Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 16 januari 2023

Circus McCarthy is in town

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

Karl Marx’s writings about the condition of the 19th century industrial proletariat generated the German term ‘Verelendungstheorie,’ which in translation means ‘a theory of increasing misery.’ Marx postulated that as the exploitation of industrial workers by factory owners who wanted to maximize surplus value and thus profits increased, those workers would develop a revolutionary consciousness that eventually would result in a public uprising overthrowing the capitalist system and bring about the emergence of communism. Marx’s forecast didn’t exactly pan out but the core of his thinking, a simple dialectic, has relevance for the US today: things must get worse before they can get better.

      Enter used car salesman Kevin McCarthy and the Republican majority in the House of Representatives, consisting of QAnon crazies, modern fascists and a slew of mostly male soulless suits. It is as yet unclear how much misery this collection of domestic terrorists, seditionists and hangers-on can bestow upon the American people, because the Democratic majority in the Senate can block all legislation coming out of the House, but after the deal the newly minted Speaker struck with the most extreme elements of his caucus it has become obvious that the intent is to maximize pain for low income Americans and seniors, and on a larger scale for Ukraine and potentially the rest of the world.

      The main tools McCarthy’s band of ravagists has at its disposal are blackmail and intimidation. The former will be applied when it comes to raising the debt ceiling, an annual necessity to keep the US solvent and keep it from defaulting and causing a world-wide economic crisis. The prizes the GOP mob hopes to extract in exchange for abandoning what it claims to be its ‘principles’ in this matter are significant cuts in spending on social programs and in defense spending, resulting in less military assistance for Ukraine in its battle with the fascist rodent in the Kremlin. Intimidation comes into play with the many announced investigations of Biden’s administration and his family.

      Next to assuming ultra-reactionary positions in the culture wars, from banning abortions to virtual book burnings, the strategic moves that can be expected from Kevin’s coercionists are games of chicken and political suicide. Raising the debt ceiling, which becomes urgent next week but has to be agreed upon by June, can result in a standoff between the House majority and the Treasury Department, with the full faith and credit of the US at stake, but just as easily in a conflict between the bomb throwers and a few sane members of the Republican caucus. Cutting Social Security and Medicare is considered touching the ‘third rail’ of American politics, with over 100 million seniors benefitting from those programs.

      It can only be hoped that the next two years will open the eyes of most Americans who still are not aware of the malicious content of McCarthy’s Trojan horse in the House. Eliminating social programs, even if it kills their parents, has been a wet dream of many rightists for the longest time, and the wish to abandon NATO and screw Ukraine is as old as Trumpism. The Former Guy will encourage every pernicious move by the destructive forces in the GOP and use them to assert himself in the 2024 presidential contest. Fox News and other alt-right media will give them full coverage and support, and it will be the task of main stream media and individuals with a conscience to counter their propaganda.

Ga HIER naar toe voor alle afleveringen

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 06 januari 2023

Zo is er maar Einzi!

 Het was 1939 en de Weense componist Robert Stolz (1880-1975), beroemd om onder meer zijn “Zwei Herzen im Dreivierteltakt” en “Im Prater blühen wieder die Bäume” was het nazi regime ontvlucht en lag ziek in een gevangenishospitaal in Parijs. Zonder papieren en zonder geld, want zijn vierde vrouw had hem verlaten voor een jonge Franse minnaar, met medenemen van het kapitaal van de componist.

De 27-jarige Zwitserse bankiersdochter Yvonne Louise Ulrich (1 mei 1912- 18 januari 2004) studeerde rechten aan de Sorbonne. Met het surplus van de toelage van haar ouders hielp ze vluchtelingen. Zo ook Robert.Stolz. Niet lang daarna werd Yvonne, of ‘Einzi’ zoals Robert haar noemde de vijfde mevrouw Stolz. In 1975 overleed de componist. Einzi ging onvermoeibaar verder met het behartigen van de belangen van haar Grosse Liebe.

In 1994 kwam bij EMI een serie cd’s met operettemelodieën uit. De platenmaatschappij vond het wel een mooi gebaar om het eerste exemplaar in het legendarische Hotel Sacher in Wenen te overhandigen aan de inmiddels ook hoogbejaarde weduwe Stolz. En ik mocht namens de GPD mee samen met een paar andere vertegenwoordigers van de schrijvende pers, onder wie Privé-redactrice Barbara Plugge, een cameraploeg en de Nederlandse operettester Jacco van Renesse (1936-2008). Het werd één van die dagen-met-een-gouden randje, omdat alles klopte, ook de collectieve verbazing, zeg maar verbijstering, van het meegereisde gezelschap.

Het frêle Weibchen en Robert Stolz

(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)

Ze komt binnen als een woordenspuitende mitrailleur. Het personeel van het legendarische hotel Sacher in Wenen lijkt aan haar entree gewend. Die Gäste aus Holland niet. Uitgebreid was van te voren overlegd hoe we de zaken zouden aanpakken bij de overhandiging van de cd “Operette Gold” aan Einzi Stolz, de inmiddels hoogbejaarde weduwe van de in 1975 op 95-jarige leeftijd overleden componist en dirigent Robert Stolz.

Uiteindelijk was besloten tot: eerst bij koffie met misschien wel een stukje Sachertorte, de broze weduwe op haar gemak stellen. De meegereisde cameraman en de fotografen zouden zich op de achtergrond houden. En als de tijd rijp zou zijn, het ijs gebroken, zou operettezanger Jacco van Renesse zich voorzichtig aan haar voorstellen. Hij zou vervolgens met gepaste distantie het introductiealbum met daarop hoogtepunten uit een serie van twintig cd’s vol operettemuziek overhandigen.

Koffie? Broze weduwe? De tijd rijp laten worden?

De weduwe, haar jas nauwelijks uit, blijkt een ijsbreker die na vier winters op de Zuidpool nog jarenlang uitstekende diensten zou kunnen bewijzen in de Beringzee. En Jacco? Het frêle Weibchen neemt hem met één vloeiende beweging in een houdgreep waarmee Olympische records worden gebroken. Onderwijl richt ze haar blik met een professionaliteit waarvan Brad Pitt nog maar moet zien dat hij die ooit haalt, naar de cameraman die ijlings in actie is gekomen. ‘Ja, der Robert, he was a ladies’ man’, zegt ze zomaar. Waarom ze Engels praat, begrijpt ook al geen mens. ‘Hij hield van vrouwen, hij kon ook zo veel vrouwen krijgen.’

Maar hoe is het toch met Jacco?

Zweet parelt langs zijn gezicht. En die blik in zijn ogen: verwildering, grenzend aan wanhoop.

Z’n vooraf bedachte woorden met eerbied voor de Weense muziek, de grootheid van Johann Strauss, Franz von Suppé, Karl Millöcker, Emmerich Kálman, ze willen niet komen. Ze kúnnen ook niet komen, want Jacco zit in die houdgreep. Erger nog, hij wordt bijkans gesmoord in moederlijke liefde. Ook brengers van góed nieuws hebben aan Einzi een zware dobber.

De timing van Frank Sinatra blijkt haar ook al niet vreemd. Resoluut besluit ze dat het wat betreft het vertoon voor de camera’s welletjes is geweest. Het is nu tijd voor serieuze gesprekken met de schrijvende pers. Ter plekke stelt ze een roulatiesysteem op voor de vijf verslaggevers. Ik ben als tweede aan de beurt. De naald gaat in een andere groef, de ogen gaan op ernstig.

‘Ik ben een missionaris’, zegt ze, ‘en je weet wat missionarissen willen. Hun doel is de hele wereld overtuigen van hun ideaal en het mijne is dat operette als kunstvorm nooit verloren gaat. Ook vind ik dat de hele wereld best mag weten dat Robert Stolz de verbinding is geweest tussen al die geniale componisten van deze tijd en hopelijk van alle generaties die nog gaan komen.

Robert und Einzi

(Foto: Wikipedia/Anefo)

‘Hij heeft lang geleefd, 95 jaar, lang genoeg om een brug te kunnen slaan tussen Johann Strauss en Lehár, die hij persoonlijk heeft gekend en het publiek van nu. Hij beschouwde zelf de lange tijd die hij mocht leven als een geschenk Gods. Dat heeft hij vaak tegen me gezegd. In zijn jonge jaren heeft hij de premières van zo veel prachtige operettes van al die groten mogen dirigeren. Hij heeft met die mensen zélf kunnen overleggen hoe zij de noten die ze op papier zetten in hun hoofd hoorden. Hij heeft uit de eerste hand gehoord wat de bedoeling was. En, dat is waar hij God ook dankbaar voor was, hij was de eerste van zijn generatie, die heeft meegemaakt dat de opnametechnieken geperfectioneerd werden, zodat hij aan een groot publiek de muziek kon laten klinken zoals de makers die zélf voor ogen stond. Van Mozart en Beethoven en eerdere componisten weten we geen van allen wat ze zelf hadden bedoeld. We kunnen alleen maar gissen en interpreteren, hoe knap en belezen de uitvoerende kunstenaars ook zijn. Maar van de componisten die Robert heeft meegemaakt, ligt wél veel vast.’

Geen camera nu die de Ster in haar wakker maakt. Ze is een vrouw van in de tachtig, die geen pensioen wil kennen. Waar komt die apostolische ijver vandaan? Uit zichzelf zou je zeggen. Was het daarom dat Robert Stolz haar tot vrouw koos. Gewoon maar vragen, dit ijs lijkt in ieder geval gebroken.

‘Ik studeerde rechten aan de Sorbonne, het was net even voor de oorlog. Hij was een vluchteling uit Wenen, zoals je er toen zo veel had. Mijn ouders hadden geld, ze stuurden me regelmatig een toelage. Ik kreeg meer dan ik nodig had, dus hielp ik mensen. Ook Robert. Hij had toen een blonde, hij had altijd blonde vrouwen. Hij werd gearresteerd, omdat z’n papieren niet deugden.  Ik heb hem vrij weten te krijgen. Hij was ziek  hij wist niet waar of wie hij was, maar toen ik hem vlak na zijn vrijlating kwam verzorgen zei hij ‘Mutter’ tegen me. Hij had een enorme band met zijn moeder. In de verdoving waarin hij op zijn ziekbed had verkeerd, had hij mij voor zijn moeder aangezien: klein en donker. En zo is het gebleven. Ik was een moeder voor hem én echtgenote, minnares, verpleegster, manager, financieel adviseur en kok. Ik was zijn vijfde vrouw, maar eindelijk was ik de liefde die hij altijd had gezocht en die bleef.’

Hoe kan iemand je vertederen en onmiddellijk daarna als een dragonder een voorheen onbekend gezelschap naar je hand zetten? Einzi doet het.

Ook tijdens de copieuze lunch: ‘Spinatschinken mit geräuchertem Lachs, Fleischstrudelsuppe, Sacher’s Tafelspitz, Schmittlauchsauce, Apfelkren, Erdäpfelscharrn, Geëister Haselnussgugelhupf mit Früchten und Mocca und Kleine Bäckereien’ (und ja: ein ganz kleines Stückchen Sachertorte!). Het wordt allemaal binnen een uur opgediend en ik ben blij dat ik een eindje van haar af zit. Collega’s die het minder hebben getroffen, zien menige strudel en hupf onaangeroerd afgevoerd worden.

En dan wil ze ineens het Robert Stolz monument vlak bij het hotel laten zien. Een mooie plek om afscheid te nemen, toch? De vertegenwoordigster van de platenmaatschappij tovert een bos bloemen tevoorschijn. Op het effect daarvan kan je natuurlijk wachten. Want nu mogen we ook mee naar haar huis aan de, ja, “Robert Stolz Platz”. Maar wat we vrezen, gebeurt niet, we hoeven niet mee naar binnen. Bij de drempel trekt ze een streep.

Toch nog maar even beleefdheidshalve wachten we of ze dadelijk misschien op het balkon zal verschijnen om “Dein ist mein ganzes Herz” te zingen. Het gebeurt niet en Jacco wil weg. Naar huis om even bij te komen. Per slot van rekening moet hij morgen weer met de Hoofdstad Operette optreden. ‘In Sneek’, zegt hij en huilend van het lachen valt het hele gezelschap hem in de armen. Iemand vraagt in welke operette hij moet spelen.

Hij slikt even en iedereen begrijpt waarom: ‘In “Die Lustige Witwe”.’

( GPD, 29 september 1994)

     https://www.youtube.com/watch?v=uVAKojRW0tI

\    Beverly Sills stars as Ms. Hanna Glawan in the 1977 production of "The Merry Widow"

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 24 december 2022

Kerst, een tijd voor Sterren

(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)

 Monseigneur Ronald Philippe Bär was van 1982 tot 1993 bisschop van Rotterdam.
      Ik sprak hem vlak na zijn benoeming in december in zijn werkkamer in het bisdom. Veel planten, een grootmoeders-tafel met stoelen bij wijze van bureau, Een adventskroon, één van de vier kaarsen aan.

      Het ging over veel. Over roeping, over het Jappenkamp, over vroeger thuis, over Händel en Mendelssohn. Het ging ook over Kerst. ‘Ik herinner me dat mijn Amerikaanse biechtvader tegen me zei: ‘Vergeet in de Gezegende Nacht, Kerstnacht dus, ook háár niet te gedenken die de Heer handen en voeten heeft gegeven, zodat hij onze broeder kon zijn’. Ik heb het inderdaad nooit meer vergeten.’

       Het was een mooi gesprek met een mooie onorthodoxe Benedictijn. In 2010 werd hij gevraagd of hij het internationale festival Film International in Rotterdam wilde inzegenen. En? Hij deed het!

Mgr. Bär


 

       Video Report: Mgr. Bar blesses the IFFR (in Dutch)

       Bisschop Bär zegent het IFFR.

        https://www.youtube.com/watch?v=Kg5H2O103a4

Cliff Richard

Cliff Richard had, in 1997, ook een memorabele kerstgedachte. Cliff is, althans voor mij één van de aardigste, en één van de meest professionele mensen in de showbizz, die ik ooit heb ontmoet.
      Alle tijd. En: ‘Ik heb het goed nu, natuurlijk. Maar laatst was ik weer eens met m’n zussen samen. Toen hadden we het erover dat er vroeger thuis geen geld was voor iedere dag vlees. Dat wisten wij als kinderen niet. Woensdag was Beschuitdag. Daar keek je naar uit. Moet je zien hoe we tegenwoordig eten.’

      Laat staan met Kerst.

 
     Sleigh Ride

     Provided to YouTube by RhinoSleigh Ride Cliff RichardSleigh Ride℗ Under exclusive licence to Warner        
     Music UK Limited, ℗ 2022 Vox Rock LimitedBackground Vo...

       https://www.youtube.com/watch?v=KWIc4l1m-dw

 


Imca Marina

Imca Marina was ook niet mis. Die bezocht ik, half november eind jaren negentig. Ze zat in een volledig ingericht kersthuis.
      Maar ja, de dennentakken begonnen al door te zakken, de grond bezaaid met naalden, engelen op half zeven, troebel water rond de drijfkaarsen.
      ‘Sorry’, zei ze maar steeds, ‘sorry.’ En even later: ‘Het blad Privé had gehoord dat ik altijd zo'n enig kersthuis maak en dat is ook zo. Ze wilden graag hier komen. Alleen, die bladen hebben een voorproductietijd van zes weken. Dan moet ik dus eind september beginnen met optuigen.’ En wham, daar viel weer een barokke kerstbal in diggels. ‘Ik doe het nóóit meer’, zei ze.

 
      Imca Marina - Christmas, Let Us Stay Together ( Official Lyric Video )

      CHRISTMAS, LET US STAY TOGETHERtekst: I. Marinamuziek: K. SteketeeOpname, november    

      2021:Mark Music Productions, EeldeProduktie, Arrangementen & Mix:Mark Pep...

          https://www.youtube.com/watch?v=VCvZ6OVUE60

      Meer van Els: HIER

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 02 december 2022

In die eerste deelseconden valt de beslissing

(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)

‘Ik ken u wel’, zei koningin Juliana tegen Toon Hermans tijdens een receptie, ‘van de televisie.’ ‘Ik ken u ook’, zei Toon, ‘van de postzegel.’

En dat is echt waar, want Toon (17 december 1916 – 22 april 2000) heeft het me zelf verteld. Ook prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven bewonderden hem. Maar toen ze hem in de jaren zeventig na een voorstelling uitnodigden om verder te praten, zei hij: ‘Nee, dank u, erg aardig, maar ik ga naar huis.’ Hij had zichzelf een flink glas rode wijn beloofd. En hij had niet veel met status.‘Ze vroegen me laatst of ik bij een prijsuitreiking aanwezig wilde zijn. Want Mies Bouwman kwam ook.’

      Meteen die blauwe ogen met lampjes erin.
‘Jij bent leuk,’ zei hij daar bom bovenop. ’Jouw glimlach bevriest niet.’
      Later vertelden ze me dat hij aura’s kon lezen.

Ik interviewde hem in oktober 1996 in zijn huis in Bosch en Duin, enkele jaren na het overlijden van zijn echtgenote Rietje. Hij was bijna 80 jaar, had een prachtige cd gemaakt met ‘Liedjes’.

‘’We weten onbewust dat we niets weten’’

Er staat een hometrainer op de stoep en er staat een hometrainer in de tuin.

‘Nou ja, hometrainer. Het zijn ouwe beestjes. Ik zit al dertig jaar elk dag een tijdje op die dingen. Toen ik ermee begon, was het nog geen rage. Nú is bewegen je van het, het is fanatisme. Ik vind al heel lang dat mensen fitter moeten zijn dan ze zijn, maar je moet er geen cultus van maken. ’t Is allemaal onzekerheid.

Met mate dingen doen, de dingen die je bevallen een plaats geven in je leven. Dat is moeilijk. Ik denk dat we allemaal onbewust weten dat we niets weten. Van de essentiële dingen dan. Ik realiseer me steeds meer dat de essentiële dingen in je leven je overkómen.

Wie had kunnen weten dat toen ik drieënveertig jaar geleden bij de Ferdinand Bol de hoek omging ik iemand zou ontmoeten met wie ik mijn leven verder zou delen? En het overkomt ons allemaal, hoor: de één op het strand, de ander op de wc, weer een ander ergens anders. Overal zit het leven vol kleine wondertjes. Maar we hebben vijfenveertig soorten jam, dat is een hele houvast.

Zo zing ik het ook in het liedje “Jam” op die nieuwe cd. Ik begrijp alleen niet dat er zo veel over die cd wordt geschreven. Ik begrijp ook al die interviews niet. Ik maak niet iets om het dan ook nog te moeten verkopen. Ik ben geen standwerker. Maar ja, het moet van de dames en de meneren met de portemonnee bij de platenmaatschappij. Ik hou niet van reclame. Nee, ik hou er niet van. Ik vind een affiche voor een show al veel.

Ik ben een maker. En als het af is, is het klaar. Ik luister nooit dingen van mezelf terug. Dus ook deze cd niet. We zijn trouwens al met een tweede bezig, Gé Reinders en ik. Hij is met het idee gekomen om een studio-cd te maken. De samenwerking verloopt goed. Hij is ook een Limburger, maar of dat er iets mee te maken heeft, weet ik niet. Het gaat toch altijd in de eerste plaats om de kwaliteiten van degene met wie je werkt.

Ik was onder de indruk van Gé’s cd ‘Truuk Nao Aaf’, puur op vakmanschap afgaand. Hij heeft nu prachtige arrangementen geschreven bij mijn liedjes. Dat klinkt weer zo ikkerig, hè. Daarom heb ik nou zo’n hekel aan interviews. Het is altijd: Ik héb, Ik bén. Wat bèn je nou? Ik ben niet eens een kunstenaar. Ik durf mezelf althans niet zo te noemen. Ik ben misschien kunstzinnig, in de zin dat ik zin heb voor kunst. Maar kunstenaar. Wat is dat? Als je je zo noemt, dan ben je het nog niet. En steeds meer mensen noemen zich kunstenaar, kijk maar om je heen.

Artiest? Ik ontdek ook hoe langer hoe meer dat ik nooit artiest ben geweest. Die showbiz … ik heb me er nooit deel van gevoeld, heb er maar een paar vrienden. Dat hele vak wordt overschat. Als het leven een bord soep is, en mijn moeder zei vroeger dat het leven een bord soep is, dan is het theater maar een heel klein lepeltje.

Ze zeggen: “André van Duin heeft charisma”. Dan denk ik: André van Duin? Als ze het nou over Gandhi hadden. Als ze Van Duin een goede vakman zouden noemen, zou het genoeg moeten zijn. Want het is gewoon een vak en misschien is het dat niet eens. Akkoord, misschien dat ik onderhand van mezelf voorzichtig kan zeggen dat ik een aantal technieken beheers, dat ik de stemming van een zaal kan peilen. Maar ja, als je maar vaak genoeg vrijt, word je ook een expert op vrijgebied.

Vroeger, eigenlijk tot een paar jaar geleden, liep ik voor een voorstelling maar om zo’n theater heen en dan dacht ik: waar begin ik aan? Hoe kom ik deze avond nou weer door? Maar, en dat is ook waar, als ik eenmaal op moest, viel dat allemaal weg. Je raakt in een roes. Mensen die me goed kennen, zien de verandering in me. Er komt iets over je dat ik tot nu toe nog niet heb kunnen verklaren. Het heeft in feite veel elementen van mystiek in zich. Alleen al de ontmoeting van jezelf en een zaal. Het zijn als het ware twee persoonlijkheden. Voor de zaal ben jij de ene partij en de zaal is voor jou de andere, want al die mensen lossen op tot één geheel, ik zeg dat met respect voor ieder individu in die zaal.

Je jut elkaar ook op. Of het klikt niet, dat kan ook. In die eerste deelseconden, als het doek net op is, valt de beslissing. Beide partijen voelen iets en dat kan goed of verkeerd uitpakken. Toch is er bij de huidige show iets veranderd. Ik geniet er zelf meer van dan ooit. Voor mij is het ook een avondje uit. Ik denk dat ik volgende keer maar een kaartje koop!

Ik realiseer me dat in deze fase van mijn leven de rolverdeling anders is: vader vertelt. Ik merk het aan de verwachtingen van de zaal. Wat ook een rol speelt is natuurlijk: ‘Wat goed dat die ouwe lul er nog is, anders had ik deze avond gemist’. En: ‘Wie weet of ik er nog ben op mijn 79^ste en als ik er nog ben of ik dan nog zo bezig kan zijn’. Het is hetzelfde mechanisme dat ten grondslag ligt aan het kijken naar een baby. Zet een wieg in een kamer en iedereen gaat in die wieg kijken en raakt vertederd.

Weet je waarom dat is? Iedereen is nieuwsgierig naar een levensfase die hij niet bewust heeft meegemaakt. Dat inzicht is niet van mij, hoor, dat is van de kerkvader Augustinus. Omgekeerd gaat dat ook op voor de interesse in oude mensen. Mits ze bij de tijd zijn en nog volop in het leven staan. Want in oude mensen die de pech hebben dat ze verzorging behoeven, hebben we niet zo veel interesse.

Ik was altijd al beschouwend, maar sinds de dood van Rietje heeft die eigenschap zich verdiept. Je kan het ook horen aan de muziek die ik schrijf. ‘Méditerranee’ was aardig, maar ik merk dat er meer nuance in mijn composities komt. Af en toe hoor ik iets waarvan ik denk: dat gaat naar het chanson toe. Verdriet rijpt je en dat heeft z’n weerslag op je werk.

Als je leert dàt je te realiseren, sterkt het je. Dan merk je dat je breder bent geworden in je mogelijkheden. Een groot deel van mijn show bestaat nu uit improviseren. Dat ik me dat kan permitteren en dat ik er op durf te vertrouwen, beschouw ik als een geluk. Het helpt je ook als je hoort wat ze over je schrijven. Ik zou op een zolderkamertje wonen. De laatste mare is dat ik wegens gezondheidsredenen de ene na de andere voorstelling afzeg. Ik denk dat dit land onderhand beter over mij is geïnformeerd dan ik over mezelf.’

GPD, 12 oktober 1996

Luister HIER naar JAM. :