Elizabeth

(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)

Er zijn van die zinnetjes.

 ‘It takes something of a king to recognise a king.’

Ik leerde dat in een interview met de acteur John Lanting begin jaren tachtig. Hij is nog het meest beroemd geworden met zijn ‘Theater van de Lach’, een schier oneindige reeks kluchten (toneel met veel deuren). Hij had hiervoor gekozen nadat zijn briljante solovoorstelling van “De Aap’ van Franz Kafka hem meer had gekost dan opgeleverd.

     Sinds woensdagmiddag 14 september trekken myriaden mensen langs de baar van koningin Elizabeth II in Westminster Hall in Londen.

Een Theater van Traantjes.

Maar behalve dat oprechte verdriet is er onmiskenbaar een feest der herkenning.
In de zin van: ‘It takes something van een mens om een mens te herkennen’.

      Koning en mens. Het is een magische mix die maar weinig koningen bezitten. Weinig mensen ook trouwens.
Maar Elizabeth was een meester in die kunst.

      Ik heb sinds vorige week donderdag toen Elizabeth overleed aan de BBC gelijmd gezeten. Ook daar Britain op z’n best. Dankzij de presentatoren, de regisseurs, de cameramensen..Er waren veel getuigenissen, van de aartsbisschop van Canterbury en the men, the women en alle kindjes in the street.
      Er waren ook heel veel archiefbeelden.
  Al die reizen, al die werkbezoeken in eigen land. Met onveranderlijk een zenuwachtig ontvangstcomité.

      Ik herinnerde me een ander zinnetje:  
  ‘Een God moet zijn verschijningsvormen doseren. Dat houdt de mythe in stand''.

  Her Majesty arriveerde wherever onveranderlijk met een frozen face.
      Maar dan was daar voor iedereen onverwacht die Glimlach.

‘  And that twinkle in her eye.’

  ‘You know She was one of us.’

  Als bij toverslag.

Meer van Els: HIER