Details

Categorie: Audio (144)

Gepubliceerd: 09 juni 2015

Von Cap bis Couch Behar

Zo’n vijftien jaar geleden was ik in de regio Cooch Behar in het uiterste noorden van India. Ik was daar met Henk Weltevreden, die cassettebandjes bij zich had met muziek uit de Driestuiversopera -3Groschenoper- van Bertolt Brecht (tekst) en Kurt Weill (muziek). Het ging dan vooral om de Kanonensong, waarin de beroemde regels voorkomen:
Soldaten wohnen, auf den Kanonen
Von Cap bis Couch Behar
(De Engelse soldaten wonen in India op hun kanonnen. Van de kaap in het zuiden tot aan Cooch Behar.)

Geheel volgens de regels van het lied regende het voortdurend en dat zorgde voor overlast:
Wenn es mal regnete und es begegnete
ihnen’ne neue Rasse, ‘ne braune oder blasse,
dann machen Sie vielleicht daraus ihr Beefsteak Tartar

Omdat ook de elektriciteit het grootste deel van de dag uitviel draaiden we dat bandje erg vaak. Vooral ’s avonds. Zo vaak, dat ik de tekst na een week uit het hoofd kende. Net als trouwens een paar andere bekende songs uit deze opera: Mackie Messer en Seerȁuber Jenny

  

De Driestuiversopera is in 1928 geschreven. Het is gebaseerd op het Engelse werk De Beggars’s Opera, dat 200 jaar eerder verscheen. Het speelt zich af in de onderwereld van het Londense Soho.
      Hoofdpersoon is Macheath (Mackie Messer) die een verhouding heeft met Polly. Zeer tegen de zin van haar vader de bedelaarskoning Peachum, die probeert Macheath veroordeeld te krijgen tot de strop. Dat lukt na veel verwikkelingen niet. Mackie Messer krijgt gratie van de koningin en wordt zelfs in de adelstand verheven. In de pubs halen ''de mannen'' levendige en bizarre herinneringen op aan hun diensttijd in India, toen nog een kolonie van Engeland.

Luister HIER naar de uitvoering van Harald Paulsen van de Kanonensong.
En HIER naar Die Moritat von Mackie Messer, gezongen door Lotte Lenya.
Vooral dit laatste lied is in zeer veel talen gezongen.
Het meest bekend is wellicht de vertolking van Louis Armstrong.
Of misschien wel: Marianne Faithfull
Luister HIER naar Seerȁuber Jenny door Hildegard Knef
Kijk HIER naar de filmversie die in 1931 van de opera gemaakt werd

Kanonensong

John war darunter und Jimm war dabei
Und George ist Sergeant geworden
Doch die Armee, sie fragt keinen,
wer er sei und marschierte hinauf nach dem Norden.

Soldaten wohnen auf den Kanonen,
Von Cap bis Couch Behar

Wenn es mal regnete und es begegnete
ihnen’ne neue Rasse, ‘ne braune oder blasse
dann machen Sie vielleicht daraus ihr Beefsteak Tartar

Johnny war der Whisky zu warm
Und Jimmy hatte ni genug Decken
Aber Georgie nahm beide beim Arm uns sagte
‘’Die Armee kann mich verrecken’’

Soldaten wohnen auf den Kanonen,
Von Cap bis Couch Behar

Wenn es mal regnete und es begegnete
ihnen’ne neue Rasse, ‘ne braune oder blasse
dann machen Sie vielleicht daraus ihr Beefsteak Tartar

John ist gestorben und Jimmy ist tot
und George ist vermisst und verdorben.
Aber Blut ist immer noch rot,
für die Armee wird jetzt wieder geworben!

Soldaten wohnen auf den Kanonen,
Von Cap bis Couch Behar

Wenn es mal regnete und es begegnete
ihnen’ne neue Rasse, ‘ne braune oder blasse
dann machen Sie vielleicht daraus ihr Beefsteak Tartar

Muziek bij de borrel 1:
Night in Tunisia; Art Blakey's Jazz Messengers

Details

Categorie: Audio (144)

Gepubliceerd: 08 juni 2015

Konrad Boehmer in Noord-Korea

Dit woordenboekje Koreaans-Engels nam mijn VPRO-collega Guido Spring in 2007 mee uit Noord-Korea. Hij was er al in 1999 geweest en ging er naar toe met modern componist Konrad Boehmer, die het land in 1979 al had bezocht. Guido maakte er een radiodocumentaire van, ‘’misschien wel het meest bijzondere programma, dat ik ooit gemaakt heb’’.
      Konrad Boehmer ging in 1979 naar Noord-Korea op uitnodiging van het Nationaal Conservatorium in de hoofdstad Pyongyang. Daar hadden ze namelijk liederen van hem bewerkt, die hij had geschreven tegen de Amerikaanse inmenging in Vietnam. Een volledig studentenorkest –met koor- had zijn stuk opgeblazen tot gigantische proporties. Het werd ook een eerbetoon aan de inmiddels overleden president voor het leven Kim Il Sung.
      Daarmee werd Boehmer de enige buitenlandse componist die ooit een wereldpremière in Noord-Korea beleefde. Het muziekstuk werd daarna maandenlang vrijwel onafgebroken gedraaid op de plaatselijke radio.
  

Kim Il Sung

In het woordenboekje staan curieuze teksten. Kim Il Sung wordt verheerlijkt en het Amerikaans Imperialisme veroordeeld.
      Guido kon in Noord-Korea niet als journalist werken, maar treedt daar op als de persoonlijk assistent van Boehmer. Zij bezoeken ondermeer een muziekfestival waar veelal populaire muziek vertolkt wordt door vaak hoogopgeleide muzikanten en zangers.
      Boehmer constateert dat de muziek ook westerse invloeden heeft en ziet dat als mogelijke voorbode van ontwikkeling en toenadering.

Zonder het systeem, het land en zijn mensen te idealiseren schetst Boehmer een veel genuanceerder beeld dan de cliché-beelden die doorgaans het westen bereiken.
      Beide heren zien ook duidelijke vooruitgang. De mensen zijn niet meer uniform gekleed, het aantal auto’s is verveelvoudigd en op het Festival trekken ze –anders dan voorheen- nauwelijks aandacht. Wel worden ze goed in de gaten gehouden. Ze worden voortdurend vergezeld door een gids en een tolk en ontdekken dat ze in hun hotelkamer worden afgeluisterd.

Konrad Boehmer werd in 1941 in Berlijn geboren. Hij vestigde zich in 1967 in Nederland, waar hij ondermeer docent moderne muziek aan het Haags conservatorium werd. Hij won vele prijzen en wordt algemeen beschouwd als een invloedrijk en belangwekkend componist. Hij overleed vorig jaar oktober. Inmiddels is een Konrad Boehmer Stichting in het leven geroepen, die zich begin juni presenteerde.
      Het programma van Guido Spring werd daar ontvangen.
Het is HIER te beluisteren.

Museum Ongehoord

Het woordenboekje en een aflevering van de Pyongyang Times worden bijgezet in het museum van het VPRO-programma Ongehoord.

Ga HIER naar toe voor alle museumstukken 

Museum Ongehoord dependance

Details

Categorie: Audio (144)

Gepubliceerd: 03 juni 2015

Art Blakey’s Night in Tunisia

In 1962 was ik 17 jaar. Ik zat in de vierde klas van de HBS en verdiende op zaterdagmiddag wat centen bij een bollenboer in Santpoort-Zuid. Mijn vriend Mike had jarenlang in De Congo gewoond, waar hij Louis Armstrong nog een heldenontvangst had zien krijgen.
      Hij had verkering met Hanneke, het mooiste meisje van de school. Bovendien was hij drummer bij de Harlem Syncopators of zoiets. Dat alles gaf hem status.
      Toen Mike een nieuw drumstel kreeg, mocht ik zijn oude stel overnemen.
Voor Fl. 200,00. Dat had ik net bij elkaar gespaard.
      Mike zou mij wat les geven. Dat gebeurde in een schuurtje bij ons in de tuin. Het moest goed afgesloten worden, want anders zouden de buren gaan klagen. Hij is twee keer geweest en werd bij die gelegenheden vergezeld door Hanneke. Dat leidde wel enigszins af.
      Het is bij twee keer gebleven, want de buren hadden er ondanks die goed afgesloten schuur ernstig last van. Bovendien had ik wat problemen met mijn moeder gekregen, want ik had zonder enig overleg een paar wijnflessen open gemaakt.
      Toen kreeg ik van Mike maar een LP cadeau. A night in Tunisia van Art Blakey’s Jazz Messengers.
‘’Luister naar die solo's en probeer dat een beetje na te doen’’, zei hij. 'Je kunt ook roffeltjes oefenen op de binnenkant van je dijbenen. Moet je eens zien hoe makkelijk het gaat als je het daarna op een trommeltje probeert'. 
      Ik heb de plaat bijna helemaal kapot gedraaid, maar die solo's heb ik er natuurlijk zelf nooit goed in gekregen.

Luister  HIER   naar A night in Tunisia met Art Blakey drums, Lee Morgan trompet, Bobby Timmons piano, Benny Golsen tenorsax en Jymie Merritt bas.

Details

Categorie: Audio (144)

Gepubliceerd: 14 februari 2015

Militaire Junta met steun van de V.S.

In 1978 werd actie geschreven als aktie en soms zelfs als aksie.
      In het VPRO-radioprogramma Embargo, vrijdag aan het eind van de middag op Hilversum II, werd iedere week een zogeheten aktiespot uitgezonden. Voor en na het nieuws. Een linksige, alternatieve, soms radicale beweging ging iets ondernemen en kreeg een minuut zendtijd om dat aan te kondigen. De VPRO toonde daarmee zijn engagement. De groeperingen stonden in de rij om aan de beurt te komen.
      Op het digitaal radioarchief van de VPRO staat een aantal van die spotjes. En zelf heb ik er ook nog een paar, omdat ik een aantal cassettebandjes heb bewaard van oude uitzendingen.
      Het zijn opmerkelijke spotjes. Niet zozeer vanwege de manier waarop Philippe Scheltema ze met veel toeters en bellen maakte, maar omdat ze een intrigerend tijdsbeeld vormen van wat de alternatieve scene ruim 36 jaar geleden bezig hield. Sommige spotjes zijn gedateerd, maar anderen zijn nog verrassend actueel. En soms heeft het een beetje meegeholpen om bepaalde situaties te veranderen  

      Neem DEZE AKTIESPOT van de Chili Beweging, uitgezonden op 11 september 1978. Dat was precies vijf jaar nadat generaal Augusto Pinochet met een militaire staatsgreep een einde maakte aan de linkse regering van Salvador Allende. Dat gebeurde overigens met steun van de Verenigde Staten, dat meende dat hier een tweede Cuba aan het ontstaan was.

Militaire Staatsgreep

Allende kwam bij deze staatsgreep om het leven. Aanvankelijk werd aangenomen dat hij vermoord was, maar later uitgevoerd onderzoek wees uit dat hij zelfmoord gepleegd had. Dat werd althans bekendgemaakt door zijn dochter Isabel Allende-Bussi.
      Chili kende eeuwenlang een democratische structuur. Voor Zuid-Amerikaanse begrippen was het een zeer stabiel land. In 1970 was er winst voor de Unidad Popular, waarna Allende een regering vormde met communisten, socialisten en radicalen. Het werd geen groot succes, mede vanwege destabiliserende activiteiten van de CIA.
      Nadat Pinochet aan de macht was gekomen, werden 130.000 opposanten gearresteerd. Veel van die mensen werden gemarteld.     

Toen er in 1990 een eind aan de militaire dictatuur kwam, bleken 3.000 mensen vermoord of verdwenen.