Feather schrijft in "The Encyclopedia of Jazz" over Terry's spel: "Terry, who uses "halve-valve" effects à  la Rex Stewart and double-time passages akin to Gillespie's, combines the best qualities of both to present a unique style of his own, is one of the most original trumpet players in contemporay jazz." (1960).

Het is niet veel, maar zoals ik al zei, festivals zijn eigenlijk ondingen, het is net of je een menukaart voorgeschoteld krijgt met alleen maar desserts.

Hartelijke groet,

Wim

Luister HIER naar de band van Count Basie met Clark Terry op trompet

En HIER naar Satin Doll van het Clark Terry kwartet live in Kopenhagen
En HIER op flügelhorn
Hij had de bijnaam Mumbles naar een compositie, die hij vele jaren lang zou laten horen.
HIER op latere leeftijd.

Wij besluiten om een ambachtelijk gebrouwen witbiertje te drinken ter nagedachtenis van Terry.
Wim kiest voor een weizen van de Amsterdamse brouwerij De Prael.
Ik neem een weizen van de Vlaardingse Bierbrouwerij onder de naam Vulcaan.

Klik HIER voor alle muziekborrels    

©2016 Ronald van den Boogaard