MENU, EN WEL NU

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Vroeger was er niets mis mee. Was er een menu dan wist je wat je kon gaan eten. KLAAR UIT.
      Nu heeft alles een menu. De koffiemachine, de vaatwasser, de keukenmachine, de wasmachine, de droger, de televisie, de Apple Macbook, de Iphone, het digitale fototoestel en ga zo nog maar een tijdje door. Al die menu’s hebben één ding gemeen: je kunt er niet om heen. Je moet het onthouden dan wel opschrijven. En ook dan ben je er nog niet, want eens in de zoveel tijd volgen er nieuwere modellen met weer nieuwere menu’s.
      Laat ik maar eens de dag van gisteren bekijken. Het menu van de Iphone kon wel overweg met de her en der aanwezige WIFI’S, maar viel dood als er geen WIFI was. Het menu vroeg om een wachtwoord en ondanks de omstandigheid dat ik wel een lijst van veertig wachtwoorden heb (!), dit wachtwoord stond er niet op. Op naar de Voudafoune. Een nogal kleine winkel in het centrum van de provinciestad. Twee helpdesken en een viertal stoelen voor hen die nog niet aan de beurt zijn. Helpdesk 2 verwijst mij naar het meisje van desk 1, want zij spreekt Engels. Desk 2 gaat even buiten een sigaretje roken.
      Ik heb nu vol uitzicht op een krankzinnig dik echtpaar bij het meisje. Er zijn twee krukjes voor hen, maar de vrouw die links zit heeft geen vetrollen, maar een soort gezwellen aan beide zijden. De man op het krukje er naast moet die gezwellen opzij drukken om ook te kunnen zitten. Ik volg het gesprek. Het is duidelijk dat ze een mobiel willen kopen. De vrouw benadrukt dit door een denkbeeldige telefoon tegen haar oor te drukken. Een lel zit in de weg.
      Het helpmeisje legt uit dat die mobiel nog veel meer kan. Foto’s maken en verzenden, muziek downloaden, weerberichten bekijken bijvoorbeeld. De vrouw wordt helemaal rood en zegt dat ze dat allemaal niet wil, terwijl de man tekenen van vermoeidheid vertoont.
      Helpmannetje van desk 2 ziet dat het meisje nog niet af is van die twee puddingen en nodigt mij uit bij zijn gedoe. In het Hongaars moet ik uitleggen dat mijn menu ergens een wachtwoord vraagt. Wat is in Jezusnaam menu in hun taal. Vooral niet over eten beginnen, zoveel is me wel duidelijk. Hij neemt mijn toestel over en zet die in de Hongaarse taal. Af en toe laat hij me iets zien dat ik natuurlijk helemaal niet begrijp. Na drie kwartier staat de winkel vol met zeventienjarigen die ook de IT-wereld in willen. Helpmannetje lost het niet op en zegt dat hij het ook niet weet.

Thuisgekomen zit ik met een Iphonemenu dat nu met mij in het Hongaars wil communiceren. Kom daar maar eens van af…
      Natuurlijk zijn er oplossingen. Drastische. Stekkers er uit en terug naar de postduif. Heeft geen menu.

  
Klik HIER voor alle Photosophieën