Details

Hoofdcategorie: Media (502)

Categorie: Media

Gepubliceerd: 02 december 2019

Ervaringen met de internationale rampenpers

Vandaag precies 44 jaar geleden had er in de wereld voor ‘t eerst een treinkaping plaats.
      Zwaar bewapende Zuid-Molukkers hielden bij Wijster de stoptrein Groningen-Zwolle stil en gijzelden de passagiers.
De eerste dag werden twee mensen geëxecuteerd, later nog één. Na twaalf dagen kwam er op zondag 14 december 1975 een eind aan de kaping.
      Ik was erbij en maakte voor De Volkskrant ondermeer het onderstaande openingsverhaal.
Ik was toen dertig jaar. Het was mijn eerste ervaring met de internationale pers. Met de rampen- en oorlogsverslaggevers.
      De trein stond stil bij Wijster, maar het beleidscentrum waar alles gecoördineerd werd bevond zich in Beilen.
Daar was een grote legertent ingericht als perscentrum.
      Wij moesten daar vrijwel alles doen, want een bezoek aan de trein was niet mogelijk. Die was omringd door een kordon militairen.
Er waren veldbedden en een paar tafels.
      Er waren niet meer dan twintig telefoons. Dat was bijzonder weinig voor honderden journalisten uit de hele wereld.
Daar zaten trouwens wel een paar enorme klootzakken tussen.
      Sommige vertegenwoordigers van de internationale persbureaus hadden mensen ingehuurd om permanent die telefoons in gebruik te houden. Als er dus snel iets moest worden doorgegeven moesten de andere verslaggevers wachten.
      Er heerste een gespannen sfeer in die perstent. Journalisten hielden elkaar scherp in de gaten.
Er deden de wildste geruchten de ronde. Er was een Amerikaan, die mij voortdurend dollars bood als ik mijn stukjes voor hem wilde vertalen.
      Ongeacht waar het over ging. Hij kwakte dan een biljet van 100$ neer.

 Ik had contact gelegd met een familie in Beilen.
      Zij vonden het wel interessant en hadden mij in zekere zin geadopteerd. Ik kon daar eten en bellen.
Maar al te lang kon ik daar niet blijven, want alleen in de perstent kon je aan nieuws komen.
      Op zondag 14 december 1975 maakte ik dit verhaal en belde dat bij mijn Beilense familie door naar de krant.
Het verhaal werd getikt op een kleine schrijfmachine en werd in Amsterdam opgenomen en uitgetikt door een zogeheten dictafonist.
      Waarom ik deze geteisterde velletjes papier bewaard heb, weet ik eigenlijk niet.
Misschien om er vele jaren later nog eens een weblog mee te vullen.     

Voor de jongeren onder ons:
     
Mobieltjes waren er in die dagen nog niet.
Het gebruik van PC's was onbekend
E-mail en Internet moesten nog worden uitgevonden
Het woord gijzelaar wordt in dit verslag angstvallig vermeden. Dat werd toen soms gebruikt voor de daders dan weer voor de slachtoffers.
Let niet op de tikfouten, want die hoorde je bij het doorbellen niet.

Geteisterde velletjes　

Details

Hoofdcategorie: Media (502)

Categorie: Media

Gepubliceerd: 27 februari 2018

With a little help from my Amigos

Radiostudio 

Dit prachtige omroepstation van Radio Forreá staat in het plaatsje Quebo.
      Dat ligt in Guinee-Bissau (West-Afrika), een voormalige Portugese kolonie.
De studio kwam er met hulp van ondermeer NOVIB en Press Now.
       Een aantal Nederlandse vrienden & kennissen van Ernst Schade (Te gast 2) zorgde ervoor dat microfoons, opnameapparatuur, mengpaneels e.d. konden worden aangeschaft. 
      Zo simpel & doeltreffend kan hulp soms zijn

Grupo Holandês

Een foto van al die mensen staat in de studio. Tussen echte cassettebandjes.
      Het is de Grupo Holandês de Amigos da Rádio communitária Forreá

Bovenste rij: v.l.n.r.: Hans Pelgröm - Carol Schade - Willem Ankersmit - Henk Eggens (met bril) - Nol Twigt - Dini Bangma
Tweede rij: Fieneke Diamand - Rob van Leeuwen - Paul Smit (met grijs t-shirt) - Alle Lansu - Ernst Schade - Paul van Dullemen - Lucas van Blaaderen
Derde rij: Mariette Asselbergs - Marjon Mol - Gaby van Otterloo - David Sogge - Jarl Chabot
Vierde en onderste rij: Roel von Meijenfeldt - Ronald van den Boogaard - Steven van den Berg - A.L. Schneiders - Adri van den Dries - Bert & Inge van den Bosch-Bouwen

Zendmast

Kijk eens naar deze zendmast.
      Niet te hopen dat het daar nog eens hard gaat waaien.

Radio Maputo Mozambique

Ooit ben ik in 1994 in Maputo de hoofdstad van Mozambique een paar dagen op bezoek geweest bij een plaatselijk radiostation.
      Daar hadden ze ook zo’n antenne. Die was uitneembaar. Ze namen hem mee in een soort reportagewagen.
De medewerkers van dit overigens bijzonder populaire station kozen een wijk uit en stelden daar hun mast op.
      Binnen een paar minuten waren er dan al honderden mensen, die uitermate nieuwsgierig waren.
Eigenlijk wisten ze van tevoren ook al wat er ging komen. Men speculeerde zelfs over de vragen van de beroemde presentator.
      Als de mast was opgesteld nam hij namelijk het woord. Hij deed dat op een geheel eigen zeer aansprekende wijze.
Hij richtte zich tot de menigte en riep dan:
      ‘Hoe is het nu met die moord afgelopen?’

De mensen keken elkaar aan, raakten in druk gesprek en iemand zei bijvoorbeeld:
       ‘Je bedoelt die moord op dat meisje een paar weken geleden’.

       ‘Juist!’, zei de presentator dan. 'Hoe is het daarmee?’

Vervolgens ging iedereen zich ermee bemoeien en ontstond er live een uur boeiende radio.

　Daarna werden er nog gesprekken opgenomen en ging men weer naar een andere wijk.
      Soms stelde de presentator daar dezelfde vraag; soms vroeg hij ‘Hebben jullie ook zo’n hekel aan roddelen?’

En als iemand dat toegaf zei hij ’Geef dan eens een voorbeeld’.
      Waarna er tal van voorbeelden volgden.
Soms vroeg hij alleen maar: ‘Waarom zijn jullie zo kwaad?’ of "Vinden jullie het hier geen bende?''
      

Eenvoudige montages　

　De opgenomen gesprekken werden in de studio gemonteerd.
Dat ging uiterst simpel.
      Als er een knip moest worden gemaakt gebeurde dat ook letterlijk.
De band werd met een schaar op twee plaatsen doorgeknipt en met een plakkertje weer aan elkaar gezet.

Ideetje?

Ik heb er vrij lang over nagedacht of deze radioformule ook in Nederland zou kunnen werken. Het is er nooit van gekomen.
      Ik denk dat wij inmiddels te blasé zijn en niet meer geïnteresseerd in mensen die ergens een zendmast neerzetten.

Eerder geplaatst 19-08-'11

Details

Hoofdcategorie: Media (502)

Categorie: Media

Gepubliceerd: 20 mei 2017

Absolute radioheld

Ik ontving 10 jaar geleden een mailtje van Jasper Macrander uit Maarn.
      Hij herinnerde mij eraan, dat het toen tien jaar geleden was, dat Cor Galis overleed. 
Vandaag dus alweer TWINTIG jaar geleden.

WIE WAS COR GALIS?

Hij was van 1974 tot zijn dood op 20 mei 1997 DE STEM & HET GEZICHT van de Vpro-radio. Hij was omroeper, aankondiger, entertainer; hij las meningen, columns, memo’s; hij zong, hoestte, rochelde, grinnikte, lachte en kon van vrijwel iedere tekst ‘iets‘ maken.
     Veel luisteraars hebben lang gedacht dat hij zijn teksten en meningen zelf schreef; Hij werd er overal op aangesproken als mensen zijn karakteristieke stem herkenden. Hij was door sommigen gehaat, door anderen zelfs vervloekt, maar het aantal aanhangers en liefhebbers was vele malen groter. 

     
     Hieronder de mail van Jasper:

 Beste heer van den Boogaard (beste Ronald),

Kwam zomaar ineens bij deze weblog uit en meteen herinner ik me uw prettige radiostem. Lees nu ook dat u dus met pensioen bent. Jammer (niet voor u natuurlijk) maar zo gaat dat.

Wat ben ik jaloers op u dat u Cor Galis van dichtbij heeft meegemaakt! Hij is mijn absolute radioheld en heb hem sinds ongeveer 1982 tot aan zijn dood zoveel mogelijk gevolgd op de radio.

Ik heb onlangs een herhaling aangevraagd in het radioprogramma Nachtvluchten t.g.v. zijn sterfdag. Het 'in memoriam' uit OVT, uit 1997, is herhaald. Daarin vertelde u ook dat er nog een laatste interview met Cor in de planning zat, maar 't nooit is doorgegaan.

Wat mij zo fascineert is wat u hem nog had willen vragen in dat helaas nooit gehouden, interview.

Mijn conclusie is dat de VPRO-radio een flinke jas heeft uitgedaan na het sterven van Cor. Ik luister ook bijna niet meer. Vroeger was het nog bij te houden in de C- en B-status periode.

Geniet nu alleen nog van historische thema-kanalen der VPRO (alhoewel op tv) en mijn vele cassettes waar Cor z'n aan- en afkondigingen op staan vanaf 1983. Het klinkt als een fetisj maar zo is het zeker niet. Gewoon pure nostalgie en een beetje heimwee ook wel. Ik bevind mij in een heel select gezelschap denk ik.

Direct na zijn mail heb ik naar dat herdenkingsprogramma geluisterd. Als u Cor Galis nog eens wilt horen of wellicht voor ’t eerst met hem wil kennismaken, ga dan naar:

https://www.vpro.nl/speel~POMS_VPRO_506001~o-a-in-memoriam-cor-galis-ovt~.html

Ik schreef Jasper het volgende terug: 

Jasper goedendag
 
 Bedankt voor je reactie. Als ik het allemaal goed uitgerekend heb, was je tien jaar oud toen je naar Cor ging luisteren. Opmerkelijk. Goed initiatief om dat programma te laten herhalen.
 
Ik heb Cor Galis diverse malen om een lang interview gevraagd. Dat zou dan als een 'In Memoriam' worden uitgezonden. En juist dat schrok hem af, want hij was heel bang voor de dood. Uiteindelijk stemde hij schoorvoetend wel toe, maar het is er niet meer van gekomen. Ik zou dat samen met Peter Flik doen. Wij wilden proberen zijn 'andere kant' vast te leggen, want die was er wel degelijk. Hij was zijn eigen identiteit in feite kwijt geraakt en was in het gewone leven ook Cor de presentator geworden. Dat was zijn eigen keuze volgens mij , maar hij had het er soms heel moeilijk mee. Zijn familie trouwens ook, want niemand van de VPRO mocht zijn begrafenis bijwonen.
 
 Ik wil je iets vragen.
 Wil jij  opschrijven waarom die man zo lang zo veel voor jou betekend heeft en kennelijk nog betekent.

 
 Vriendelijk groetend
 Ronald van den Boogaard

Het antwoord:

Dag Ronald,
 
Wat typisch dat Cor zo bang was voor de dood. Iets wat je van hem niet verwachtte. Hoorde altijd veel relativisme in zijn stem en teksten (maar die waren nooit van hem, begreep ik). Ook in het stukje in de VPRO-gids van Peter Flik, vlak na zijn dood, komt niets naar voren dat blijkgaf van zijn angsten. Hij ging bijvoorbeeld nooit naar een dokter. Best gewaagd als je zo hoestte als hij deed. Maar ja, hij is er bijna 87 mee geworden.
 
"Opmerkelijk" noemt u het feit dat ik pas 10 was. Is ook wel erg jong ja. Zeker ook als je bedenkt dat ik helemaal niet van 'linkse' komaf ben. Eigenlijk dus geen VPRO-volgeling maar die stem.... Het heerlijke tegendraadse, het gevloek en gebulder van deze 'Filistijn' (of hoe die ook wel werd genoemd). De gong met glasgerinkel (later trompet met onweertje) voorafgaande (of aansluitende op) zijn aan- en afkondigingen.
 
Het moet op een vrijdagmiddag zijn geweest, nu zo'n 25 jaar geleden, dat ik 'hem' voor het eerst hoorde op het strand tijdens VPRO's Muziek op Vier (in die tijd tussen 15 en 17 uur). Zus en ouders hekelden mijn voorkeur voor dit geluid want hoorden liever de Top 40 van Veronica op de andere zender. Ik had toen nèt een klein transistorradio'tje gekregen. Het programma boeide me niet zo maar het moment van Cor om 16:59 met gong was het wachten waard. Wilde een beetje tegendraads zijn en de familie pesten door dit te luisteren. Hield ook wel van de Top 40 maar vond dit heel speciaal. Ben al snel ook gaan luisteren stiekem op vrijdagavond op 3 en woensdag's op 1 (Klap op je kop). De rare aanvangstijden van de VPRO-zendtijd viel ook op. (woensdag van 10:45 tot 14:20 uur op Hilversum 1). Al snel veranderde dat allemaal toen Veronica B-omroep werd en de VPRO naar zondagmiddag verhuisde op 3 (dat was natuurlijk helemaal fantastisch). Ben vanaf dat moment ook gaan tapen. Niemand in de klas en familie vond het leuk. Als zijn stem klonk moest de radio altijd uit of op een andere zender. Eigenlijk jammer dat zo weinig mensen dit konden waarderen. Want wat ie deed was heel bijzonder. Maar de VPRO had toen ook niet zo'n geweldig imago (sex, vloeken, gewoon raar).
 
Leuke herinnering is ook die aan mijn vader die altijd de wekkerradio op 2 had staan. Eens in de 14 dagen op vrijdagmorgen zat de VPRO daar tot 07.00 met Q Q le Q. Hij zei altijd tegen mij dat ie dan weer 'rechtop in zijn nest' zat als de radio aansprong om 6:30 uur. En dan even voor zeven uur de afkondiging van Cor. Mijn vader haatte dat, maar ik vond het steeds leuker worden daardoor. Ook hoe Cor 'Q Q le Q' uitsprak was zeer apart. In 1985 zijn we een keer naar Hilversum gereden omdat ik de VPRO-studio wilde zien. We hebben toen even op het grind gestaan. Hoewel hij het allemaal niks vond deed ie dat voor mij. Mijn vader en moeder waren net uitelkaar dus hij was allang blij met een verzetje. Helaas is hij jong gestorven.

Hartelijke groet,
Jasper. (Maarn 1972)

 

Ik heb wel eens uitgerekend dat ik tussen 1977 en 1997 zo'n 1.000 teksten voor Cor Galis heb geschreven. Vaak ramde ik dat er heel vroeg uit op een oude typemachine. Ik heb ze bijna allemaal bewaard. Een kleine indruk:   

In het VPRO-gebouw op het Mediapark is een steen ingemetseld. Er staat op:

COR GALIS FOREVER

Details

Hoofdcategorie: Media (502)

Categorie: Media

Gepubliceerd: 18 januari 2016

Technisch goed; geen conditie

Kijk eens naar dit leuke zwart-wit kiekje. Het voetbalteam van de VPRO, dat in 1977 aantrad tegen het elftal van de J.J.A.Goeverneurstraat uit Dordrecht. De programmamakers Roel van Broekhoeven, Kees Slager en Katrien de Klein volgden een jaar lang de inwoners van deze straat en maakten daar wekelijks een uur radio van.
      Het VPRO-team was technisch beter.
Met de rust was de stand 1-1. Daarna gaf de conditie de doorslag.
      Het werd 5-2 voor ‘de Goeverneurs’.
 

Op de foto staand v.l.n.r.: Gerrit Kramer, Ad Kooyman, Jan Donkers, Ronald van den Boogaard, Pim Buddingh’ en Roel van Broekhoven.
Zittend v.l.n.r.: Bob Ris, Kees van Kooten, Frans de Smit, John Jansen van Galen en Jan Haasbroek.

Zie ook het verslag in het digitale VPRO Radioarchief