Beelden (1169)

 

EERSTE RECHTS, TWEEDE LINKS, BIJ HET POSTKANTOOR PARKEREN


(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Het moest er een keer van komen. Je kan iets wel steeds uitstellen, maar dan komt het er nooit van.

Het beginprobleem, hoe leg ik in jezusnaam uit WAT ik voor mekaar moest brengen. Want aan het einde van de rit, duizelt het je en je vergeet wat je allemaal deed. Of je herinnert je zaken die niet plaats vonden.

DAAROM NEEM IK MIJN TOEVLUCHT TOT DE BEELDSPRAAK. Ik weet geen andere weg. Aan het einde zal ik proberen helderheid in deze nachtmerrie te brengen.

In een stad die je wel kende, maar nu dus niet meer, een schol op de markt willen kopen. Met de auto. Toch geen absurde wens.

We gaan op weg. Na het viaduct de eerste rechts. Er is wel een viaduct, groter dan je dacht, maar toch echt een viaduct…

Die eerste rechts is er, maar daar mag je niet in. Omrijden en proberen de hoofdlijnen te volgen. De tweede rechts is opgebroken.

Politie, U rijdt op de trambaan. Parkeren en een bon aannemen.

Nog wel vol goede moed, al zou een deodorant nu wonderen doen.

We moeten een gracht oversteken, maar de brug is weg. Men moet er onder door, maar waar is de toegang. Die schol is wel leuk, maar geen schol is nu ook een optie. Terug dus maar. En dat kan niet meteen, één richting. Bellen naar huis. Dit nummer is niet in gebruik, zegt mijn oortje. Heeft dit leven wel zin.

Tot zover de beeldspraak. We gaan terug naar af en ik zal uiteenzetten wat ik in gang wilde zetten.

Liefhebber van arte house-films en documentaires. Zelfs bij het opschrijven hiervan komt er een lichte rilling op. Misschien volgen er wel binnenkort op klaarlichte dag arrestaties als men er achter komt wat je cultureel profiel is.

Maar goed, het staat opgeschreven, en nu geen weg terug.

De ervaring had me geleerd, dat de Nederlandse Publieke Omroep (niemand roept ooit iets om, publiek is het ook niet meer, en Nederlands moet men toch wel met een korrel vlugzout nemen), dat dus die NPO dit soort programma’s het liefst op de zeer late avond of in de nacht uitzendt. En dat haal ik niet elke dag; wil ook niet halen.

De techniek moet dit voor me oplossen, daar is de techniek goed in.

Een digitale beeldrecorder. Jij je favoriete programma’s op jouw tijd en in jouw ruimte. Gordijnen dicht.

Dit ging al bijna twee jaar goed tot……

Ik onderbreek dit verhaal nu ruw. Dat weet ik, maar de nadering van de Kerstdagen noopt me hiertoe. En anders slaat U dit maar over. In 2016 dus pleegde een Tunesiër een brute aanslag op een kerstmarkt in Berlijn. Ik heb nooit het verband gezien tussen braadworsten en de geboorte van de Zoon van GOD. Ik ga er nooit heen, maar vind wel dat iedereen dat zelf moet weten. En met een vrachtwagen daar bruut 12 mensen vermoorden is weerzinwekkend. De dader is vandaag, op 23 december, in Milaan doodgeschoten. Hij heeft nog iets geroepen over Allah die groot is.

DE ZIN: ER ZIJN OOK HEEL VEEL GOEDE MOSLIMS, kan ik niet meer horen.

Sorry, maar dit moest er even uit.

Het ging dus heel lang goed. Tot de kat, die het koud had, de tvkast binnenging en zich behaaglijk uitstrekte. Alle kabels uit de diverse aansluitpunten. Nooit opgeschreven hoe die kabels nu eigenlijk moeten lopen. De tv-kast is duister en alle aansluitingen zitten aan de achterkant op de apparaten. Extra lamp dus. Dan kortsluiting, lamp niet goed. Oké, dan maar iets radicaals. Alle apparaten uit die kast en op de grote eettafel. Stekker hier, stekker daar. Ik ben daar twee volle dagen mee aan de slag geweest. Na veel zuchten de apparaten weer terug in de kast. Een test: om tien over twaalf in de nacht een mooie documentaire over Edith Piaf. Instellen en de volgende dag bekijken.

    

Die volgende dag begint met regen, dat is geen goed voorteken. Er is niets opgenomen. Bellen. Nee is het antwoord, onze apparatuur neemt dat niet op omdat U vanwege uw geografische positie geen recht heeft om naar dat programma te kijken.

 Uiteindelijk ga ik maar te voet naar de visboer. Zijn kraam is er nog wel, maar hij verkoopt geen vis meer, maar tweedehands schilderijen.

Klik HIER voor alle Photosophieën

 

 

 

Tilsedijk Goeree-Overflakkee


  

 

 

 

Samba & cachaça in de ochtend

  

In het najaar van 1994 verzorgden Fred Stroobants en ik een rechtstreekse radio-uitzending vanuit een favela in Rio de Janeiro Brazilië.

  


Satelliettelefoon

      

We hadden daarvoor een grote satelliettelefoon bij ons, een modem, een codec, snoeren, microfoons, montageapparatuur en een mengpaneel met vier sporen.
      Met een kompas moesten we de schotelantenne richten op de juiste satelliet boven de Evenaar, richting Atlantisch Oceaan West.      
Bovendien hadden we een generator gehuurd, die we konden inzetten als de elektriciteit zou uitvallen.
      En dat gebeurde nogal eens daar in die krottenwijk.


INEKE

  

We waren er een dag of tien en hadden opnames gemaakt, impressies ingesproken, zwerfkinderen aan het werk gezien, waren ondermeer naar Copacabana geweest en naar het Maracanã stadion.
      Ineke Holtwijk, een Nederlandse journaliste die al heel lang in Rio woonde en het daar erg naar haar zijn had, had ons aan de nodige contacten geholpen. Bovendien kon zij tolken.
      Er waren veel mensen uitgenodigd en er was een Samba-orkestje.

  

Tijdens de uitzending kwamen steeds meer buurtbewoners op bezoek en het kinderaantal groeide.

  

De uitzending duurde twee uur en begon om tien uur 's ochtends Nederlandse tijd.
      Het was in Rio drie uur vroeger en dat betekende dat we heel vroeg (om 3 uur) waren opgestaan.
We moesten namelijk al die apparatuur eerst nog installeren en uittesten.
      Bedenk dan ook even dat wij programmamakers waren en geen radiotechnici.


FRED

  

Sommige gasten hadden eten en drinken meegenomen. Veel cachaça. Rum dus.
      Het werd een vrolijke boel daar. Ik heb wat foto’s teruggevonden.
Zijn me ooit opgestuurd, maar ik heb geen idee meer wie ze gemaakt heeft.


UW BLOGHOUDER


UITZENDING

Het geluid werd bij deze uitzending dus gedigitaliseerd en verzonden in Rio de Janeiro, ging bijna 36.000 kilometer de lucht in naar de satelliet, werd over diezelfde afstand teruggekaatst naar een grondstation in Noorwegen, ging van daaruit naar een grondstation in het Friese Burum, kwam bij een studio van de VPRO binnen en ging vandaar naar De NOS, waar ze precies dezelfde codec hadden om het geluid weer analoog te maken.

Dit alles zorgde voor een vertraging van ongeveer vijf tot zes seconden.
      Dat vergde bij het presenteren uiteraard waanzinnig veel concentratie.

  


  


  


  


  

 

ERFGOED


(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

       

Zo doen ze het hier op het platteland. Nooit iets weggooien, want van een oude stofzuiger kan je misschien wel weer een verfspuit maken. Trekker wordt bloembak. En niks rijdende rechter over rommel of overhangende takken…
      Op de foto geen schapen deze keer, maar die lopen er gewoon tussen door.
Maar dan komen de culturele verschillen plotseling om de hoek kijken. Ik wil een foto maken van dit erfgoed. Door mijn opvoeding gewend om dat eerst maar eens te vragen. Dat is al de beginfout. Zo’n vraag wordt uitgelegd als het willen vastleggen van hun armoede. Nog geaccentueerd door de luxe auto waarmee ik voor hun terrein ben verschenen.
      Ik heb hier een vriend die professioneel fotograaf is en hem vroeg ik om raad hoe dit soort kwesties aan te pakken.
      Zijn lessen waren verhelderend.

Ten eerste: niet met je auto aankomen.

Punt twee: vraag eerst waar ergens palinka (sterke drank) te koop is. Negen tegen de tien keren verkopen ze zelf gestookte en kan je wel een fles kopen. Natuurlijk pas nadat er een paar glazen naar binnen zijn gewerkt! Het ijs is meer dan gebroken.
      Je rekent af en dan moet je de Columbo-truc toepassen. Columbo was in de jaren zestig een populaire teevee-detective, die mensen ondervroeg en bij het weggaan zich plotseling omdraaide en een belangrijke slotvraag stelde.
      Zo handel je hier ook. Je loopt weg en op het allerlaatste moment draai je je om en vraagt of je een foto van hun bedoening mag maken. Je bent bang dat als je thuis later die fles soldaat hebt gemaakt, dat je dan niet meer weet waar je die goddelijk palinka had gekocht. Natuurlijk wordt dat toegestaan.

Zijn er nog andere mogelijkheden, had ik hem gevraagd.
      Ja die waren er wel, maar veronderstelden aanleg voor toneel.
Op dit soort terreinen lopen altijd honden. Je zegt dat je hondenkenner bent en graag een foto wil maken van een speciale hond die daar rond loopt.

Natuurlijk vinden ze dat leuk en intussen fotografeer je het erfgoed.

 

  

Klik HIER voor alle Photosophieën

 

 

 

 

De genoegens van Toronto


CN-Tower

              

De CN Tower is 553 meter hoog en was jarenlang het hoogste bouwwerk ter wereld.


Restaurant in Tower

    

Op een hoogte van 350 meter is het langzaam in de rondte draaiende restaurant. In één uur en twaalf minuten ben je 360 graden gedraaid en heb je de stad aardig in je op kunnen nemen.


Zicht naar beneden

     


Chinatown

    

Toronto is een zeer multiculturele stad. Er zijn bijvoorbeeld vier Chinatowns.


Koreaans restaurant

   

Het restaurant MulRaeBang-A. Befaamd om zijn kimchi’s, ingelegde groenten


Rogers’ Centre

     

De honkbalploeg van Toronto Blue Jays speelt zijn thuiswedstrijden in het Rogers’ Centre.
      Het is de enige Canadese ploeg die in de Amerikaanse Major Leagues speelt.


Skyline

  

Als je even de drukte van de stad wil verlaten kun je een veerbootje nemen naar Ward’s Eiland.
     
Je hebt daar een mooi uitzicht op de Skyline


Niagara Watervallen

  

Maar het ultieme uitstapje is natuurlijk de Niagarawatervallen. Twee uur met de bus.


Verslag

  

Telefonisch verslag van de ‘’kermis’ daar.


Subcategorieën