Dont’t bogart that joint my friend

Ik ben zeven keer in de USA geweest. Vooral in grote steden. New York, Miami, San Francisco en Los Angeles. Het beviel me wel. Sterker; ik voelde me er direct thuis. Bijna het gevoel van: Hier hoor ik.
      Dat veranderde vrijwel onmiddellijk als ik het platteland opging. Het landschap was vaak mooi en indrukwekkend, maar sociaal en maatschappelijk vond ik het een ramp. Mijn god wat zijn die tegenstellingen stad-platteland groot en wat een vreselijk mensensoort -nou nee niet veralgemeniseren- woont er nogal eens in die dorpen en stadjes. En dat zijn dus vooral Trump aanhangers.

      Het zegt natuurlijk wel iets -ook over mezelf- als je bij die bezoeken altijd het eind van Easy Rider voor je ziet. De cultfilm uit 1969 van twee hippies die het platteland bereizen met motoren met hoge sturen (choppers) en een vlag van Amerika geschilderd op de tank. Die rollen worden vertolkt door Peter Fonda en Dennis Hopper. Ze hebben lange haren en zijn opzichtig gekleed.  
      Zij nemen onderweg een lifter mee. Jack Nicholson. Een advocaat met een alcoholprobleem.

Soundtrack

De film heeft een soundtrack met alleen popmuziek. The Byrds, The Band, Steppenwolf, Jimi Hendrix, Fraternity of Man om maar wat te noemen.

      Het trio wordt onderweg aangegaapt, uitgejouwd, vervloekt en in elkaar geramd. Hier en daar ook heimelijk bewonderd.
Maar dan komt die slotscene. De advocaat is dan al vermoord.  
      Er verschijnen twee eendenjagers in een pickup, die hen de stuipen op het lijf proberen te jagen.
Als Dennis Hopper zijn fuckfinger omhoog steekt volgt het verschrikkelijke einde.

Zie HIER

En HIER  de trailer.

Dont’t Bogart that joint my friend; Fraternity of Man
 
Born to be wild; Steppenwolf

It's all over now, Baby Blue, The Byrds

On the road again; Canned Heat

The Weight: The Band

Wat drinken we erbij?
American Bourbon whiskey. Uit een heupflesje direct aan de mond gezet.

En luister dan ook nog even naar Roll another one (De non) van Jasperina de Jong