KERSTVERHAAL
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Als dit maar goed komt. Kerstverhalen moeten volgens mij sentimenteel zijn, goed voorgelezen kunnen worden en zeker geen narigheid bevatten. Wat zijn mijn ingrediënten? Achterstelling, drank maakt meer kapot dan je lief is, isolement, geweld en dommigheid. Maak daar maar eens een kerstverhaal van, dat is toch vragen om problemen? Daar bovenop komt nog het probleem dat de mensen die de hoofdrol in dit verhaal gaan spelen zich hier niet in moeten gaan herkennen. Een goede verdoezeling moet wonderen doen; hun namen zijn veranderd, hun achtergronden zijn bijgesteld en het tijdsverloop is veranderd. Ella Fitzgerald zingt INTO EACH LIFE SOME RAIN MUST FALL. Ook nog de verkeerde muziek.
Iboya en de rijke Nederlander
Zij, Iboya, een lief gezicht, maar wel geen tanden, was begonnen de kozijnen van de ramen van het piepkleine huisje op te stoken. Er was geen hout meer en hij verdomde het om daarvoor te zorgen. Hij dronk de hele dag door en besteedde daarvan ook een groot deel van de uitkering die ze genoten. Hoe oud zou ze zijn, ik denk veeertig. Hij ook zo iets, had wel tanden maar weer geen hersens. Er waren drie kinderen, één jongen en twee meisjes. Het jongste meisje vijftien, de jongen zeventien en het oudste meisje negentien. In hun huisje waren maar twee kamers waar geslapen moest worden en in één van die kamers moest ook nog gekookt worden. Het huisje had wel een grote tuin, maar lag onder aan een berg. Bij stortregens spoelde het water de gewassen en bloemen weg. Scharrelmensen, zo kon je hen het beste omschrijven. Altijd de eindjes aan elkaar knopen, en vaak dat ook proberen als er geen touw meer was. Zingen kon zij wel, maar daar kreeg je weer geen geld mee, hooguit een drankje. Ze zocht naar mogelijkheden om met zwart werken aan meer geld te komen.
De laatste keer dat ik haar zag, was op 3 december, ze kwam met haar dochter langs en we dronken een glas en ik vroeg hen of zij zich achtergesteld voelden. Zij antwoordden eenstemmig. Achtergesteld is nog een te zwak woord. Wij zigeuners krijgen nergens kansen in dit land. Hoe kan je leven van honderddertig euro in de maand. Ik heb geen tanden, zei Iboya, maar een kunstgebit kan ik niet betalen. Haar dochter dacht via Facebook aan geld te komen en noemde zich Hete Antonia… Die kant moest het dus op.
Boven in de heuvels was een Nederlander neergestreken. Het kon niet anders of die Nederlander had drie keer de staatsloterij gewonnen. Het huis dat hij had laten bouwen verpestte het hele landschap. De heuvels die er eerst nog imposant hadden bijgelegen waren nu verschrompeld tot forse molshopen. Het huis telde 21 kamers, maar zelden was er bezoek, zelden betekende hier nooit. Als er wel eens een verkeerd bezorgde brief moest worden afgeleverd ging dat niet omdat alle hekken gesloten waren en op het aanbellen werd nooit gereageerd. Een paar keer ontmoette ik de Nederlander en zijn vrouw in het plaatselijke café. Hem vond ik een lelijke griezel die tot iets in staat was, alleen men wist niet tot wat. Zij was dol op erotisch dansen met jonge meisjes. Hand op de kont en dat soort dingen. Hij bleek in een vorige leven bijna nooit thuis te zijn geweest omdat hij op een booreiland had gewerkt, met een gouden handdruk afgevoerd en deed nu in het verzamelen van postzegels. Sprak uitsluitend in clichés. Meestal over het weer en verkeerd gemonteerde regenpijpen. Bij een ontmoeting in het plaatselijke café zag ik hem met een lieve hond. Het bleek een Tibetaanse dwerghond te zijn. Ik zei tegen hem: ik hoop dattie geen Pekinees tegen zou komen. Waarom niet, vroeg hij. Wel, zei ik, Chinezen en Tibetanen, dat gaat niet zo goed samen. O, antwoordde de Nederlander, wij doen niet aan polletiek. Een verder gesprek werd het niet.
Het huis in dit kleine dorp stond er al een paar jaar en werd steeds kolossaler.
Iboya trok de stoute afgetrapte schoenen aan en wist het huis binnen te komen. Zij wilde werk. Ook krankzinnige huizen moeten worden schoongemaakt. Op 4 december verliet ze na veertien jaar haar dronken man en trok bij de griezel in. Sinds die datum heeft niemand haar in het dorp meer gezien. Niet in de winkel, niet op straat. Het huis is zeer spaarzaam verlicht en leven is er niet waar te nemen. De geruchtenstroom komt op gang. Dat de Nederlander helemaal niet op een booreiland heeft gewerkt, maar zijn geld heeft verdiend met drugshandel op Aruba. Dat hij ook geen postzegels verzamelt maar martelwerktuigen. Dat het huis op die afgelegen plek is gebouwd om te voorkomen dat anderen geluiden horen. Dat het abnormaal is dat Iboya niet meer op straat komt. Dat zij ergens in dat huis is vastgebonden. AND TOO MUCH HAS FALLEN IN MINE. En dat met de kerst.
Klik HIER voor alle Photosophieën