EERSTE RECHTS, TWEEDE LINKS, BIJ HET POSTKANTOOR PARKEREN
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Het moest er een keer van komen. Je kan iets wel steeds uitstellen, maar dan komt het er nooit van.
Het beginprobleem, hoe leg ik in jezusnaam uit WAT ik voor mekaar moest brengen. Want aan het einde van de rit, duizelt het je en je vergeet wat je allemaal deed. Of je herinnert je zaken die niet plaats vonden.
DAAROM NEEM IK MIJN TOEVLUCHT TOT DE BEELDSPRAAK. Ik weet geen andere weg. Aan het einde zal ik proberen helderheid in deze nachtmerrie te brengen.
In een stad die je wel kende, maar nu dus niet meer, een schol op de markt willen kopen. Met de auto. Toch geen absurde wens.
We gaan op weg. Na het viaduct de eerste rechts. Er is wel een viaduct, groter dan je dacht, maar toch echt een viaduct…
Die eerste rechts is er, maar daar mag je niet in. Omrijden en proberen de hoofdlijnen te volgen. De tweede rechts is opgebroken.
Politie, U rijdt op de trambaan. Parkeren en een bon aannemen.
Nog wel vol goede moed, al zou een deodorant nu wonderen doen.
We moeten een gracht oversteken, maar de brug is weg. Men moet er onder door, maar waar is de toegang. Die schol is wel leuk, maar geen schol is nu ook een optie. Terug dus maar. En dat kan niet meteen, één richting. Bellen naar huis. Dit nummer is niet in gebruik, zegt mijn oortje. Heeft dit leven wel zin.
Tot zover de beeldspraak. We gaan terug naar af en ik zal uiteenzetten wat ik in gang wilde zetten.
Liefhebber van arte house-films en documentaires. Zelfs bij het opschrijven hiervan komt er een lichte rilling op. Misschien volgen er wel binnenkort op klaarlichte dag arrestaties als men er achter komt wat je cultureel profiel is.
Maar goed, het staat opgeschreven, en nu geen weg terug.
De ervaring had me geleerd, dat de Nederlandse Publieke Omroep (niemand roept ooit iets om, publiek is het ook niet meer, en Nederlands moet men toch wel met een korrel vlugzout nemen), dat dus die NPO dit soort programma’s het liefst op de zeer late avond of in de nacht uitzendt. En dat haal ik niet elke dag; wil ook niet halen.
De techniek moet dit voor me oplossen, daar is de techniek goed in.
Een digitale beeldrecorder. Jij je favoriete programma’s op jouw tijd en in jouw ruimte. Gordijnen dicht.
Dit ging al bijna twee jaar goed tot……
Ik onderbreek dit verhaal nu ruw. Dat weet ik, maar de nadering van de Kerstdagen noopt me hiertoe. En anders slaat U dit maar over. In 2016 dus pleegde een Tunesiër een brute aanslag op een kerstmarkt in Berlijn. Ik heb nooit het verband gezien tussen braadworsten en de geboorte van de Zoon van GOD. Ik ga er nooit heen, maar vind wel dat iedereen dat zelf moet weten. En met een vrachtwagen daar bruut 12 mensen vermoorden is weerzinwekkend. De dader is vandaag, op 23 december, in Milaan doodgeschoten. Hij heeft nog iets geroepen over Allah die groot is.
DE ZIN: ER ZIJN OOK HEEL VEEL GOEDE MOSLIMS, kan ik niet meer horen.
Sorry, maar dit moest er even uit.
Het ging dus heel lang goed. Tot de kat, die het koud had, de tvkast binnenging en zich behaaglijk uitstrekte. Alle kabels uit de diverse aansluitpunten. Nooit opgeschreven hoe die kabels nu eigenlijk moeten lopen. De tv-kast is duister en alle aansluitingen zitten aan de achterkant op de apparaten. Extra lamp dus. Dan kortsluiting, lamp niet goed. Oké, dan maar iets radicaals. Alle apparaten uit die kast en op de grote eettafel. Stekker hier, stekker daar. Ik ben daar twee volle dagen mee aan de slag geweest. Na veel zuchten de apparaten weer terug in de kast. Een test: om tien over twaalf in de nacht een mooie documentaire over Edith Piaf. Instellen en de volgende dag bekijken.
Die volgende dag begint met regen, dat is geen goed voorteken. Er is niets opgenomen. Bellen. Nee is het antwoord, onze apparatuur neemt dat niet op omdat U vanwege uw geografische positie geen recht heeft om naar dat programma te kijken.
Uiteindelijk ga ik maar te voet naar de visboer. Zijn kraam is er nog wel, maar hij verkoopt geen vis meer, maar tweedehands schilderijen.
Klik HIER voor alle Photosophieën