Kalkoennekjes & etalagebenen

Iemand bezorgt mij een proefabonnement op Plus Magazine, een maandblad voor ‘actieve 45-plussers’. Ik heb nu drie nummers ontvangen en vind er -mild uitgedrukt-niet veel aan. Dat blad kabbelt maar wat. Veel over gezondheid, geld, de mooie natuur, voeding. Een quiz (hoeveel voormalige negerzoenen zitten er in een standaarddoos?), een puzzel, een bridgerubriek. Veel lifestyle: mode, koken, tuinieren (hoe het best een kip te knippen in de buxus), handwerken, een auto-test.
      Susan Smit die voor de televisie over boeken praat, mag in dit blad over boeken schrijven. Wouter Klootwijk , die voor de televisie praat over voedsel, mag in dit blad over voedsel schrijven. Koos Postema heeft een column en bewijst dat een leven lang uitstekende televisie maken geen enkele garantie biedt, dat je dan ook kunt schrijven. 
      Hij schijnt die stukjes trouwens nog op een ouderwetse schrijfmachine te rammen.

Hoofdredactrice is Marianne ter Laak. Die schrijft natuurlijk in het begin een stukje.
      ‘Toen ik vijfentwintig was, maalde ik ook niet om een slappe huid, vetrolletjes of een kalkoennekje. Je keek in de spiegel en zag een stevige huid met een frisse blos en er was nog een taille zichtbaar. Sterker nog: zelfs dat zag je niet’.
Dan legt ze uit, dat het toch helemaal niet erg is als dat allemaal wat verandert wanneer je de vijftig bent gepasseerd. Het gaat immers om de persoonlijkheid.
      ‘Het zandloperfiguurtje heeft plaatsgemaakt voor rechttoe rechtaan en in dat zachte gele velletje trekken rimpels hun spoor. Geen seconde ben ik jaloers op die mooie jonge meiden die hun weg nog niet hebben gevonden, omdat ze zichzelf nog niet hebben gevonden’.
      Maar het merkwaardige is, dat Marianne een foto van zichzelf bij dit verhaaltje zet waarop nog geen rimpeltje te zien is. Een goed figuur, een stevige huid en een taille die nauwelijks zichtbaar is. Geen vetrolletjes; laat staan een kalkoennekje.
      Leuk voor al die rimpelige lezeressen, die je met zo’n stukje juist had willen opbeuren. Weer een deuk in hun persoonlijkheid.

Dit wil overigens niet zeggen, dat Plus Magazine geen succes is. Integendeel. Een oplage van maar liefst 300.000 exemplaren, wat betekent dat dit blad per maand door minstens 1 miljoen lezers wordt ingekeken.
      En advertenties. Veel advertenties.
      Advertenties voor de ouder wordende mens. Daar gaat 'ie:

Tuinwerkbankjes om de rug te sparen,

mosselextract voor soepele gewrichten,

 relaxfauteuils,

 bolletjes- en lendenkussens,

verwerkte pompoenpitten voor een gezonde prostaat,

bifiene voor een goede darmwerking,

zalf die de huiddichtheid verbetert en de gelaatstrekken aanspant,

pillen tegen de hormonale veroudering,

zeep op basis van de gelei van de bijenkoningin voor een soepele huid,

anti-allergie apparaten,

extra calcium voor de verzorging van de zeer rijpe huid,

anti-snurkspray,

re-legs tabletten voor vermoeide benen,

een gebitbeschermer tegen tandenknarsen,

glucoseaminesulfaat voor gezond kaakbeen,

opvouwbare en vaste scootmobielen in allerlei variaties,

trapliften in allerlei variaties,

sta-op fauteuils,

badliften in soorten en maten,

capsules voor blaasproblemen en capsules die de pijn bij het plassen verzachten,

vetzuren tegen droge ogen,

een droge mond of een droge vagina,

gel tegen irritatie of een branderig gevoel,

armbanden die het inslapen vergemakkelijken,

een loep met draaibare lamp,

een wekker die een alarmsignaal geeft als u vergeet uw medicijnen in te nemen,

een waterafstotend hoortoestel voor alle omstandigheden,

een power plate ter bestrijding van diabetesvoeten,

etalagebenen en isolatoren tegen opvliegers,