Media (502)
- Details
- Categorie: Media (502)
Een Speld in de Voorstraat
De laatste tijd krijg ik nogal wat reacties over het T.V.-project De Voorstraat van de VPRO. Een ploeg heeft zich gevestigd in de Utrechtse Voorstraat en portretteert daar bewoners. En omdat ik al jarenlang foto’s maak en mensen spreek in Nederlandse Voorstraten ziet men overeenkomsten. ‘’Is dit geen plagiaat’’, schreef iemand.
‘’Nee, dit lijkt me geen plagiaat’’, schreef ik terug. Ik probeer namelijk alleen de veranderingen in die Voorstraten te portretteren. Hoe was het vroeger; hoe is het nu?
Als je al vergelijkingen wilt trekken, kom je veel eerder terecht bij een VPRO-Radio experiment uit 1977, waarbij de J.J.A. Goeverneurstraat in Dordrecht centraal stond. Een jaar lang volgden programmamakers Kees Slager, Katrien de Klein en Roel van Broekhoven de activiteiten in die straat. Daar werd iedere week een programma van een uur van gemaakt, dat vrijdagavond werd uitgezonden op de popzender Hilversum 3.
Het is in het algemeen zo, dat er vrij veel radio- en televisieprogramma’s zijn, die ontleend zijn aan beproefde formules of al eerder uitgewerkte ideeën. Soms gebeurt dit met bronvermelding; veel vaker niet. Vaak gaat het onbewust. Vaak ook zijn er voorbeelden in het buitenland.
De Speld & DPA
Neem de alternatieve nieuwssite De Speld. Een nieuwsmagazine van Melle van den Berg, Diederik Smit en Jochem van den Berg. Sinds kort zitten zij dagelijks bij Pauw met verzonnen nieuwsberichten, die vaak leuk, soms melig en soms zó echt lijken, dat ze worden overgenomen door ‘’serieuze’’ nieuwsmedia. Twee maal per week staan ze in De Volkskrant en de berichten zijn ook te horen op Radio Veronica.
Dit nieuwsmagazine op zijn beurt lijkt weer op Dorrestijns Pers Agentschap (DPA) dat jarenlang te beluisteren was in het roemruchte VPRO-radioprogramma Het Gebouw. Hans Dorrestijn las daarin –overigens naar een idee van Peter Flik- zijn alternatieve nieuwsberichten, die humoristisch en soms hilarisch en soms ook heel melig waren. Hij las ze de avond tevoren nogal eens voor in een Hilversums hotel, waar de redactie van Het Gebouw steevast verbleef. Ik was eindredacteur van dat programma en ben daar dus vaak getuige van geweest.
Voor de jongeren onder u heb ik een paar afleveringen gevonden:
Het Gebouw van 6 september 1985:
http://www.npo.nl/het-gebouw/06-09-1985/POMS_VPRO_551176
DPA op 4'26''
Het Gebouw van 17 januari 1986:
http://www.vpro.nl/idfa/speel.POMS_VPRO_592284.html
DPA op 05'20'' en op 1.04'15''
Het Gebouw van 18 oktober 1985:
http:/opwww.vpro.nl/idfa/speel.POMS_VPRO_552055.html
DPA op 30’.01’’ en 49’.23’’
Het Gebouw van 28 februari 1986:
http://www.vpro.nl/idfa/speel.POMS_VPRO_609571.html
DPA op 05’.40’’ en op 1.01’13’’
Klik HIER voor Dorrestijns DEPRESSIE LP
- Details
- Categorie: Media (502)
Een uiterst riskante correspondentie
Ik schreef gisteren een stukje over een reünie bij het Bredase Dagblad De Stem. Het waren mensen die daar tussen 1962 en 1972 actief waren. Er was aan iedereen gevraagd om een anekdote te vertellen. ‘’Staand en met luide stem’’.
Ik dook in mijn archief en haalde er wat dagboekjes bij. Wat bleek: anekdotes volop.
Ruin vier jaar werkte ik bij die krant op de redactie in Roosendaal. Een soms geïsoleerde positie, want het contact met de centrale redactie in Breda bestond voornamelijk uit telefoonverkeer. De krant had een aantal edities (Bergen op Zoom, Roosendaal, Etten-Leur, Oosterhout,, Zeeland en natuurlijk Breda). Pagina twee was een zogeheten wisselpagina. Maar soms ging een bericht ook in alle edities mee.
Het was voor ons in de provincie vaak maar afwachten wat er met die berichten gebeurde.
De relatie met de hoofdredactie was eufemistisch uitgedrukt aftstandelijk. We werkten ons kapot, vaak s’avonds en in de weekends, maar waardering van de leiding was er eigenlijk niet.
En toch kwam daar verandering in. Na een curieus incident.
Aanleiding was een rupsenplaag in Zevenbergschen Hoek. Ik had een tip gekregen en ging er heen met een fotograaf. Het was vrij ernstig. Wij kwamen in een huis, waar honderen rupsen over de vloer en langs de muren kropen. Grote rupsen, zo’n acht tot tien centimeter lang.
Ik maakte daar een bericht van en dat werd de opening van de wisselpagina van de editie Roosendaal/Zevenbergen.
Onze grote concurrent het Brabants Nieuwsblad had dit nieuws gemist, maar rukte de volgende dag groot uit. Er werd een behoorlijk dramatische foto gemaakt van een ledikantje waar een baby in lag; bedolven onder die grote rupsen. De foto kwam op de voorpagina, waarna het nieuws werd opgepikt door het ANP. Ook de landelijke kranten reisden daarna af naar Zevenbergschen Hoek.
.......En toen kreeg ik via de telex de volgende reactie van de nogal autoritaire hoofdredacteur Loek Leijendekker:
Geachte heer Van den Boogaard
Het is mij opgevallen, dat u de laatste tijd de greep op het nieuws dreigt te verliezen.
HET voorbeeld is de rupsenplaag, die momenteel Zevenbergschen Hoek teistert. Zie vandaag de voorpagina van het Brabants Nieuwsblad. Ik hoop dat u de rug recht en zich herpakt.
Met collegiale groeten
L. Leijendekker
Tja. Wat doe je dan? Tot tien tellen? Tot duizend?
Ik deed dat niet maar schreef onmiddellijk terug:
Geachte heer Leijendekker
Het is mij opgevallen, dat u de laatste tijd uw eigen krant nogal slecht leest.
HET voorbeeld is de rupsenplaag, die momenteel Zevenbergschen Hoek teistert. Zie gisteren de opening van de editie Roosendaal/Zevenbergen. Een primeur van mij, die vandaag op de voorpagina van het Brabants Nieuwsblad zonder bronvermelding is overgenomen. Ik hoop dat u op uw beurt de rug recht en zich een volgende keer nog eens bezint, voor u met uw ondoordachte kritiek komt.
Met collegiale groeten
R. van den Boogaard
Ik werd daarna gebeld door het redactiesecetariaat. Ik moest mij onmiddellijk komen verantwoorden. Het gesprek begon heel vervelend. Waar ik de brutaliteit vandaan haalde om zo’n toon aan te slaan. En waarom ik dat per telex had gedaan. Iedereen op de redactie had dat namelijk kunnen lezen. Sterker: dat was ook gebeurd.
Ik begon sterk te vrezen dat dit wel eens het eind van mijn Stemcarrière zou kunnen worden. Maar in plaats van excuses aan te bieden, begon ik mij met verve te verweren.
Wie was hier nou als eerste in de fout gegaan?. En als ik niet via de telex mocht corresponderen, waarom mocht de hoofdredacteur dat dan wel? En hij was toch zelf correspondent in Italië geweest. Wist dus wat het was om vaak in isolement te werken en altijd maar af te wachten wat er met je verhalen gebeurde.
Waarom weet ik niet precies, maar ineens kantelde er iets. De hoofdredacteur nodigde mij en mijn collega Frans Wetzels uit om thuis bij hem in Oosterhout op bezoek te komen. Met onze partners. En dan gaan we –zoals hij dat uitdrukte- een boom opzetten.
Een week later gingen we op bezoek. Er waren hapjes & drankjes, de openhaard was aangestoken en Loek Leijendekker bleek een aimabel gastheer. Hij was geïnteresseerd in onze ervaringen, betrok de partners in het gesprek en vertelde zelf anekdotes, vooral over zijn tijd als correspondent in Italië.
Resultaat: Vanaf dat moment was er contact met de hoofdredactie en kregen wij soms zelfs een compliment.
©2014 Ronald van den Boogaard
- Details
- Categorie: Media (502)
Een fascinerend tijdsbeeld
Kijk eens naar dit gezelschap. Een groep mensen van wat rijpere leeftijd. De molen staat in Bavel, een dorpje dat tegen Breda aan ligt. De mensen hebben gemeen dat ze tussen 1962 en 1972 bij het Dagblad De Stem werkten, een regionale krant in Breda die destijds verscheen in een vrij groot aantal verschillende edities in West-Brabant en Zeeland. De reünie was georganiseerd door Peter Heerkens, toen chef sport bij de krant.
Profielen
Alle deelnemers was van tevoren gevraagd een kort profiel van zichzelf in te leveren en ‘’staand met luide stem’’ een anekdote te vertellen. Dat alles leverde een fascinerend tijdsdocument op. Een bonte diversiteit aan voortgezette carrières, ontslagen, opbloeiende liefdesrelaties, gebroken huwelijken, emotionele herinneringen, lachwekkende situaties, inzet, betrokkenheid en herwonnen vriend- en kameraadschap.
Enigszins huiveringwekkend werd het, toen een lijst met overledenen werd voorgelezen. Dat waren er meer dan het aantal aanwezigen. Bewijs temeer dat journalistiek niet zo’n gezond vak is.
Zelf werkte ik van maart 1967 tot november 1971 bij die krant. Eerst een paar maanden op de stadsredactie Breda, maar al snel volgde overplaatsing naar Roosendaal. Dat was hard werken. Lange dagen, vaak ’s avonds en in de weekends. Verhalen werden eerst met een treinbrief naar Breda vervoerd en later ging het per telex.
’s Avonds werden verhalen –soms uit het hoofd- doorgebeld om ze nog op tijd in de krant te krijgen.
Uit isolement
In ‘’mijn’’ periode bij De Stem gebeurde veel. Dat realiseerde ik me weer eens toen ik naar Bavel reed. West-Brabant en vooral het noordwestelijk deel werd in die tijd uit zijn isolement gehaald en kwam een beetje tot ontwikkeling. Ik reed over het Hellegatsplein –de nieuwe verbinding tussen Brabant en Zuid-Holland-, dat in die periode geopend werd. Ik volgde de A4/A29 van Willemstad naar Dinteloord, zag rechts het industrieterrein Dintelmond en daar was ook het nieuwe deel van de A4 (Dinteloord-Halsteren), dat a.s. maandag 24 november open gaat. Over al die projecten schreef ik al in die tijd. Net als over de A59 –boven Fijnaart-, de A17 richting Moerdijkbrug en natuurlijk het industrieterrein Moerdijk, waar Shell zich als eerste –overigens met veel overheidssteun- vestigde.
Voor God, Koningin en Vaderland stond er op de voorpagina. Het zij zo, dacht ik toen. Maar de katholieke wortels van de krant hebben keihard hun sporen achtergelaten.
Maria Michielsen (links) bijvoorbeeld werd in 1966 plotseling ontslagen omdat ze zwanger was geraakt en zou gaan trouwen met redacteur Frans van Mourik. Dat ontslag kreeg zij aangezegd van directeur Wim Harkx, ook aanwezig op de reünie. Een man die in 1979 op zijn beurt werd ontslagen door de Raad van Commissarissen, omdat hij ging scheiden.
Organisator
Organisator Peter Heerkens (rechts) vertrok naar het Haarlems Dagblad , schreef het boek “’Tranen achter glas’’ over het leven in verpleegtehuizen en is als vrijwilliger directeur-hoofdredacteur van een regionaal kwartaalblad van Alzheimer Nederland. Maar hij is ook lid van meerdere eet- en kookclubs en na zijn pensionering oprichter van het roemruchte gezelschap VUT met Peerkens.
De reünie was ook een weerzien met mijn oude makker, fotograaf Dick de Boer en zijn vrouw Toos. Veel reportages samen gemaakt en ook anderszins vaak bij elkaar over de vloer en op stap. Wij kwamen beiden uit Haarlem en waren aanvankelijk wat ‘’wereldvreemd’’ tussen al die Houd’oe Brabanders. Dick zou zo’n veertig jaar bij de krant blijven werken, maar werd er op zijn 62ste ook uitgegooid, toen bij een bezuinigingsronde de hele fotodienst werd opgeheven.
Nestor
Nestor van het gezelschap was Gerard van Herpen. 87 jaar. (Links). Een man met een gouden pennetje, die een fameuze dagelijkse rubriek schreef: ‘’Met Gerard van Herpen de stad in’’. Toen ik in mijn beginperiode op de Bredase stadsredactie een keer weinig te doen had zei hij: ’’Ga jij maar de stad in. En kom niet terug voor je een verhaal hebt’’. Gerard wandelt nog graag met zijn vrouw in het Markdal.
De wijn werd gekeurd door John Bindels, die naast zijn journalistieke werk voor diverse regionale kranten veel over wijn publiceerde. Boek: ''Wijn met prik''. Ook auteur van de Belastinggids Consumentenbond en hoofdredacteur nationale website wijnconsumenten http://www.wijnwijs.eu/
Een curieuze ontmoeting vond plaats tussen John Drieskens en Ton in ’t Veld. John werd hoofdredacteur van Panorama, maar moest daar ‘’had de opperste Sovjet besloten’’ weg. Hij werd opgevolgd door Ton in ’t Veld. Die gang van zaken had niet –stelden de heren vast- tot een conflict geleid. Ton was later oprichter en hoofdredacteur van het natuurblad Grasduinen en oprichter/hoofdredacteur van De Zaak. Hij woont wisselend in Amsterdam, Sofia Bulgarije en op Bali.
De foto is gemaakt door Johan van Gurp. Hij heeft zichzelf in het gezelschap gefotoshopt. Zijn eerste krantenkiekje verscheen in mei 1968. Het leverde hem vijftien gulden op. In 2008 schonk hij al zijn 10.000 kleinbeeldfilms plus digitale bestanden aan het stadsarchief Breda.
En verder v.l.n.r.
Jan Landman vertrok naar Bijeen, een progressief katholiek maandblad over de Derde Wereld.
Maar vlak na zijn vertrek in 2002 werd ook dit blad opgeheven. ‘’Veranderende tijdgeest’’.
Els Smit (links) kwam via het Vrije Volk ondermeer bij de radio terecht. Zij presenteerde AVRO’s Nachtdienst en programma’s op Radio IV en Classic FM. Na een chronische kaakaandoening moest zij zeer tot haar spijt met dit werk ophouden. Zij schreef de bestseller ‘’Ontwerpers van Oranje’’. Over de couturiers van de Oranjes vanaf 1880. Nog steeds volgt zij de activiteiten van onze koninklijke familie op de voet.
Jan Bouwmans kwam nog net in aanmerking voor de reünie, want hij begon daar in maart 1972. Afgezien van een korte onderbreking (KRO’s Echo) zou hij er lang blijven werken. Na de fusie tussen De Stem en het Brabants Nieuwsblad als fulltime redacteur Geestelijk leven.
Ann van Lokven (rechts) werkte kort bij de krant. Ook zij moest na twee jaar vertrekken. ‘’Liep niet in de maat en de bisschop werd wèl kwaad’’. Zij werd lerares Nederlands op een middelbare school.
Hans van Reijsen verhuisde in 1969 naar het Algemeen Dagblad en zou daar tot zijn pensioen blijven. Hij was er ondermeer Chef Media en schreef jarenlang televisiekritieken. ‘’Mooier kan een mens het niet hebben’’.
Publiekstijdschriften
Rieja van Aart (links) stapte over naar de publiekstijdschriften. Zij was ondermeer eind- en hoofdredacteur van Nouveau, Midi, Yes en Cosmopolitan. Zij had het in 2005 echter wel gezien en verhuisde met haar man naar een huis vlakbij het Franse Tours. Zij exposeert met enige regelmaat foto’s van stillevens.
Netty Brouwers was redactiesecretaresse. De spin in het web te Breda. Zij vertrok in 1974 naar voetbalclub NAC, waar het destijds administratief niet zo best op orde was. Zij moest het professionaliseren en bleef er tot haar pensioen werken.
Johan Robesin werkte vooral in Zeeland. Standplaatsen Hulst en Goes. Hij werd daarna voorlichter in Terneuzen en was medeoprichter van de Partij voor Zeeland. Vorige maand richtte hij een nieuwe partij op: provinciaal Belang Zeeland. Hij is lid van de Provinciale Staten.
Wippel Houben werkte 36 jaar voor de krant. Hij was ook langdurig correspondent voor het ANP. Hij is op cultureel gebied actief in Breda als productieleider van de Bredase Revue, bestuurslid van de jaarlijkse Kulturele Amateur Manifestatie en secretaris van de stichting Breda Nassaustad.
Hein Groothuis begon in 1969 bij De Stem en zou er lang blijven. Als sportverslaggever hield hij zich vooral bezig met atletiek, wielrennen en biljarten. Leerde zijn vrouw op de krant kennen.
Hans Maas stuurde geen profiel in.
Ton Verlind kwam in 1969 in dienst. Al snel werd hij bij hoofdredacteur Loek Leijendekker geroepen: ''Ik heb een vacature in Hulst. Je mag weigeren, maar als je nee zegt, ga je toch’’. Kwam via Aktua Tros Radio bij KRO’s Brandpunt terecht. Werd later mediadirecteur van de KRO.
Van Enny Bindels-Spaan heb ik geen profiel.
Hans Lutz werkte lang op de provincieredactie tot hij chef van de kunstredactie werd van het Utrechts Nieuwsblad. Hij ging met vervroegd pensioen na een openhartoperatie voor het aanleggen van vijf bypasses.
Bert van Oosterhout werkte tot 1965 op de provinciereactie. Vertrok toen naar het Algemeen Dagblad. Werd daar chef & commentator buitenland en later adjunct-hoofdredacteur.
Wel aanwezig maar niet op de foto: Rob van Deursen. Hij was sportredacteur en daarna sportcoördinator van de VNU-dagbladen in Nijmegen. ‘’Draaipunt in mijn leven: 1997, diagnose ALS, in 2001 bijgesteld naar Multivocale Motore Neurothapie (MM, nichtje van ALS).
Tot beschermheer werd uitgeroepen Tom Koopman (88). Hij kon er niet bij zijn, maar schreef wel een reactie. "Ik woon, samen met mijn vrouw in een zorgcentrum, schrijf sprookjes voor mijn kleinkinderen, almede een autobiografie. In 2012 werd ik tijdelijk geveld door een herseninfarct. Met de restverschijnslen valt best te leven. Jullie reünie maak ik im Geiste mee. Maak er wat moois van!
Over vijf jaar komen we weer bij elkaar.
Klik HIER voor de anekdote Loek Leijendekker
©2014 Ronald van den Boogaard
- Details
- Categorie: Media (502)
Spraakmakende columns van Embargo
OVT Zondag 31 augustus 2014
Morgen aflevering acht van een serie zomercolumns, die ik voor de VPRO-Radio heb gemaakt. Het zijn persoonlijke herinneringen aan radioprogramma’s, waaraan ik in het verleden heb meegedaan.
Ik zoek in mijn archief naar fragmenten en praat die op anekdotisch-columnistische wijze aan elkaar.
De afleveringen duren ongeveer tien minuten en worden uitgezonden in het programma OVT, iedere zondagochtend na het nieuws van elf uur op Radio 1.
Deze keer fragmenten uit columns van het programma Embargo. Columns die leidden tot beroering & opwinding. Een paar fragmenten
Van krantejongen tot eindredacteur
Op 15 mei 1977 trad ik aan als eindredacteur van het VPRO radioprogramma Embargo. Dat was een vermaard programma. Een onderzoeksprogramma dat met enige regelmaat de voorpagina’s van de kranten haalde.
Het programma verkeerde toen ik aantrad in moeilijkheden. Het moest nieuw leven worden ingeblazen. De bekende radiomakers van de VPRO -toen een kleine C-omroep met niet meer dan twintig uur uitzendtijd per week- vertrouwden mij niet zo erg. Ik was namelijk een krantejongen. Kwam bij De Volkskrant vandaan en had nog nooit voor een microfoon gezeten of een bandrecorder vastgehouden.
Het programma moest weer spraakmakend worden. Dat was een eerste eis.
Makkelijk geformuleerd. Dat wel. Maar hoe deed je dat?
Ik voerde ondermeer gastcolumns in. Iedere vrijdag een ander. Landgenoten met een leuke staat van dienst, die geacht werden een aardig essay te schrijven. Dat werd met 350 gulden per aflevering voor die tijd zeer behoorlijk betaald. Er was echter één voorwaarde:
De column moest spraakmakend zijn. Provocerend. Shockerend desnoods. Als de uitgenodigde Nederlander dit schnabbeltje voor zijn rekening nam, werd die voorwaarde gesteld.
Maarten ‘t Hart
Zo kwam ik op een vrijdagochtend terecht bij Maarten ’t Hart. De schrijver had toen vooral bekendheid om zijn kritiek op het feminisme. Daar had hij iets over geschreven. Hij las het voor en keek mij na afloop een beetje onzeker aan.
Was dit provocerend genoeg?
Ik schudde mijn hoofd.
Nee. Dat was het niet. Daar kon deze krantejongen niet mee naar dat Hilversum terugkomen.
Wij namen wat scenario’s door en toen kwam Maarten met zijn taboedoorbrekende theorie. Het gaat over ratten en vagina’s.
Veel opwinding. Boze mensen aan de telefoon. Scheldbrieven. Maarten ‘t Hart nam er desgevraagd enige afstand van. Het was die man van de VPRO geweest, die hem min of meer gedwongen in die positie had gebracht.
Marte Röling
Marte Röling was een volgende columniste. Ik kwam bij haar thuis in Amsterdam en toen bleek dat ze niets op papier had staan. Kon ik haar niet gewoon interviewen.?
Nee dus.
We namen wat scenario’s door en toen vertelde ze dat zij die ochtend nieuwe lingerie had gekocht. Rood ondergoed. Prachtige kleur vond ze. Een beetje pikant. En toen kwam het. Of ik het wilde zien.
Ja hoor.
Zij showde mij vlot haar rode onderbroekje en toen wist ik waar het interview over zou gaan. Zij moest fantaseren over dat ondergoed. Het liefst een beetje erotiserend. Dat deed ze met verve. Opnieuw: Boze mensen. Een bevestiging van het VPRO-imago van smerige viespeuken. De column is overigens niet bewaard gebleven.
Ischa Meijer
En dan was er nog Ischa Meijer. De film Soldaat van Oranje was net uit en dat was voor hem aanleiding om radicaal af te rekenen met het imago van de overgrote meerderheid van onze verzetsstrijders.
In die tijd had de VPRO het programma Antwoord onder leiding van Peter Flik. Een soort ombudsman avant la lettre. Luisteraars konden reageren. Ischa Meijer houdt zijn poot stijf als hij wordt geattacqueerd door Meneer Van Baarn, hoofdbestuurslid van de Vereniging van ex-politieke gevangenen.
Gevolg: Nog meer reacties; nog meer boze mensen. Maar ook bijval. Luister HIER
Archiefcolumns 1: De Grote Oorlog
Archiefcolumns 2: Braziliaanse soaps
Archiefcolumns 3: De victorie van Nelson Mandela
Archiefcolumns 4: Homokanker; Een nieuwe ziekte
Archiefcolumns 5: Het fenomeen Marathon-interview
Archiefcolumns 6: Het verschijnsel TBR(S)
Archiefcolumns 7: Afscheid van Cor Galis
- Details
- Categorie: Media (502)
Een nostalgisch spaarbusje
Mijn pas overleden vriendin & collega Lida Iburg was een verwoed verzamelaar van allerlei parafernalia. Zo bezat zij een verzameling VPRO-attributen, die ik van haar gekregen heb.
Kijk eens naar dit mooie vooroorlogse spaarbusje, dat sympathisanten konden opvragen om de omroep te steunen.
In het busje zat onderstaand briefje. Geen persoonlijke aanhef, geen ondertekening. Maar het verzoek is duidelijk. ‘Steunt onze arbeid. Gooi af en toe wat munten in het busje en stuur ons dat twee maal per jaar toe’.
Subcategorieën
Media Aantal artikelen: 99
Pagina 81 van 87