Details

Categorie: Honkbal (123)

Gepubliceerd: 22 april 2016

De droomcatch van Alex Gordon

Kijk HIER even naar deze ongelooflijke vangbal. En let dan ook eens op de reactie van medespelers en publiek. Het is vooral ’t respect, waar het mij in dit geval om gaat.
      De catch wordt in het linksveld gemaakt door Alex Gordon van de Kansas City Royals. De bal komt vrijwel buiten zijn bereik, maar hij oordeelt goed waar die bal gaat komen en sprint -zoals de statistieken aanwijzen- er naartoe over een afstand van 122.6 voet met een gemiddelde snelheid van 18.6 mijl per uur.
      Medespelers en coaches lichten hun pet op en het deskundige publiek geeft Gordon een staande ovatie. En hieraan wordt ook door supporters van de tegenpartij meegedaan.

De sfeer tijdens honkbalwedstrijden in de USA is vrijwel altijd heel gemoedelijk. Dat heb ik zelf menigmaal kunnen constateren. Hooligans zijn er niet. Geweld is zeer zeldzaam. Misschien komt dat ook, omdat er geen sterke drank mag worden meegenomen.
      Hoewel:… Er zat een keer een man naast me, die een soort hoorn bij zich had. Het was de bedoeling dat hij daarop zou blazen. Maar dat ging helemaal niet, want het instrument was uitgehold. Af en toe draaide de man een dopje los en nam een paar slokken. Hij vroeg of ik ook wat wilde. En inderdaad; er zat pure whiskey in.

Details

Categorie: Honkbal (123)

Gepubliceerd: 13 december 2015

Recordsalarissen in ruim 100 jaar

(Van 10.000 $ naar 34 miljoen per jaar)

Werper Zack Greinke (32) tekende deze week een zesjarig contract van 206.5 miljoen US $ bij de Arizona Diamondbacks. Dat is 34.42 miljoen $ per jaar. Een record. Het gaat hier om een basissalaris, want er kunnen ook nog bonussen bijkomen voor bepaalde prestaties. Als motivatie voor zijn opmerkelijke overgang zei Greinke, dat Arizona van die prachtige zonsondergangen heeft.
      Het is een beetje jammer dat het geen 35 miljoen $ is, want dan zou Greinke keurig in het onderstaande lijstje passen van record brekende ronde getallen. Ik heb het even uitgezocht.
      Het gaat in sommige periodes wel erg hard vooruit. Van 1980 tot 1992 groeide het hoogste jaarsalaris van 1 miljoen naar 5 miljoen en daarna was er maar drie jaar voor nodig om door te groeien naar 10 miljoen.
      Het wachten is nu op 40 miljoen of liever nog 50 miljoen. Ik denk dat het nabij is.

                                                                  Hieronder de lijst: Per jaar

                                                       10.000 $       : Ty Cobb in 1913
                                                       15.000 $       : Ty Cobb in 1914
                                                       25.000 $       : Ty Cobb in 1920
                                                       50.000 $       : Babe Ruth in 1922
                                                       100.000 $     : Joe DiMaggio in 1949
                                                       250.000 $     : Dick Allen in 1974
                                                       500.000 $      : Mike Schmidt in 1977
                                                       1.000.000 $   : Nolan Ryan in 1980
                                                       5.000.000 $   : Bobby Bonilla 1992
                                                       10.000.000 $ : Albert Belle 1995
                                                       15.000.000 $ : Kevin Brown 1999
                                                       25.000.000 $ : Alex Rodriguez 2001
                                                       30.000.000 $ : Alex Rodriguez 2009
                                                       34.420.000 $ : Zack Greinke 2015

   Ty Cobb (The Georgia Peach) was een buitenvelder, die 24 seizoenen lang in de Majors speelde. Van
    1905 t/m 1928. Vrijwel altijd voor de Detroit Tigers.
     Hij speelde 3034 wedstrijden in het reguliere seizoen. Sloeg 4189 honkslagen, waaronder 117 homeruns.
     Had het fenomenale slaggemiddelde van 0.366 over zijn hele carrière. Speelde nog eens 17 wedstrijden
     in Postseason met 17 honkslagen. In 1936 gekozen in de Hall of Fame.

Babe Ruth (The Bambino) wordt in de V.S. vrij algemeen beschouwd als de beste honkballer ooit. Hij was 19 jaar toen hij voor de Boston Red Sox zijn debuut maakte in de Big Leagues. Hij was toen werper. Gooide van 1914 t/m 1919 in 148 wedstrijden. Hij won er 94 en gooide 107 complete wedstrijden. Onwaarschijnlijke goede cijfers, die anno 2015 volkomen onmogelijk zijn.
      Hij maakte in 1919 zijn zeer omstreden overgang naar de New York Yankees. Daar werd hij gebruikt als buitenvelder en slagman. Daar was hij zo mogelijk nog beter in dan pitching.
      Babe Ruth speelde in 22 seizoenen 2503 wedstrijden, sloeg 2873 hits, waaronder maar liefst 714 homeruns. Hij had een slaggemiddelde van 0.342. Daarnaast speelde hij in tien World Series, waarvan hij er zeven won. Hierin sloeg hij in 41 wedstrijden 42 hits waaronder 15 homeruns. Omdat hij zo’n gevaarlijke slagman was kreeg hij in zijn carrière 2095 keer vier wijd. In 1936 gekozen in de Hall of Fame.

Joe DiMaggio (Joltin’Joe) speelde 13 seizoenen in de Majors. (Van 1936 t/m 1951. Buitenvelder. Hij ontbrak van 1943 t/m 1945. Hij is houder van één van de meest prestigieuze honkbalrecords; een hitting streak van 56 wedstrijden. (In 56 achtereenvolgende wedstrijden tenminste éën hit geslagen.) Een zeer tot de verbeelding sprekend record. In de lange geschiedenis van het Amerikaanse profhonkbal is niet één speler ook maar enigszins in die buurt gekomen. (Hoogste: 44).
      Hij speelde 1736 wedstrijden met 2214 hits en 361 homeruns. Slaggemiddelde: 0.325.
Speelde in het postseason nog eens 51 wedstrijden met 54 hits. DiMaggio bereikte in 1956 een cultstatus, toen hij trouwde met Marilyn Monroe. In 1955 gekozen in de Hall of Fame.

Dick Allen (Crash Helmet) is de minst bekende speler in het rijtje. Hij werd ook niet gekozen in de Hall of Fame.
Binnenvelder. Negentien seizoenen in de Majors; van 1963 t/m 1977.
Speelde 1749 wedstrijden vooral voor de Philadelphia Phillies. 1848 hits, waaronder 351 homeruns. Slaggemiddelde 0.292
      Speelde in zijn lange carrière maar drie wedstrijden in de Playoffs en haalde daar een zeer mager slaggemiddelde van 0.222. Dat zou wel eens de reden kunnen zijn, dat hij niet in de Hall of Fame te zien is.

      Mike Schmidt (Schmitty) was een binnenvelder, die zijn 18-jarige carrière altijd voor
      de Philadelphia Phillies speelde (Van 1972 t/m 1989). Speelde 2404 wedstrijden met
      2239 hits en 548 homeruns. Was betrokken bij 450 dubbelspelen.
      Speelde 36 postseason wedstrijden met 33 hits en 4 homeruns. In
      1995 gekozen in de Hall of Fame.

Nolan Ryan (The Ryan Express) was een fenomenale werper, die een absoluut record heeft: 7 NoHitters (een wedstrijd waarin een werper niet één honkslag tegen krijgt). Dat zijn er drie meer dan enig andere werper. Ook gooide hij nog eens 12 One-Hitters.
Ryan speelde 27 jaar in de Majors; van 1966 t/m 1993. Gooide 807 wedstrijden, waaonder 222 complete games. Won 329 wedstrijden. Era: 3.19.
Maakte in totaal 5714 slagmensen uit met 3slag. Ook al een absoluut record; bijna 1.000 meer dan de nummer twee op deze lijst. Speelde in 9 postseason games. Werd in 1999 met bijna honderd procent van de stemmen gekozen in de Hall of Fame.

Bobby Bonilla (Bobby Bo) was binnen- en buitenvelder. Speelde 16 jaar op het hoogste niveau, vooral voor de Pittsburg Pirates en New York Mets. Deed mee in 2113 wedstrijden met 210 hits en 287 homeruns. Haalde een overall slaggemiddeld van 0.279.
Speelde in 46 postseason games met 32 hits en 5 homeruns.
Niet gekozen in de Hall of Fame.

Albert Belle (Joey) werd ook niet gekozen in de Hall of Fame. Hij was niet populair bij de honkbalpers. Speelde 12 jaar op het hoogste niveau. Buitenvelder, vooral bij de Cleveland Indians. Speelde 1539 wedstrijden met 1726 hits en 381 homeruns. Slaggemiddelde 0.295.
Speelde in het na-seizoen 18 wedstrijden met 18 hits en 6 homeruns.

Kevin Brown was een werper die voor veel teams speelde in een 19-jarige carrière (1986-2005). Hij is de eerste op deze lijst die in verband wordt gebracht met doping-gebruik (Steroïden). Gooide 486 wedstrijden en won er 211. Era: 0.328. Gooide nog eens 14 wedstrijden in de playoff’s. Won 5 games. Niet gekozen in de Hall of Fame.

Alex Rodriguez (A-Rod) is nog steeds actief. Hij werd naar de New York Yankees gehaald om het alltime Homerun record te breken. Maar hij gaat dat niet halen, mede omdat hij twee seizoenen lang geschorst is geweest vanwege dopinggebruik. Rodriguez heeft nu 687 homeruns op zijn naam, terwijl het record staat op 762. Dat is van Barry Bonds, die ook op de dopingverdachten lijst staat.
A-Rod speelt vanaf 1994 op het hoogst niveau. Deed mee in 2719 wedstrijden met 3070 hits.
Was betrokken bij 76 postseason weedstrijden. Zal –net als Barry Bonds- niet gekozen worden in de Hall of Fame.

Details

Categorie: Honkbal (123)

Gepubliceerd: 23 november 2015

Een fenomenale kortestop uit Curaçao

Hij is van Curaçao. Is pas 26 jaar, won twee maal de Gold Glove voor de beste korte stop in de National League en won dit jaar de prestigieuze Wilson MLB Overall Defensive Player of the Year Award. De beste defensieve speler in de Amerikaanse Big Leagues dus.
      Hij ging deze maand over van de Atlanta Braves naar de Los Angeles Angels of Anaheim, waar hij een contract voor 5 jaar tekende.
Dat levert hem 53 miljoen $ op.

Waarom is Simmons, die al een aantal wedstrijden voor het Nederlands team speelde, zo goed?
      Kijk alleen even naar DIT FILMPJE. Je hoeft niet eens een kenner te zijn om te zien dat hier een fenomenale kortestop aan het werk is.

   De commentaren in de VS op deze transfer waren wisselend. Algemeen worden zijn defensieve kwaliteiten geroemd, maar zijn slagprestaties zijn minder bijzonder.
   In vier seizoenen voor de Braves had hij een slaggemiddelde van 0.256 en sloeg hij 31 homeruns. Dat is voor verbetering vatbaar.

   Kijk HIER naar het commentaar van ESPN.

Details

Categorie: Honkbal (123)

Gepubliceerd: 12 oktober 2015

Een paar waanzinnige acties

Het gebeurde tijdens de tweede Haarlemse honkbalweek in 1963. Voor ’t eerst deed een Amerikaans (semi)-Profteam mee: De Sullivans. Het eerste honk is bezet en de slagman van de Sullivans slaat een harde lage bal naar de kortestop. Een ideale gelegenheid om een dubbelspel te maken.
      Honkloper uit door actie van kortestop naar tweedehonkman en slagman uit door actie van tweedehonkman naar eerstehonkman.
Maar de honkloper, die geen schijn van kans had om safe het tweedehonk te bereiken, maakt een sliding met zijn been omhoog richting tweedehonkman. Spikes gericht op het scheenbeen. Alleen maar om te voorkomen dat de bal op tijd naar het eerstehonk gegooid kan worden.
      Er ontstond opwinding. Dit hadden wij zo nog niet gezien. Moest dit getolereerd worden?
Het antwoord kwam vrij snel. Ja. Dit moest kunnen. En vanaf die tijd deden wij het ook. Er kwam een naam voor. Een dubbelspel opbreken.

In de Amerikaanse Major League is het gemeengoed. Maar deze week laaide de discussie opnieuw op na de playoff wedstrijd tussen de Los Angeles Dodgers en de New York Mets. Honkloper Chase Utley maakt een sliding naast het honk en torpedeert Mets-tweedehonkman Ruben Tejada.
Een waanzinnige actie. .
      Veel opwinding in de Amerikaanse media. En dat werd nog aangewakkerd door de beslissing van Major League Baseball om Utley voor twee wedstrijden te schorsen. Kennelijk was een grens overschreden.
      Volg HIER de discussie en kijk naar een paar ontluisterende beelden. Kijk dan vooral naar Studio 42 Demo: Utley's slide