The Singing Detective

De serie Meesterwerken van Paul Witteman drijft op een beproefde formule. Je nodigt een bekend persoon uit, die bevlogen kan praten over zijn/haar voorkeuren.
      Het mooiste boek, beeldend kunstwerk, muziekstuk, de mooiste film en het beste T.V.-programma.
      Het is al vaker gedaan. Veel vaker. Welke boeken zou je meenemen naar een onbewoond eiland?
VPRO-Zomergasten zit er vol van.

Omdat het een enigszins afgekloven formule is, gaan de gasten nogal eens verrassende dingen kiezen.
      Onvoorspelbaar, want niets is kennelijk erger dan voorspelbaarheid. Ik begrijp het trouwens wel. Als ik mijn favoriete T.V. –serie moet noemen kom ik met de Singing Detective. En de reactie van redacties, de presentator en waarschijnlijk ook veel kijkers zal dan zijn: ‘’Daar heb je weer zo iemand die niets anders kan verzinnen’’.
      Maar ja. Het gaat niet om verzinnen. Het gaat om je keuzes.
En laten we wel zijn: The Singing Detective van Dennis Potter uit 1986 is gewoon het beste T.V.-programma aller tijden. En ach... als je daar dan weer leuk en een beetje origineel over kan praten, heb je toch ook leuke televisie?  

Hallucinaties

Voor de jongeren onder ons: Hoofdpersoon in The Singing Detective is Dennis Marlow (Michael Gamdon) , schrijver van detectives. Hij ligt in het ziekenhuis; geveld door psoriasis. Geheel overgeleverd aan het medisch personeel.
      Hij is er zwaar aan toe en zit onder de medicijnen. Hij laat zijn fantasieën de vrije loop, krijgt hallucinaties en angstaanvallen. Soms wordt hij de hoofdpersoon uit één van zijn detectives, haalt herinneringen op aan zijn zingende vader of aan zijn vreemdgaande moeder, die zelfmoord pleegde.
       En steeds is er muziek uit de veertiger jaren van de vorige eeuw. Mede-patiënten, artsen, psychiaters en verpleegsters bewegen zich playbackend door die liedjes en Philip Marlow wordt soms weer het ondeugende jongetje van voorheen.
      Ik heb in mijn auto een cassettebandje met alle nummers uit de Singing Detective. Die draai ik nog steeds met een zekere regelmaat. En omdat toch niemand het kan horen, ga ik lekker meezingen.

Hieronder een paar muziekfragmenten uit de serie:

Accentuate the positive: Bing Crosby & The Andrew Sisters
Dry bones; Fred Waring and his Pennsylvanians
The Teddy Bear’s; Picnic Henry Hall- Orkest

Verder zaten de volgende liedjes in de serie:

Limehouse Blues; Bert Ambrose
Blues in the night; Anne Shelton
Rockin’ in Rhythm, Duke Ellington & de Jingle Band
Cruising down the River; Paul Rich
Don’t fence me in; Bing Crosby & The Andrew Sisters
It might as well be spring; Dick Haymes
Bird Song; Ronnie Ronalde
Paper Doll; The Mills Brothers
To me you are beautiful (Bei mir bist du schön); Al Bowlly
Lili Marlene; Lale Andersen
I get along without you very well; Lew Stone
Do I worry?; The ink spots
The umbrella man; Sammy Kaye
You always hurt the one you love; The Mills Brothers
After you’ve gone; Al Jolson
It’s a lovely day tomorrow; Jack Payne
Into each life some rain must fall; Ella Fitzgerald
The very thought of you; Al Bowlly
We’ll meet again; Vera Lynn

Muziek bij de borrel (1):
Night in Tunisia; Art Blakey's Jazz Messengers

Muziek bij de borrel (2):
Kanonensong van Bertolt Brecht und Kurt Weill