Een oktoberavond in 1987
(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)
Er is altijd een reden, en gezien haar grote oeuvre, altijd een aanleiding om Annie M.G. Schmidt te herdenken. Bovendien is het herfst: allemaal terugkijken dus én troost putten uit veel moois dat was.
In 1971, 50 jaar geleden, verscheen Annie Schmidt’s inmiddels ook al weer klassieke kinderboek ‘Pluk van de Petteflet’.
Een fragment hieruit om meteen weer thuis te raken:
Ei:
‘Hebt u niet een vogeltje dat een vreemd ei wil uitbroeden?’ vroeg hij.
Mevrouw de Vries keek naar het ei.
‘Ik ben bang dat geen enkele vogel het wil uitbroeden’, zei ze.
‘Wacht even; , zei meneer de Vries. ‘Ik heb een idee. Als we het zélf eens deden?’
‘Wou jij drie weken op een ei gaan zitten?’ vroeg mevrouw de Vries.
De Bijenkorf Rotterdam
Op een oktoberavond in 1987 kwam Annie Schmidt, toen 76, naar De Bijenkorf in Rotterdam om haar boeken te signeren. Ze kon al slecht zien. Maar ze paarde dat onverminderd aan scherp inzicht.
In die tijd maakte ik voor Het Vrije Volk in Rotterdam wekelijks een eigen pagina. Ik was welkom bij de sessie.
Annie is in het antraciet: colbertje, pantalon, een oudroze gestreepte blouse, zwarte lakschoenen. Ze is samen met illustratrice Fiep Westendorp die, onder veel meer, de iconische tekeningen maakte bij Annie’s reeks Jip en Janneke. Fiep en Annie maken samen een tournee langs de Bijenkorfvestigingen van Nederland.
Telkens is er veel volk.
En er zijn boeketten, zelfs een enkele roos en er zijn kindertekeningen.
‘Dit heb ik al als een kerstcadeau gekocht’, zegt een mevrouw, een Jip en Janneke-boek in de hand.
‘Voor de Kerst?’ zegt Annie, ‘Sinterklaas, daar doe je niet aan?’
‘Nee, nee’, zegt de mevrouw.
‘O, nou ja, Kerst is óók leuk’, zegt Annie.
Mensen stellen er prijs op als Annie hun (klein)kind met naam vermeldt. En dat doet ze. “Voor Babs en Stance”, “voor “Jens”, “voor Cyriel”, “voor Vincent”, “voor Wilmiene”, “voor Gyonne”.
‘Voor wié?’, vraagt Annie.
‘Voor Gyonne’, zegt de moeder. ‘Dat spel je G-Y-O-N-N-E.’
Fiep Westendorp kijkt even opzij: ‘Annie zegt wel eens: kunnen jullie kinderen weer niet gewoon Jan en Piet heten? Gisteren in Arnhem hadden we een Bjørn. Het moest in de Noorse spelling, dus met zo’n streepje door de o. Ik heb maar even gevraagd of het streepje van links naar rechts of van rechts naar links door de o moest.’
Paul!
En daar is Paul, toch al gauw zes jaar.
‘Ik ben Paul’, zegt Paul.
‘Dag Paul’, zegt Annie.
‘En dat schrijf je met een P en dan een A en … .’
‘Ho, ho, niet zo vlug’, zegt Annie, ‘een P en een A en dan … ?’
‘Een U’, zegt Paul met engelengeduld, ‘en dan een L.’
‘PAUL’, concludeert Annie, ‘is het zo goed?’
Zo is het goed’, zegt Paul.
‘Fijn’, zegt Annie en ze zet een uitroepteken achter Paul.
‘Dat heb je nog niet gehad op school’, zegt de vader van Paul. ‘Dat uitroepteken moet je nog leren.’
‘Dat uitroepteken’, zegt Annie, ‘zal hij zijn leven lang houden.’
Foto: Bestand:Annie MG Schmidt.jpg - Beeld en Geluid Wiki
Annie M.G.Schmidt in 1989 tijdens een uitzending van Service Salon. Zendgemachtigde AVRO.
Meer van Els: