Een mens van goede wil
(Door Els Smit, journalist te Rotterdam)
Wat is Kerstmis nou eigenlijk zonder mooie muziek, mooie verhalen en mensen van goede wil? Het kwam allemaal samen in een interview met de slimme, beminnelijke zangeres Marie-Cécile Moerdijk (geb. 1929) voor de GPD (een samenwerkingsverband van 42 dagbladen in Nederland en Vlaanderen) eind 1994.
Het is dat haar dochter Lotje aan het eind van de dag kwam zeggen dat ze wilde eten, anders had ik nu nog bij Marie-Cécile gezeten. Toen had ik inmiddels alle Kaukasische kerstliederen in alle Kaukasische dialecten gehoord. En veel imitaties van bekende mensen, van wie ze er veel persoonlijk kende. Zodat ik voor altijd wist dat prinses Christina van Oranje weliswaar een mezzosopraan was, maar dat ze als ze wilde een spreekstem had met een bas waarop Sarastro groen van jaloezie zou zijn.
Marie-Cécile (‘Cilleke’ voor intimi): een wervelwind in eigen huis, een monumentale boerderij in het Brabantse Luyksgestel. Met een inpandig theatertje (‘De Schater’) waar ze gasten, vaak met bussen aangevoerd, ontving. Ze onthaalde die op anekdoten, weetjes en ja, Veel Muziek: een selectie uit de 4000 liedjes die ze verzamelde op haar vele reizen tijdens haar studie ethno-musicologie. Ongetwijfeld geholpen door haar talenknobbel: in 23 talen kon ze zich goed verstaanbaar maken.
Nadat de gasten niet lang na het middaguur waren vertrokken was het hoog tijd voor andere bezigheden, zoals schrijven: gedichten, aforismen en voor het vertalen van liedteksten in het Nederlands, zoals uit het Russisch van de tekst bij Modeste Moessorgski’s compositie ‘Kinderkamer’. Met daarbij uiteraard de zorg voor de poezen, de honden, de pauwen en nog wat andere levende have op en rond het erf van haar boerderij.
Al die energie. Ondanks de portie aan verdriet die ze had gehad. ‘Drie mannen. Allemaal overleden, hoor, dus dat mensen niet denken: Olala.’ Maar: ‘Mensen vragen wel eens: dat u dan nog zo vrolijk bent. Dan zeg ik: juist daarom. Het zal ook wel een kwestie van genen en chromosomen zijn, maar ik denk dat je -als je veel verdriet meemaakt- des te meer aan het leven gaat hangen en van de tijd die je rest het beste wilt maken.’
En dan was er nog iets: ‘Mijn vader vroeg me ooit wat ik later wilde worden. Ik zei: “Iets met mensen” en ondanks alle liedjes die ik ken, de muziek van alle culturen waarin ik me heb verdiept, blijft het contact met mensen dat waarop ik drijf.’
Marie-Cécile woont nu in het kunstenaars-rusthuis Mariëngaarde in Tilburg. Ze is 92 en ze hangt onveranderd charmant aan het leven, met haar muziek, haar verhalen. En met haar goede wil.
'De klimop en de hulstboom'
https://www.youtube.com/watch?v=BW8u1I0fsa8
Kerst met Marie-Cécile, begeleid door die prachtige gitarist Benny Ludemann.
Uit de L.P.: Kerstfeest op de Strijpe. Uitgebracht in 1981.
Meer van Els: HIER